Αναστασία Μπράχου
Στροφή 180 Μοίρες,
Ανεξάρτητη Δημοτική Παράταξη
Σ’ όλη την διάρκεια αυτής της δύσκολης εβδομάδος , σε συναντήσεις με γνωστούς και φίλους προέκυπτε το ερώτημα του επικείμενου δημοψηφίσματος και των επιπτώσεων του αποτελέσματος του.
Είναι πραγματικά πολύ επίπονο μέσα από το προπέτασμα καπνού της προπαγάνδας των υποστηρικτών του ΝΑΙ και του ΟΧΙ να διακρίνει κανείς τα επιχειρήματα και τα κίνητρα των δύο πλευρών, καθώς απευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά στο συναίσθημα και προσπαθούν να ξυπνήσουν αταβιστικές φοβίες και κοιμισμένες ευαισθησίες.
Ήδη, από την αρχή η ιδέα και η σκοπιμότητα του δημοψηφίσματος έγινε πεδίο διαφωνιών. Σχετικά με το ερώτημα οι περισσότερες αμφισβητήσεις είναι καθαρά νομικίστικες. Το βέβαιο είναι ότι η χώρα σύρθηκε σε μια επώδυνη πορεία χωρίς ποτέ να ερωτηθεί ευθέως για τις προσφερόμενες επιλογές, και με αποφάσεις της εξαρτημένης πολιτικής ελίτ βρεθήκαμε να ζούμε σε κράτος με μειωμένη κυριαρχία.
Όταν έγινε εμφανές ότι οι ανεδαφικές υποσχέσεις και τα περιθώρια ελιγμών τελειώνουν η ομάδα που βρίσκεται στην εξουσία επιχείρησε να ξεφύγει μεταφέροντας την αντιπαράθεση σε ευνοϊκότερο γι΄αυτήν πεδίο.
Στην ουσία πρόκειται για δύο αντιμαχόμενες πολιτικές παρέες που προσπαθούν να αποκτήσουν ή να διατηρήσουν τον έλεγχο της χώρας. Τις τελευταίες μέρες παρακολουθήσαμε να βγαίνουν από τις ντουλάπες και τις ναφθαλίνες της περιφρόνησης θλιβερές και ενίοτε καταγέλαστες πολιτικές φυσιογνωμίες με ετερόκλιτη πολιτική προέλευση αλλά ομοτράπεζοι στο τραπέζι της διαφθοράς και στο φαγοπότι της εξουσίας, σαν υποστηρικτές του ΝΑΙ, που αν μη τι άλλο κατάφεραν να εξοργίσουν περισσότερο τους πολίτες. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που με την ανικανότητα και την ιδιοτέλεια τους οδήγησαν την χώρα στο τωρινό της κατάντημα. Το βέβαιο είναι ότι αντιλαμβάνονται την εξουσία σαν πατρική κληρονομιά που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να την παραδώσουν στα μαμόθρεφτά τους της επόμενης γενιάς και δεν δίνουν δεκάρα για τις ταλαιπωρίες και τα βάσανα του λαού
Από την άλλη πλευρά γίνεται έντονη επίκληση της εθνικής αξιοπρέπειας και της προσπάθειας να μην ταπεινωθεί η χώρα. Το θέμα βεβαίως είναι ότι τα λόγια αυτά προέρχονται από τα χείλη εκείνων που άνοιξαν την πόρτα σε κάθε λογής απελπισμένους της Ασίας και της Αφρικής που έμαθαν ότι εδώ θα εύρουν ανεκτικό καταφύγιο. Η δήθεν διεθνιστική αλληλεγγύη τους κάνει να βλέπουν τα ιστορικά έθνη σαν ενοχλητικό αναχρονισμό. Σε βάθος χρόνου το πρόβλημα αυτό θα αποδειχθεί με το ρυθμό που εξελίσσεται περισσότερο απειλητικό, δυσεπίλυτο και αποσταθεροποιητικό για την χώρα. Εκτός των άλλων είναι και ένθερμοι απολογητές του κρατισμού που με του γλυκούς λόγους κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης κατέστρεψε την οικονομία και διέλυσε την κοινωνία που υποτίθεται ότι θα υποστήριζε. Τι έκαναν άραγε επί πέντε μήνες παρά μόνο να καλλιεργούν ψευδαισθήσεις και να βολεύουν - κατά την παλιά και δοκιμασμένη συνταγή – φίλους και κολλητούς;
Η εικόνα συμπληρώνεται από αυτό που κάποτε ήταν – ή νομίζαμε ότι ήταν – οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και οι εκπρόσωποί τους που δεν διστάζουν να σφίγγουν καθημερινά τον οικονομικό βρόγχο για να εκβιάσουν την ψήφο που τους βολεύει. Εκείνοι που με τις εμμονές και την ανοησία τους ανάγκασαν μια χώρα να ψάχνει για το καθημερινό της στους σκουπιδοτενεκέδες. Είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τον έναν μετά τον άλλον τους πολιτικούς μας νάνους που προσποιούνται τους ηγέτες και μετά τους πετάνε στον κάλαθο, αυτοί που βρίσκουν επίσης πολύ εύκολο να σηκώνουν το χέρι να κουνάν το δάκτυλο και που ξαφνικά ανακάλυψαν πάνω στο τραπέζι αρκετά δις ευρώ για την ανάρρωση δήθεν της χώρας.
Και τέλος εμείς που νομίζαμε ότι ο χρόνος σταμάτησε πριν από κάποιες δεκαετίες, που βολευτήκαμε με την σπατάλη των δανεικών , τον ευτελισμό των θεσμών, τον αμοραλισμό και την ασυδοσία. Την ώρα της λογοδοσίας προφασιζόμαστε άγνοια και αθωότητα.
Εμείς είμαστε εκείνοι που εκλέγουμε τους ίδιους και τους ίδιους με διαφορετικό κάθε φορά κομματικό καπέλο, αρκεί που μας υπόσχονται ότι λεφτά υπάρχουν ή ότι θα τα βρούν για να μας τα χαρίσουν. Ανεχόμαστε τους αρουραίους της πολιτικής και του ψευδοσυνδικαλισμού να μετακινούνται από κόμμα σε κόμμα και να τραγανίζουν τα λιγοστά απομεινάρια. Εκλέγουμε τα ίδια πρόσωπα χωρίς να ρωτήσουμε αν προσέφεραν κάτι και στέλνουμε στην πυρά κάθε φωνή λογικής που προσπαθεί να μας αφυπνίσει από τον μακάριο λήθαργο και να κάνει βιώσιμη την οικονομία και την κοινωνία.
Η αλήθεια είναι ότι η χώρα βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση από την οποία θα απαιτηθούν πολλά χρόνια για να εξέλθει. Εκλογές έγιναν πολλές τα τελευταία χρόνια και μάλλον θα γίνουν και περισσότερες, το πρόβλημα όμως δεν φαίνεται να έχει εύκολη και ανώδυνη λύση.
Αυτές τις σκέψεις έχω βάλει στην ζυγαριά μου, προσθέστε και εσείς τα δικά σας και αποφασίστε προς τα πού γέρνει. Και πάντα να θυμόμαστε ότι οι εύκολες λύσεις μας οδήγησαν εδώ.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου