Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου σε καθημερινή βάση στην Ελλάδα κλείνουν 59 επιχειρήσεις και χάνουν την δουλειά τους 613 άνθρωποι. Ελάχιστων όμως δείχνει να ιδρώνει το αυτί από τα ανησυχητικά αυτά στοιχεία.
Οι περισσότεροι νοιάζονται και κινητοποιούνται στο άκουσμα πως ενδεχόμενα μπορούν να απολυθούν κάποιοι από το δημόσιο. Η απόλυση 25 περίπου καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών, των οποίων μάλιστα απλά τελείωσε και δεν ανανεώθηκε η σύμβαση εργασίας, αποτέλεσε κύριο θέμα στην ειδησεογραφία τηλεοράσεων, ραδιοφώνων και εφημερίδων.
Παράλληλα, το ενδεχόμενο απόλυσης προ καιρού 110 εργαζομένων από την κρατική τότε ακόμη COSMOTE κόντεψε να προκαλέσει πολιτικό σεισμό. Την ίδια περίοδο απολύθηκαν δίχως την παραμικρή αντίδραση περίπου 300 υπάλληλοι της ιδιωτικής VODAFON !!
Η επιλεκτική ευαισθησία της ελληνικής κοινής γνώμης για ζητήματα απασχόλησης και κοινωνικών ανισοτήτων βγάζει σχεδόν μάτια. Δίχως από αυτό να εξαιρούνται ούτε και οι απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Ενώ η δική τους ζωή τινάζεται στον αέρα, αντί να οργανωθούν, να αντιδράσουν και να διεκδικήσουν ενδιαφέρονται κατά κύριο λόγο για την τύχη όσων με διάφορους τρόπους κατόρθωσαν να τρυπώσουν στο Δημόσιο !! Η συνακόλουθη βαθύτατη κρίση που έχει κατακλύσει την ζωή του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού που τυχαίνει να εργάζεται, κάτω από πολλές ιδιότητες, στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας δεν εκπλήσσει βέβαια κανένα. Όπως στρώσεις, λέει μια λαϊκή παροιμία, έτσι και θα κοιμηθείς.
Αλλά και όλες όμως οι προσπάθειες των πολιτικών αρχών της χώρας εξαντλούνται σε πολιτικές που σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα αναφέρονται στον δημόσιο τομέα της οικονομίας. Ακόμα και οι ιδέες για ανάκαμψη της οικονομίας και οι επιλογές που οι εμπνευστές τους υποστηρίζουν πως υποτίθεται πως οδηγούν σε ανάπτυξη δεν κατευθύνονται στην ενίσχυση της παραγωγής και στην δυναμική απελευθέρωση των αγορών. Κατ’ αποκλειστικότητα επικεντρώνονται στην εξασφάλιση και διοχέτευση δημόσιου χρήματος στην οικονομία που όμως αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε νέες κρίσεις και καινούργια αδιέξοδα. Όπως εξηγεί με εξαιρετική καθαρότητα ο Johan Norberg στο βιβλίο του Financial Fiasco (2012), η διοχέτευση χρήματος από πάνω στην οικονομία (που δεν έχει δηλ. παραχθεί μέσα από τους ομαλούς μηχανισμούς της αγοράς αλλά είτε τυπώνεται είτε είναι δανεικό) πρώτα – πρώτα μειώνει την πραγματική αξία των εισοδημάτων μια και συνιστά με τον τρόπο αυτό ένα έμμεσο τρόπο φορολόγησης.
Με εξ’ ίσου όμως επικίνδυνο τρόπο «υπονομεύει το σύστημα τιμών, διότι δίνει στις επιχειρήσεις εσφαλμένα μηνύματα για το πραγματικό ύψος της ζήτησης». Ετσι, δημιουργείται προσφορά στηριγμένη πάνω σε εικονικά επίπεδα ζήτησης με αποτέλεσμα οι διάφορες οικονομικές κινήσεις (προσλήψεις, επεκτάσεις επιχειρήσεων, δανειοδοτήσεις κλπ) να βασίζονται σε μη υπαρκτά δεδομένα, να προκαλούν φούσκες και να καταλήγουν σε ανισορροπία και σε δυσλειτουργία των αγορών. Συνακόλουθα, η διοχέτευση χρήματος που δεν έχει στην πράξη παραχθεί η κερδηθεί από τον πραγματικό δυναμισμό της οικονομίας, οδηγεί σε πρόσκαιρα φαινόμενα ανάκαμψης που καταλήγουν όμως σε καταρρεύσεις και αδιέξοδα.
Η εμμονή σε ελεύθερες αγορές, με στήριγμα τα μηνύματα που δίνουν οι γνήσιες διακυμάνσεις των τιμών, δεν σηματοδοτεί ούτε ιδεολογική αγκύλωση ούτε και έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας.
Συνιστά αντίθετα προσπάθεια αποκατάστασης ορθολογικών επιλογών στην οικονομία με πάνω σε σταθερές βάσεις που μπορούν να προσφέρουν δυναμισμό και διάρκεια. Καταπολέμηση της ανεργίας δεν γίνεται με ενίσχυση εικονικών δράσεων στον δημόσιο τομέα που οδηγεί αναπόφευκτα σε αδιέξοδα μια και στηρίζεται σε χρήμα δανεικό η εξωγενές.
Η απορρόφηση των ανέργων έρχεται μόνο από αύξηση της προφοράς αγαθών σε ένα κοινωνικό πλαίσιο δυναμικό και ικανό να ενσωματώσει στις αγορές την ροή πραγματικού χρήματος που είναι προιόν ιδιωτικών επενδύσεων και πωλήσεων ελκυστικών για το κοινωνικό σύνολο αγαθών.
Είναι αξιοπερίεργο πως ενώ σε όλο τον κόσμο ομολογούν πως οικονομική ανάπτυξη με στήριγμα τον δημόσιο τομέα της οικονομίας αποτελεί για την εποχή μας μια ομολογημένη χίμαιρα, στην Ελλάδα οι περισσότεροι περιμένουν από το κράτος σωτηρία η διέξοδο.
Δυστυχώς αυτή η νοοτροπία δεν οδηγεί σε ευχάριστο τέλος. Ας ελπίσουμε πως κάποια στιγμή η ελληνική κοινή γνώμη θα συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα. Και θα αλλάξει ρότα...
Α. Ανδριανόπουλος
infognomonpolitics
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου