Του Γιώργου Κράλογλου
Η Ελλάδα έχει κανόνες και δεν είναι τριτοκοσμική χώρα... δηλώνει τώρα ο υπερήφανος... Σκουρλέτης που έμεινε στην ιστορία ως o υπουργός με μοναδικά πεπραγμένα την δίωξη των τελευταίων επενδύσεων στην χώρα βγάζοντας στον δρόμο 2.000 άτομα και 500 σε πρόσληψη. Τριτοκοσμικοί δεν ήμασταν, σύντροφε Σκουρλέτη, αλλά γινήκαμε. Και να πως και γιατί.
Η ελληνική μεταποίηση ως εργοδότης έφθασε να απασχολεί, μέχρι και το 1980, πάνω από 1.000.000 εργατοϋπαλλήλους. Από αυτούς οι 500.000 εργάζονταν σε εξαγωγικές βιομηχανίες με εξαγωγές πάνω από 60% στις ευρωπαϊκές αγορές.
Συνεπώς, σύντροφε, μια τέτοια χώρα δεν λέγεται όντως τριτοκοσμική ακόμη και από κάποιον που δεν καταλαβαίνει την διαφορά μεταξύ βιομηχανίας και καφενείου...
Τριτοκοσμική έγινε όμως η Ελλάδα στα χέρια των κυβερνήσεων και των αριστερών κομμάτων της αντιπολίτευσης με την ποινικοποίηση του κέρδους, τον διωγμό των επενδύσεων, τον αφανισμό της βιομηχανίας και την μείωση των θέσεων εργασίας στη μεταποίηση από το 1.000.000 στις 300.000!
Τι πιστεύεις δηλαδή σύντροφε Σκουρλέτη; Ότι τα κουφάρια της βιομηχανίας δεξιά και αριστερά των εθνικών οδών, στον Πειραιά, στην Πάτρα, στον Βόλο, στην Θεσσαλονίκη, στην Ήπειρο, στην Πελοπόννησο και στην Θράκη ανήκουν στους εργοδότες των 700.000 απολυμένων εργατών που βαρέθηκαν τα κέρδη και δεν ήθελαν άλλα πλούτη;
Η Ελλάδα, σύντροφε, έστω και με τους "κακής ποιότητας επιχειρηματίες του σχεδίου Μάρσαλ, των θαλασσοδανείων, και των καταθέσεων στις Ελβετίες..." είχε και το 1980 τα κότσια να σταθεί και στην Ευρώπη και στην ΕΟΚ παρά την τότε κοσμογονία ανακατατάξεων στον ανταγωνισμό και τις δύο πετρελαϊκές κρίσεις.
Γιατί η Ελλάδα είχε μέχρι και το 1974 ναυπηγική βιομηχανία ασυγκρίτως ανταγωνιστικότερη από την Αγγλική, την Γερμανική και την Ιαπωνική επειδή ήξερε από ναυτιλία και είχε επαγγελματίες εργάτες και ναυπηγούς.
Η ελληνική χαλυβουργία μέχρι και το 1974 προβλημάτιζε ανταγωνιστικά την Αγγλία, την Γερμανία και την Ιταλία.
Η τσιμεντοβιομηχανία της χώρας μέχρι και το 1980 έβγαζε το μάτι των Ιταλών και των Γάλλων τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Μέση Ανατολή. Απόδειξη ότι στέκεται και σήμερα στην Αμερική και μάλιστα μια χαρά.
Η βιομηχανία ειδών αμύνης, η λιπασματοβιομηχανία, η χημική βιομηχανία μαζί με την ελληνική μεταλλουργική βιομηχανία απέκλειαν, μέχρι το 1985, εκ των πραγμάτων, τις εισαγωγές και ας υπήρχαν και δασμοί προστασίας.
Η ελληνική μεταλλευτική και μεταλλουργική βιομηχανία ήταν ισχυρότερη μέχρι το 1995 και ας κατέρρεε τότε η μεταλλουργία αλουμινίου της Ευρώπης και ιδίως της Γαλλίας.
Η εξαγωγική ελληνική βιομηχανία της ένδυσης, υπόδησης, δέρματος, πλαστικού, αργυροχρυσοχοΐας και αξεσουάρ ντυσίματος ήταν ανταγωνιστική στην Ευρώπη μέχρι το 2000 περίπου που άλλαξαν οι κανόνες λόγω παγκοσμιοποίησης της οικονομίας. Μέχρι τότε το ελληνικό τζην ύφασμα ήταν ανάρπαστο και στο Παρίσι.
Ακόμη και η σχεδόν "βρεφική" ελληνική αυτοκινητοβιομηχανία στις δύο-τρεις απόπειρές της και με δικά της μοντέλα προβλημάτισε παραγωγικά αρκετές χώρες και της Ευρώπης.
Βεβαίως και ήταν δασμοβίωτη η οικονομία και η παραγωγή και ως εκ τούτου ιδιαίτερα δύσκολο να σταθεί στην ΕΟΚ και στον ανταγωνισμό εξ ου και οι προβληματικές και τα παρατράγουδα του ΠΑΣΟΚ με τις εξαγορές και τα σκάνδαλα των κρατικών τραπεζών.
Αλλά ανεξάρτητα από αυτό, γιατί καμμιά κυβέρνηση ή πολιτικός ηγέτης δε νοιάστηκε να αναλάβει με τόλμη εκστρατεία διάσωσης όχι των βιομηχάνων της χώρας αλλά της ελληνική βιομηχανίας και βιοτεχνίας;
Και γιατί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που παραπονιόταν ότι δεν έχει βιομήχανους ποιότητας όταν του απάντησαν "...πρόεδρε δεν είμαστε παραπάνω από 200-300 οι βιομήχανοι. Βάλτε μας σε μια βάρκα και πνίξτε μας. Σώστε όμως την βιομηχανία..." προτίμησε να πνίξει (μαζί με τον Παπανδρέου) όχι τους βιομήχανους αλλά την ελληνική βιομηχανία παραδίδοντάς την στο κράτος, στους εργατοπατέρες και στον κομματικό στρατό;
Έτσι άνοιξε ο κατηφορικός και γλιστερός δρόμος για την τριτοκοσμική Ελλάδα σύντροφε Σκουρλέτη.
Με την ανύπαρκτη πολιτική βούληση των κυβερνήσεων να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση και να βάλουν πάλι σε πορεία (βεβαίως και με συγκεκριμένους κανόνες παιχνιδιού) την ιδιωτική οικονομία αντί να καταφύγουν στην διαπλοκή και στους ελεγχόμενους κομματικά εργατοπατέρες που διέλυαν ό,τι μπορούσαν αμειβόμενοι... με βουλευτικά έδρανα.
Ψεύδεται λοιπόν και το ξέρει ο σύντροφος Σκουρλέτης όταν μιλάει για κανόνες πολιτισμένης χώρας στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, γνώρισμα της οποίας είναι η ανικανότητα των πολιτικών της να διαμορφώσουν προϋποθέσεις να μείνει και να σταθεί εντός της Ευρώπης στην οποία ανήκει.
Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που οι νάνοι πολιτικοί της λυσσάνε για την "εναλλακτική λύση" εξόδου από το ευρώ, για δραχμή και κλειστά σύνορα στα Βαλκάνια όταν η Βουλγαρία, τα Σκόπια και η Αλβανία πασχίζουν να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί αδυνατούν να έχουν το ύψος που απαιτείται να την κυβερνήσουν με ευρωπαϊκούς όρους. Είναι τριτοκοσμικοί και θέλουν μια Ελλάδα στα μέτρα τους.
george.kraloglou@capital.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου