Ο φύλαξ

Στό Παλαιό Φάληρο ὁ Δήμαρχος κ. Χατζηδάκης ἀποφάσισε νά τοποθετηθεῖ ἕνα κατά μερικούς ἔργο τέχνης, καί κατά ἄλλους

ἔκτρωμα. Αὐτό ἔχει δύο πλευρές: Τήν καλλιτεχνική καί τήν νοηματοδοτική. Ἀπό πλευρᾶς τέχνης παρατηροῦμε τά ἐξῆς:

Τό ἴδιο ἀκριβῶς, σέ μικρότερο μέγεθος εἶχε στηθεῖ καί στήν Μύκονο. Σέ ἕνα νησί μέ παραδοσιακά χρώματα, θά μποροῦσε νά κατασκευασθεῖ ἄσπρο ἤ μπλέ. Τό κόκκινο εἶναι τελείως ξεκάρφωτο. Τό αὐτό ἰσχύει καί γιά τήν Ἀμφιθέα. Τό ἄσπρο π.χ. θά ἦταν ταιριαστό, ἐνῶ τό κόκκινο εἶναι παράταιρο. Ἀπό πλευρᾶς σχήματος καί γραμμῶν εἶναι ἕνα χάλι. Ἡ αἰσθητική του εἶναι ἀποκρουστική. Καλά, ὁ Δήμαρχος δέν μποροῦσε νά πάρει γνώμες ἀπό ἄλλους γλύπτες, γιά νά τοῦ τό ἀπορίψουν ἀσυζητητί; Στήν Ἀθήνα, στήν Πλατεῖα Καραϊσκάκη , ὁ πρώην δήμαρχος κ. Ἀβραμόπουλος (ὁ ἐπωνομαζόμενος καί καγγελλάριος), ἔστησε ἕναν πεπτωκότα ἄγγελο, δηλαδή δαίμονα, ἀλλά ἀπό καλλιτεχνικῆς ἀπόψεως εἶναι ἄψογο.

Ἀπό νοηματοδοτικῆς ἀπόψεως, ὁ «φύλαξ» εἶναι ἀποκρυφιστική φιγούρα τῶν Αἰγυπτίων. Ὁ κατασκευαστής τοῦ ἐκτρώματος Κωστῆς Γεωργίου ἀποκάλεσε τό ἄγαλμα «σάτανα» στήν τηλεόραση τοῦ Σκάι. Αὐτό ἀποδεικνύει ὅ,τι ἔχουν δίκιο νά διαμαρτύρονται οἱ κάτοικοι. Πῶς βάζεις κύριε Δήμαρχε τόν διάβολο γιά ἔμβλημα τῆς πόλεως; Μάλιστα καταγγέλθηκε ὅ,τι δέν ὑπῆρξε ἀπόφαση τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου.

Ὅπως λένε «τό λάθος εἶναι ἀνθρώπινο, τό μή μετανοεῖν σατανικό». Ἔτσι καί ὁ δήμαρχος, ἴσως δικαιολογεῖται πού υπέπεσε στό πρῶτο παράπτωμα, ἡ ἐπιμονή του ὅμως νά ὑποστηρίζει καί νά δικαιολογεῖ τήν ἀνοησία του, εἶναι τραγικά ἀπαράδεκτη. Ὁ κ. Χατζηδάκης φαίνεται ὅ,τι εἶναι ἀπό τούς πλέον ἐπιτυχημένους δημάρχους. Σέ ἐνδεχόμενη, ὅπως ἀκούγεται, κάθοδό του στίς βουλευτικές ἐκλογές, εἶχε τήν ἐπιτυχία «στό τσεπάκι». Αὐτή ὅμως ἡ βλακεία, εἶναι σίγουρο ὅ,τι θά τοῦ στοιχίσει.

Ὁ κύριος Βασίλειος Μαρκεζίνης ἀναφερόμενος στά συλλαλητήρια γιά τήν Μακεδονία μας, εἶπε ἕνα σπουδαῖο: «Ὅταν ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἕλληνες μιλᾶνε μέ μιά φωνή, οἱ ὑπηρετούντες τόν λαό πρέπει ὄχι μόνον ν΄ ἀκούουν ἀλλά καί νά ὑπακούουν». Αὐτή ἡ ρήση ἔχει ἐφαρμογή σέ πολλές περιπτώσεις, ὅπως καί στοῦ κυρίου Χατζηδάκη.

Δημοσιεύθηκε στήν ἐφημερίδα "Αχαρναϊκή" τῆς 25ης Φεβρουαρίου.