Το λεωφορείο με τους δημοσιογράφους πήρε μια λάθος στροφή. Και ξαφνικά όλα άλλαξαν στην βιτρίνα των επιτευγμάτων της Βόρειας Κορέας.Οι δρόμοι ήταν σκονισμένοι και γεμάτοι λακκούβες. Παντού υπήρχαν τεράστια ετοιμόρροπα τσιμεντένια κτίρια. Ανήμποροι γέροντες κυκλοφορούσαν στους δρόμους, κουβαλώντας υφασμάτινους ντορβάδες, μπροστά σε μαγαζιά χωρίς φως, και δίπλα σε χωμάτινους παράδρομους…
«Μάλλον έγινε λάθος…», ψέλλισε ένας από τους καλοντυμένους κυβερνητικούς συνοδούς, που έχουν την ευθύνη να περιορίζουν τους δημοσιογράφους σε στημένες παραστάσεις, που περιποιούν τιμή στην οικογένεια Kim, η οποία κυβερνά τη χώρα από το 1948.
Έτσι, την ώρα που οι οδηγοί προσπαθούσαν απεγνωσμένα να κάνουν όπισθεν τα λεωφορεία τους, οι κάμερες πήραν φωτιά. Μέχρι που ξαναβρεθήκαμε στα πεντακάθαρα και φωτεινά μαρμάρινα κτίρια της στημένης επίδειξης.
Στη Β. Κορέα, είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζει κανείς τι είναι η αλήθεια. Και κανείς δεν μπορεί να την ψάξει. Όποιος φεύγει από την επίσημη δημοσιογραφική αποστολή, ή προσπαθεί να απομακρυνθεί από τα ειδικά για τους ξένους ξενοδοχεία, συλλαμβάνεται, και κινδυνεύει με απέλαση.
Όμως, ακόμη και σε ένα τόσο ελεγχόμενο περιβάλλον, η αλήθεια ξεπετάγεται.
Ποια είναι η αλήθεια; Τα ψηλά κτίρια που φαίνονται από το ξενοδοχείο; Όπου όλοι οι δρόμοι και τα κτίρια φωταγωγούνται μόλις πέσει ο ήλιος, θυμίζοντας ένα πελώριο χριστουγεννιάτικο δένδρο;
Ή μήπως είναι οι ατέλειωτες εκτάσεις της πιο αναπτυγμένης πόλης της χώρας Pyongyang, που μόλις έρθει η νύχτα παραμένουν θεοσκότεινες;
Οι περισσότεροι ξένοι επισκέπτες σπάνια βλέπουν μια λακκούβα στους δρόμους της πόλης, σπάνια βλέπουν κυκλοφοριακό χάος, ή κάποιο σκουπίδι. Δεν βλέπουν πουθενά γκράφιτι, ούτε κάποιον ανάπηρο.
Συνήθως βλέπουν πεντακάθαρους δρόμους, και τα κτίρια βιτρίνες (μουσεία, πανεπιστήμια, κλπ) γεμάτα με χαρούμενους ανθρώπους, που σύμφωνα με του συνοδούς είναι οι απλοί καθημερινοί Κορεάτες.
Όταν η δημοσιογραφική αποστολή μπαίνει σε μια τάξη, οι μαθητές δεν σηκώνουν το βλέμμα και οι δάσκαλοι συνεχίζουν το μάθημά τους. Όλοι συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει κάποιος τρίτος.
Ίσως και να είναι πραγματικοί μαθητές και φοιτητές. Αν όμως τους κοιτάξεις κατευθείαν στα μάτια, οι κόρες τους χορεύουν γύρω σου, σαν να μην υπάρχεις. Σαν να είναι εκπαιδευμένοι να μη σε βλέπουν. Οι μόνοι που μιλάνε ελεύθερα είναι οι καλοντυμένοι συνοδοί μας, άνδρες και γυναίκες.
Και αυτό για το οποίο συνήθως μιλάνε είναι το μεγαλείο των Kims, και το πόσο δυνατοί, αξιοσέβαστοι και λατρεμένοι ήταν και είναι.
Όπως λέει ένας από τους συνοδούς μας: «όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ μας λείπει ο λατρευτός Kim Jong Il. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ξαναβρούμε έναν τόσο τέλειο άνθρωπο…».
Πίσω όμως από αυτήν την ρομποτική βιτρίνα, οι Βορειοκορεάτες θέλουν τα ίδια ακριβώς που θέλουν όλοι οι άνθρωποι. Ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται όλοι όσοι έχουν καταφέρει να διαφύγουν από την χώρα.
Οι Βορειοκορεάτες μαλώνουν με τις γυναίκες τους και ανησυχούν όταν τα παιδιά τους έχουν πυρετό. Κοντράρονται με τους συναδέλφους τους στο γραφείο, ονειρεύονται αυτοκίνητα, και αν έχουν κάποιο μέσο, ελπίζουν να πάνε διακοπές στη θάλασσα το καλοκαίρι.
Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, όπως στη δεκαετία του 1990 που την χώρα την μάστιζε η πείνα, ονειρεύονται φαγητό για τα παιδιά τους.
Κανείς δεν ξέρει γιατί το βορειοκορεατικό καθεστώς κρύβει τις σκονισμένες, γεμάτες με λακκούβες γειτονιές, που βρίσκονται κοντά στο κέντρο της πρωτεύουσας. Δεν μοιάζουν με χτυπημένες από πόλεμο, ούτε είναι χειρότερες από κάποιες σκληρές γειτονιές της Νέας Υόρκης. Πάρα πολλοί δρόμοι στο Νέο Δελχί, την πρωτεύουσα της πιο ραγδαία αναπτυσσόμενης οικονομίας του κόσμου, είναι χειρότεροι και μοιάζουν πολύ πιο φτωχοί.
Το ¼ των κατοίκων της Β. Κορέας επιβιώνουν χάρη στην διεθνή ανθρωπιστική βοήθεια και ζουν σε σπίτια χωρίς ρεύμα, ή τρεχούμενο νερό. Για να ζήσει κάποιος στην πρωτεύουσα, θα πρέπει να έχει ειδική άδεια, αφού η ζωή εκεί είναι πολύ καλύτερη από την επαρχία. Υπάρχουν θέσεις απασχόλησης στο δημόσιο, ηλεκτρισμός μερικές ώρες την ημέρα, μαγαζιά με εμπορεύματα και σχολεία με εσωτερικές τουαλέτες. Οι υπεύθυνοι όμως επιμένουν να δείχνουν στους ξένους μόνο την Κορέα που θέλουν. Δεν δείχνουν τις λαϊκές γειτονιές.
Ίσως όμως το καθεστώς να γίνεται πιο ανοιχτό. Τα παλιά χρόνια, οι συνοδοί των δημοσιογράφων διέταζαν τους ρεπόρτερ να κατεβάσουν τις κάμερες, όταν έβλεπαν κάτι που θεωρούσαν πως δεν ανταποκρίνεται στην Κορέα που ήθελαν. Μάλιστα, πολλές φορές κατέβαζαν τα κουρτινάκια στα λεωφορεία.
Σήμερα όμως, οι συνοδοί δεν αντέδρασαν μόλις οι φωτογραφικές μηχανές πήραν μπρος. Οι δημοσιογράφοι κοιτούσαν έξω αποσβολωμένοι. Και έξω από το λεωφορείο, κάποιοι έκπληκτοι Βορειοκορεάτες που δεν περίμεναν ποτέ ότι θα τους δούμε, μας κοιτούσαν κι αυτοί, εξίσου αποσβολωμένοι…
businessinsider.com
«Μάλλον έγινε λάθος…», ψέλλισε ένας από τους καλοντυμένους κυβερνητικούς συνοδούς, που έχουν την ευθύνη να περιορίζουν τους δημοσιογράφους σε στημένες παραστάσεις, που περιποιούν τιμή στην οικογένεια Kim, η οποία κυβερνά τη χώρα από το 1948.
Έτσι, την ώρα που οι οδηγοί προσπαθούσαν απεγνωσμένα να κάνουν όπισθεν τα λεωφορεία τους, οι κάμερες πήραν φωτιά. Μέχρι που ξαναβρεθήκαμε στα πεντακάθαρα και φωτεινά μαρμάρινα κτίρια της στημένης επίδειξης.
Στη Β. Κορέα, είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζει κανείς τι είναι η αλήθεια. Και κανείς δεν μπορεί να την ψάξει. Όποιος φεύγει από την επίσημη δημοσιογραφική αποστολή, ή προσπαθεί να απομακρυνθεί από τα ειδικά για τους ξένους ξενοδοχεία, συλλαμβάνεται, και κινδυνεύει με απέλαση.
Όμως, ακόμη και σε ένα τόσο ελεγχόμενο περιβάλλον, η αλήθεια ξεπετάγεται.
Ποια είναι η αλήθεια; Τα ψηλά κτίρια που φαίνονται από το ξενοδοχείο; Όπου όλοι οι δρόμοι και τα κτίρια φωταγωγούνται μόλις πέσει ο ήλιος, θυμίζοντας ένα πελώριο χριστουγεννιάτικο δένδρο;
Ή μήπως είναι οι ατέλειωτες εκτάσεις της πιο αναπτυγμένης πόλης της χώρας Pyongyang, που μόλις έρθει η νύχτα παραμένουν θεοσκότεινες;
Οι περισσότεροι ξένοι επισκέπτες σπάνια βλέπουν μια λακκούβα στους δρόμους της πόλης, σπάνια βλέπουν κυκλοφοριακό χάος, ή κάποιο σκουπίδι. Δεν βλέπουν πουθενά γκράφιτι, ούτε κάποιον ανάπηρο.
Συνήθως βλέπουν πεντακάθαρους δρόμους, και τα κτίρια βιτρίνες (μουσεία, πανεπιστήμια, κλπ) γεμάτα με χαρούμενους ανθρώπους, που σύμφωνα με του συνοδούς είναι οι απλοί καθημερινοί Κορεάτες.
Όταν η δημοσιογραφική αποστολή μπαίνει σε μια τάξη, οι μαθητές δεν σηκώνουν το βλέμμα και οι δάσκαλοι συνεχίζουν το μάθημά τους. Όλοι συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει κάποιος τρίτος.
Ίσως και να είναι πραγματικοί μαθητές και φοιτητές. Αν όμως τους κοιτάξεις κατευθείαν στα μάτια, οι κόρες τους χορεύουν γύρω σου, σαν να μην υπάρχεις. Σαν να είναι εκπαιδευμένοι να μη σε βλέπουν. Οι μόνοι που μιλάνε ελεύθερα είναι οι καλοντυμένοι συνοδοί μας, άνδρες και γυναίκες.
Και αυτό για το οποίο συνήθως μιλάνε είναι το μεγαλείο των Kims, και το πόσο δυνατοί, αξιοσέβαστοι και λατρεμένοι ήταν και είναι.
Όπως λέει ένας από τους συνοδούς μας: «όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ μας λείπει ο λατρευτός Kim Jong Il. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ξαναβρούμε έναν τόσο τέλειο άνθρωπο…».
Πίσω όμως από αυτήν την ρομποτική βιτρίνα, οι Βορειοκορεάτες θέλουν τα ίδια ακριβώς που θέλουν όλοι οι άνθρωποι. Ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται όλοι όσοι έχουν καταφέρει να διαφύγουν από την χώρα.
Οι Βορειοκορεάτες μαλώνουν με τις γυναίκες τους και ανησυχούν όταν τα παιδιά τους έχουν πυρετό. Κοντράρονται με τους συναδέλφους τους στο γραφείο, ονειρεύονται αυτοκίνητα, και αν έχουν κάποιο μέσο, ελπίζουν να πάνε διακοπές στη θάλασσα το καλοκαίρι.
Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, όπως στη δεκαετία του 1990 που την χώρα την μάστιζε η πείνα, ονειρεύονται φαγητό για τα παιδιά τους.
Κανείς δεν ξέρει γιατί το βορειοκορεατικό καθεστώς κρύβει τις σκονισμένες, γεμάτες με λακκούβες γειτονιές, που βρίσκονται κοντά στο κέντρο της πρωτεύουσας. Δεν μοιάζουν με χτυπημένες από πόλεμο, ούτε είναι χειρότερες από κάποιες σκληρές γειτονιές της Νέας Υόρκης. Πάρα πολλοί δρόμοι στο Νέο Δελχί, την πρωτεύουσα της πιο ραγδαία αναπτυσσόμενης οικονομίας του κόσμου, είναι χειρότεροι και μοιάζουν πολύ πιο φτωχοί.
Το ¼ των κατοίκων της Β. Κορέας επιβιώνουν χάρη στην διεθνή ανθρωπιστική βοήθεια και ζουν σε σπίτια χωρίς ρεύμα, ή τρεχούμενο νερό. Για να ζήσει κάποιος στην πρωτεύουσα, θα πρέπει να έχει ειδική άδεια, αφού η ζωή εκεί είναι πολύ καλύτερη από την επαρχία. Υπάρχουν θέσεις απασχόλησης στο δημόσιο, ηλεκτρισμός μερικές ώρες την ημέρα, μαγαζιά με εμπορεύματα και σχολεία με εσωτερικές τουαλέτες. Οι υπεύθυνοι όμως επιμένουν να δείχνουν στους ξένους μόνο την Κορέα που θέλουν. Δεν δείχνουν τις λαϊκές γειτονιές.
Ίσως όμως το καθεστώς να γίνεται πιο ανοιχτό. Τα παλιά χρόνια, οι συνοδοί των δημοσιογράφων διέταζαν τους ρεπόρτερ να κατεβάσουν τις κάμερες, όταν έβλεπαν κάτι που θεωρούσαν πως δεν ανταποκρίνεται στην Κορέα που ήθελαν. Μάλιστα, πολλές φορές κατέβαζαν τα κουρτινάκια στα λεωφορεία.
Σήμερα όμως, οι συνοδοί δεν αντέδρασαν μόλις οι φωτογραφικές μηχανές πήραν μπρος. Οι δημοσιογράφοι κοιτούσαν έξω αποσβολωμένοι. Και έξω από το λεωφορείο, κάποιοι έκπληκτοι Βορειοκορεάτες που δεν περίμεναν ποτέ ότι θα τους δούμε, μας κοιτούσαν κι αυτοί, εξίσου αποσβολωμένοι…
businessinsider.com
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου