του Νίκου Χειλαδάκη | Δημοσιογράφου – Συγγραφέα – Τουρκολόγου
Είναι παράδοξο σε μια περίοδο που υποτίθεται ότι έχει επικρατήσει η ελληνοτουρκική προσέγγιση και αναπτύσσετε με γοργούς ρυθμούς η ελληνοτουρκική φιλία, να αναφέρει κάποιος για καλλιέργεια ανθελληνικού πνεύματος στην σημερινή Τουρκία ενώ στην Ελλάδα όποιος τολμάει να μιλήσει για κάποιες ιστορικές αλήθειες, όπως η γενοκτονία του ελληνισμού της Ανατολής, χαρακτηρίζετε σαν …φασίστας το λιγότερο. Και όμως αν ζήσει κανείς σήμερα στην Τουρκία θα νοιώσει ένα έντονο ανθελληνισμό να καλλιεργείται με πολλά μέσα στην τουρκική επικαιρότητα.
Καθημερινά σχεδόν προβάλλονται από τα τουρκικά κανάλια αμέτρητες κινηματογραφικές επιτυχίες που παρουσιάζουν το Βυζάντιο σαν την πιο διεφθαρμένη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας και τους βυζαντινούς σαν το πιο εκπορνευμένο κράτος που έχει ποτέ εμφανιστεί στην περιοχή της Μικράς Ασίας. Σε πολλές από αυτές τις ταινίες εμφανίζετε μόνιμα ένας θεοποιημένος Τούρκος ήρωας, ο Μαλκότς. Αυτός, σαν ο Τούρκος supermen επιτίθεται τιμωρός και κατατροπώνει του «διεφθαρμένους» βυζαντινούς χριστιανούς, με τρόπο που θα τον ζήλευαν και οι μεγαλύτεροι καουμπόι του φαρ ουέστ. Παράλληλα τηλεοπτικά σήριαλ προβάλλονται καθημερινά στα μεγαλύτερα τουρκικά κανάλια με μεγάλη τηλεθέαση και με άκρως ανθελληνικό περιεχόμενο. Τα σενάρια είναι από τον πόλεμο του 1919-22, αλλά και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974, με κύριο στόχο τον εξευτελισμό του ελληνικού στρατού και της ελληνικής σημαίας. Ειδικά για το Κυπριακό εδώ η τουρκική φαντασία ξεπερνάει κάθε όριο. Μέσα σε ένα φανταστικό τοπίο οι Τούρκοι αγωνιστές μάχονται με αναλογία ένας Τούρκος με δέκα Έλληνες στα παραλίες της μεγαλονήσου και τους κατατροπώνουν, ενώ οι «βάρβαροι δολοφόνοι» της ΕΟΚΑ σκοτώνουν, βιάζουν και καίνε τους Τουρκοκυπρίους ακόμα και μέσα στις… εκκλησιές που είχαν καταφύγει για να γλυτώσουν από την θηριωδία τους.
Το ίδιο κλίμα καλλιεργείται και στον τουρκικό στρατό. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι το πρώτο μάθημα που διδάσκονται οι Ευέλπιδες της Τουρκίας στις στρατιωτικές τους σχολές, είναι το «tabya dersi», δηλαδή μάθημα τακτικής πολέμου, το οποίο αρχίζει με το γνωστό τουρκικό ρητό, «Το νερό κοιμάται αλλά ο εχθρός δεν κοιμάται». Στο μάθημα αυτό διδάσκονται πως όλα τα επιτελικά σχέδια των Τούρκων αξιωματικών επί χάρτου, καθώς και στις πολεμικές αναμετρήσεις, είναι ορθά και αποτελεσματικά ενώ τα αντίστοιχα των Ελλήνων στις κοινές ελληνοτουρκικές συναντήσεις είναι λαθεμένα και αποτυχημένα. Χαρακτηριστικό είναι και το ρητό που υπάρχει στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στην Άγκυρα, «Türklerin en büyük düşmanı Rus bir Yunan iki» που σημαίνει ο μεγαλύτερος εχθρός των Τούρκων είναι πρώτος ο Ρώσος και δεύτερος ο Έλληνας.
Εκεί που φαίνεται επίσης έντονα το ανθελληνικό μίσος της επίσημης Τουρκίας είναι τα τουρκικά Μουσεία. Όποιο μουσείο της Πόλης ή άλλης πόλης στην Μικρά Ασία επισκεφτείτε, θα δείτε ότι σχεδόν όλα τα αρχαία ελληνικά εκθέματα, προτομές αγαλμάτων και άλλα ευρήματα γραφούν Ρωμαϊκής εποχής και ποτέ ελληνικής. Παράλληλα τα χριστιανικά, (εικόνες, εικονοστάσια, καντήλια κ.λπ.), που επίσης κοσμούν ορισμένα τουρκικά μουσεία όπως στο Ικόνιο και αλλού, παρουσιάζονται αόριστα σαν… χριστιανικής εποχής.
ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΣΗΡΙΑΛ
Βρισκόμαστε στο 1920, σε μια περιοχή κοντά της Σμύρνη, σε ένα παραθαλάσσιο χωριό, όπου υπάρχει ελληνικό «κατοχικό» στρατιωτικό τμήμα. Οι «κακοί» Έλληνες είχαν καταφέρει να πιάσουν ένα Τούρκο «αντιστασιακό». Ο «αντιστασιακός» συνδέετε με την ομάδα ενός θρυλικού Τούρκου μασκοφόρου, ο οποίος καταπονεί τους Έλληνες με συνεχή σαμποτάζ και δολιοφθορές. Ο Έλληνας διοικητής, που διακρίνετε για την σκληρότητα του, αποφάσισε να οργανώσει μια δημόσια εκτέλεση του Τούρκου αντιστασιακού, για να παραδειγματίσει τους κατοίκους. Ο τόπος της εκτέλεσης στήνετε στην παραλία του χωριού, όπου συγκεντρώνονται οι κάτοικοι. Ο Έλληνας διοικητής τους βγάζει ένα σκληρό λόγο, τονίζοντας πως αυτά παθαίνει όποιος αντιστέκεται στον ελληνικό στρατό. Και ενώ ετοιμάζετε το απόσπασμα για την εκτέλεση, τότε, ξαφνικά από το πουθενά, ξεπηδά ο μεγάλος ήρωας των Τούρκων, ο μασκοφόρος καβαλάρης που ορμάει μόνος του εναντίον των Ελλήνων. Δημιουργείται σάλος και ταραχή, όλοι οι Έλληνες πέφτουν κάτω, οι κάτοικοι επευφημούν και γελούν με τα παθήματα των Ελλήνων και ο μελλοθάνατος βρίσκει την ευκαιρία, ενώ οι Έλληνες αλαφιασμένοι κυνηγούν τον μασκοφόρο, που θυμίζει καταπληκτικά τον Ζορό, να λυθεί και να το σκάσει.
Όλα αυτά δεν είναι παρά μια από τις χαρακτηριστικές σκηνές του μεγάλου τουρκικού τηλεοπτικού σήριαλ με τον τίτλο, «Kursum Yarasi», «Η πληγή της σφαίρας», που προβάλλονταν επί ένα χρόνο στο μεγάλο τουρκικό κανάλι ATV, με μεγάλη τηλεθέαση. Αλλά το εκπληκτικό σε αυτή την σειρά δεν είναι αυτή η σκηνή. Είναι πολλά επεισόδια που δείχνουν πως οι Ρωμιοί χριστιανοί κάτοικοι της Μικράς Ασίας, αναπτύσσουν αντιστασιακό κίνημα κατά των… «εισβολέων» Ελλήνων, που όπου πάνε καταστρέφουν τα πάντα. Έτσι θα δεις γυναίκες που φοράνε σταυρό, να…!!! βοηθάνε τους Τούρκους αντιστασιακούς κατά των «κακών» Ελλήνων.
«ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΦΤΕΡΑ»
Μια άλλη, επίσης καταπληκτική τηλεοπτική σειρά, που αναφέρετε στην ιδία εποχή, (μια εποχή που την προτιμούν πολύ οι Τούρκοι για την τηλεόραση τους), είναι το, «Kirik Kanatlar», ή «Σπασμένα Φτερά», στο KanlD, στο ίδιο δηλαδή τουρκικό κανάλι που παρήγαγε και το περίφημο και πασίγνωστο σε μας σήριαλ, «Τα σύνορα της Αγάπης». Θα πάρουμε μια χαρακτηριστική σκηνή για να καταλάβουμε το στόρυ του σήριαλ. Η σκηνή είναι σε μια προκυμαία της Ιωνίας, μετά την ήττα των Ελλήνων και ενώ έχει υπογραφεί, παρά τις…έντονες διαμαρτυρίες των Τούρκων κατοίκων της περιοχής, η ανταλλαγή των πληθυσμών. Οι Ρωμιοί κάτοικοι αναγκάζονται να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Η χαρακτηριστική σκηνή είναι στην προκυμαία, όπου έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται οι πρόσφυγες παρέα με… τους θρήνους των Τούρκων συγκατοίκων τους που κλαίνε οι «καημένοι» γιατί… θα φύγουν οι αγαπημένοι τους Ρωμιοί,.
Το εκπληκτικό όμως δεν είναι εδώ, αλλά στο ότι ο τουρκικός στρατός, όχι μονό συνοδεύει και κουβαλά με μεγάλη ευγένεια τα υπάρχοντα των προσφύγων, μην τυχόν και κουραστούν, αλλά… έχει στήσει και ένα μεγάλο πάγκο στην προκυμαία όπου τους προσφέρει… τρόφιμα ποτά και ότι άλλο που θα τους κάνει ευχάριστο το ταξίδι της προσφυγιάς, ( θυμίζει αναγνωστικό Ρεπούση). Μάλιστα κάποιοι Τούρκοι στρατιώτες κλαίνε γιατί θα χάσουν τον φίλο τους, κάποιο Νίκο και κάποιο Κώστα. Ένας Λοχαγός είναι απαρηγόρητος για κάποια Μαρία, που τον χαιρετά με εμφανή την στενοχώρια γιατί φεύγει στην προσφυγιά. Σε λίγο τα πλοία που θα τους παραλάβουν φτάνουν και αφού οι Τούρκοι φαντάροι φορτώσουν τα υπάρχοντα τους, τότε βγάζουν τα μαντήλια. Από την μια ο τουρκικός στρατός του Κεμάλ που κλαίει απαρηγόρητος γιατί φεύγουν οι Ρωμιοί πρόσφυγες και από την άλλη οι Ρωμιοί κλαίνε και αυτοί καθώς ανεμίζουν τα μαντήλια του αποχαιρετισμού. Κάπως έτσι έγινε… η Μικρασιατική καταστροφή και η άρχισε η μεγάλη ελληνική προσφυγιά, για το περίφημο αυτό τουρκικό σήριαλ.
Αυτά είναι ένα μόνο μικρό δείγμα του πως καλλιεργείται κατάλληλο κλίμα στην τουρκική τηλεόραση. Χαρακτηριστική είναι και μια άλλη σκηνή, που δείχνει πως οι Τούρκοι, το 1922 πάλι, καταφέρνουν να κάψουν ένα ελληνικό στρατόπεδο με… τσακμάκια σύγχρονης εποχής. Φαίνεται πως οι Τούρκοι ξέρουν να ξαναγράφουν την ιστορία μέσω τηλεοπτικών επιτυχιών, που έχουν ρεκόρ τηλεθέασης στην χώρα τους.
ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Την πλήρη διαστρέβλωση της ιστορίας, καθώς και ένα έντονο ανθελληνισμό, διδάσκονται τα παιδιά της Τουρκίας στα οχταετούς σκολεία υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Είναι χαρακτηριστικό πως η ιστορία στην γειτονικής χωράς έχει διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό από τον ίδιο τον Κεμάλ Ατατούρκ, που μετά την πλήρη του επικράτηση, ασχολήθηκε με την ιστορία με κύριο σκοπό να προσδώσει ιστορική εντοπιότητα στο τουρκικό στοιχείο της Μικρός Ασίας
Το 1955 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Τουρκία το περίφημο βιβλίο του Τούρκου καθηγητή της ιστορίας, Μεχμέτ Σακά, με τίτλο, « Οι τουρκικοί λαοί του Αιγαίου», ή «Ege Denizinde Türk Hakları». Το βιβλίο αυτό σήμερα διδάσκεται συστηματικά στις μεγαλύτερες τάξεις του τουρκικού οχταετούς υποχρεωτικού σχολείου, ενώ παράλληλα προπαγανδίζετε σαν απαραίτητο ανάγνωσμα και για τις μεγαλύτερες ηλικίες στην Τουρκία, καθώς παρουσιάζει, κατά τους Τούρκους, τις τουρκικές θέσεις για το Αιγαίο. Τα μηνύματα του βιβλίου θεωρούνται σαν κεντρικά σημεία αναφοράς, της συμπεριφοράς της Τουρκίας, όσον αφορά το ζήτημα του Αιγαίου και εξηγούν κατά κάποιο τρόπο την τουρκική προκλητικότητα καθώς βασίζεται σ’ αυτόν τον τρόπο παρουσίασης του θέματος και μάλιστα σε εκπαιδευτική βάση.
Συγκεκριμένα από την έκδοση του βιβλίου το 1996 αναφέρονται τα εξής: Σελίδα 19: « Τα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται σήμερα κάτω από ελληνική κατοχή». Σελίδα 21: «Η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να διατηρήσει στο Αιγαίο την ειρήνη». Σελίδα 65: «Η ειρήνη στη Μέση Ανατολή και η ασφάλεια στην Ασία είναι δυνατόν να διατηρηθεί με την επιστροφή αυτών των νησιών στην Τουρκία». Σελίδα 110: «Η Τουρκία καθόρισε τα χωρικά της ύδατα σε 6 μίλια το 1930. Έτσι η Χίος, η Μυτιλήνη και η Σάμος, βρίσκονται μέσα στα χωρικά ύδατα της Τουρκίας. Το δικαίωμα κυριαρχίας μιας χώρας πάνω στα χωρικά της ύδατα της επιτρέπει να ασκεί τα ίδια δικαιώματα στα νησιά που βρίσκονται σε αυτά τα ύδατα» Σελίδα 125: « Η Ελλάδα πρέπει να δώσει αυτά τα νησιά στην Τουρκία για ένα χρονικό διάστημα έναντι ενοικίου, ή τουλάχιστον η Τουρκία και η Ελλάδα να ιδρύσουν στο Αιγαίο ένα κοινό σύστημα ασφαλείας». Αυτή η τελευταία άποψη θεωρείται από τους Τούρκους σαν… ένδειξη των διαλλακτικών τους προθέσεων και μάλιστα προβάλλεται συχνά σε διεθνείς διπλωματικές συναντήσεις με στόχο να δημιουργούνται κατάλληλες εντυπώσεις για το ποιος είναι φιλειρηνικός και ποιος δεν είναι, όσον αφορά το Αιγαίο.
Είναι παράδοξο σε μια περίοδο που υποτίθεται ότι έχει επικρατήσει η ελληνοτουρκική προσέγγιση και αναπτύσσετε με γοργούς ρυθμούς η ελληνοτουρκική φιλία, να αναφέρει κάποιος για καλλιέργεια ανθελληνικού πνεύματος στην σημερινή Τουρκία ενώ στην Ελλάδα όποιος τολμάει να μιλήσει για κάποιες ιστορικές αλήθειες, όπως η γενοκτονία του ελληνισμού της Ανατολής, χαρακτηρίζετε σαν …φασίστας το λιγότερο. Και όμως αν ζήσει κανείς σήμερα στην Τουρκία θα νοιώσει ένα έντονο ανθελληνισμό να καλλιεργείται με πολλά μέσα στην τουρκική επικαιρότητα.
Καθημερινά σχεδόν προβάλλονται από τα τουρκικά κανάλια αμέτρητες κινηματογραφικές επιτυχίες που παρουσιάζουν το Βυζάντιο σαν την πιο διεφθαρμένη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας και τους βυζαντινούς σαν το πιο εκπορνευμένο κράτος που έχει ποτέ εμφανιστεί στην περιοχή της Μικράς Ασίας. Σε πολλές από αυτές τις ταινίες εμφανίζετε μόνιμα ένας θεοποιημένος Τούρκος ήρωας, ο Μαλκότς. Αυτός, σαν ο Τούρκος supermen επιτίθεται τιμωρός και κατατροπώνει του «διεφθαρμένους» βυζαντινούς χριστιανούς, με τρόπο που θα τον ζήλευαν και οι μεγαλύτεροι καουμπόι του φαρ ουέστ. Παράλληλα τηλεοπτικά σήριαλ προβάλλονται καθημερινά στα μεγαλύτερα τουρκικά κανάλια με μεγάλη τηλεθέαση και με άκρως ανθελληνικό περιεχόμενο. Τα σενάρια είναι από τον πόλεμο του 1919-22, αλλά και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974, με κύριο στόχο τον εξευτελισμό του ελληνικού στρατού και της ελληνικής σημαίας. Ειδικά για το Κυπριακό εδώ η τουρκική φαντασία ξεπερνάει κάθε όριο. Μέσα σε ένα φανταστικό τοπίο οι Τούρκοι αγωνιστές μάχονται με αναλογία ένας Τούρκος με δέκα Έλληνες στα παραλίες της μεγαλονήσου και τους κατατροπώνουν, ενώ οι «βάρβαροι δολοφόνοι» της ΕΟΚΑ σκοτώνουν, βιάζουν και καίνε τους Τουρκοκυπρίους ακόμα και μέσα στις… εκκλησιές που είχαν καταφύγει για να γλυτώσουν από την θηριωδία τους.
Το ίδιο κλίμα καλλιεργείται και στον τουρκικό στρατό. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι το πρώτο μάθημα που διδάσκονται οι Ευέλπιδες της Τουρκίας στις στρατιωτικές τους σχολές, είναι το «tabya dersi», δηλαδή μάθημα τακτικής πολέμου, το οποίο αρχίζει με το γνωστό τουρκικό ρητό, «Το νερό κοιμάται αλλά ο εχθρός δεν κοιμάται». Στο μάθημα αυτό διδάσκονται πως όλα τα επιτελικά σχέδια των Τούρκων αξιωματικών επί χάρτου, καθώς και στις πολεμικές αναμετρήσεις, είναι ορθά και αποτελεσματικά ενώ τα αντίστοιχα των Ελλήνων στις κοινές ελληνοτουρκικές συναντήσεις είναι λαθεμένα και αποτυχημένα. Χαρακτηριστικό είναι και το ρητό που υπάρχει στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στην Άγκυρα, «Türklerin en büyük düşmanı Rus bir Yunan iki» που σημαίνει ο μεγαλύτερος εχθρός των Τούρκων είναι πρώτος ο Ρώσος και δεύτερος ο Έλληνας.
Εκεί που φαίνεται επίσης έντονα το ανθελληνικό μίσος της επίσημης Τουρκίας είναι τα τουρκικά Μουσεία. Όποιο μουσείο της Πόλης ή άλλης πόλης στην Μικρά Ασία επισκεφτείτε, θα δείτε ότι σχεδόν όλα τα αρχαία ελληνικά εκθέματα, προτομές αγαλμάτων και άλλα ευρήματα γραφούν Ρωμαϊκής εποχής και ποτέ ελληνικής. Παράλληλα τα χριστιανικά, (εικόνες, εικονοστάσια, καντήλια κ.λπ.), που επίσης κοσμούν ορισμένα τουρκικά μουσεία όπως στο Ικόνιο και αλλού, παρουσιάζονται αόριστα σαν… χριστιανικής εποχής.
ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΣΗΡΙΑΛ
Βρισκόμαστε στο 1920, σε μια περιοχή κοντά της Σμύρνη, σε ένα παραθαλάσσιο χωριό, όπου υπάρχει ελληνικό «κατοχικό» στρατιωτικό τμήμα. Οι «κακοί» Έλληνες είχαν καταφέρει να πιάσουν ένα Τούρκο «αντιστασιακό». Ο «αντιστασιακός» συνδέετε με την ομάδα ενός θρυλικού Τούρκου μασκοφόρου, ο οποίος καταπονεί τους Έλληνες με συνεχή σαμποτάζ και δολιοφθορές. Ο Έλληνας διοικητής, που διακρίνετε για την σκληρότητα του, αποφάσισε να οργανώσει μια δημόσια εκτέλεση του Τούρκου αντιστασιακού, για να παραδειγματίσει τους κατοίκους. Ο τόπος της εκτέλεσης στήνετε στην παραλία του χωριού, όπου συγκεντρώνονται οι κάτοικοι. Ο Έλληνας διοικητής τους βγάζει ένα σκληρό λόγο, τονίζοντας πως αυτά παθαίνει όποιος αντιστέκεται στον ελληνικό στρατό. Και ενώ ετοιμάζετε το απόσπασμα για την εκτέλεση, τότε, ξαφνικά από το πουθενά, ξεπηδά ο μεγάλος ήρωας των Τούρκων, ο μασκοφόρος καβαλάρης που ορμάει μόνος του εναντίον των Ελλήνων. Δημιουργείται σάλος και ταραχή, όλοι οι Έλληνες πέφτουν κάτω, οι κάτοικοι επευφημούν και γελούν με τα παθήματα των Ελλήνων και ο μελλοθάνατος βρίσκει την ευκαιρία, ενώ οι Έλληνες αλαφιασμένοι κυνηγούν τον μασκοφόρο, που θυμίζει καταπληκτικά τον Ζορό, να λυθεί και να το σκάσει.
Όλα αυτά δεν είναι παρά μια από τις χαρακτηριστικές σκηνές του μεγάλου τουρκικού τηλεοπτικού σήριαλ με τον τίτλο, «Kursum Yarasi», «Η πληγή της σφαίρας», που προβάλλονταν επί ένα χρόνο στο μεγάλο τουρκικό κανάλι ATV, με μεγάλη τηλεθέαση. Αλλά το εκπληκτικό σε αυτή την σειρά δεν είναι αυτή η σκηνή. Είναι πολλά επεισόδια που δείχνουν πως οι Ρωμιοί χριστιανοί κάτοικοι της Μικράς Ασίας, αναπτύσσουν αντιστασιακό κίνημα κατά των… «εισβολέων» Ελλήνων, που όπου πάνε καταστρέφουν τα πάντα. Έτσι θα δεις γυναίκες που φοράνε σταυρό, να…!!! βοηθάνε τους Τούρκους αντιστασιακούς κατά των «κακών» Ελλήνων.
«ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΦΤΕΡΑ»
Μια άλλη, επίσης καταπληκτική τηλεοπτική σειρά, που αναφέρετε στην ιδία εποχή, (μια εποχή που την προτιμούν πολύ οι Τούρκοι για την τηλεόραση τους), είναι το, «Kirik Kanatlar», ή «Σπασμένα Φτερά», στο KanlD, στο ίδιο δηλαδή τουρκικό κανάλι που παρήγαγε και το περίφημο και πασίγνωστο σε μας σήριαλ, «Τα σύνορα της Αγάπης». Θα πάρουμε μια χαρακτηριστική σκηνή για να καταλάβουμε το στόρυ του σήριαλ. Η σκηνή είναι σε μια προκυμαία της Ιωνίας, μετά την ήττα των Ελλήνων και ενώ έχει υπογραφεί, παρά τις…έντονες διαμαρτυρίες των Τούρκων κατοίκων της περιοχής, η ανταλλαγή των πληθυσμών. Οι Ρωμιοί κάτοικοι αναγκάζονται να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Η χαρακτηριστική σκηνή είναι στην προκυμαία, όπου έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται οι πρόσφυγες παρέα με… τους θρήνους των Τούρκων συγκατοίκων τους που κλαίνε οι «καημένοι» γιατί… θα φύγουν οι αγαπημένοι τους Ρωμιοί,.
Το εκπληκτικό όμως δεν είναι εδώ, αλλά στο ότι ο τουρκικός στρατός, όχι μονό συνοδεύει και κουβαλά με μεγάλη ευγένεια τα υπάρχοντα των προσφύγων, μην τυχόν και κουραστούν, αλλά… έχει στήσει και ένα μεγάλο πάγκο στην προκυμαία όπου τους προσφέρει… τρόφιμα ποτά και ότι άλλο που θα τους κάνει ευχάριστο το ταξίδι της προσφυγιάς, ( θυμίζει αναγνωστικό Ρεπούση). Μάλιστα κάποιοι Τούρκοι στρατιώτες κλαίνε γιατί θα χάσουν τον φίλο τους, κάποιο Νίκο και κάποιο Κώστα. Ένας Λοχαγός είναι απαρηγόρητος για κάποια Μαρία, που τον χαιρετά με εμφανή την στενοχώρια γιατί φεύγει στην προσφυγιά. Σε λίγο τα πλοία που θα τους παραλάβουν φτάνουν και αφού οι Τούρκοι φαντάροι φορτώσουν τα υπάρχοντα τους, τότε βγάζουν τα μαντήλια. Από την μια ο τουρκικός στρατός του Κεμάλ που κλαίει απαρηγόρητος γιατί φεύγουν οι Ρωμιοί πρόσφυγες και από την άλλη οι Ρωμιοί κλαίνε και αυτοί καθώς ανεμίζουν τα μαντήλια του αποχαιρετισμού. Κάπως έτσι έγινε… η Μικρασιατική καταστροφή και η άρχισε η μεγάλη ελληνική προσφυγιά, για το περίφημο αυτό τουρκικό σήριαλ.
Αυτά είναι ένα μόνο μικρό δείγμα του πως καλλιεργείται κατάλληλο κλίμα στην τουρκική τηλεόραση. Χαρακτηριστική είναι και μια άλλη σκηνή, που δείχνει πως οι Τούρκοι, το 1922 πάλι, καταφέρνουν να κάψουν ένα ελληνικό στρατόπεδο με… τσακμάκια σύγχρονης εποχής. Φαίνεται πως οι Τούρκοι ξέρουν να ξαναγράφουν την ιστορία μέσω τηλεοπτικών επιτυχιών, που έχουν ρεκόρ τηλεθέασης στην χώρα τους.
ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Την πλήρη διαστρέβλωση της ιστορίας, καθώς και ένα έντονο ανθελληνισμό, διδάσκονται τα παιδιά της Τουρκίας στα οχταετούς σκολεία υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Είναι χαρακτηριστικό πως η ιστορία στην γειτονικής χωράς έχει διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό από τον ίδιο τον Κεμάλ Ατατούρκ, που μετά την πλήρη του επικράτηση, ασχολήθηκε με την ιστορία με κύριο σκοπό να προσδώσει ιστορική εντοπιότητα στο τουρκικό στοιχείο της Μικρός Ασίας
Το 1955 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Τουρκία το περίφημο βιβλίο του Τούρκου καθηγητή της ιστορίας, Μεχμέτ Σακά, με τίτλο, « Οι τουρκικοί λαοί του Αιγαίου», ή «Ege Denizinde Türk Hakları». Το βιβλίο αυτό σήμερα διδάσκεται συστηματικά στις μεγαλύτερες τάξεις του τουρκικού οχταετούς υποχρεωτικού σχολείου, ενώ παράλληλα προπαγανδίζετε σαν απαραίτητο ανάγνωσμα και για τις μεγαλύτερες ηλικίες στην Τουρκία, καθώς παρουσιάζει, κατά τους Τούρκους, τις τουρκικές θέσεις για το Αιγαίο. Τα μηνύματα του βιβλίου θεωρούνται σαν κεντρικά σημεία αναφοράς, της συμπεριφοράς της Τουρκίας, όσον αφορά το ζήτημα του Αιγαίου και εξηγούν κατά κάποιο τρόπο την τουρκική προκλητικότητα καθώς βασίζεται σ’ αυτόν τον τρόπο παρουσίασης του θέματος και μάλιστα σε εκπαιδευτική βάση.
Συγκεκριμένα από την έκδοση του βιβλίου το 1996 αναφέρονται τα εξής: Σελίδα 19: « Τα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται σήμερα κάτω από ελληνική κατοχή». Σελίδα 21: «Η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να διατηρήσει στο Αιγαίο την ειρήνη». Σελίδα 65: «Η ειρήνη στη Μέση Ανατολή και η ασφάλεια στην Ασία είναι δυνατόν να διατηρηθεί με την επιστροφή αυτών των νησιών στην Τουρκία». Σελίδα 110: «Η Τουρκία καθόρισε τα χωρικά της ύδατα σε 6 μίλια το 1930. Έτσι η Χίος, η Μυτιλήνη και η Σάμος, βρίσκονται μέσα στα χωρικά ύδατα της Τουρκίας. Το δικαίωμα κυριαρχίας μιας χώρας πάνω στα χωρικά της ύδατα της επιτρέπει να ασκεί τα ίδια δικαιώματα στα νησιά που βρίσκονται σε αυτά τα ύδατα» Σελίδα 125: « Η Ελλάδα πρέπει να δώσει αυτά τα νησιά στην Τουρκία για ένα χρονικό διάστημα έναντι ενοικίου, ή τουλάχιστον η Τουρκία και η Ελλάδα να ιδρύσουν στο Αιγαίο ένα κοινό σύστημα ασφαλείας». Αυτή η τελευταία άποψη θεωρείται από τους Τούρκους σαν… ένδειξη των διαλλακτικών τους προθέσεων και μάλιστα προβάλλεται συχνά σε διεθνείς διπλωματικές συναντήσεις με στόχο να δημιουργούνται κατάλληλες εντυπώσεις για το ποιος είναι φιλειρηνικός και ποιος δεν είναι, όσον αφορά το Αιγαίο.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου