Επιτέλους η Ανωτάτη Παιδεία μας απηλλάγη από το ψευδοπροοδευτικό ιδεολόγημα που λεγόταν «Πανεπιστημιακό άσυλο». Είναι αξιέπαινος ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος επέβαλε στην Κυβέρνηση αυτήν τη νομοθετική ρύθμιση. Η πραγματική αξία του ασύλου είναι η προστασία των ιδεών και των φιλοσοφικών ή επιστημονικών αντιλήψεων στον χώρο του Πανεπιστημίου. Γι’ αυτό και καθιερώθηκε στην Δυτική Ευρώπη όταν υπήρχαν απολυταρχικά καθεστώτα, τα οποία φυλάκιζαν επιστήμονες για τις ιδέες που ανέπτυσσαν. Στην μεταπολιτευτική Ελλάδα είχε καταντήσει ένας διάτρητος θεσμός που παρείχε προστασία στην αυθαιρεσία, στον τραμπουκισμό, στην εγκληματική δράση και κατεξευτέλιζε την έννοια της Παιδείας. Είναι προφανές ότι η κοινωνία μας σε κάποιους τομείς ωριμάζει και είναι έτοιμη να αποδεχθεί την κατάργηση μερικών ψευδοπροοδευτικών μύθων.
Δεν είναι, όμως, μόνο το άσυλο. Υπάρχουν και άλλες ιδεολογικές αγκυλώσεις που έχουν επιβληθεί στην παιδεία, στην κοινωνία και στον χώρο των ιδεών στο όνομα ενός δήθεν προοδευτισμού, ο οποίος αντιγράφει κάθε τι το αποτυχημένο από άλλες χώρες και το διατηρεί ακόμη και αν οι άλλες χώρες αρχίζουν να το απορρίπτουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πολυδιαφημισμένη πολυπολιτισμικότητα. Σε όλα τα σχολικά προγράμματα και σε άλλες εκφάνσεις της πολιτιστικής μας ζωής ακούμε και διαβάζουμε αυτόν τον όρο, ο οποίος έρχεται σε σύγκρουση με την εθνική ταυτότητα και την ελληνορθόδοξη κληρονομιά του λαού μας. Με πρόσχημα την παρουσία μεγάλου αριθμού μεταναστών, εκ των οποίων οι περισσότεροι παράνομοι, οι δήθεν προοδευτικοί προσπαθούν να καταργήσουν την έννοια του Έθνους, τη συνέχεια του Ελληνισμού, την προβολή των ηρώων μας, την αξία της ελληνικής γλώσσας, τα ελληνορθόδοξα ιδανικά των Τριών Ιεραρχών και του Πατροκοσμά. Λέγουν ότι όλα αυτά είναι «εθνικιστικά» και ότι πρέπει η πολιτιστική ταυτότητα της πλειοψηφίας να υποχωρήσει για να προβληθεί ο πολιτισμός, η θρησκεία και η ταυτότητα των αλλοδαπών και τω λαθρομεταναστών. Στο όνομα του «πολυπολιτισμού» κακοποιούν την Ιστορία μας, καταργούν τον όρο Εθνική από το Υπουργείο Παιδείας, προσπαθούν να αλλοιώσουν τον Ορθόδοξο χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών, συγγράφουν βιβλία Ιστορίας με φιλοτουρκικό περιεχόμενο, υποβαθμίζουν τις εθνικές επετείους και γενικά χλευάζουν την παράδοση και την εθνική φυσιογνωμία του Ελληνισμού.
Η αντίληψη αυτή είναι λανθασμένη και αποτυχημένη. Σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν υποχωρεί η εθνική ταυτότητα, η γλώσσα και η ιστορία της πλειοψηφίας για να κολακευθούν οι απρόσκλητοι αλλοδαποί επισκέπτες. Και όπου τυχόν συνέβη αυτό τώρα οι ηγέτες των αντιστοίχων χωρών έχουν το θάρρος να ομολογήσουν την αποτυχία του πειράματος. Η Γερμανίδα Καγκελλάριος Άγκελα Μέρκελ παραδέχθηκε επανειλημμένως ότι το πολυπολιτισμικό πείραμα στη Γερμανία απέτυχε. Την ίδια παραδοχή έκανε δημοσίως και ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντ. Κάμερον. Στην Ιταλία προ ολίγων ετών ο γνωστός αριστερός ηγέτης Μάσσιμο Ντ’ Αλέμα ομολόγησε στον Ιταλοαμερικανό πολιτειολόγο Τζιοβάνι Σαρτιόρι ότι στο ζήτημα του πολυπολιτισμού «οι συντηρητικοί είχαν δίκιο» . Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου προέβη σε μία έμπρακτη ομολογία της αποτυχίας της πολυπολιτισμικότητας: Ενώ αρχικά είχε ζητήσει από την Ιταλία να κατεβάσει τον Εσταυρωμένο από τις σχολικές αίθουσες, με δεύτερη απόφασή του δικαίωσε την Ιταλία και δέχθηκε το δικαίωμα της κάθε χώρας να προβάλλει μέσα στο σχολείο τη θρησκευτική και εθνική της ταυτότητα. Στη Γαλλία μετά από τα αιματηρά επεισόδια που προκάλεσαν νεαροί Αφρικανικής καταγωγής στα προάστεια, ο Νικολά Σαρκοζί δημιούργησε Υπουργείο Εθνικής Ταυτότητος και καταπολεμεί τους πολυπολιτισμικούς μύθους. Είναι χαρακτηριστική και η απάντηση του κορυφαίου Γάλλου ιστορικού των Πολιτισμών Φερνάν Μπρωντέλ . Ερωτηθείς αν μία χώρα εμπλουτίζεται ή απειλείται αν γίνει πολυπολιτισμική, απήντησε:
- «Πολυπολιτισμική», αυτό εξαρτάται από το πώς εκλαμβάνετε τη λέξη. Αν εννοείτε πως διάφοροι πολιτισμοί συνομιλούν μεταξύ τους και ανταλλάσσουν τα αγαθά τους, ναι, είμαι ευνοϊκός για το «πολυ-πολιτισμικό». Αν όμως αυτό σημαίνει πως κάποιος πολιτισμός διαρρήγνυται προς πάσαν κατεύθυνση για να ικανοποιηθούν οι μεν ή οι δε, τότε είμαι εναντίον.
Ο Μπρωντέλ αρνείται το πολυπολιτισμικό πρότυπο που έχει επιβάλλει στην Παιδεία μας ο ψευδοπροοδευτισμός. Ένα πρότυπο που διαρρηγνύει την εθνική συνοχή και γκρεμίζει τις αξίες της πατρίδας, της Ορθοδοξίας, του ηρωισμού. Μας υποδεικνύει ότι άλλο πράγμα είναι ο διάλογος των πολιτισμών, κάτι αντίστοιχο με την Οικουμενικότητα του ελληνικού πνεύματος, και άλλο –τελείως εσφαλμένο- είναι να αναγκάζεις ένα λαό να αρνηθεί την ταυτότητά του για να ικανοποιηθούν οι γειτονικοί λαοί και οι λαθρομετανάστες. Ο Ελληνισμός και ως κλασικός και ως Αλεξανδρινός και ως Ορθόδοξος Χριστιανικός και ως σύγχρονος, που μετέχει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, πάντοτε ήθελε και θέλει να είναι Οικουμενικός. Δεν έμεινε ποτέ κλεισμένος στο καβούκι του. Όμως άλλο πράγμα είναι η Οικουμενικότητα , η οποία διαφυλάσσει την εθνική μας κληρονομιά ώστε να την μεταδώσει ως αγαθό στους άλλους πολιτισμούς, και άλλο είναι η πολυπολιτισμική χοάνη, η οποία καταργεί κάθε τι το ελληνικό για να μάς επιβάλει ξένα πρότυπα και να μας μεταβάλει σε έναν πολυεθνικό, άπατρι και ανελλήνιστο πολτό.
Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ έχει παρατηρήσει ορθώς ότι το Βυζάντιο ήταν ένα κράτος πολυεθνικό μεν (προ του 1204), αλλά μονοπολιτισμικό. Ο επικρατών πολιτισμός στη γλώσσα, στην παιδεία, στην κοινωνία, ήταν ο ελληνικός. Τα μονοπολιτισμικά κράτη διαρκούν πολλούς αιώνες, τα πολυπολιτισμικά αποσυντίθενται.
Δεν είναι, όμως, μόνο το άσυλο. Υπάρχουν και άλλες ιδεολογικές αγκυλώσεις που έχουν επιβληθεί στην παιδεία, στην κοινωνία και στον χώρο των ιδεών στο όνομα ενός δήθεν προοδευτισμού, ο οποίος αντιγράφει κάθε τι το αποτυχημένο από άλλες χώρες και το διατηρεί ακόμη και αν οι άλλες χώρες αρχίζουν να το απορρίπτουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πολυδιαφημισμένη πολυπολιτισμικότητα. Σε όλα τα σχολικά προγράμματα και σε άλλες εκφάνσεις της πολιτιστικής μας ζωής ακούμε και διαβάζουμε αυτόν τον όρο, ο οποίος έρχεται σε σύγκρουση με την εθνική ταυτότητα και την ελληνορθόδοξη κληρονομιά του λαού μας. Με πρόσχημα την παρουσία μεγάλου αριθμού μεταναστών, εκ των οποίων οι περισσότεροι παράνομοι, οι δήθεν προοδευτικοί προσπαθούν να καταργήσουν την έννοια του Έθνους, τη συνέχεια του Ελληνισμού, την προβολή των ηρώων μας, την αξία της ελληνικής γλώσσας, τα ελληνορθόδοξα ιδανικά των Τριών Ιεραρχών και του Πατροκοσμά. Λέγουν ότι όλα αυτά είναι «εθνικιστικά» και ότι πρέπει η πολιτιστική ταυτότητα της πλειοψηφίας να υποχωρήσει για να προβληθεί ο πολιτισμός, η θρησκεία και η ταυτότητα των αλλοδαπών και τω λαθρομεταναστών. Στο όνομα του «πολυπολιτισμού» κακοποιούν την Ιστορία μας, καταργούν τον όρο Εθνική από το Υπουργείο Παιδείας, προσπαθούν να αλλοιώσουν τον Ορθόδοξο χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών, συγγράφουν βιβλία Ιστορίας με φιλοτουρκικό περιεχόμενο, υποβαθμίζουν τις εθνικές επετείους και γενικά χλευάζουν την παράδοση και την εθνική φυσιογνωμία του Ελληνισμού.
Η αντίληψη αυτή είναι λανθασμένη και αποτυχημένη. Σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν υποχωρεί η εθνική ταυτότητα, η γλώσσα και η ιστορία της πλειοψηφίας για να κολακευθούν οι απρόσκλητοι αλλοδαποί επισκέπτες. Και όπου τυχόν συνέβη αυτό τώρα οι ηγέτες των αντιστοίχων χωρών έχουν το θάρρος να ομολογήσουν την αποτυχία του πειράματος. Η Γερμανίδα Καγκελλάριος Άγκελα Μέρκελ παραδέχθηκε επανειλημμένως ότι το πολυπολιτισμικό πείραμα στη Γερμανία απέτυχε. Την ίδια παραδοχή έκανε δημοσίως και ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντ. Κάμερον. Στην Ιταλία προ ολίγων ετών ο γνωστός αριστερός ηγέτης Μάσσιμο Ντ’ Αλέμα ομολόγησε στον Ιταλοαμερικανό πολιτειολόγο Τζιοβάνι Σαρτιόρι ότι στο ζήτημα του πολυπολιτισμού «οι συντηρητικοί είχαν δίκιο» . Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου προέβη σε μία έμπρακτη ομολογία της αποτυχίας της πολυπολιτισμικότητας: Ενώ αρχικά είχε ζητήσει από την Ιταλία να κατεβάσει τον Εσταυρωμένο από τις σχολικές αίθουσες, με δεύτερη απόφασή του δικαίωσε την Ιταλία και δέχθηκε το δικαίωμα της κάθε χώρας να προβάλλει μέσα στο σχολείο τη θρησκευτική και εθνική της ταυτότητα. Στη Γαλλία μετά από τα αιματηρά επεισόδια που προκάλεσαν νεαροί Αφρικανικής καταγωγής στα προάστεια, ο Νικολά Σαρκοζί δημιούργησε Υπουργείο Εθνικής Ταυτότητος και καταπολεμεί τους πολυπολιτισμικούς μύθους. Είναι χαρακτηριστική και η απάντηση του κορυφαίου Γάλλου ιστορικού των Πολιτισμών Φερνάν Μπρωντέλ . Ερωτηθείς αν μία χώρα εμπλουτίζεται ή απειλείται αν γίνει πολυπολιτισμική, απήντησε:
- «Πολυπολιτισμική», αυτό εξαρτάται από το πώς εκλαμβάνετε τη λέξη. Αν εννοείτε πως διάφοροι πολιτισμοί συνομιλούν μεταξύ τους και ανταλλάσσουν τα αγαθά τους, ναι, είμαι ευνοϊκός για το «πολυ-πολιτισμικό». Αν όμως αυτό σημαίνει πως κάποιος πολιτισμός διαρρήγνυται προς πάσαν κατεύθυνση για να ικανοποιηθούν οι μεν ή οι δε, τότε είμαι εναντίον.
Ο Μπρωντέλ αρνείται το πολυπολιτισμικό πρότυπο που έχει επιβάλλει στην Παιδεία μας ο ψευδοπροοδευτισμός. Ένα πρότυπο που διαρρηγνύει την εθνική συνοχή και γκρεμίζει τις αξίες της πατρίδας, της Ορθοδοξίας, του ηρωισμού. Μας υποδεικνύει ότι άλλο πράγμα είναι ο διάλογος των πολιτισμών, κάτι αντίστοιχο με την Οικουμενικότητα του ελληνικού πνεύματος, και άλλο –τελείως εσφαλμένο- είναι να αναγκάζεις ένα λαό να αρνηθεί την ταυτότητά του για να ικανοποιηθούν οι γειτονικοί λαοί και οι λαθρομετανάστες. Ο Ελληνισμός και ως κλασικός και ως Αλεξανδρινός και ως Ορθόδοξος Χριστιανικός και ως σύγχρονος, που μετέχει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, πάντοτε ήθελε και θέλει να είναι Οικουμενικός. Δεν έμεινε ποτέ κλεισμένος στο καβούκι του. Όμως άλλο πράγμα είναι η Οικουμενικότητα , η οποία διαφυλάσσει την εθνική μας κληρονομιά ώστε να την μεταδώσει ως αγαθό στους άλλους πολιτισμούς, και άλλο είναι η πολυπολιτισμική χοάνη, η οποία καταργεί κάθε τι το ελληνικό για να μάς επιβάλει ξένα πρότυπα και να μας μεταβάλει σε έναν πολυεθνικό, άπατρι και ανελλήνιστο πολτό.
Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ έχει παρατηρήσει ορθώς ότι το Βυζάντιο ήταν ένα κράτος πολυεθνικό μεν (προ του 1204), αλλά μονοπολιτισμικό. Ο επικρατών πολιτισμός στη γλώσσα, στην παιδεία, στην κοινωνία, ήταν ο ελληνικός. Τα μονοπολιτισμικά κράτη διαρκούν πολλούς αιώνες, τα πολυπολιτισμικά αποσυντίθενται.
