Αφού ούτε ο πρύτανης του πανεπιστημίου, ούτε ο υπουργός παιδείας αντέδρασαν, το έκανε ο πρέσβης των ΗΠΑ. Ο κ. Πιρς έστειλε επιστολή στον κοσμήτορα της Νομικής Σχολής κ. Μιχάλη Σπουρδαλάκη,(όχι μπουρδαλάκη) διαμαρτυρόμενος για την «εκδήλωση προς τιμήν του καταδικασθέντα τρομοκράτη Δημήτρη Κουφοντίνα». Παρατηρεί ότι «δεν πρόκειται περί ζητήματος ακαδημαϊκής ελευθερίας, αλλά περί στήριξης εκ μέρους της σχολής σας της προσπάθειας ενός καταδικασμένου δολοφόνου να βγάλει περισσότερα λεφτά από πωλήσεις βιβλίων [του]».
Πώς απάντησε ο κ. Σπουρδαλάκης; Επανέλαβε τη γνωστή αριστερή κασέτα: «Το πανεπιστήμιο είναι ο κατεξοχήν χώρος όπου δημοφιλείς και μη, συμβατικές και μη, απόψεις μπορούν να εκφραστούν», συμπληρώνοντας ότι η άδεια στον Κουφοντίνα είναι «ζήτημα αρχής».
Πώς μπορείτε, κ. Σπουρδαλάκη, να γράφετε στον Αμερικανό πρέσβη τέτοια ψεύδη, ότι δήθεν μπορούν όλες οι απόψεις να εκφραστούν;
Πού ήσασταν τον Ιούνιο του 2004, όταν ο ιστορικός Στ. Κουρτουά εξεδιώχθη βίαια από το ΑΠΘ, επειδή το βιβλίο του «Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού» είναι «άκρως επικίνδυνο για τη σωστή σκέψη» (Γ. Χουρμουζιάδης, βουλευτής ΚΚΕ);
Πού ήσασταν τον Γενάρη του 2009, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ απαιτούσε από την κυβέρνηση να ματαιώσει εκδήλωση στο Πάντειο, για το λόγο και μόνο ότι κεντρικός ομιλητής ήταν ο Eytan Gilboa, πρώην σύμβουλος του Ισραηλινού πρωθυπουργού;
Πού ήσασταν το Νοέμβρη του 2009, όταν στην ίδια τη Νομική Σχολή, όπου σήμερα προΐστασθε, έγινε εκδήλωση με θέμα «Η κουλτούρα της πολιτικής βίας» και ομιλητές τους κ.κ. Μανδραβέλη, Ψυχογιό και Δαφέρμο; Πώς σας διέφυγε η εισβολή τραμπούκων που διέκοψαν την εκδήλωση, προπηλάκισαν τους ομιλητές, πέταξαν αυγά στον κ. Μανδραβέλη και κραύγασαν στο κοινό ότι θα έπρεπε να ντρέπεται που καλεί τέτοιους ανθρώπους να μιλούν μέσα στο «άσυλο»; Πώς σας φάνηκε που η Χρυσή Αυγή επιδοκίμασε τους τραμπουκισμούς με μια ανακοίνωση στην οποία τόνιζε: «... Να υπενθυμίσουμε πως ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος έχει καταφερθεί πολλές φορές εναντίον του Εθνικισμού... τέτοιος που είναι και λίγα αυγά έφαγε!»;
Πού ήσασταν, κ. Σπουρδαλάκη, τον Απρίλη του 2011, όταν το πανεπιστήμιο της Πάτρας οργάνωσε εκδήλωση για να τιμήσει τον νομπελίστα καθηγητή James Watson, ο οποίος μετείχε στην ομάδα των επιστημόνων που ανακάλυψαν και μελέτησαν τη διπλή έλικα του DNA; Δεν ακούσατε για τους κουκουλοφόρους «αγωνιστές» που μπουκάρανε, ανέβηκαν στο βήμα και επιτέθηκαν στον ηλικιωμένο καθηγητή (γεννήθηκε το 1928) κραδαίνοντας μαυροκόκκινο κοντάρι;
Πού ήσασταν τον Οκτώβρη του 2006, όταν «αντιεξουσιαστές» κατέλαβαν το πανεπιστήμιό σας με αίτημα την απελευθέρωση του τρομοκράτη Σάββα Ξηρού, συντρόφου του τιμηθέντος επί των ημερών σας κ. Κουφοντίνα;
Πού ήσασταν τον Φεβρουάριο του 2009, όταν δυο καθηγητές του Παντείου οργάνωσαν εκδήλωση-συζήτηση με θέμα «Τα ΜΜΕ τον Δεκέμβριο» και ομιλητές τον Αμερικανό δημοσιολόγο, πρώην διπλωμάτη, Μπρέιντι Κίσλινγκ και τον Έλληνα δημοσιογράφο Πάσχο Μανδραβέλη; Δεν ενημερωθήκατε ότι στην έξοδο περίμεναν τους ομιλητές και τους προσκεκλημένους τραμπούκοι που τους πέταξαν αυγά;
Δεν έφτασε στ’ αυτιά σας, κ Σπουρδαλάκη, καμία από τις πολλές επιθέσεις εναντίον συναδέλφων σας καθηγητών, κανένα από τα χτισίματα των γραφείων τους, κανένα από τα κλειδώματα συγκλητικών, διότι οι απόψεις τους δεν ήσαν «σωστές»; Μήπως επειδή όλες αυτές οι αισχρές παραβιάσεις του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση έμειναν ατιμώρητες, νομίσατε πως δεν έγιναν;
Τα γνωρίζετε όλα αυτά πολύ καλά, κ. Σπουρδαλάκη. Διότι είσθε «πολιτικοποιημένος», με την ελληνική έννοια του όρου βέβαια. Το όνομά σας φιγουράρει σε λίστες υποστήριξης εκλεκτών του ΣΥΡΙΖΑ, από τον αρχηγό κ. Τσίπρα μέχρι τον υποψήφιο δήμαρχο Πειραιώς κ. Δρίτσα. Είσθε εσείς που το 2011 χαρακτηρίσατε «κίνημα» τον όχλο των «αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα, περιλαμβανομένων και μελών της Χρυσής Αυγής. Είσθε εσείς που πέρυσι τον Φεβρουάριο αποφανθήκατε ότι η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση «δεν έχει κοινωνική νομιμοποίηση για τις πολιτικές της επιλογές και πρωτοβουλίες». Και που πέρυσι τον Οκτώβριο παροτρύνατε, μαζί με άλλους αριστερούς συναδέλφους σας τους Έλληνες πανεπιστημιακούς σε «πολιτική ανυπακοή», δηλαδή σε παρανομία.
Κύριε Σπουρδαλάκη, για κανένα από τα παραπάνω, που τα γνωρίζετε άριστα, δεν διαμαρτυρηθήκατε. Συνεπώς, τα εγκρίνετε. Και άρα είναι ορθή η αποστροφή της επιστολής σας προς τον Αμερικανό πρέσβη, ότι μεταξύ των δυο σας υπάρχει «μία διαφορετική αντίληψη του τι αποτελεί ελευθερία του λόγου».
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΓΟΥΣΕΤΗΣ
Athens Voice
Δύο αντίθετοι κόσμοι
Ο Τόμας Πίερς, επιτετραμμένος της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, διαμαρτυρήθηκε για την πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου του Κουφοντίνα σε αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών, με επιστολή που απηύθυνε στις 3 του μηνός προς τον Μ. Σπουρδαλάκη, κοσμήτορα της Σχολής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. «Δεν είναι θέμα ακαδημαϊκής ελευθερίας», σημειώνει ο Αμερικανός διπλωμάτης, «αλλά υιοθέτησης εκ μέρους της σχολής της προσπάθειας ενός καταδικασμένου δολοφόνου να βγάλει χρήματα από τις πωλήσεις του βιβλίου». Η σύντομη επιστολή καταλήγει με τη δήλωση ότι η αμερικανική πρεσβεία δεν «προσβλέπει σε οιαδήποτε μελλοντική συνεργασία με τη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών».
Η απάντηση του προσκείμενου στον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) Μ. Σπουρδαλάκη εστάλη τη μεθεπομένη και στο κύριο επιχείρημα που αναπτύσσει σε αυτήν ο κοσμήτωρ, ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει το χάσμα που χωρίζει τους δύο κόσμους: το πανεπιστήμιο όπως θα έπρεπε να είναι και το πανεπιστήμιο όπως έχει καταντήσει εδώ, έπειτα από τριάντα χρόνια δικτατορίας της Αριστεράς στους χώρους του. «Πιστεύουμε», γράφει ο κοσμήτωρ, «ότι το πανεπιστήμιο είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος όπου δημοφιλείς και αντιδημοφιλείς, συμβατικές και αντισυμβατικές απόψεις μπορούν να εκφράζονται», ενώ η θέση της αμερικανικής πρεσβείας για το ζήτημα «επιδεικνύει μια διαφορετική αντίληψη περί ελευθερίας του λόγου», την οποία προφανώς ο κοσμήτωρ απαξιοί να σχολιάσει και, απλώς, την παραδίδει στη χλεύη του δημοκρατικού κόσμου.
Oμως, η ιδιότυπη αντίληψη περί ελευθερίας του λόγου την οποία υπερασπίζεται ο Μ. Σπουρδαλάκης, στην πραγματικότητα, συνιστά άρνηση της ελευθερίας, όπως νοείται τουλάχιστον στον πολιτισμένο κόσμο, και επιστροφή στην κατάσταση της ζούγκλας των φυσικών δικαιωμάτων, όπου όλα επιτρέπονται σε όλους και κερδίζει όποιος έχει τη δύναμη να επιβάλλει τη δική του άποψη περί δικαίου. Οι πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκε ο Κουφοντίνας είναι κάτι χειρότερο από «αντισυμβατικές» και «αντιδημοφιλείς»: είναι στυγερές δολοφονίες εκ προμελέτης. Oταν ο Μ. Σπουρδαλάκης τις εντάσσει στη σφαίρα του ηθικού σχετικισμού, δεν καταλαβαίνει ότι έτσι δέχεται ουσιαστικά την κατάργηση της στοιχειώδους διάκρισης μεταξύ δικαίου και αδίκου, που διέπει την οργάνωση κάθε πολιτισμένης κοινωνίας;
Μπορεί –δεν το αποκλείω– να μην το καταλαβαίνει. Σε ένα πανεπιστήμιο, όπου είναι δυνατόν να εκλέγεται πρύτανης ένα πρόσωπο του κύρους και της βαρύτητας ενός Πελεγρίνη, όλα μπορεί να συμβαίνουν. Από την άλλη, βέβαια, για να μην τον αδικούμε, εξετάζω το ενδεχόμενο ο Μ. Σπουρδαλάκης να εκφέρει παρόμοιας γελοιότητος δικαιολογίες, επειδή ο άνθρωπος ντρέπεται να παραδεχθεί ότι δεν τολμά να ορθώσει το ανάστημά του στην παλαβή Αριστερά που διαφεντεύει τη ζωή του πανεπιστημίου ή, ακόμη, να ντρέπεται να παραδεχθεί τη συμπάθειά του προς τον αγώνα του Κουφοντίνα, επειδή στρεφόταν κατά των «κακών δεξιών». Ειλικρινά, δεν ξέρω τι από όλα ισχύει και δεν θέλω να τον αδικήσω. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν η αντίληψή του περί ελευθερίας του λόγου θα επέτρεπε μια εκδήλωση των αρνητών του Ολοκαυτώματος ή υπέρ του δικαιώματος στην παιδοφιλία. Γιατί όχι; Οπωσδήποτε υπάρχουν ανισόρροποι, που θα υποστηρίξουν ότι παρόμοιες απόψεις είναι απλώς...«αντισυμβατικές»!
Αξιοσημείωτη, επίσης, η κακομοιρίστικη κουτοπονηριά του επιχειρήματος ότι ήταν αδύνατον να εξετασθεί προς έγκριση το αντικείμενο της εκδήλωσης: «Ακόμη και αν ήθελα να το κάνω αυτό (σ.σ.: υπονοεί άραγε ότι δεν ήθελε;), θα ήταν αδύνατον στην πράξη, εξαιτίας της θλιβερής έλλειψης προσωπικού της γραμματείας της κοσμητείας». Με απλά λόγια, ο κοσμήτωρ αποποιείται την ευθύνη που είναι συνυφασμένη με το αξίωμά του και τη φορτώνει στο τρισκατάρατο Μνημόνιο. Αληθινός δάσκαλος, ο Μ. Σπουρδαλάκης! Οχι παίξε–γέλασε. Τέλος, να επισημανθεί ότι καταφεύγει και στην πολιτικάντικη στρεψοδικία. Διότι λυπάται, γράφει, για τον ισχυρισμό του Τ. Πίερς «ότι η κοσμητεία είχε την πρόθεση (sic) να προσβάλει τη μνήμη των θυμάτων και τους επιζήσαντες». Ομως, ο Αμερικανός διπλωμάτης δεν καταλογίζει τέτοια πρόθεση στον κοσμήτορα. Διατυπώνει, απλώς, την πεποίθηση πως η εκδήλωση προσέβαλε τη μνήμη των νεκρών.
Το μόνο ευτράπελο στην, κατά τα άλλα αξιοθρήνητη, επιστολή του κοσμήτορα είναι ότι κλείνει με μια πινελιά (ακούσιου, ασφαλώς...) αυτοσαρκασμού. Εκφράζει τη λύπη του για την απόφαση της πρεσβείας «να κλείσει τον δρόμο της συνεργασίας (σ.σ.: εννοεί μεταξύ της συγκεκριμένης σχολής του ΕΚΠΑ και αμερικανικών πανεπιστημίων), η οποία θα ήταν αμοιβαία επωφελής». Αμοιβαία επωφελής; Εδώ γελάμε. Πού πας, ρε Καραμήτρο; Συγγνώμη, κ. Σπουρδαλάκη, ήθελα να πω...
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
Kathimerini
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου