Γράφει: Γιάννης Λοβέρδος
Ενας ειδικός φρουρός, που είχε την ατυχία να πέσει θύμα της μανίας των «αγανακτισμένων» Ελλήνων, εκείνων που θεωρούν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια κι έχουν κάθε δικαίωμα να την εκφράζουν με οποιασδήποτε μορφής βία, βρίσκεται ακόμα στο νοσοκομείο σε σοβαρή κατάσταση.Ο άνθρωπος έτυχε να βρίσκεται στην ακτίνα δράσης μιάς μικρής οργανωμένης μειοψηφίας, που αποφάσισε να αναδείξει σε ήρωα τον συνταξιούχο αυτόχειρα, ο οποίος έγινε το θέμα των τελευταίων ημερών.
Κι επειδή η βία παίρνει, πλέον, μορφές ανεξέλεγκτες στη χώρα μας,
ξυλοκόπησαν άγρια τον ειδικό φρουρό, τον έγδυσαν και κρέμασαν τα ρούχα του στο δέντρο, όπου αυτοκτόνησε ο συνταξιούχος φαρμακοποιός! Χωρίς να φταίει στο παραμικρό! Απλώς και μόνον επειδή φορούσε μια στολή, που συμβόλιζε την κρατική εξουσία, την οποία οι συγκεκριμένοι δράστες επιδιώκουν να καταλύσουν.
Η πρωτοφανής περιπέτεια του αστυνομικού δεν έγινε πρώτο θέμα στα ΜΜΕ, όπως η αυτοκτονία του φαρμακοποιού. Δεν προκάλεσε τη συμπάθεια του κόσμου. Η κοινή γνώμη την αγνόησε. Και τούτο διότι ένας αστυνομικός δεν μπορεί παρά να είναι ένα αδιάφορο, ένα «κακό θύμα».
Αντίθετα, από όσους εξυπηρετούν τα συμφέροντα των υποστηρικτών των λαϊκών συμφερόντων, κι είναι «καλά θύματα».
Δεν είναι καινούργιο αυτό. Συμβαίνει εδώ και χρόνια. Η κοινωνία μας
εθίζεται στη βία. Η δράση της αστυνομίας θεωρείται θηριωδία, παρότι είναι η μόνη μέσα στα όρια του ελληνικού κράτους που έχει το μονοπώλιο της φυσικής βίας, σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους.
Η βία των οργανωμένων μειοψηφιών, από τους χούλιγκανς των γηπέδων μέχρι τους τρομοκράτες, βαπτίζεται «λαϊκή αντίδραση» στην «κρατική καταπίεση».
Κι αυτό τείνουμε να το δεχόμαστε ως απόλυτα φυσιολογικό, ως συνέπεια της πλήρους κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος αλλά και της απαξίωσης των θεσμών, ως συνέπεια της άγριας πτώσης του βιοτικού μας επιπέδου.
Ο κόσμος είναι θυμωμένος. Και σε όλες τις δημοσκοπήσεις δηλώνει ότι θα τιμωρήσει όλους εκείνους που τον έφεραν σε αυτή την κατάσταση -εννοώντας τα κόμματα που διαχειρίστηκαν την εξουσία εδώ και 35 χρόνια τουλάχιστον, αλλά και στήριξαν το Μνημόνιο.
Βεβαίως, όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται κι αγανακτούν (κατά τη γνώμη μας δικαίως, αλλά για άλλους λόγους) εναντίον του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αποσιωπούν ότι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που υπερψήφιζαν σταθερά τα κόμματα αυτά με πρωτοφανή ποσοστά στην ελληνική κι ευρωπαϊκή ιστορία – (σταθερά από το 1974 μέχρι το 2009 ανελλιπώς).
Είναι προφανές ότι ήταν συμπαθές μέχρι το 2009 το κράτος που είχαν
διαμορφώσει τα δυο μεγάλα κόμματα. Κράτος αναποτελεσματικό, γραφειοκρατικό, διεφθαρμένο, γιγαντιαίο, που «βόλευε» ημετέρους, έδινε αβέρτα επιδόματα, ανεχόταν «λαδώματα», μίζες, και μαϊμού αναπηρικές συντάξεις!
Όταν, όμως, τα δανεικά στέρεψαν και το διεφθαρμένο κράτος κατέρρευσε συνεπεία της ανεπάρκειας και της αθλιότητας των πολιτικών μας πρωτίστως, αλλά κι εκείνων που τους υπερψήφιζαν επί δεκαετίες, έπαψαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να είναι ελκυστικές δυνάμεις.. Κι έπρεπε να τιμωρηθούν.
Και τώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια εκλογική αναμέτρηση, που θα πραγματοποιηθεί στις 6 Μαΐου, αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το αποτέλεσμα της. Είναι πολύ πιθανόν, αν πιστέψουμε τις (επίφοβες κι όχι βέβαιες) δημοσκοπήσεις που διενεργούνται αυτό το διάστημα, να προκύψει μια πολυδιασπασμένη Βουλή και να μην μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση.
Αλλά ακόμα κι αν μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση με τη συνεργασία των λεγόμενων «μνημονιακών» κομμάτων (της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Συμμαχίας της Ντόρας Μπακογιάννη,) υπάρχει ένας ακόμα μεγαλύτερος κίνδυνος.
Τα κόμματα αυτά, χάρις στον εκλογικό νόμο, να συγκεντρώνουν μεν τους 151 βουλευτές που χρειάζονται για να στηριχθεί η κυβέρνηση, αλλά να μην φθάνουν στο 51% του εκλογικού σώματος.
Ποιο θα είναι είναι το αποτέλεσμα;
Την επομένη, κιόλας, η κυβέρνηση θα αποκληθεί κυβέρνηση μειοψηφίας κι αναντίστοιχη προς τη λαϊκή βούληση.
Τι θα ακολουθήσει;
Θα ενισχυθούν οι τάσεις αυτοδικίας, βίας και αμφισβήτησης από τις
οργανωμένες μειοψηφίες, που θεωρούν ότι είναι οι αυθεντικοί εκφραστές των λαϊκών συμφερόντων.
Και τότε η χώρα θα οδηγηθεί σε μια απίστευτη κατάρρευση, όμοια της οποίας δεν υπάρχει προηγούμενο μετά τον εμφύλιο. Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό ενδεχόμενο, που οι πλέον έμπειροι αναλυτές δεν μπορούν να αγνοήσουν. Σε αυτή την περίπτωση είναι πολύ πιθανόν, οι δράσεις που προβλέπονται από το Μνημόνιο να μην μπορούν να εφαρμοστούν κι η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας να επέλθει μοιραία -έστω κι αν αυτή δεν είναι η πρόθεση των δανειστών μας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που δεν θα μπορούν όμως να αποτρέψουν.
Μερικά πράγματα υπερβαίνουν και τη δική τους βούληση και τον σχεδιασμό.
Το δυστύχημα είναι ότι εκτός από κάποιες αναφορές του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Βενιζέλου, τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης και συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με τρόπο ανεύθυνο, κατηγορώντας το ένα το άλλο, ωσάν να βρισκόμαστε στις εποχές της παντοδυναμίας τους.
Με μοιραίο αποτέλεσμα την αυτοκαταστροφή τους αλλά και την ενδεχόμενη συνολική καταστροφή.
Κι επειδή η βία παίρνει, πλέον, μορφές ανεξέλεγκτες στη χώρα μας,
ξυλοκόπησαν άγρια τον ειδικό φρουρό, τον έγδυσαν και κρέμασαν τα ρούχα του στο δέντρο, όπου αυτοκτόνησε ο συνταξιούχος φαρμακοποιός! Χωρίς να φταίει στο παραμικρό! Απλώς και μόνον επειδή φορούσε μια στολή, που συμβόλιζε την κρατική εξουσία, την οποία οι συγκεκριμένοι δράστες επιδιώκουν να καταλύσουν.
Η πρωτοφανής περιπέτεια του αστυνομικού δεν έγινε πρώτο θέμα στα ΜΜΕ, όπως η αυτοκτονία του φαρμακοποιού. Δεν προκάλεσε τη συμπάθεια του κόσμου. Η κοινή γνώμη την αγνόησε. Και τούτο διότι ένας αστυνομικός δεν μπορεί παρά να είναι ένα αδιάφορο, ένα «κακό θύμα».
Αντίθετα, από όσους εξυπηρετούν τα συμφέροντα των υποστηρικτών των λαϊκών συμφερόντων, κι είναι «καλά θύματα».
Δεν είναι καινούργιο αυτό. Συμβαίνει εδώ και χρόνια. Η κοινωνία μας
εθίζεται στη βία. Η δράση της αστυνομίας θεωρείται θηριωδία, παρότι είναι η μόνη μέσα στα όρια του ελληνικού κράτους που έχει το μονοπώλιο της φυσικής βίας, σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους.
Η βία των οργανωμένων μειοψηφιών, από τους χούλιγκανς των γηπέδων μέχρι τους τρομοκράτες, βαπτίζεται «λαϊκή αντίδραση» στην «κρατική καταπίεση».
Κι αυτό τείνουμε να το δεχόμαστε ως απόλυτα φυσιολογικό, ως συνέπεια της πλήρους κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος αλλά και της απαξίωσης των θεσμών, ως συνέπεια της άγριας πτώσης του βιοτικού μας επιπέδου.
Ο κόσμος είναι θυμωμένος. Και σε όλες τις δημοσκοπήσεις δηλώνει ότι θα τιμωρήσει όλους εκείνους που τον έφεραν σε αυτή την κατάσταση -εννοώντας τα κόμματα που διαχειρίστηκαν την εξουσία εδώ και 35 χρόνια τουλάχιστον, αλλά και στήριξαν το Μνημόνιο.
Βεβαίως, όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται κι αγανακτούν (κατά τη γνώμη μας δικαίως, αλλά για άλλους λόγους) εναντίον του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αποσιωπούν ότι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που υπερψήφιζαν σταθερά τα κόμματα αυτά με πρωτοφανή ποσοστά στην ελληνική κι ευρωπαϊκή ιστορία – (σταθερά από το 1974 μέχρι το 2009 ανελλιπώς).
Είναι προφανές ότι ήταν συμπαθές μέχρι το 2009 το κράτος που είχαν
διαμορφώσει τα δυο μεγάλα κόμματα. Κράτος αναποτελεσματικό, γραφειοκρατικό, διεφθαρμένο, γιγαντιαίο, που «βόλευε» ημετέρους, έδινε αβέρτα επιδόματα, ανεχόταν «λαδώματα», μίζες, και μαϊμού αναπηρικές συντάξεις!
Όταν, όμως, τα δανεικά στέρεψαν και το διεφθαρμένο κράτος κατέρρευσε συνεπεία της ανεπάρκειας και της αθλιότητας των πολιτικών μας πρωτίστως, αλλά κι εκείνων που τους υπερψήφιζαν επί δεκαετίες, έπαψαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να είναι ελκυστικές δυνάμεις.. Κι έπρεπε να τιμωρηθούν.
Και τώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια εκλογική αναμέτρηση, που θα πραγματοποιηθεί στις 6 Μαΐου, αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το αποτέλεσμα της. Είναι πολύ πιθανόν, αν πιστέψουμε τις (επίφοβες κι όχι βέβαιες) δημοσκοπήσεις που διενεργούνται αυτό το διάστημα, να προκύψει μια πολυδιασπασμένη Βουλή και να μην μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση.
Αλλά ακόμα κι αν μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση με τη συνεργασία των λεγόμενων «μνημονιακών» κομμάτων (της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Συμμαχίας της Ντόρας Μπακογιάννη,) υπάρχει ένας ακόμα μεγαλύτερος κίνδυνος.
Τα κόμματα αυτά, χάρις στον εκλογικό νόμο, να συγκεντρώνουν μεν τους 151 βουλευτές που χρειάζονται για να στηριχθεί η κυβέρνηση, αλλά να μην φθάνουν στο 51% του εκλογικού σώματος.
Ποιο θα είναι είναι το αποτέλεσμα;
Την επομένη, κιόλας, η κυβέρνηση θα αποκληθεί κυβέρνηση μειοψηφίας κι αναντίστοιχη προς τη λαϊκή βούληση.
Τι θα ακολουθήσει;
Θα ενισχυθούν οι τάσεις αυτοδικίας, βίας και αμφισβήτησης από τις
οργανωμένες μειοψηφίες, που θεωρούν ότι είναι οι αυθεντικοί εκφραστές των λαϊκών συμφερόντων.
Και τότε η χώρα θα οδηγηθεί σε μια απίστευτη κατάρρευση, όμοια της οποίας δεν υπάρχει προηγούμενο μετά τον εμφύλιο. Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό ενδεχόμενο, που οι πλέον έμπειροι αναλυτές δεν μπορούν να αγνοήσουν. Σε αυτή την περίπτωση είναι πολύ πιθανόν, οι δράσεις που προβλέπονται από το Μνημόνιο να μην μπορούν να εφαρμοστούν κι η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας να επέλθει μοιραία -έστω κι αν αυτή δεν είναι η πρόθεση των δανειστών μας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που δεν θα μπορούν όμως να αποτρέψουν.
Μερικά πράγματα υπερβαίνουν και τη δική τους βούληση και τον σχεδιασμό.
Το δυστύχημα είναι ότι εκτός από κάποιες αναφορές του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Βενιζέλου, τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης και συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με τρόπο ανεύθυνο, κατηγορώντας το ένα το άλλο, ωσάν να βρισκόμαστε στις εποχές της παντοδυναμίας τους.
Με μοιραίο αποτέλεσμα την αυτοκαταστροφή τους αλλά και την ενδεχόμενη συνολική καταστροφή.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου