Γράφει η Έφη Χ. Μαυροπούλου
Την προηγούμενη εβδομάδα ο Πρόεδρος της Αμερικής Ομπάμα μάς προέτρεψε από το Βερολίνο να είμαστε σοβαροί. Φυσικά δεν μπορώ να γνωρίζω πόσο στενά παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στη Χώρα μας. Εκτιμώ, όμως, ότι αν γνώριζε τι συνέβη στο εσωτερικό της Χώρας την τελευταία εβδομάδα, θα ήταν ακόμα πιο επικριτικός μαζί μας.
Ξεκινώ από την προκλητική απόφαση της Προέδρου της Βουλής για το ποια τουαλέτα θα χρησιμοποιούν οι αστυνομικοί, ενώ οι συνεχείς προκλήσεις της σε σχεδόν καθημερινή βάση, δημιουργούν ιλαρό κλίμα στην πολιτική μας ζωή που δεν ταιριάζει με το θεσμικό ρόλο του Προέδρου της Βουλής, ούτε με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Χώρα.
Επιπλέον, κατά τη διάρκεια μιας κρίσιμης διαπραγμάτευσης, που ακόμα δεν έχει κλείσει, τη στιγμή που η ανεργία στη Χώρα φτάνει κοντά στο 30% η Κυβέρνηση διοργανώνει με προκλητικότητα -σαν να μην έχει καμιά επίγνωση της πραγματικότητας- φιέστες για την ΕΡΤ ενώ έχει ήδη επαναπροσλάβει 6.500 δημοσίους υπαλλήλους. Προφανώς, δεν σκέφτεται ότι με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί εργατικό δυναμικό 2 ταχυτήτων, προκαλεί διχαστικά συναισθήματα στην κοινωνία και διαιωνίζει τα ίδια λάθη του παρελθόντος.
Η Κυβέρνηση δείχνει να κυβερνάει όχι μόνο σαν να μην υπάρχει αύριο αλλά σαν να μην υπήρξε και χτες. Επαναφέρει όλες τις παθογένειες τους παρελθόντος χωρίς να τολμά καμιά ρήξη. Επανεπενδύει και πάλι στο πελατειακό Κράτος και ασκεί πολιτική μόνο χάριν εσωτερικού εντυπωσιασμού. Εγκλωβισμένη στην αριστερή ιδεοληψία της επενδύει στο εσωτερικό ακροατήριο με βασικό ιδεολόγημα: «εμείς οι καλοί, φτωχοί πλην τίμιοι, περήφανοι Έλληνες κάναμε τα πάντα για το λαό μας αλλά οι κακοί ξένοι δεν μας αφήνουν να αναγεννηθούμε».
Πορευόμαστε, λοιπόν, ασκώντας μια κοντόφθαλμη διαχείριση με ημερήσιο χρονικό ορίζοντα του «βλέποντας και κάνοντας», χωρίς καμιά μακροπρόθεσμη στρατηγική, χωρίς να θίγουμε τα κακώς κείμενα και αναγάγοντας σε ιδεολογία, ότι όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας. Και ο καιρός περνάει και μεις συνεχίζουμε να συζητάμε, χωρίς να αποφασίζουμε. Έτσι, ο τρόπος διακυβέρνησης της Χώρας είναι αντιπροσωπευτικός μιας μικρής, φτωχής, εσωστρεφούς Ελλάδας, που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει δυστυχώς, ότι ο κόσμος αλλάζει και μεις μένουμε ίδιοι και αυτό το αναγάγουμε σε άσκηση πολιτικής και προόδου!
Δυστυχώς, η κατάσταση επιβεβαιώνει αυτό που χρόνια πριν είχε επισημάνει ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ότι «ένας ιδιότυπος λαϊκισμός διατρέχει το σύνολο της πολιτικής ζωής και έχει δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι η άσκηση πολιτικής μπορεί να γίνεται έτσι».
Δεν γίνεται όμως άλλο έτσι, γιατί εύκολες πολιτικές δεν υπάρχουν. Ειδικά σε τέτοιες συγκυρίες.
Επομένως, ή τολμούμε ή ας αναλάβουμε τις συνέπειες των λαθών μας, χωρίς να αναζητούμε αλλού την ευθύνη.
effiemavropoulou@hotmail.com
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου