του Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος | Δαμασκός (Συρία)
Η αριστερή πλευρά αυτής της φωτογραφίας δημοσιεύτηκε ευρέως από τον ατλαντικό τύπο. Το θύμα, ένα Κουρδόπουλο από τη Συρία, ο Aylan Kurdi, υποτίθεται ότι τον έφερε η θάλασσα. Ωστόσο, το σώμα του είναι κάθετο προς τα κύματα αντί να τους είναι παράλληλο.
Η παρουσία στο δεξί μέρος της εικόνας ενός επίσημου Τούρκου φωτογράφου επιβεβαιώνει την ιδέα μιας σκηνοθεσίας. Στο βάθος, διακρίνονται λουόμενοι.
Ενώ τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης προκαλούν τη συγκίνηση, δείχνοντας φωτογραφίες ενός πνιγμένου παιδιού και ανταποκρίσεις σχετικά με τα πλήθη που διασχίζουν τα Βαλκάνια με τα πόδια, ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) ισχυρίζεται ότι αυτές οι εικόνες είναι κατασκευασμένες. Βέβαια, εξυπηρετούν τα συμφέροντα του αφεντικού των Γερμανών αφεντικών Ulrich Grillo, και του ΝΑΤΟ. Αλλά δεν λαμβάνουν υπόψη το φαινόμενο στο σύνολο του και οδηγούν τους Ευρωπαίους σε απροσάρμοστες αντιδράσεις.
Ένα κύμα συγκίνησης κυρίευσε βάναυσα τους πληθυσμούς που ζουν στο χώρο του ΝΑΤΟ. Συνειδητοποίησαν ξαφνικά την τραγωδία των προσφύγων στη Μεσόγειο, μια τραγωδία που διαρκεί χρόνια με τη μόνιμη αδιαφορία τους.
Η στροφή αυτή είναι οφείλεται στη δημοσίευση μιας φωτογραφίας που δείχνει ένα πνιγμένο παιδί σε μια τουρκική παραλία.
Δεν έχει σημασία ότι αυτή η εικόνα είναι ένα χοντρό μοντάζ: η θάλασσα πετά τα πτώματα παράλληλα με τα κύματα, ποτέ κάθετα.
Δεν έχει σημασία ότι αναπαράχθηκε στιγμιαία στα πρωτοσέλιδα σχεδόν όλων των εφημερίδων στη περιοχή του ΝΑΤΟ σε λιγώτερο από δύο ημέρες. Ήδη σας έχομε πει πολλές φορές ότι ο δυτικός τύπος είναι ελεύθερος και πλουραλιστικός.
Συνεχίζοντας με το ίδιο μοτίβο, οι τηλεοράσεις πολλαπλασίασαν τις ανταποκρίσεις για την έξοδο χιλιάδων Σύρων, με τα πόδια, μέσω των Βαλκάνιων. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στο πέρασμα της Ουγγαρίας, η οποία έχτισε πρώτα ένα περιττό φράγμα με συρματοπλέγματα, και μετά πολλαπλασίαζε τις αντιφατικές αποφάσεις, έτσι ώστε να μπόρεσαν να κινηματογραφήσουν τα πλήθη που βάδιζαν κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών και καταλαμβάνοντας συρμούς.
«Αντικρίζοντας» τη συγκίνηση που προκάλεσαν στους συμπολίτες τους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες «έκπληκτοι» και με θρήνος, μαλώνουν μεταξύ τους για τον τρόπο που να παρασχεθεί βοήθεια σε αυτούς τους πρόσφυγες. Ο Αντόνιο Γκουτέρες, πρώην πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και νυν Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, προσκαλείται στις συζητήσεις τους, συνιστώντας «την υποχρεωτική συμμετοχή όλων των κρατών μελών της ΕΕ. Σύμφωνα με προκαταρκτικές εκτιμήσεις, οι Ευρωπαϊκές χώρες έχουν μια δυνητική ανάγκη να αυξήσουν τις δυνατότητες επανεγκατάστασης 200.000 θέσεων», δηλώνει.
Ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα, ποιος το ενορχηστρώνει και για ποιο σκοπό;
Οι πρόσφυγες της Μεσογείου
Μετά την «Αραβική Άνοιξη», το 2011, ο αριθμός των ανθρώπων που προσπαθούν να διασχίσουν τη Μεσόγειο και να εισέλθουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αυξηθεί σημαντικά. Υπερδιπλασιάστηκε και ανήλθε το 2014 σε 626.000.
Ωστόσο, σε αντίθεση με μια δημοφιλή πεποίθηση, δεν πρόκειται για νέο και ανεξέλεγκτο κύμα. Το 1992, όταν η Ένωση αποτελείτο μόνο από 15 από τα 28 υπάρχοντα σημερινά κράτη, δέχτηκε ακόμη περισσότερους: 672.000 για 380 εκ. κατοίκους. Συνεπώς, υπάρχει ένα σημαντικό περιθώριο πριν οι μετανάστες να αποσταθεροποιήσουν την ευρωπαϊκή οικονομία και τους σημερινούς 508 εκ. κατοίκους της.
Αυτοί οι μετανάστες είναι άνδρες για περισσότερο από τα δύο τρίτα. Σύμφωνα με τις δηλώσεις τους, οι περισσότεροι από τους μισούς από αυτούς είναι μεταξύ 18 και 34 ετών. Σε γενικές γραμμές, δεν πρόκειται επομένως για οικογένειες.
Σε αντίθεση με την ιδέα που προβάλλεται σήμερα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, λιγώτερο από το ένα τρίτο μόνο είναι πρόσφυγες από εμπόλεμες ζώνες: το 20% είναι Σύροι, το 7% Αφγανοί και το 3% Ιρακινοί.
Τα υπόλοιπα δύο τρίτα δεν προέρχονται από χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση και είναι κυρίως οικονομικοί μετανάστες.
Με άλλα λόγια, το φαινόμενο της μετανάστευσης σχετίζεται μόνο οριακά με την «Αραβική Άνοιξη» και τους πολέμους. Οι φτωχοί εγκαταλείπουν τη χώρα τους για να δοκιμάσουν την τύχη τους στις πλούσιες χώρες, σύμφωνα με τη μετα-αποικιοκρατική τάξη και τη παγκοσμιοποίηση. Αυτό το φαινόμενο, το οποίο υποχώρησε στη περιόδο1992-2006, άρχισε πάλι και αυξάνεται σταδιακά.
Σήμερα δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο το 0,12% ετησίως του πληθυσμού της ΕΕ, ήτοι -αν διοικηθεί σωστά- καμία βραχυπρόθεσμη απειλή για την Ένωση.
Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας της γερμανικής βιομηχανίας Ulrich Grillo, επιθυμεί επιπλέον 800.000 ξένους εργάτες στη Γερμανία. Δεδομένου ότι οι ευρωπαϊκές συμφωνίες το απαγορεύουν και ότι η κοινή γνώμη είναι εχθρική, συμμετέχει στη σκηνοθέτηση της «προσφυγικής κρίσης» για να αλλάξει τους κανονισμούς.
Θέτουν οι μετανάστες ένα πρόβλημα;
Αυτή η ροή μεταναστών ανησυχεί τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς, αλλά γιορτάζεται από τους Γερμανούς εργοδότες. Τον Δεκέμβριο του 2014, το «αφεντικό των Γερμανών αφεντικών» Ulrich Grillo, δήλωνε στη DPA συγκαλύπτοντας υποκριτικά τα συμφέροντα του πίσω από καλά συναισθήματα: «Είμαστε εδώ και πολύ καιρό μια χώρα μετανάστευσης, και πρέπει να παραμείνουμε έτσι». «Ως ευημερούσα χώρα, αλλά και από χριστιανική αγάπη προς τον πλησίον, η χώρα μας θα έπρεπε να επιτρέψει την αποδοχή περισσότερων προσφύγων». Και ακόμη: «Εγώ σαφώς αποστασιοποιούμαι από τους νεοναζί και τους ρατσιστές που μαζεύονται στη Δρέσδη και αλλού». Και ακόμη πιο σοβαρός: «Λόγω της δημογραφικής εξέλιξης μας, εξασφαλίζουμε την ανάπτυξη και την ευημερία με τη μετανάστευση» [1].
Ο λόγος αυτός περιέχει τα ίδια επιχειρήματα με αυτά της δεκαετίας του '70 των Γάλλων εργοδοτών Περαιτέρω, οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί είναι σχετικά μορφωμένοι και εξειδικευμένοι, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών δεν είναι και μπορεί εύκολα να απασχοληθεί σε ορισμένες θέσεις εργασίας. Σταδιακά, η άφιξη ενός μη ειδικευμένου εργατικού δυναμικού, που αποδεχόταν ένα επίπεδο διαβίωσης χαμηλότερο από εκείνο των Ευρωπαίων, δημιούργησε εντάσεις στην αγορά εργασίας. Η γαλλική εργοδοσία ώθησε τότε την οικογενειακή επανένωση. Ο νόμος του 1976, η ερμηνεία του από το Συμβούλιο της Επικρατείας το 1977 και η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αποσταθεροποίησαν σε μεγάλο βαθμό την κοινωνία. Το ίδιο φαινόμενο μπορεί να παρατηρηθεί στη Γερμανία από την υιοθέτηση των ίδιων διατάξεων το 2007 με την ενσωμάτωση της οικογενειακής επανένωσης στο νόμο περί μετανάστευσης.
Αντίθετα με τη δημοφιλή πεποίθηση, οι οικονομικοί μετανάστες δεν αποτελούν πρόβλημα ταυτότητας στην Ευρώπη, αλλά λείπουν από τις χώρες καταγωγής τους. Αντίθετα, αποτελούν κοινωνικό πρόβλημα στη Γερμανία, όπου, λόγω της ιδιαίτερης πολιτικής πού ενστάλαξε μεταξύ άλλων ο Ulrich Grillo, η εργατική τάξη είναι ήδη θύμα άγριας εκμετάλλευσης.
Παντού αλλού, δεν είναι οι οικονομικοί μετανάστες, αλλά η μετέπειτα οικογενειακή επανένωση που αποτελεί το πρόβλημα.
Ποιος κατασκευάζει την σημερινή εικόνα της «προσφυγικής κρίσης»;
Από την αρχή του έτους, το πέρασμα από την Τουρκία στην Ουγγαρία, το οποίο κοστίζε 10.000 δολάρια, έπεσε στα 2.000 δολάρια ανά άτομο. Βέβαια, ορισμένοι διακινητές είναι λαθρέμποροι σκλάβων, αλλά πολλοί ψάχνουν απλά να εξυπηρετήσουν ανθρώπους που βρίσκονται σε κίνδυνο. Εν πάση περιπτώσει, ποιος πληρώνει τη διαφορά;
Εξάλλου, εάν κατά την έναρξη του πολέμου κατά της Συρίας, το Κατάρ τύπωνε και διένειμε ψευδή συριακά διαβατήρια στους τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα, ώστε να μπόρεσαν να πείσουν τους ατλαντικούς δημοσιογράφους ότι ήταν «επαναστάτες» και όχι ξένοι μισθοφόροι, διανέμονται τώρα ψευδή συριακά διαβατήρια από κάποιους διακινητές μεταναστών σε μη-Σύρους μετανάστες. Οι μετανάστες που τα δέχονται πιστεύουν δικαίως ότι αυτά τα πλαστά έγγραφα θα διευκολύνουν την υποδοχή τους στην ΕΕ.
Πράγματι, τα κράτη μέλη της Ένωσης έχοντας κλείσει τις πρεσβείες τους στη Συρία -εκτός της Τσεχικής Δημοκρατίας και της Ρουμανίας-, δεν είναι δυνατόν να ελέγχουν τη γνησιότητα αυτών των διαβατηρίων.
Πριν από έξι μήνες, εγώ ο ίδιος έμεινα έκπληκτος με τη τύφλωση των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν καταλάβαιναν τη βούληση των Ηνωμένων Πολιτειών να αποδυναμώσουν τη χώρα τους, μεταξύ άλλων μέσω της «προσφυγικής κρίσης»[2].
Τον περασμένο μήνα, το περιοδικό Info Direkt δήλωσε ότι σύμφωνα με τις αυστριακές υπηρεσίες πληροφοριών, η διέλευση των Σύρων προσφύγων στην Ευρώπη οργανώθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες [3]. Ο ισχυρισμός αυτός πρέπει να ελεγχθεί, αλλά αποτελει ήδη μια ισχυρή υπόθεση.
Εν τούτοις, όλα αυτά τα γεγονότα και χειραγωγήσεις δεν θα ήταν σοβαρά, αν τα κράτη μέλη της ΕΕ έθεταν τέλος στην οικογενειακή επανένωση. Το μόνο πραγματικό πρόβλημα τότε δεν θα ήταν η είσοδος των μεταναστών, αλλά η μοίρα εκείνων που πεθαίνουν στο δρόμο, διασχίζοντας τη Μεσόγειο. Η μόνη πραγματικότητα που δεν κινητοποιεί κανέναν Ευρωπαίο ηγέτη.
Τι προετοιμάζει το ΝΑΤΟ;
Επί του παρόντος, το ΝΑΤΟ, δηλαδή, το διεθνές στρατιωτικό σκέλος των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν έχει αντιδράσει καθόλου. Αλλά, σύμφωνα με τις νέες αποστολές της, η Ατλαντική Συμμαχία διατηρεί το δικαίωμα να επέμβει στρατιωτικά, όταν υπάρχει σημαντικές μετανάστευσεις.
Γνωρίζοντας ότι μόνο το ΝΑΤΟ είναι γνωστό ότι έχει την ικανότητα να μεταδίδει προπαγάνδα στα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων των κρατών μελών του, είναι άκρως πιθανό ότι οργανώνει την τρέχουσα εκστρατεία. Επιπλέον, η αφομοίωση όλων των μεταναστών ως πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τις εμπόλεμες ζώνες και η επιμονή για την υποτιθεμένη συριακή καταγωγή αυτών των μεταναστών υποδηλώνει ότι το ΝΑΤΟ ετοιμάζει μια δημόσια δράση που σχετίζεται με τον πόλεμο του κρυφά διεξαγάγει κατά της Συρίας.
[1] «Γερμανία: οι εργοδότες θέλουν περισσότερους πρόσφυγες», AFP, 23η Δεκεμβρίου 2014.
[2] «Η τύφλωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώπιον της στρατιωτικής στρατηγικής των Ηνωμένων Πολιτείες», από τον Thierry Meyssan, Voltaire Network, 27 Απρίλη του 2015.
[3] “Insider : Die USA bezahlen die Schlepper nach Europa !”, Info Direkt, 5. August 2015. « Les USA accusés de financer l’envoi de réfugiés en Europe », Réseau Voltaire, 13 août 2015
Μετάφραση Κριστιάν
Άκκυριά
Τιερί Μεϊσάν
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου