Τελικά ποιος ήταν και ποια πολιτική αντιπροσώπευε ο Ούγκο Τσάβες; Μπορούμε να παίζουμε παιχνίδια με τις λέξεις, να τον ονομάζουμε σοσιαλιστή η κομμουνιστή η να δεχτούμε τον αυτοπροσδιορισμό του σαν δημιουργό του "σοσιαλισμού του 21ου αιώνα" όπως ονόμασε ο ίδιος το σύστημα του. Είναι γνωστό ότι η επιτυχία έχει πολλούς πατεράδες αλλά η αποτυχία είναι ορφανή.
Σήμερα με την ολοκληρωτική κατάρρευση της Βενεζουέλας έγινε φανερό ότι στα χρόνια της διακυβέρνησης του προφανώς κάτι η όλα έγιναν λάθος και αυτό δημιουργεί έναν διχασμό μεταξύ των υποστηρικτών του όχι τόσο στο εσωτερικό της χώρας που πλέον ο Τσαβισμός έχει πιάσει κυριολεκτικά πάτο αλλά στους θαυμαστές του στο εξωτερικό και φυσικά στην Ελλάδα. Έχω την εντύπωση ότι η μερίδα των συμπολιτών μας που ακόμα επιμένει να διατηρεί τις αυταπάτες της σχετικά με το τι συμβαίνει σε μια χώρα 9500 χιλιόμετρα μακριά τους, σε μια χώρα που δεν επισκέφθηκαν και πιθανώς να μην επισκεφτούν ποτέ στην ζωή τους, είναι αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως κομμουνιστές. Οι Αριστεροί ροζ κεντρώοι σοσιαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα αλλά και οι PODEMOS στην Ισπανία έχουν αρχίσει να κρατάνε αποστάσεις και μάλιστα η υπενθύμιση του σφιχταγκαλιάσματος των ηγεσιών τους με το εδώ καθεστώς τους δημιουργεί εκνευρισμό και αμηχανία.
Ο Ούγκο Τσάβες ήταν στρατιωτικός και αυτό ουσιαστικά δεν άλλαξε ποτέ. Ο Ούγκο Τσάβες έκανε απόπειρα πραξικοπήματος στις 4 Φεβρουαρίου 1992 απέτυχε και φυλακίστηκε. Στις 27 Νοεμβρίου 1992 και ενώ βρισκόταν στην φυλακή οι υποστηρικτές του από το κίνημα Revolutionary Bolivarian Movement-200 που ο ίδιος δημιούργησε επιχείρησαν και πάλι πραξικόπημα και πάλι απέτυχαν αφήνοντας πίσω πάνω από 143 νεκρούς. Δεδομένο λοιπόν ότι σε εποχές που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του, δεν είχε την λαϊκή στήριξη με αλλά λόγια, ο Τσάβες αποπειράθηκε να καταλύσει την Δημοκρατία, καλή ή κακή είναι άλλο θέμα, απέτυχε και ενώ η λογική λέει ότι θα έπρεπε να σαπίσει στην φυλακή τα πράγματα εξελίχθηκαν μάλλον.. περίεργα.
Ο Rafael Caldera πρόεδρος της Βενεζουέλας με ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες όχι μόνο αποφυλάκισε τον Τσάβες αλλά του έδωσε πλήρη αμνηστία και αποκατέστησε τα πολιτικά του δικαιώματα! Το γιατί ας γίνει τροφή για σκέψη για τους υποστηρικτές του. Στην συνέχεια ο Ούγκο Τσάβες θα κερδίσει τις εκλογές και επειδή μιλάμε για πραξικοπήματα επιτρέψτε μου να αναφερθώ εν ταχύ σε αυτό του 2002 που έλαβε χώρα εν μέσω τεραστίων διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων. Επειδή σήμερα έχουμε ζωντανό το παράδειγμα της απόπειρας πραξικοπήματος στην Τουρκία και πιο ήταν τελικά το αποτέλεσμα του, θα πρέπει να τονίσω ότι όπως και στην Τουρκία με τον Ερντογάν, τελικά ο μόνος κερδισμένος από την απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του ήταν ο ίδιος ο Τσάβες. Στους μήνες που ακολούθησαν όταν ο Τσάβες επέστρεψε στην προεδρία ξηλώθηκαν αμέτρητοι στρατιωτικοί, κυνηγήθηκαν και τελικά έκλεισαν τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί, στοχοποιήθηκε και τραυματίστηκε η αντιπολίτευση αφού, χωρίς ποτέ να υπάρξουν αποδείξεις και οποιαδήποτε σύνδεση, τους κατηγόρησαν για το πραξικόπημα. Τροφή για σκέψη δεύτερη για τους υποστηρικτές του.
Τα επόμενα 14 χρόνια τα γεμάτα από τα πετροδόλαρα ταμεία έδιναν στον Τσάβες την ευκαιρία να δημιουργήσει μια οικονομία και μια κοινωνία που δεν θα εξαρτάται αποκλειστικά από την πώληση του πετρελαίου, δεν θα εισάγει αλλά θα παράγει τα πάντα. Είχε τους πόρους να επενδύσει σε καθαρές μορφές ενέργειας που θα του έλυναν σήμερα τα χέρια, όπως έκανε η Σαουδική Αραβία αλλά και το πολύ φτωχότερο Μαρόκο. Αντιθέτως προχώρησε σε κρατικοποιήσεις τραπεζών, τηλεπικοινωνιών απαλλοτριώσεις εργοστασίων και σε έλεγχο των εισαγωγών και του συναλλάγματος. Επέβαλε τιμές στα προϊόντα γονατίζοντας κυριολεκτικά τις εναπομείνασες ιδιωτικές μονάδες παραγωγής και εξαναγκάζοντας πολλές από αυτές σε κλείσιμο.
Οι πολιτικές επιλογές του Τσάβες δεν ήταν ποτέ μακροπρόθεσμα προγράμματα θωράκισης της οικονομίας και δημιουργία ανάπτυξης που θα αποτελούσαν την απόλυτη ασπίδα για την χώρα του σε οποιοδήποτε και από οποιονδήποτε οικονομικό πόλεμο η τις συνθήκες οικονομικής κρίσης που πιθανώς θα έφερνε το μέλλον. Η πολιτική επιλογή του Τσάβες όταν τα ταμεία του ήταν ξέχειλα από πετροδόλαρα, ήταν η πρόσκαιρη ανακούφιση της φτωχολογιάς με κάθε λογής επιδόματα χωρίς προγραμματισμό για το μέλλον που δυστυχώς ήρθε πιο αμείλικτο από ποτέ.
Δώσε ένα ψάρι σε έναν πεινασμένο και θα χορτάσει για μια μέρα. Μάθε του να ψαρεύει και δεν θα ξανά πεινάσει ποτέ. Ο Τσάβες δεν έδωσε καμία σημασία σε αυτό το παλιό, σοφό γνωμικό και επέλεξε τον εύκολο χωρίς αύριο δρόμο του να μοιράζει ψάρια σε αυτούς που πραγματικά πεινούσαν. Μακάρι να μπορούσε να το κάνει για πάντα. Ποιος θα διαφωνούσε ότι οι πεινασμένοι επιτέλους πρέπει να χορτάσουν; Είναι προφανές ότι διαφωνούμε με τον τρόπο και σήμερα που τα ψάρια πια τελείωσαν πεινάνε πολλοί περισσότεροι και πολύ περισσότερο.
Τελικά ποιος ήταν και ποια πολιτική αντιπροσώπευε ο Ούγκο Τσάβες; Με όλα αυτά τα δεδομένα που περιγράφω τελικά ο Ούγκο Τσάβες ήταν σοσιαλιστής, κομμουνιστής, ένας χαρισματικός οπορτουνιστής τσαρλατάνος η όλα τα παραπάνω; Οι Βενεζουελάνοι σήμερα παλεύουν με νύχια και με δόντια να φέρουν την αλλαγή στην χώρα. Άρα είμαι σίγουρος ότι γνωρίζουν την απάντηση. Είναι καιρός νομίζω να καταλάβουν την απάντηση και οι υπερατλαντικοί υποστηρικτές του στην Ελλάδα μας. Τροφή για σκέψη τρίτη και φαρμακερή.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου