«Καμπάνα» κινδύνου από Δρούγο: «Έρχονται πολύ δύσκολα-Ας σοβαρευτούμε, οι Τούρκοι κάτι ετοιμάζουν»!

Μια ακόμη εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυση του γνωστού στρατιωτικού αναλυτή και διεθνολόγου Δρ Αθανάσιου Δρούγου, αυτη τη φορά μέσα από το δραστήριο προσωπικό του προφίλ στο Facebook.

Οπως επισημαίνει «είναι προφανές ότι οι Τούρκοι ετοιμάζουν κάτι ακόμα πολύ μεγαλύτερο, πιθανότατα στο Αιγαίο και πιθανότατα αυτό θα έχει σχέση με πετρέλαια» αλλά «τι ακριβώς θα κάνει δεν μπορεί να το γνωρίζει κανείς… Το κακό είναι ότι αυτή την κρίση την χειρίζεται αυτή η κυβέρνηση. Και δυστυχώς σε αυτή την περίπτωση δεν έχουν αποτέλεσμα τα ψέματα, οι μεγαλοστομίες, οι υποσχέσεις και οι λεονταρισμοί» τονίζει.

AΛΗΘΕΙΕΣ ΝΑ ΛΕΓΟΝΤΑΙ… ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ… ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ ΣΤΙΓΜΗ

Πράγματι τα πράγματα δεν πηγαίνουν καθόλου καλά, και η κυβέρνηση παραπαίει εν μέσω προβλημάτων είτε εντελώς ανίκανη να αντιδράσει είτε αυτοσχεδιάζοντας επικίνδυνα και κάνοντας σπασμωδικές ενέργειες χωρίς αποτέλεσμα. Γαντζωμένη στην εξουσία, περιμένει παθητικά τις ενέργειες του κάθε γείτονα που αισθάνεται ότι μπορεί να πάρει ότι θέλει, ελπίζοντας μόνο σε ένα θαύμα που το ονομάζει «διεθνή παράγοντα».

Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί κάποιος «διεθνής παράγοντας» θα μας απαλλάξει από τα προβλήματά μας αν δεν μπορούμε, και πολύ περισσότερο αν δεν έχουμε τη βούληση, να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Η μόνη περίπτωση να το έκανε κάποιος άλλος για εμάς θα ήταν αν είχε ή αν μπορούσε να αποκομίσει συμφέροντα (για παράδειγμα αν είχε συμφέροντα από εξόρυξη υδρογονανθράκων). Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει. Ανεξάρτητα από αυτό πάντως, αν ζητάμε να προστατεύσει (protect) τα συμφέροντά μας κάποιος «διεθνής παράγοντας» τότε επισήμως αναγνωρίζουμε ότι είμαστε «προτεκτοράτο» αυτού του παράγοντα.

Πού είναι λοιπόν η εθνική υπερηφάνεια που ευαγγελιζόταν η πρώτη φορά αριστερά όταν μας θεωρεί προτεκτοράτο και ζητάει από άλλους να μας προστατεύσουν; Μια παροιμία λέει «αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς μην περιμένεις να σε ξύσουν».

Ειδικά για το ΝΑΤΟ, είναι αυτονόητο ότι ως Οργανισμός δεν μπορεί να πάρει επίσημη θέση, αφού για να γίνει αυτό απαιτείται ομοφωνία και των 29 κρατών – μελών, άρα και της Τουρκίας. Είναι τουλάχιστον αφελές να περιμένουμε η Τουρκία να καταδικάσει τον εαυτό της. Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε σε προσωπικές τοποθετήσεις είτε του ΓΓ και εκπροσώπου του ΝΑΤΟ, σαν την τελευταία που έκανε, είτε εκπροσώπων κρατών – μελών, που όμως δεν θα είναι η επίσημη θέση της Συμμαχίας.

Ο μόνος διεθνής οργανισμός από τον οποίο θα μπορούσαμε να ελπίζουμε σε κάτι, είναι η ΕΕ. Κι εκεί όμως έχουμε καταφέρει να μην έχουμε πολιτικά ερείσματα και συμμαχίες που θα βασίζονται σε πραγματικά συμφέροντα και όχι σε δήθεν πολιτικές φιλίες, χαμόγελα και αριστερίστικες μπαρουφολογίες. Δεν θα πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσει όταν βλέπουμε κλειστές πόρτες τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι έχουμε φροντίσει να τις κλείσουμε.

Πρακτικά, η μόνη μας ελπίδα είναι οι ΗΠΑ, που ως μπαμπάς που δεν θέλει φασαρία θα μαλώσει τα άτακτα παιδιά για να ησυχάσουν. Και με τις ΗΠΑ όμως κάνουμε ότι μπορούμε για να καταστρέφουμε τις σχέσεις μας. Και ακούω συνεχώς δηλώσεις από στελέχη της κυβέρνησης κατά των ΗΠΑ και του Τραμπ. Δηλαδή αυτόν που ελπίζουμε να μαζέψει το Σουλτάνο σε Ελλάδα και Κύπρο, αυτόν τον κατηγορούμε χωρίς να μπορούμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει υπερδύναμη, τι συμφέροντα έχει και πώς αντιλαμβάνεται τις σχέσεις της με τους άλλους. Και μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια φάση αναδιάταξης στο Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ. Κι έτσι κλείνουμε και την πόρτα με τις ΗΠΑ.

Για να μην μιλήσουμε για τη Ρωσία, με την οποία δεν έχουμε καμία σχέση ούτε σε επίπεδο συμμαχίας ή διεθνών οργανισμών ούτε σε επίπεδο οικονομικών συμφερόντων μεγάλης κλίμακας. Μόνο κάποιοι γραφικοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι προσβλέπουν στη σωτηρία μας από το «ξανθό γένος» μόνο και μόνο επειδή είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί. Και με κάτι τέτοιες προσδοκίες βάζουμε τη Ρωσία στη χώρα από την πίσω πόρτα, εις βάρος των επίσημων συμμαχιών μας, παραχωρώντας τα πάντα αντί πινακίου φακής στον «επιχειρηματία» Ιβάν Σαββίδη

Μετά από αυτά, ελπίζουμε στον «διεθνή παράγοντα» αλλά αποκλείονται ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΗΠΑ και Ρωσία. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν σε ποιον ακριβώς διεθνή παράγοντα ελπίζουμε. Εκτός αν οι διεθνείς φίλοι μας τύπου Μαδούρο είναι τόσο ισχυροί παίχτες που θα κάνουν την έκπληξη.

Είναι προφανές ότι οι Τούρκοι ετοιμάζουν κάτι ακόμα πολύ μεγαλύτερο, πιθανότατα στο Αιγαίο και πιθανότατα αυτό θα έχει σχέση με πετρέλαια. Ο Ερντογάν δοκιμάζει καθημερινά τις αντοχές και αντιδράσεις μας στις ψυχολογικές του επιχειρήσεις, τις δυνατότητές μας σε πολιτικό, διπλωματικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, τις συμμαχίες μας, την αποφασιστικότητά μας, την ομοψυχία μας, τα πάντα. Και ανάλογα με τις εκτιμήσεις του θα ενεργήσει. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι βλέπει πάμπολλες αδυναμίες και θέλει να τις εκμεταλλευτεί. Έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, συντονίζει τις ενέργειές του με αυτές των βόρειων γειτόνων μας που κι αυτοί εποφθαλμιούν, και περιμένει (ή σχεδιάζει) την κατάλληλη ευκαιρία. Τι ακριβώς θα κάνει δεν μπορεί να το γνωρίζει κανείς, και δυστυχώς πάσχουμε στον τομέα της συλλογής πληροφοριών ώστε να κάνουμε ακριβείς εκτιμήσεις.Τα έχω γράψει….έχω στο μυαλό μου 10-12 σενάρια για το πως εκτιμά …

Γι’ αυτό καλό θα ήταν να είμαστε ενωμένοι, να μην υποκύπτουμε στις διχαστικές προσπάθειες που δυστυχώς εκπορεύονται και από την ίδια την κυβέρνηση, έτοιμοι ψυχολογικά να αντιμετωπίσουμε μια μείζονα κρίση, έτοιμοι στρατιωτικά να απαντήσουμε στις προκλήσεις και με πράξεις (όχι μόνο με τον προσφιλή μας τρόπο του κατευνασμού και των παχέων λόγων), και έτοιμοι σε όλους τους κλάδους του κρατικού μηχανισμού (διπλωματία, οικονομία, πληροφορίες, εσωτερική ασφάλεια, ΜΜΕ, κλπ).

Το κακό είναι ότι αυτή την κρίση την χειρίζεται αυτή η κυβέρνηση. Και δυστυχώς σε αυτή την περίπτωση δεν έχουν αποτέλεσμα τα ψέματα, οι μεγαλοστομίες, οι υποσχέσεις και οι λεονταρισμοί.