«Την Αγια Νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη λυγούν τα πόδια
και προσκυνούν γονατιστά στη φάτνη τους τ’ άδολα βόδια.
Κι ο ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα, σταυροκοπιέται
και λέει με πίστη απ’ της ψυχής τ’ απόβαθα -Χριστός γεννιέται!
Την Αγια Νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη, κάποιοι ποιμένες
ξυπνούν από φωνές ύμνων μεσούρανες, στη γη σταλμένες…»
(Γ. ΔΡΟΣΙΝΗΣ – ΝΥΧΤΑ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ)
Ξύπνησαν τότε οι απλοί βοσκοί και γονάτισαν θαμπωμένοι από το φως που σκόρπιζε τ’ αστέρι των Μάγων. Γεννιόταν ένας Θεός!
Ενας Θεός – Λυτρωτής που οι άνθρωποι της εποχής περίμεναν με αδημονία να τους λυτρώσει από τον ανελέητο Ρωμαϊκό ζυγό αλλά και με την μύχια προσδοκία για μιαν άλλη ζωή χωρίς καταπίεση, μίσος, εκμετάλλευση, με την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.
Κι όμως ο πολυαναμενόμενος Μεσσίας, ο Λυτρωτής, ο νέος Βασιλιάς , γεννιόταν άσημος και ταπεινός, χωρίς ζητωκραυγές και τυμπανοκρουσίες, στο υγρό, παγωμένο σπήλαιο της Βηθλεέμ, σε φάτνη βοδιών και αλόγων. Και τον υποδέχονταν ταπεινοί ξωμάχοι φτωχοί και αγράμματοι κι ίσως γι’ αυτό πιο έτοιμοι να δεχτούν το νέο μήνυμα, το μήνυμα της αγάπης, της ισότητας, της αλληλεγγύης, που θα σάρωνε τον παλιό φθαρμένο κόσμο και θα ’φερνε «επί γης ειρήνη κι εν ανθρώποις ευδοκία».
Αυτά περίπου μας έλεγαν κάθε τέτοιες μέρες όταν είμασταν παιδιά. Και μεις τα πιστεύαμε και τα γράφαμε στις σχολικές εκθέσεις. Και τα βράδια, όταν ο ουρανός ήταν ξάστερος, σαρώναμε με τα απονήρευτα παιδικά μας μάτια το στερέωμα με την κρυφή ελπίδα να εντοπίσουμε το πολυθρύλητο αστέρι των Μάγων.
Κι ήταν τα Χριστούγεννα γιορτή πραγματική έστω κι αν δεν υπήρχαν ούτε εκατομμύρια πολύχρωμα λαμπιόνια, ούτε εκατοντάδες λαμπροστολισμένες βιτρίνες, ούτε «υπερεπάρκεια αγαθών» στην αγορά, ούτε χιλιάδες αστραφτερά χριστουγεννιάτικα δέντρα - αυτά ήσαν προνόμιο πολύ λίγων. Τότε προσμέναμε με λαχτάρα τα σπιτικά γλυκά, τη γαλοπούλα και τα καινούργια παπούτσια, ξεχυνόμαστε στους χωρίς αυτοκίνητα δρόμους για να πούμε τα κάλαντα και να εξασφαλίσουμε το χαρτζιλίκι μας και δακρύζαμε με παραμύθια όπως «το κοριτσάκι με τα σπίρτα».
Σήμερα;
Σήμερα 2014 χρόνια μετά, η ανθρωπότητα βρίσκεται στο ίδιο, αν όχι σε χειρότερο, σημείο από εκείνο της εποχής της γέννησης του Θεανθρώπου. Πόλεμοι, πείνα, τρόμος, εγκληματικότητα, αρρώστιες, άγρια εκμετάλλευση, ανασφάλεια…
«Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει» ψάλλουν τα παιδιά, όλο και λιγότερα παιδιά, στις πόρτες των σπιτιών που πια δεν ανοίγουν πρόθυμα. Η «καμπάνα Χριστούγεννα σημαίνει» ξανά, σε πόσους όμως σήμερα «φτερώνει την ψυχή»;
Όχι, ο Χριστός δεν γεννάται σήμερον ούτε στη Βηθλεέμ της μαρτυρικής Παλαιστίνης ούτε στη σπαρασσόμενη Ουκρανία ούτε στην αιμορραγούσα Μέση Ανατολή ούτε στη χειμαζόμενη απ’ την πείνα και τον Εμπολα Μαύρη Ηπειρο. Φάτνη δεν υπάρχει να τον στεγάσει, ούτε ποιμένες να τον υποδεχτούν, ούτε Μάγοι να τον προσκυνήσουν. Υπάρχουν μόνον «θηριώδεις Ηρώδηδες» και σκληροί σιδερόφρακτοι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι έτοιμοι να τον καταδιώξουν, να τον χλευάσουν, να τον σταυρώσουν…
« Την Αγια Νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη- ποιος δεν το ξέρει;
των Μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα λάμπει τ’ αστέρι.
Κι όποιος το βρει μεσ’ τ’ άλλα αστέρια ανάμεσα και δεν το χάσει,
σε μι’ άλλη Βηθλεέμ ακολουθώντας το μπορεί να φτάσει»
Άλλη μια νέα χρονιά ανέτειλε και μας βρίσκει και πάλι γεμάτους αγωνία, άγχος, ανασφάλεια να μην ξέρουμε που να στραφούμε, που να στηριχτούμε, τι να πιστέψουμε.
Μήπως να ψάχναμε όπως παλιά το «αστέρι των Χριστουγέννων»;
Τ’ άστρο αυτό, «ντεμοντέ» στην ηλεκτρονική μας εποχή κι όμως πάντα λαμπερό, το άστρο της αγάπης, της αλληλεγγύης της αδελφοσύνης, υπάρχει ακόμη μέσα μας, καρφωμένο στο στερέωμα της ψυχής μας. Μόνο που’ χει… σκουριάσει λίγο ή πολύ κι η λάμψη του έχει θαμπώσει απ’ τα μίση , τα πάθη και τον εγωισμό μας.
Τις άγιες μέρες που ’ρχονται, ας κάνουμε μια προσπάθεια να το ανασύρουμε στην επιφάνεια και να το «γυαλίσουμε» κι αυτό - όχι μόνο τ’ ασημικά μας (όσα βέβαια δεν έχουμε ακόμα πουλήσει…). Κι ίσως το δούμε πάλι ν’ αστράφτει μ’ όλη του τη μεγαλοπρέπεια στην καρδιά μας.
Οι Μάγοι τότε θα βρουν πάλι το δρόμο για τη Βηθλεέμ για να προσφέρουν τα δώρα τους στον πρόσφυγα Χριστό. Κι οι ποιμένες θα ξυπνήσουν απ’ τις εξαίσιες φωνές των αγγέλων που θα ψάλλουν ξανά
«Ωσαννά εν τοις υψίστοις , επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».
Χρόνια πολλά.
Βαρβάρα Ταβλαρίδου Μπακάλη
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου