Σ.Σ. Κυττάξτε προσεκτικά τήν φωτογραφία. Δέν σάς δείχνει ότι τό άτομο είναι διανοητικά ανάπηρο; Πολύ αξία δέν δίνουμε σέ τέτοια φαιδρά πρόσωπα;
Διάβασα το κείμενο της Πόλας Ρούπα κι ήρθα κι αναρωτήθηκα…
Για ποια «κοινωνική επανάσταση» μιλάει; Ποιες είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που συμμετέχουν σε αυτή;
Κοινωνική επανάσταση, χωρίς μαζική κοινωνική συμμετοχή, δεν υπάρχει!
Όταν μιλάει για «απελευθέρωση από το ζυγό του καπιταλισμού και του κράτους», εννοεί αυτό το κράτος που παρέχει δωρεάν περίθαλψη στον εγκληματία σύντροφό της; Εννοεί αυτόν τον καπιταλισμό με τα εμπορικά κέντρα τύπου Mall, στα οποία έκανε τα ψώνια της; Εννοεί αυτόν τον καπιταλισμό, μέσω του οποίου παράγεται το χρήμα που φυλάσσεται στις τράπεζες, το οποίο πάνε και κλέβουν οι «σύντροφοί» της για να ζήσουν παρασιτικά, πίνοντας στην υγεία των κορόιδων;
Η διαφορά μεταξύ του καπιταλιστή και του τρομοκράτη είναι ότι ο καπιταλιστής βάζει κεφάλαιο και παίρνει το κέρδος από τον κόπο του άλλου, ενώ ο τρομοκράτης βγάζει όπλο και κλέβει το κέρδος από τον κόπο του άλλου.
Αναφερόμενη στη σύλληψη Μαζιώτη και προσπαθώντας να τον απαλλάξει από τις ευθύνες του, αναρωτιέται: «Ποιος επέλεξε το σημείο μάχης;», υπονοώντας ότι το επέλεξε η Αστυνομία. Δεν είναι προφανές πως το σημείο μάχης το επέλεξε ο ίδιος; Αυτός δεν έτρεξε προς τον κόσμο; Αυτός δεν πυροβολούσε προς τους αστυνομικούς και όποιον πάρει ο χάρος; Από τις δικές του σφαίρες δεν τραυματίστηκε συνάνθρωπός μας;
Μετά, από τη μία μας λέει ότι η Αστυνομία προκειμένου να πιάσει τον Μαζιώτη δεν την ενδιέφερε «αν η επιχείρηση γινόταν ανάμεσα σε δεκάδες κόσμου, ακόμα και αν σκοτωνόταν κάποιος, γιατί το διακύβευμα για αυτούς ήταν μεγάλης πολιτικής σημασίας» και από την άλλη μας λέει ότι η σύλληψη Μαζιώτη ήταν τυχαίο γεγονός. Ή το ένα θα ισχύει ή το άλλο. Ακόμα, όμως, κι αν ήταν τυχαίο το γεγονός, παραμένει γεγονός. Στην τελική, λίγη σημασία έχει αν έτυχε, σημασία έχει που πέτυχε.
Από τη μία αποδίδει όλα τα δεινά της κοινωνίας στα Μνημόνια και στους πολιτικούς που τα ψήφισαν και από την άλλη μας λέει ότι ο «Επαναστατικός Αγώνας» είχε προειδοποιήσει για την κρίση πολύ πριν εκδηλωθεί, άρα πολύ πριν εφαρμοστούν τα Μνημόνια. Επομένως, εκ των πραγμάτων, η κρίση που προβλέφθηκε πριν τα Μνημόνια δεν μπορεί να προκλήθηκε από αυτά. Άλλωστε, τρομοκρατικές δράσεις υπήρχαν και πριν τα Μνημόνια, με τα ίδια «πολιτικά» επιχειρήματα.
Επίσης, λέει ότι δεν είναι δίκαιο να είναι στη φυλακή ο Μαζιώτης κι ότι έπρεπε «να είναι ελεύθερος και να αγωνίζεται για την κοινωνική Επανάσταση». Ευτυχώς, για εμάς τους υπόλοιπους, το δίκαιο δεν καθορίζεται από την ατομική θέληση των επιμέρους ατόμων – κοινώς «ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή»- αλλά επιβάλλεται εξωτερικά. Και ο Τσοχατζόπουλος ισχυρίζεται ότι είναι αδίκως στη φυλακή. Να τον βγάλουμε;
Σε κάποιο σημείο κάνει επίκληση στο συναίσθημα και μας μιλάει για τη μεταγωγή της τότε που ήταν έγκυος, και για το παιδί της τώρα που είναι καταζητούμενη. Δεν βρέθηκε κανείς να της πει ότι η μητρότητα δεν σε απαλλάσσει από ευθύνες αλλά σε επιφορτίζει με ακόμη περισσότερες;
Σοβαρά τώρα, οι «αχυράνθρωποι του καθεστώτος στα ΜΜΕ» την πείραξαν; Όταν συμμετέχει η ίδια σε οργάνωση που πυροβολεί, εκτοξεύει ρουκέτες και βάζει βόμβες, τραυματίζοντας σοβαρά συνανθρώπους μας, δεν το σκέφτεται τότε το παιδί της;
Δεν της πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι με τις επιλογές που η ίδια κάνει καταδικάζει το δικό της παιδί να ζήσει μελλοντικά είτε μακριά και από τους δύο του τούς γονείς είτε μόνο μαζί με τη μαμά του, αλλά εντός μιας φυλακής;
Μας λέει ότι «είναι δίκαιο να πολεμάς την αδικία». Πράγματι, ισχύει αυτό. Μόνο που ο «Επαναστατικός Αγώνας» και οι τρομοκρατικές οργανώσεις εν γένει δεν πολεμούν την αδικία αλλά την αναπαράγουν. Διότι πολεμούν, ασκώντας βία. Και η βία, ακόμα κι όταν είναι στοχευμένη, παραμένει πάντα τυφλή. Απόδειξη αυτού, τα αθώα θύματα-παράπλευρες απώλειες των τρομοκρατικών χτυπημάτων του μακρινού αλλά και πρόσφατου παρελθόντος.
Αλήθεια, ποιο «σύστημα που ασκεί ωμή βία», ποιο σύστημα που φτιάχνει «μπουντρούμια υψίστης ασφαλείας», ποιο σύστημα που υπηρετούν οι «μπάτσοι», «τα ένοπλα σκυλιά του καθεστώτος», τάχα μου πολεμούν; Μα αυτοί οι ίδιοι το διατηρούν!
Οι ένοπλοι δράστες και οι εγκληματίες είναι αυτοί που δικαιολογούν την ανάγκη ύπαρξης της κρατικής-νόμιμης βίας. Επομένως, ο «Επαναστατικός Αγώνας» και κάθε παρεμφερής τρομοκρατική οργάνωση, δεν είναι παρά ένα ακόμα γρανάζι του συστήματος που υποτίθεται ότι οι ίδιοι «πολεμούν», ενώ στην πράξη υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Αν οι συμμετέχοντες στον «Επαναστατικό Αγώνα» δεν ήταν τρομοκράτες και στυγνοί εγκληματίες που προσπαθούν δια της ακραίας βίας να επιβάλλουν τις θέσεις τους, αν όντως πίστευαν σε έναν κόσμο «χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση και ανισότητες», τότε αντί να βάζουν εκρηκτικούς μηχανισμούς σε κάδους απορριμμάτων, τράπεζες και δικαστήρια και να τραυματίζουν αθώους ανθρώπους, θα μαζεύονταν όλοι μαζί και θα έφτιαχναν μία μικρογραφία της κοινωνίας που υποτίθεται ότι οραματίζονται για να μας πείσουν ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνικοοικονομικό σύστημα που μπορεί να λειτουργεί χωρίς κράτος. Τότε, ναι, θα άλλαζαν οι συνειδήσεις. Θα υπήρχε μαζική λαϊκή συμμετοχή σε έναν αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Τότε, ναι, θα μιλούσαμε για κοινωνική επανάσταση.
Μόνο που δεν συμβαίνει αυτό. Εδώ πρόκειται για μερικούς τύπους που ρέπουν προς τον οικονομικό παρασιτισμό και τη βία, οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλλουν με κακουργηματικές πράξεις τα δικά τους πιστεύω σε μία κοινωνία, τη συναίνεση της οποίας ουδέποτε είχαν και ούτε θα έχουν και ποτέ.
Πρόκειται για φασισταριά –με την ευρεία και όχι την πολιτική έννοια του όρου- που επειδή δεν αντέχουν να δουν στον εαυτό τους την πραγματική τους εικόνα, ενδύονται τον ιδεολογικό μανδύα του αναρχισμού, τον οποίον ερμηνεύουν κατά το δοκούν, παραβλέποντας σκοπίμως βασικά δομικά του στοιχεία, όπως είναι η κοινωνική αρμονία, η εθελοντική συνεργασία και η προσωπική συμμετοχή. Αντιεξουσιαστική και αταξική κοινωνία με το «έτσι θέλω» δεν έγινε κι ούτε θα γίνει ποτέ.
Δεν λέω, ωραίες είναι οι αυταπάτες, αλλά αναποτελεσματικές. Αν θέλουν πραγματικά κάποιοι να «πολεμήσουν τους δυνάστες», ώστε να «καταλάβουν ότι δεν μένουν στο απυρόβλητο», αυτό δεν γίνεται με την «επιστροφή βίας» αλλά με την προβολή του αντίθετου παραδείγματος.
Ναι, δεν υπάρχει αλλαγή χωρίς επανάσταση. Ναι, δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς αίμα. Όμως, δεν υπάρχει και επανάσταση χωρίς ευρεία κοινωνική συμμετοχή. Και κοινωνική συμμετοχή στις τρομοκρατικές ενέργειες δεν υπάρχει.
Δεν νομιμοποιείστε, λοιπόν, κύριοι, να λαμβάνετε αποφάσεις εσείς για το λαό. Αφήστε το λαό ελεύθερο να αποφασίσει τι σύστημα θέλει και ποιος θα τον κυβερνάει. Αλλιώς, καθιστάτε τον εαυτό σας πιο δυνάστη και από τους «δυνάστες» τους οποίους υποτίθεται ότι «πολεμάτε».
aixmi.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου