Της Άννας Παναγιωταρέα
Ενα, πιθανότατα, ανώνυμο κείμενο διακινήθηκε χτες σε σχολείο της Βέροιας καλώντας τους γονείς να προσυπογράψουν ότι τα παιδιά τους δεν θα παρελάσουν την 25η Μαρτίου, ως έκφραση αντίδρασης προς το «υπουργείο που παραμέλησε σχολείο και μαθητές» και άλλα συναφή παρόμοια...
Δεν μου προκαλεί εντύπωση. Είναι αρκετά χρόνια που η αριστερά έχει «καταδικάσει» τις παρελάσεις των μαθητών ως: «Αχρηστες, εθνοκαπηλευτικές, πολεμόχαρες». Αυτά είναι μερικά από τα επίθετα που έχω συγκρατήσει ως κριτική, που συνοδεύει την απαίτηση της κατάργησής τους.
Αλλά οι παρελάσεις δεν γίνονται ως πασαρέλα. Δεν έχουν το νόημα του σχολικού «χαβαλέ» ή της εκδρομής. Ούτε το χάσιμο της ώρας από τα μαθήματα. Οι παρελάσεις είναι στην καρδιά της εκπαιδευτικής διαδικασίας, για να μάθουν τα παιδιά την Ιστορία και να μην πιστεύουν ότι έγινε «συνωστισμός στην παραλία της Σμύρνης και κάποιοι απρόσεκτοι Μικρασιάτες βρέθηκαν στο νερό», τον τραγικό Σεπτέμβρη του 1922, του ξεριζωμού του Ελληνισμού της Μ. Ασίας. Θα μου πείτε πάλι καλά που η κ. Μ. Ρεπούση για να ολοκληρώσει την εικόνα της «φιλικής μεταχείρισης» δεν πρόσθεσε «…και τότε όρμησαν οι Τούρκοι στη θάλασσα για να ανασύρουν τους Ελληνες που δεν ήξεραν κολύμπι, σώζοντάς τους από βέβαιο πνιγμό»… Τι φρικτή παραμόρφωση της Ιστορίας, βάσει των ιδεολογικών στρεβλώσεων της συγγραφέως.
Η παρέλαση έχει τον παιδευτικό ρόλο να προετοιμάσει τα παιδιά ώστε να «ζήσουν» τα ιστορικά γεγονότα, να νιώσουν την υπερηφάνεια για την πατρίδα τους, να αισθανθούν την οφειλόμενη τιμή προς εκείνους που θυσιάστηκαν για την πατρίδα και να την αποδώσουν. Το να γίνεις παραστάτης ή σημαιοφόρος είναι η ύψιστη αναγνώριση της συνολικής επίδοσης ενός μαθητή και η κατάθεση στέφανου είναι το επιστέγασμα της τελετής μνήμης που συνιστά η παρέλαση.
Η παρέλαση δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως ευκαιρία για να δείξουμε την αγανάκτησή μας προς τους παρόντες. Ούτε γίνεται με γνώμονα αν υπάρχουν προβλήματα ή όχι στο εκπαιδευτικό σύστημα ή αν το υπουργείο Παιδείας διοικήθηκε από ανίκανους υπουργούς, τους Πανάρετους και τις Διαμαντοπούλου, που δεν κατόρθωσαν μια ολόκληρη χρονιά να στείλουν τα βιβλία στο σχολείο ή να ετοιμάσουν «τις κόλλες» για τις πανελλήνιες εξετάσεις…
Ηταν λάθος μέγα η άμεση ή έμμεση ενθάρρυνση στις «μούντζες», στα «μαύρα περιβραχιόνια» και ό,τι άλλο τα ευφάνταστα παιδιά βρήκαν για να δείξουν στους πολιτικούς την απαρέσκειά τους. Είναι δικαίωμά τους να τους κρίνουν, να τους καταδικάζουν στη συνείδησή τους. Μόνον που η παρέλαση δεν γίνεται για τους συγκεκριμένους «επίσημους». Και αν αυτοί αποδεικνύονται κατώτεροι του αξιώματος που τους εμπιστεύθηκε ο λαός, δεν είναι λόγος αμαύρωσης της εθνικής επετείου. Η παρέλαση θα έπρεπε να γίνεται ακόμη και ενώπιον άδειων καθισμάτων. Η τιμή είναι για τις προηγούμενες γενιές που έχυσαν το αίμα τους ώστε να μπορούν οι μαθητές να παρελαύνουν κρατώντας ψηλά την ελληνική σημαία. Αυτό πρέπει να τους διδάξουν οι δάσκαλοί τους, εμπνέοντάς τους το πατριωτικό φρόνημα. Πολύ περισσότερο σε καιρούς δύσκολους, όταν αμφισβητείται η εθνική κυριαρχία…
Ενα, πιθανότατα, ανώνυμο κείμενο διακινήθηκε χτες σε σχολείο της Βέροιας καλώντας τους γονείς να προσυπογράψουν ότι τα παιδιά τους δεν θα παρελάσουν την 25η Μαρτίου, ως έκφραση αντίδρασης προς το «υπουργείο που παραμέλησε σχολείο και μαθητές» και άλλα συναφή παρόμοια...
Δεν μου προκαλεί εντύπωση. Είναι αρκετά χρόνια που η αριστερά έχει «καταδικάσει» τις παρελάσεις των μαθητών ως: «Αχρηστες, εθνοκαπηλευτικές, πολεμόχαρες». Αυτά είναι μερικά από τα επίθετα που έχω συγκρατήσει ως κριτική, που συνοδεύει την απαίτηση της κατάργησής τους.
Αλλά οι παρελάσεις δεν γίνονται ως πασαρέλα. Δεν έχουν το νόημα του σχολικού «χαβαλέ» ή της εκδρομής. Ούτε το χάσιμο της ώρας από τα μαθήματα. Οι παρελάσεις είναι στην καρδιά της εκπαιδευτικής διαδικασίας, για να μάθουν τα παιδιά την Ιστορία και να μην πιστεύουν ότι έγινε «συνωστισμός στην παραλία της Σμύρνης και κάποιοι απρόσεκτοι Μικρασιάτες βρέθηκαν στο νερό», τον τραγικό Σεπτέμβρη του 1922, του ξεριζωμού του Ελληνισμού της Μ. Ασίας. Θα μου πείτε πάλι καλά που η κ. Μ. Ρεπούση για να ολοκληρώσει την εικόνα της «φιλικής μεταχείρισης» δεν πρόσθεσε «…και τότε όρμησαν οι Τούρκοι στη θάλασσα για να ανασύρουν τους Ελληνες που δεν ήξεραν κολύμπι, σώζοντάς τους από βέβαιο πνιγμό»… Τι φρικτή παραμόρφωση της Ιστορίας, βάσει των ιδεολογικών στρεβλώσεων της συγγραφέως.
Η παρέλαση έχει τον παιδευτικό ρόλο να προετοιμάσει τα παιδιά ώστε να «ζήσουν» τα ιστορικά γεγονότα, να νιώσουν την υπερηφάνεια για την πατρίδα τους, να αισθανθούν την οφειλόμενη τιμή προς εκείνους που θυσιάστηκαν για την πατρίδα και να την αποδώσουν. Το να γίνεις παραστάτης ή σημαιοφόρος είναι η ύψιστη αναγνώριση της συνολικής επίδοσης ενός μαθητή και η κατάθεση στέφανου είναι το επιστέγασμα της τελετής μνήμης που συνιστά η παρέλαση.
Η παρέλαση δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως ευκαιρία για να δείξουμε την αγανάκτησή μας προς τους παρόντες. Ούτε γίνεται με γνώμονα αν υπάρχουν προβλήματα ή όχι στο εκπαιδευτικό σύστημα ή αν το υπουργείο Παιδείας διοικήθηκε από ανίκανους υπουργούς, τους Πανάρετους και τις Διαμαντοπούλου, που δεν κατόρθωσαν μια ολόκληρη χρονιά να στείλουν τα βιβλία στο σχολείο ή να ετοιμάσουν «τις κόλλες» για τις πανελλήνιες εξετάσεις…
Ηταν λάθος μέγα η άμεση ή έμμεση ενθάρρυνση στις «μούντζες», στα «μαύρα περιβραχιόνια» και ό,τι άλλο τα ευφάνταστα παιδιά βρήκαν για να δείξουν στους πολιτικούς την απαρέσκειά τους. Είναι δικαίωμά τους να τους κρίνουν, να τους καταδικάζουν στη συνείδησή τους. Μόνον που η παρέλαση δεν γίνεται για τους συγκεκριμένους «επίσημους». Και αν αυτοί αποδεικνύονται κατώτεροι του αξιώματος που τους εμπιστεύθηκε ο λαός, δεν είναι λόγος αμαύρωσης της εθνικής επετείου. Η παρέλαση θα έπρεπε να γίνεται ακόμη και ενώπιον άδειων καθισμάτων. Η τιμή είναι για τις προηγούμενες γενιές που έχυσαν το αίμα τους ώστε να μπορούν οι μαθητές να παρελαύνουν κρατώντας ψηλά την ελληνική σημαία. Αυτό πρέπει να τους διδάξουν οι δάσκαλοί τους, εμπνέοντάς τους το πατριωτικό φρόνημα. Πολύ περισσότερο σε καιρούς δύσκολους, όταν αμφισβητείται η εθνική κυριαρχία…
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου