Χωρίς πολιτική ζεις, χωρίς οικονομία πεθαίνεις… και η Αριστερή μυθολογία

Είναι εκπληκτικό το να παρακολουθείς τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι διαστρέφουν τις λέξεις και τις έννοιες και είναι ακόμη ποιο εκπληκτικό το να παρακολουθείς πόσο ισχυρό και αποτελεσματικό είναι το ψέμα και η παραποίηση της αλήθειας. Πως δηλαδή το ψέμα και η παραποίηση της αλήθειας κατορθώνουν να γίνονται αποδεκτά ως «Η Αλήθεια». Κλασικό παράδειγμα η χρήση του όρου Δημοκρατία από την Αριστερά.

Σχολιάζει ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος

Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, έχουμε παραδείγματα μπροστά μας και μάλιστα πολύ κραυγαλέα. Η Αριστερά στην Ελλάδα -και όχι μόνο- έχει κάνει κατάχρηση του όρου Δημοκρατία τον οποίο ξεδιάντροπα έχει καπηλευτεί. Η Δημοκρατία, είτε έμμεση είτε άμεση, είναι ένα Αστικό Πολίτευμα (πλειοψηφικό πολιτικό σύστημα που ήταν δημιούργημα του αρχαίου Αθηναϊκού Κράτους), το οποίο είναι εξ ορισμού αντίθετο με τον Μαρξισμό, που είναι ένα απολυταρχικό πολίτευμα.

Κατά συνέπεια, το να χρησιμοποιεί η Αριστερά στη ρητορική της τον όρο Δημοκρατία και να μιλάει για «δημοκρατικούς αγώνες», είναι σα να επαίρεται η Κου-Κλουξ-Κλαν για τους αγώνες της υπέρ των δικαιωμάτων των μαύρων…

Παρόλα αυτά, η ελληνική κοινωνία έχει αποδεχθεί και αφομοιώσει αυτό το ψέμα σε τέτοιο βαθμό, με αποτέλεσμα να θεωρεί φυσιολογικό και πολιτικά βολικό η Αριστερά να δηλώνει, ότι όποιος δεν είναι Αριστερός είναι εξ ορισμού Φασίστας (άρα μη Δημοκράτης) και κάνει όλους όσοι πιστεύουν στην Αστική Δημοκρατία να νιώθουν ένοχοι και να προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους την ανύπαρκτη ρετσινιά του Φασίστα μη Δημοκράτη!

Ας δούμε όμως πιο συστηματικά, πόσο Δημοκρατική είναι η Αριστερά στην πραγματικότητα. Αστική Δημοκρατία σημαίνει ανεκτικότητα, σημαίνει σύνθεση, σημαίνει ποικιλία, σημαίνει σεβασμός στη διαφορετικότητα και σεβασμό στην άλλη άποψη.

Η Δημοκρατία απορρίπτει τη μοναδικότητα έναντι της συλλογικότητας, απορρίπτει τον αυταρχισμό, τον δογματισμό και τον μεσσιανισμό, δηλαδή η Αστική Δημοκρατία είναι το ακριβώς αντίθετο από τα πιστεύω και τις δοξασίες της Αριστεράς.

Διότι όλα τα Αριστερά κόμματα, ανεξαρτήτως των μεταξύ τους διαφορών (διαφορές που μοιάζουν πιο πολύ με τις δογματικές διαφορές Καθολικών/Ορθοδόξων ή Σουνιτών/Σιιτών) έχουν σαν βάση τον Μαρξισμό, δηλαδή τη «Δικτατορία του Προλεταριάτου» και όχι την Αστική Δημοκρατία.

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, ο Μαρξισμός ως πολιτικό και κοινωνικό κίνημα υπήρξε μία ιστορική αναγκαιότητα η οποία εμφανίστηκε -κατά την άποψη μου καθυστερημένα- μόλις τον 19 αιώνα. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της Ιστορίας η πλειοψηφία των ανθρώπων έζησε κάτω από απολυταρχικές συνθήκες, όπου ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού (1-3%), δηλαδή η τότε φεουδαρχική αριστοκρατία, ευημερούσε εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.

Όταν μετά τη Γαλλική Επανάσταση η αναδυόμενη Μεσαία Αστική τάξη των εμπόρων, βιοτεχνών και βιομηχάνων απέσπασε τον έλεγχο της οικονομίας από τους αριστοκράτες φεουδάρχες, εφήρμοσε έναν άκρατο και ανεξέλεγκτο καπιταλισμό, χωρίς «κανόνες επιχειρείν» και δημιούργησε μία κοινωνική τάξη που ο Μαρξ χαρακτήρισε ως «Λούμπεν Προλεταριάτο», δηλαδή μία πλειοψηφική εργατική τάξη που ζούσε μέσα στην απόλυτη ένδεια και εξαθλίωση.

Μετά τη Ρωσική Επανάσταση του 1917 που ανέτρεψε την τότε καθεστωτική τάξη, το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα που εφαρμοζόταν στην πλειοψηφία των Δυτικών χωρών υπό τον φόβο κομουνιστικής επανάστασης, αναγκάστηκε να εισαγάγει σταδιακά κανόνες στο επιχειρείν, να εφαρμόσει στοιχειώδη προστασία και δικαιώματα στην εργατική τάξη και να παραχωρήσει σε αυτήν έναν αριθμό προνομίων, καθώς επίσης αναγκάστηκε να δεχθεί και μεγαλύτερη διάχυση του παραγόμενου πλούτου προς τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα.

Ένας άλλος προπαγανδιστικός μύθος που χρησιμοποιεί η Αριστερά είναι τα «Διεθνή Μονοπώλια», κάτι ομιχλώδες και εν πολλοίς ανύπαρκτο, μιας και τα μονοπώλια… ήταν πάντα κρατικά!

Στην Ελλάδα είχαμε στο παρελθόν το κρατικό Μονοπώλιο του Οινοπνεύματος, του Αλατιού και των Σπίρτων, ως εξασφάλιση των δανειστών μας όποτε πτωχεύαμε (δυστυχώς έχουμε αμαρτωλό παρελθόν στη διαχείριση).

Αντιθέτως με όσα ισχυρίζονται οι Αριστεροί, μονοπωλιακές πρακτικές εφαρμόστηκαν κατά κόρον, ως οικονομικό μοντέλο, από τα Κομμουνιστικά Καθεστώτα και όχι από τις Καπιταλιστικά, μιας και το Μονοπώλιο είναι αντίθετο προς τις αρχές ανταγωνισμού που είναι βασικό συστατικό και θεμελιώδης αρχή μιας Ελεύθερης Οικονομίας.

Στην Ελλάδα, έως και μεταπολεμικά υπήρξαν αφανή ιδιωτικά μονοπώλια (βλ. Μποδοσάκης και όχι μόνο). Για να κάνεις οποιαδήποτε βιομηχανική επένδυση έπρεπε να λάβεις την περίφημη «άδεια σκοπιμότητας» (νομιμοφανείς τρόπος για να ελέγχεις την αγορά) από το τότε Υπουργείο Βιομηχανίας.

Εάν υπήρχε ήδη μία βιομηχανία ανήκουσα σε κάποιον εκλεκτό του κράτους η αίτηση σου απορρίπτετο με συνοπτικές διαδικασίες, με το δικαιολογητικό ότι η μικρή Ελληνική αγορά δεν χωράει και άλλη βιομηχανία του είδους (δέχομαι καλόπιστα ότι πάσα ομοιότης με σημερινά γεγονότα είναι τελείως συμπτωματική… όμως, ακούτε κ.κ. Παππά και Κρέτσο;).

Πάντως, υπήρχε πάντα και μέχρι πρόσφατα ένα μεγάλο φάσμα οικονομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα (Υποδομές, Ενέργεια, Υπηρεσίες κ.λπ.) που ήταν κρατικό μονοπώλιο, κάτι που δεν υφίστατο στις περισσότερες Δυτικές χώρες. Ο λόγος ύπαρξης των περισσοτέρων μονοπωλίων στην Ελλάδα δεν ήταν ιδεολογικός, αλλά καθαρά πολιτικός και ψηφοθηρικός.

Ένας άλλος μύθος είναι το Ηθικό Πλεονέκτημα της Αριστεράς. Το Ηθικό Πλεονέκτημα το οποίο επικαλείται η Αριστερά έχει τόση αξία όση και η Ηθική που επικαλούνται πρώην Πρωθυπουργοί που δεν έκλεψαν ή καταχράστηκαν οι ίδιοι, αλλά εν γνώση τους έκλεψε και καταχράστηκε κατά κόρον το περιβάλλον τους και το επιτελείο τους.

Γιατί το λέω αυτό; Διότι η μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών της Αριστεράς είχε και έχει έμμεση ή άμεση οικονομική σχέση με το διεφθαρμένο Ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή το δημιούργημα των κομμάτων που η Αριστερά μέμφεται ως κλέφτες και απατεώνες (κάτι σαν να αγοράζω πράγματα από κλεπταποδόχο).

Είναι όμως ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα ότι η Αριστερά προσέφερε πολλά στην σημερινή κοινωνία, ως κίνημα, ως η αντιπολίτευση και το «χαλινάρι» στον καπιταλισμό. Είναι όμως εξίσου αλήθεια, ότι έσυρε στην οικονομική καταστροφή κάθε χώρα την οποία ανέλαβε να κυβερνήσει (με εξαίρεση μέχρι σήμερα την Κίνα, όπου εφαρμόζεται ένα υβριδικό οικονομικό μοντέλο, μίγμα κρατισμού και καπιταλισμού).

Η άμβλυνση των κοινωνικών διαφορών, η οικονομική άνοδος της εργατικής τάξης και η δημιουργία του σημερινού Κοινωνικού Κράτους στη Δύση, είναι πράγματα που οφείλονται στην Αριστερά και στην πίεση που εφάρμοσε στον αχαλίνωτο Καπιταλισμό. Οι σημερινές όμως συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές από τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ο Μαρξ έγραψε το ΚΕΦΑΛΑΙΟ.

Ο σημερινός εργάτης δεν έχει καμία σχέση με τον Λούμπεν Προλετάριο τύπου «της Γης οι Κολασμένοι» της εποχής του Μαρξ. Δυστυχώς, οι Αριστεροί του σήμερα στην Ελλάδα, έχουν μείνει προσκολλημένοι σε κοινωνικές συνθήκες και οικονομικά μοντέλα που δεν υπάρχουν πια και έχουν οι ίδιοι μετατραπεί σε «Ταλιμπάν της πολιτικής», έτοιμοι να τιναχτούν στον αέρα και να συμπαρασύρουν το σύμπαν μαζί τους, στο όνομα μιας κοσμοθεωρίας που δεν εξυπηρετεί πλέον κανέναν σημερινό σκοπό.

Πιστεύω, ότι αυτό εντοπίζεται στη λάθος αντίληψη των Μαρξιστών και εν γένει των Αριστερών, ότι τα πάντα είναι Πολιτική, ενώ η αλήθεια είναι, ότι τα πάντα είναι Οικονομία! Δεν το λέω εγώ αυτό, αλλά η Ιστορία και η πραγματικότητα, η Πολιτική είναι υπηρέτης της Οικονομίας και όχι το ανάποδο. Χωρίς Πολιτική ζεις, χωρίς Οικονομία πεθαίνεις.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν την ιδεολογική ένδεια στην οποία έχει περιέλθει η Αριστερά, γιατί όταν έχεις ισχυρά επιχειρήματα και ιδεολογία με στέρεες βάσεις, δεν χρειάζεται ούτε να χρησιμοποιείς φτηνά συνθήματα και τσιτάτα, ούτε να λες ψέματα, ούτε να καπηλεύεσαι θέσεις αντίθετες προς τα πιστεύω σου.

Αυτό που με εκπλήσσει όμως πιο πολύ, είναι η πολιτική συμπεριφορά εντός και εκτός Βουλής των «συστημικών» κομμάτων, σα να τρέμουν την επιρροή του αντιπάλου, καθώς κατά βάθος αποδέχονται ότι η ιδεολογία του, αυτό τέλος πάντων που παρουσιάζεται ως τέτοιο, ήταν πάντα της μόδας… και συνεχίζει!

Με εκπλήσσει ότι αποφεύγουν μία ιδεολογική αντιπαράθεση με την Αριστερά (μία Αριστερά που έχει αποτύχει κυβερνητικά παγκοσμίως και δεν έχει να παρουσιάσει ούτε μία διαχειριστική επιτυχία η έστω μία επιτυχημένη εφαρμογή της ιδεολογίας της) και δέχεται να σύρεται σε φτηνές και λαϊκίστικες αντιπαραθέσεις που είναι ο προνομιακός χώρος των αριστερών κομμάτων.

Φαίνεται ότι δεν πάσχει μόνο η Αριστερά από ιδεολογική ένδεια αλλά και τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα. 

defence-point.gr