Συστράτευση

   Ίσως τα μεγάλα καθημερινά προβλήματα, που απειλούν ακόμα και την επιβίωση πολλών, εμποδίζουν να συνειδητοποιήσουμε πλήρως την κατάσταση που βιώνουμε ως κάτοικοι του Ολυμπιακού Χωριού. Αυτό που, μάλλον ασυνείδητα, έχει υποτιμηθεί είναι οι κοινωνικές διαστάσεις, αν και είναι άμεσα συναρτημένες με τα γενικά και κυρίως τα ειδικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.

   Είναι γεγονός ότι εγκαταλείποντας τον προηγούμενο τόπο διαμονής μας αφήσαμε πίσω αναγκαστικά την πολιτισμική μας ταυτότητα. Η απόκτηση μιας νέας είναι αποκλειστικά θέμα χρόνου. Αυτό που είναι στο χέρι μας, αλλά και οφείλουμε οργανωμένοι και αξιοποιώντας τις εμπειρίες μας να κάνουμε, είναι να επιδιώξουμε στοιχεία θετικά και σύγχρονα στη νέα μας ταυτότητα. Δυστυχώς όμως κουβαλάμε μαζί μας την κοινωνική παθογένεια των παραδοσιακών κοινοτήτων από τις οποίες προερχόμαστε. Κρίμα και μάλιστα διπλό! Όχι μονάχα γιατί χάνεται η μοναδική ευκαιρία να θεμελιώσουμε κάτι νέο και υγιές, αλλά γιατί επίσης η αποτυχία αυτή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κοινωνική αποσύνθεση και τον μαρασμό, πολύ ταχύτερα απ’ όσο παρακμάζουν οι παραδοσιακές κοινότητες με ιστορία, δεσμούς, θεμέλια και ρίζες αιώνων. Η γκετοποίηση, που βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην απουσία κοινωνικής συνοχής, είναι ο μεγαλύτερος από τους κινδύνους που διατρέχουμε. Και πρώτα απ’ όλα απειλεί με άμεσο αφανισμό το πιο ευαίσθητο και ευπαθές αλλά και πολυτιμότερο που διαθέτουμε: Τη νεολαία! Τα παιδιά μας!

   Αν τελικά θέλουμε να αποδράσουμε από τη μίζερη και επικίνδυνη αυτή κατάσταση, θα πρέπει να σταματήσουμε να πριονίζουμε το κλαδί που καθόμαστε. Δυστυχώς, αυτό βλέπουν οι υπεύθυνοι για τα προβλήματά μας και αρμόδιοι για τη λύση τους και επαναπαύονται, αφού διαπιστώνουν την αδυναμία να διεκδικήσουμε δυναμικά και πειστικά τα δίκαιά μας, ταράζοντάς τους τον λήθαργο.

*  *  *

   Είναι κοινή διαπίστωση ότι το σύνολο των θεμάτων που απασχολούν το Ολυμπιακό Χωριό έχουν εντελώς βαλτώσει. Ενδεικτικά αναφέρω το διοικητικό (άμεση αναγνώριση του Ο.Χ. ως Δημοτικής Κοινότητας), την ανέγερση συμπληρωματικών σχολικών μονάδων, τη μείωση του υπέρογκου τιμήματος (850 €/μ²) που ζητά από εμάς ο Ο.Ε.Κ. στο επίπεδο των τιμών που ισχύουν για εργατικές κατοικίες ανά την επικράτεια (έως 450 €/μ²), την αποκατάσταση σοβαρών κακοτεχνιών, την κάλυψη των ξεσκέπαστων μπαλκονιών, τη μελέτη και μέριμνα για το πρασίνισμα της -κατ’ εφημισμόν- «πράσινης» ζώνης, τη συμπλήρωση των υποδομών που απουσιάζουν, τη συντήρηση και αποκατάσταση των κοινοχρήστων χώρων, δρόμων, πεζοδρόμων, πλατειών κ.λ.π. Όλα αυτά -και άλλα πολλά- θυμίζουμε ότι είναι υποχρέωση της πολιτείας και των φορέων στους οποίους η ίδια ανέθεσε, με τον Ν. 2819/2000, να δημιουργήσουν το Ολυμπιακό Χωριό και να το συντηρούν μέχρι την οριστική του παράδοση. Ένα έργο χωρίς προηγούμενο που προφανώς δεν θα έχει και επόμενο. Ένα έργο, που σχεδιάστηκε με προχειρότητα, εκτελέστηκε με ανευθυνότητα και αφού λεηλατήθηκε στο τέλος εγκαταλείφθηκε με 10.000 ψυχές «θαμμένες» στα ερείπιά του. Ένα έργο που εύκολα και χωρίς υπέρογκο κόστος θα μπορούσε να είναι βιτρίνα της Ελλάδας, κατάντησε έργο βιτρίνας...

   Η σημερινή κατάσταση στο Ολυμπιακό Χωριό είναι πολύ χειρότερη από αυτή που οι κάτοικοι αντιμετώπισαν πριν πέντε χρόνια, στην εγκατάστασή τους. Δεν είναι μόνο οι φυσικές φθορές, απόρροια της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης, ούτε οι ελλείψεις του κοινωνικού εξοπλισμού, ούτε η στέρηση της κοινωνικής συνοχής που έχει επιβληθεί στους κατοίκους και τους κρατά κλεισμένους στα καβούκια τους. Πριν πέντε χρόνια οι κάτοικοι διέθεταν κάτι πολύτιμο: Είχαν την ελπίδα! Σήμερα, όση ελπίδα απέμεινε από τις ατελέσφορες συλλογικές προσπάθειες, που αντιμετωπίζονται με αδιαφορία από τους ανάλγητους αρμοδίους, τη φυγαδεύουμε οριστικά εμείς οι ίδιοι. Είτε με τις μεμονωμένες και αποσπασματικές ενέργειες των λίγων είτε με τη μοιρολατρική αδράνεια των πολλών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Συγκεντρώθηκαν και παραδόθηκαν 2.000 υπογραφές που συνόδευαν βασικά αιτήματα των κατοίκων πέρυσι, αντί τουλάχιστον 5.000 που έπρεπε να είχαν κατατεθεί στα υπουργεία Εσωτερικών και Εργασίας δυο χρόνια νωρίτερα.

   Πρόσφατα ο «Καλλικράτης» δρομολόγησε μια λύση για το Ολυμπιακό Χωριό, αλλά προκειμένου να δούμε φως προβλέπεται να περάσουν πολλά χρόνια ακόμα. Είναι, όμως, υποχρέωση της Ο.Χ.Α.Ε., βάσει του νόμου συστάσεώς της (Ν. 2819/2000), να παραδώσει οριστικά και συνολικά το Ο.Χ. σύμφωνα με όσα προβλέπονται σε αυτόν και αναφέραμε παραπάνω. Αυτά, τουλάχιστον για τους κατοίκους, δεν είναι διαπραγματεύσιμα και κάθε απόκλιση -πόσο μάλλον η σημερινή κατάσταση- συνιστά παρανομία. Και όμως, αυτή τη στιγμή επιχειρείται η εσπευσμένη εκκαθάριση και το κλείσιμο της εταιρείας, με ό,τι άλλο αυτό συνεπάγεται. Και εμείς τόσα χρόνια τι κάναμε; Αντί να απαιτούμε να ανταποκριθεί η εταιρεία στις υποχρεώσεις της για να παραδώσει αυτό που οφείλει, οι περισσότεροι ζητούσαν να κλείσει άρον-άρον. Όμως, όταν πονάει το κεφάλι θεραπεύουμε την αιτία και δεν το κόβουμε. Δυστυχώς τώρα τους γίνεται η «χάρη»...

   Ας μην τρέφουμε άλλες αυταπάτες. Μπρος στην κατάσταση που έχει πλέον διαμορφωθεί, η λύση είναι μία και μοναδική. Αν δεν συσπειρωθεί και δεν ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΘΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ του Ολυμπιακού Χωριού, θα εισπράττουμε μόνιμα τη χλεύη των μανδαρίνων της εκάστοτε εξουσίας. Δυστυχώς, όμως, οι διαπροσωπικές σχέσεις πολλών ασχολουμένων με τα κοινά της πόλης δεν είναι αυτές που τουλάχιστον απαιτούν οι περιστάσεις. Αυτό δεν αποτελεί βέβαια «προνόμιο» του Ολυμπιακού Χωριού, αλλά για μας έχουν εξαντληθεί προ πολλού τα περιθώρια. Ήρθε η ώρα να συσπειρωθούμε και να διεκδικήσουμε δυναμικά τα οφειλόμενα. Η εποχή των επιστολών και των υπομνημάτων -υπέρμαχος των οποίων υπήρξα- πιστεύω ότι έχει τελειώσει. Συζητώντας σχετικά με φίλους, μέλη των Δ.Σ. όλων των συλλόγων, συμφωνήσαμε όλοι με αυτή την αναγκαιότητα. Εύχομαι να το αντιληφθούν έγκαιρα και οι υπόλοιποι, αλλά και συνολικά οι κάτοικοι και να αφυπνισθούμε. Ας διδαχθούμε από το πρόσφατο παράδειγμα επιβίωσης των εγκλωβισμένων Χιλιανών μεταλλωρύχων και την απόδρασή τους από τα έγκατα της γης. Εμείς θα καταφέρουμε να αποδράσουμε από το δικό μας εγκλωβισμό;

   Παύλος Γεωργίου