Βαρβάρα Ταβλαρίδου Μπακάλη
Διάβασα τη δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας(;) της Βενεζουέλας «σύντροφου» των Κομαντάντε Τσίπρας, Λαφαζάνης, Λαπαβίτσας, Στρατούλης, της Πασιονάριας Ζωής και των άλλων παιδιών, Νίκολας Μαδούρο, στην οποία μετά τα συγχαρητήρια για το περήφανο ΟΧΙ του Ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα, μας προέτρεπε ν’ ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους και να φάμε ζωοοτροφές αν θέλουμε να διώξουμε το επάρατο ΔΝΤ.
Ο Κ. Μαδούρο έχει απόλυτο δίκιο. Οποιος θέλει να είναι πραγματικά ανεξάρτητος και να μην εξαρτάται από δανειστές, πρέπει να είναι έτοιμος και για τις ανάλογες θυσίες. Το έχει διακηρύξει άλλωστε αιώνες πριν ο Πλούταρχος στο περίφημο έργο του «Περί του μη δειν δανείζεσθαι» όπου μεταξύ άλλων λέει: «Οι οφειλέτες είναι δούλοι όλων των δανειστών τους. Είναι δούλοι δούλων αναιδών και βάρβαρων και βάναυσων», ταυτόχρονα όμως επισημαίνει πως αυτό συμβαίνει: «Διότι χρεωνόμαστε για να πληρώσουμε όχι το ψωμί και το κρασί μας, μα εξοχικές κατοικίες, δούλους, μουλάρια, ανάκλιντρα και τραπεζώματα... ».
Ετσι και μεις. Μέσα στην εκμαυλιστική πλαστή μας ευμάρεια, την οποία βέβαια προώθησαν και καλλιέργησαν διαχρονικά οι εκάστοτε ψηφισμένοι από εμάς τους ίδιους κυβερνώντες, φτάσαμε εκτός από σκυλοτροφές για τα αγαπημένα μας κατοικίδια, να ξοδεύουμε άκριτα λεφτά ως και για την υγιεινή των δοντιών τους! Θυμηθείτε τη διαφήμιση για τα “DENTAL STICKS” με τις …σκυλομασέλες! Κι όσο για τις χαδιάρες γατούλες μας, όλες ήθελαν γκουρμέ κονσέρβες σαν εκείνη του λαϊκού σουξέ που « έγινε από σόϊ και τα ψάρια δεν τα τρώει».
Τη δεκαετία του 50, στην οποία φοβάμαι πως γυρνάμε ολοταχώς, ζωοοτροφές υπήρχαν μόνο για την κτηνοτροφία, τα κατοικίδια τρέφονταν με τ’ αποφάγια μας, όταν περίσσευαν κι αυτά. Να θυμίσω και κάποια άλλα χαρακτηριστικά της εποχής που μου έφεραν στο νου μερικά από τα προβλήματα της φίλης Βενεζουέλας. Π.χ. χαρτί υγείας τότε υπήρχε μόνο στα μεγάλα ξενοδοχεία, οι υπόλοιποι εξυπηρετούνταν με κομμένες ..εφημερίδες. Οι δημόσιοι υπάλληλοι φορούσαν διπλομάνικα για να προστατεύουν τα μοναδικά κοστούμια τους τα οποία «γύριζαν» το μέσα έξω στους ράφτες και απεικονίζονταν στις γελοιογραφίες της εποχής με μπαλώματα και τρύπιες σόλες, άνθρωποι και ρούχα πλένονταν με το ίδιο σαπούνι κι όσο για αρώματα και καλλυντικά ούτε λόγος, το πολύ -πολύ κολώνια λεμόνι χύμα απ’ το φαρμακείο, άντε και καμιά ΝΙVΕΑ..
Στα σχολεία τα περισσότερα παιδιά χλωμά και υποσιτισμένα με φουσκωμένα τα «ΜΑΝΤΟΥ» απ’ την αδενοπάθεια, με πάνινες «Ελβιέλες» το καταχείμωνο, στέκονταν στην ουρά για την «ανθρωπιστική βοήθεια» της Δύσης, τυρί Ολλανδίας, γάλα σκόνη και μια κουταλιά βούτυρο στο τσίγκινο κυπελλάκι. Η καθημαγμένη απ’ τον πόλεμο Ελλάδα πάλευε να ορθοποδήσει με πείσμα, σκληρή δουλειά κι αιματηρές θυσίες αλλά και αληθινή αξιοπρέπεια, αυτήν που στη συνέχεια χάσαμε ζώντας μια εφήμερη όπως αποδείχτηκε «ζωή χαρισάμενη» χάρη στα δανεικά που δυστυχώς όμως δεν αποδείχτηκαν όπως προσδοκούσαμε ..αγύριστα.
Και για να επανέλθω στον Πρόεδρο Μαδούρο. Θα ’πρεπε το ερώτημα για ένα ουσιαστικό και έντιμο δημοψήφισμα να ήταν η προαναφερθείσα παραίνεσή του: Θέλετε την ανεξαρτησία των σκυλοτροφών ναι ή όχι; Τα υπόλοιπα περί περηφάνειας και αξιοπρέπειας είναι παραμύθια για μικρά παιδιά, στα οποία βέβαια αρεσκόμαστε ως λαός διαχρονικά.
VIVA COMPANIERO MADURO λοιπόν! AVANTI POPOLO για μια αληθινή επανάσταση με σημαία θα πρότεινα τον αείμνηστο διαδηλωτή - σκύλο «Λουκάνικο».
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου