Toυ Φ.Π, υποψήφιου φοιτητή
Μία ακόμη εκπαιδευτική χρονιά φέτος έρχεται στο τέλος της. Χιλιάδες μαθητές στην Ελλάδα αισθάνονται ανακουφισμένοι μετά από ένα ακόμη σχολικό έτος με αρκετές δυσκολίες παντός είδους και είναι περισσότερο από έτοιμοι να ξεκινήσουν τις καλοκαιρινές διακοπές. Μεταξύ τους βρίσκομαι και εγώ, ένας μαθητής της τρίτης λυκείου τελειόφοιτος πια, όπου μαζί με 100 περίπου χιλιάδες άτομα περιμένουμε να αρχίσουν οι 3μηνες σχεδόν διακοπές. Κάποιοι είναι ευτυχισμένοι και κάποιοι άλλοι πικραμένοι από τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων. Το μόνο σίγουρο είναι πάντως πως οι 60 χιλιάδες από τον Οκτώβρη θα αρχίσουν την πολυετή φοίτηση τους στα ελληνικά πανεπιστήμια, θα εισαχθούν δηλαδή στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Όμως δυστυχώς εμένα μόνο προβληματισμό μου προκαλεί αυτή η αρχή. Μία ανησυχία, μία αγανάκτηση και έναν εκνευρισμός που πηγάζουν από την παρουσία και την δράση των κομματικών νεολαιών στα πανεπιστήμια. Ένα πρόβλημα το οποίο αμφιβάλω αν έχει συζητηθεί ποτέ επισήμως από τους φορείς εξουσίας. Για την ακρίβεια όμως, για να μην είμαστε άδικοι, οι περισσότεροι δεν το θεωρούν καν πρόβλημα. Παρόλα αυτά ίσως να αποτελεί και μία από τις μεγαλύτερες παθογένειες όχι μόνο της ελληνικής εκπαίδευσης αλλά και της ελληνικής κοινωνίας συνολικά. Πόσες εκατομμύρια φορές έχουμε ακούσει για καταλήψεις που γίνονται άνευ λόγου και αιτίας και που έχουν ως αποτέλεσμα να χάνουν οι φοιτητές τα μαθήματα τους και τα πανεπιστήμια να δέχονται από μικρές έως τεράστιες υλικές ζημιές; Καταλήψεις οι οποίες είναι γνωστό από ποιους γίνονται. Σε ποια άλλα πανεπιστήμια του κόσμου γίνονται τέτοια πράγματα; Σε κανένα μήπως;
Πλέον τα πανεπιστήμιά μας έχουν καταντήσει χώροι ανάπτυξης δημοσίων σχέσεων και δημιουργίας πολιτικών σταδιοδρομιών, όπου τα κόμματα απλώνουν τις απόχες τους να πιάσουν μελλοντικούς ψηφοφόρους και μελλοντικά μέλη… να συνεχίσουν να επανδρώνουν τους άμυαλους στρατούς τους. Ταυτοχρόνως όλη αυτή η κομματικοποίηση και όλη αυτή η αδικαιολόγητη πόλωση χωρίς επιχειρήματα μεταξύ των νέων, τάχαμου για το καλό των πανεπιστημίων, εξωθεί τις καταστάσεις στα άκρα με βιαιοπραγίες, με βρισίδια και συνθήματα («και α και ου…») που το μόνο που κάνουν είναι να υπονομεύουν περαιτέρω τον πανεπιστημιακό χώρο και την μετάδοση της γνώσης. Από την άλλη αναρωτιόμαστε και προβληματιζόμαστε για τους αιώνιους φοιτητές, που η πλειονότητά τους παραμένει απλά γιατί συνεχίζουν να συντηρούνται από τις κομματικές τους νεολαίες περιμένοντας τη στιγμή που θα εξελιχθούν και θα μεταπηδήσουν στο κόμμα. Όλα αυτά βέβαια εις βάρος του Έλληνα φορολογούμενου. Δυστυχώς όμως όλο αυτό το σύστημα των κομματικών νεολαιών έχει γαλουχήσει και συντηρήσει μία ολόκληρη γενιά πολιτικών οι οποίοι εν τέλει στα πανεπιστήμια αντί για τις επιστήμες τους, διδάχθηκαν το «πολιτιλίκι». Πολιτικοί οι οποίοι στην συνέχεια έχουν γίνει επαγγελματίες βουλευτές και οι οποίοι θα καταβάλλουν κάθε μέσο για να σταθεροποιήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο την θέση τους στο κοινοβούλιο ώστε να έχουν τον μισθό τους, διότι ας μην ξεχνάμε ότι αρκετοί εξ αυτών δεν έχουν κολλήσει στην ζωή τους ένσημα. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί υπάρχει τέτοια αρνητικότητα και επιθετικότητα απέναντι στην μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης.
Ευτυχώς όμως βλέπουμε ότι σιγά-σιγά στα ελληνικά πανεπιστήμια πνέει ένας αέρας αλλαγής. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε πολλές φοιτητικές εκλογές βλέπουμε ποσοστά αποχής της τάξεως του 40-50%, ποσοστά που δηλώνουν την έντονη αγανάκτηση των φοιτητών που θέλουν να σπουδάσουν ενάντια στην υπάρχουσα κατάσταση των πανεπιστημίων και ποσοστά τα οποία θα ήταν και πολύ μεγαλύτερα αν κάποιοι δεν παρασέρνονταν τόσο εύκολα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να υπάρχουν κομματικές νεολαίες ή ότι δεν θα πρέπει να υπάρχουν παρατάξεις φοιτητών στα πανεπιστήμια. Από την μία θα πρέπει οι κομματικές νεολαίες να εξέλθουν εκ των πανεπιστημίων αμέσως και να εγκατασταθούν σε άλλους χώρους και από την άλλη θα πρέπει να δημιουργηθούν φοιτητικές παρατάξεις οι οποίες να είναι τελείως αχρωμάτιστες και οι οποίες να έρχονται σε έναν εποικοδομητικό διάλογο με την διοίκηση του πανεπιστημίου προκειμένου να δίνεται λύση στα προβλήματα των φοιτητών. Αλλά ας σκεφτούμε λίγο τέτοιου τύπου αλλαγές από ποιους ακριβώς τις περιμένουμε; Από ένα κοινοβούλιο του οποίου η συντριπτική πλειονότητα στα νιάτα της ήταν ενεργά μέλη κομματικών νεολαιών και που οφείλουν όλη τους την καριέρα στις νεολαίες αυτές; Μήπως πρέπει να «ξυπνήσουμε» (δηλαδή να κοιμηθούμε βαθύτερα) ή μήπως θα πρέπει να αλλάξει επιτέλους κάτι στην ελληνική κοινωνία;
Φ-Α.Π.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου