Απεντομώσεις και μυοκτονίες σε αγωγούς και φρεάτια του Δήμου Αχαρνών

Ο Δήμος Αχαρνών, από τις αρχές που έτους, έχει προβεί σε εργασίες απεντομώσεων, μυοκτονιών και λοιπών εφαρμογών στους αγωγούς και τα φρεάτια ομβρίων υδάτων του Δήμου Αχαρνών.

Οι εργασίες εκτελούνται, υπό την επίβλεψη του Τμήματος Προστασίας και Προαγωγής της Δημόσιας Υγείας της Διεύθυνσης Κοινωνικής Πολιτικής του Δήμου Αχαρνών, από εξειδικευμένη εταιρεία στην καταπολέμησης παρασίτων η οποία εφαρμόζει Σύστηματα Διαχείρισης Ποιότητας και παρέχει σχετικές υπηρεσίες  τηρώντας το ισχύον νομοθετικό και κανονιστικό πλαίσιο.

Βάσει της σύμβασης, η εργολήπτρια εταιρεία έχει πραγματοποιήσει εργασίες απεντομώσεων, μυοκτονιών και λοιπών εφαρμογών στους αγωγούς και τα φρεάτια ομβρίων υδάτων του Δήμου Αχαρνών τις εξής ημερομηνίες: 23/02/2018, 05/03/2018, 02/04/2018, 19/04/2018, 25/04/2018, 15/05/2018, 01/06/2018, 05/06/2018 και 25/06/2018, καθώς και σε εφαρμογές για την καταπολέμηση των κουνουπιών στην πλατεία Αριστοτέλους στους Θρακομακεδόνες κατά τις ημερομηνίες: 24/07/2018, 07/08/2018 και 20/08/21018, ενώ οι εφαρμογές θα συνεχιστούν για όσο χρονικό διάστημα ακόμα χρειαστεί.

Η Διεύθυνση Κοινωνικής Πολιτικής του Δήμου Αχαρνών ενημερώνει επίσης ότι η Διεύθυνση Υγειονομικού Ελέγχου και Περιβάλλοντος Υγιεινής της Περιφερειακής Ενότητας Ανατολικής Αττικής, προέβη σε περιαστική εφαρμογή ψεκασμών από εδάφους για την καταπολέμηση των κουνουπιών σε περιοχές - εστίες του Δήμου Αχαρνών κατά ημερομηνίες 09/08/2018 και 28/08/2018.

Ο Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής
Σταύρου Γεώργιος

Read More

Εξηγώντας την κρίση σε ένα 9χρονο

Ηταν το 2009 όταν ο Κώστας Καραμανλής, επανίδρυε το κράτος και έφτιαχνε τον προϋπολογισμό. Υπολόγιζε να εισπράξει από φόρους 67 δισ. και να ξοδέψει 72 δισ.

 Τα 5 δισ. έλλειμμα ήταν ήδη πολλά, περίπου το 7,5% των εσόδων, ειδικά μετά από 40 χρόνια συνεχών ελλειμμάτων, δηλαδή συνεχών δανεικών, αλλά έτσι ήταν ο Κώστας, χουβαρδάς! Θα δανειζόταν πάλι και θα μοίραζε λεφτά στο πόπολο.

Όταν στο τέλος του 2009 το κράτος έκανε ταμείο, διαπίστωσε ότι αντί να εισπράξει 67, εισέπραξε λιγότερα από 51 και αντί να ξοδέψει 72, ξόδεψε 87 δισ! 36 δισ. τρύπα! 

Τον καστανά της γωνίας να βάζαμε πρωθυπουργό καλύτερα θα τα κατάφερνε. Όμως αυτά τα 36 δισ. που τα δανειστήκαμε όντως ΕΠΕΣΑΝ στην αγορά, αφού πρώτα μπήκαν σε τσέπες ΔΥ και συνταξιούχων. 

Και έφεραν ανάπτυξη... στην Κίνα, στην Τουρκία, στην Ταϊβάν, στην Ν. Κορέα, στη Γερμανία, στην Ιταλία, εκεί δηλαδή όπου παράγονται οι ηλεκτρικές συσκευές, τα ρούχα, τα έπιπλα και τα αυτοκίνητα που τρέξαμε να αγοράσουμε με δανεικό χρήμα.

 Όταν κόπηκαν τα δανεικά, φυσικά και αυτά τα 36 δισ. έλλειψαν από την αγορά! Ποιος λοιπόν μας «φτωχοποίησε», σύντροφε; Είσαι πλούσιος όταν εισπράττεις 51, δανείζεσαι 36 και ξοδεύεις 87; 

Ή είσαι ένας φαντασμένος μπατίρης, μια θλιβερή μαντάμ Σουσού, που παίρνει ακριβά δώρα στα παιδιά της και θα τους στείλει τον λογαριασμό, μαζί με τους τόκους, μόλις μεγαλώσουν;

Από τότε οι εταίροι, το μόνο που μας είπαν ήταν: αφήστε τα παλιά σας δάνεια επάνω μας! Ξεχάστε τα! Αλλά φροντίστε να βγάζετε 100 και να ξοδεύετε 97, για να μείνουν και 3 για το χρέος, να το αποπληρώνετε σιγά-σιγά. Το κάναμε εμείς; Όχι βέβαια! 

Γράφαμε στον προϋπολογισμό έσοδα 50, έξοδα 60! Έσοδα 60, έξοδα 75! Ερχόταν η τρόικα και έλεγε: «παιδιά αυτό δεν γίνεται, δεν μπορούμε να γυρίσουμε στους ευρωπαίους φορολογούμενος να τους πούμε ξαναβάλτε το χέρι βαθειά στην τσέπη γιατί οι Έλληνες συνήθισαν να ξοδεύουν και να παίρνουν σύνταξη από τα 50!» 

Το άκουγε ο Κατρούγκαλος κι έτρεχε στα κανάλια λέγοντας «δίνω μάχη να μην περικοπούν οι συντάξεις». «Δεν θέλετε να περικοπούν οι συντάξεις; Βάλτε φόρους για να βρείτε λεφτά να πληρώνετε. Πάντως δανεικά από μας δεν έχει άλλα!» ξαναλέγαν οι εταίροι. 

Το άκουγε ο Τσακαλώτος και έβγαινε στα κανάλια λέγοντας «δίνω μάχη για να μην αυξηθεί η φορολογία»! Κι εσύ, σύντροφε, καταλάβαινες ότι αυτοί οι κακοί ξένοι θέλουν ΚΑΙ να αυξήσουν τη φορολογία ΚΑΙ να μειώσουν μισθούς και συντάξεις.

Δεν το θέλουν οι εταίροι, σύντροφε. Το θέλει η αριθμητική και η λογική της Α΄ Δημοτικού, που λέει ότι ένα ευρώ που μπαίνει σε μια τσέπη βγαίνει από μια άλλη. Το κατάλαβες; Ξεκίνα τώρα να εξηγήσεις την κρίση στο παιδί σου της Δ΄ Δημοτικού. Βάζω στοίχημα ότι θα σου πει στο τέλος: τόσο εύκολο ήταν, ρε μπαμπά;

Περισσότερο απλή, ως πράξη, είναι η διαίρεση που θα του κρατήσεις για το τέλος: 345 δισ. χρέος διά 7.000.000 άνθρωποι, όσοι είναι οι μη συνταξιούχοι σ’ αυτή τη χώρα. 49.285 ευρώ χρωστάς παιδί μου, θα του πεις. Όμως, αυτό δεν θα του φανεί καθόλου εύκολο.

Thanos Tzimeros

Read More

Προσφυγοπούλα που είχε συγκινήσει την Ελλάδα και όλη την ΕΕ συνελήφθη ως διακινήτρια μεταναστών!

Η εφημερίδα Tageszeitung του Βερολίνου αναδεικνύει την ιστορία της Σάρα Μαρντίνι από τη Συρία που συνελήφθη στην Ελλάδα υπό αδιευκρίνιστες μέχρι στιγμής συνθήκες.

Ποια είναι η Σάρα Μαρντίνι; Μαζί με την αδερφή της, Γιούσρα, έγιναν γνωστές προ ετών όταν, στην προσπάθειά τους να διαφύγουν από τη Συρία στην Ελλάδα μέσω Τουρκίας, αναγκάστηκαν να κολυμπήσουν ώρες ολόκληρες μέχρι τη Λέσβο.

Τα κατάφεραν γιατί στη Συρία ήταν και οι δύο πολλά υποσχόμενες κολυμβήτριες.

Ενώ η Γιούσρα συνέχισε τις προπονήσεις στη Γερμανία και μάλιστα συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, η Σάρα επέστρεψε για κάποιο χρονικό διάστημα στην Ελλάδα για να συνεργαστεί με μία ΜΚΟ που προσπαθούσε να βοηθήσει τους πρόσφυγες.

Όπως γράφει η Tageszeitung «κανονικά ήθελε να επιστρέψει στο Βερολίνο, καθώς από τη Δευτέρα θα συνέχιζε τη φοίτησή της σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά.

Την περασμένη Τρίτη η Μαρντίνι συνελήφθη στην Ελλάδα.

Την ίδια μέρα η ελληνική αστυνομία ανακοίνωσε ότι εξάρθρωσε ένα εγκληματικό δίκτυο για την παροχή βοήθειας σε πρόσφυγες.

Λέγεται ότι οι ακτιβιστές συνεργάζονταν με διακινητές και βοηθούσαν κάποιους ανθρώπους να εισέλθουν παράνομα στην Ελλάδα. Επίσης, λέγεται ότι παρακολουθούσαν την επικοινωνία, μέσω ασυρμάτου, της ελληνικής ακτοφυλακής, καθώς και της Frontex».

Η Σάρα Μαρτίνι συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο

Περισσότερες λεπτομέρειες δεν έχουν γίνει γνωστές για την υπόθεση. Πάντως ο Φλόριαν Μπέκερ, διευθυντής του ιδιωτικού πανεπιστημίου στο οποίο φοιτεί η Σάρα Μαρντίνι, δηλώνει στην Tageszeitung: «Θα προσπαθήσουμε να κάνουμε ό,τι είναι δυνατό, ώστε η Σάρα να βγει από τη φυλακή και να συνεχίσει τις σπουδές της. Έχει δουλέψει τόσο σκληρά γι αυτές...».

Read More

ΑΙΣΧΟΣ-Γκρεμίζουν Χριστιανικό Ναό για να γίνει το Τζαμί!

Παρά το γεγονός ότι εκκρεμεί ενώπιον του Συμβουλίου Επικρατείας η υπ’ αριθμόν Ε2011/2017 Αίτησις 150 ατόμων σχετικώς με τον Ναόν της Αγίας Τριάδος – Παναγίας Ελευθερώτριας εντός του κοινοχρήστου χώρου πρασίνου επί της Ιεράς Οδού αρ. 114 (πλησίον του επιδίκου και επιδόξου τεμένους του ισλάμ) συζητηθείσα την 28/11/2017 ενώπιον του Δ΄ Τμήματος του Συμβουλίου Επικρατείας με εισηγήτρια την κ. Ουρανία Μαυρομιχάλη – Νικολαράκου και Πρόεδρο τον κ. Αντωνόπουλο, αυτήν την στιγμήν γκρεμίζεται ο Ιερός Ναός μας κατά παράβασιν των Θείων Νόμων, του ισχύοντος Συντάγματος, των διατάξεων του αντιρατσιστικού Νόμου και των σχετικών διεθνών διατάξεων.  Τόν λόγο αυτήν τη στιγμή έχει η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Αικατερίνη Κ. Παντελίδου – Γεώργιος Ι. Χορτάτος – Λάμπρος Π. Σταθόπουλος           

Βοτανικός-Στέγη Αστέγων ΤΩΡΑ!! Η φασιστική Κυβέρνηση παράνομα Γκρεμίζει τον ιερό ναό της Παναγίας Ελευθερώτριας μέσα στον χώρο του Βοτανικού, επί της Ιερά οδός 114. Για να μην είναι μπροστά στο ισλαμικό τέμενος. Γκρεμίζουν Χριστιανικό Ναό για να γίνει το Τζαμί! Ξεκινούν και επίσημα την Ισλαμοποίηση της Πατρίδας μας! Η Οργή του Λαού συσσωρεύεται και θα ξεσπάσει! ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Παρά το γεγονός ότι εκκρεμεί ενώπιον του Συμβουλίου Επικρατείας η υπ’ αριθμόν Ε2011/2017 Αίτησις 150 ατόμων σχετικώς με τον Ναόν της Αγίας Τριάδος – Παναγίας Ελευθερώτριας εντός του κοινοχρήστου χώρου πρασίνου επί της Ιεράς Οδού αρ. 114 (πλησίον του επιδίκου και επιδόξου τεμένους του ισλάμ) συζητηθείσα την 28/11/2017 ενώπιον του Δ΄ Τμήματος του Συμβουλίου Επικρατείας με εισηγήτρια την κ. Ουρανία Μαυρομιχάλη – Νικολαράκου και Πρόεδρο τον κ. Αντωνόπουλο, αυτήν την στιγμήν γκρεμίζεται ο Ιερός Ναός μας κατά παράβασιν των Θείων Νόμων, του ισχύοντος Συντάγματος, των διατάξεων του αντιρατσιστικού Νόμου και των σχετικών διεθνών διατάξεων. Τόν λόγο αυτήν τη στιγμή έχει η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Αικατερίνη Κ. Παντελίδου – Γεώργιος Ι. Χορτάτος – Λάμπρος Π. Σταθόπουλος Καταπέλτης η Δήλωση της Δικηγόρου Αικατερίνης Παντελίδου στην Ιερά Οδό 114 στην είσοδο του τεμένους όπου έχει Χτισθεί το τζαμί στο Βοτανικό  και το Γκρέμισμα του Ιερού Ναού  Παναγίας Ελευθερώτριας

Read More

«Προσεχώς Ελλάδα»; Μόνο 2 από τα 25 παιδιά σε παιδικό σταθμό της Γερμανίας μιλoύν γερμανικά

Τα αποτελέσματα της πολιτικής της Καγκελαρίου Μέρκελ να γεμίσει την Γερμανία αλλά και την Ευρώπη με μετανάστες κάθε λογής αρχίζουν και φαίνονται.

Μητέρα είναι απογοητευμένη από την κατάσταση στον παιδικό σταθμό του γιου της, καθώς μόνο 2 από τα 25 παιδιά μιλούν γερμανικά, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε «χαμένα παιδιά» που δεν μπορούν ούτε να μιλούν γερμανικά ούτε να ενταχθούν.

Ένα βίντεο στο Facebook που γυρίστηκε από τη Leen Kroetsch, μητέρα 3χρονου αγοριού στη γερμανική πόλη Έσσεν, έχει γίνει viral από την 15η Αυγούστου. Η γυναίκα μοιράστηκε τα συναισθήματά της, υποστηρίζοντας ότι από 25 παιδιά στο γιο της ομάδα μόνο 2 είναι από τη Γερμανία και μπορούν να μιλάνε άπταιστα γερμανικά. 

«Μπορώ να μιλήσω για μένα, είναι ένα μεγάλο πρόβλημα στην πόλη μου, αλλά πολλοί άνθρωποι μου έχουν γράψει  και έμαθα ότι είναι ένα πρόβλημα σε όλη τη χώρα, όχι μόνο περιφερειακό», είπε η γυναίκα

Αν και αναγνωρίζει ότι η ενσωμάτωση είναι σημαντική, η Kroetsch φοβάται ότι ο γιος της δεν έχει «καμμία ευκαιρία να αναπτυχθεί» σε μια τέτοια κατάσταση, όπως το παιδί δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην κουλτούρα του όταν «δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου Γερμανοί».

«Η πόλη δημιούργησε αυτή την ομάδα και μοίρασε εσφαλμένα τα παιδιά. Και ως αποτέλεσμα θα καταλήξουμε σε χαμένα παιδιά: κανείς δεν μιλάει Γερμανικά, κανείς δεν μπορεί να ενταχθεί. Και αυτή η απώλεια είναι και στις δύο πλευρές, μπορώ να τη δω στο γιο μου», προειδοποίησε η μητέρα.

Ο παιδικός σταθμός τόνισε πως η ομάδα αυτή ήταν «ομάδα ανάγκης», κι επίσης ότι αποτελείται από παιδιά διαφόρων εθνικοτήτων, για παράδειγμα από τη Συρία, την Κροατία καθώς και την Τουρκία, και ότι η «μόνη κοινή γλώσσα» που χρησιμοποιούσαν ήταν η γερμανική. Το νηπιαγωγείο όμως αναγνώρισε ότι ορισμένα από τα παιδιά της ομάδας πράγματι μιλούν πολύ φτωχά Γερμανικά, προσθέτοντας ότι χρειάζονται περισσότερο χρόνο.

Σε μια διαδικτυακή αντίδραση στη θέση της Kroetsch, μερικοί άνθρωποι τις επιτέθηκαν, άλλα οι περισσότεροι συμφωνούσαν με τις ανησυχίες της , λέγοντας ότι η ίδια κατάσταση εντοπίζεται σε ολόκληρη τη Γερμανία, συμπεριλαμβανομένου του Βερολίνου.

Read More

Εργασίες επισκευών και συντηρήσεων στο 18ο Δημοτικό Σχολείο στον Αγιο Πέτρο

Με εντατικούς ρυθμούς προχωρούν οι εργασίες επισκευών και συντηρήσεων στο 18ο Δημοτικό Σχολείο Αχαρνών στην περιοχή τους Αγίου Πέτρου.

Οι εργασίες επισκευής και συντήρησης στο 18ο Δημοτικό Σχολείο Αχαρνών εντάσσονται στο έργο "Επισκευή και Ενεργειακή Αναβάθμιση Σχολικών Κτιρίων και Προαύλιων Χώρων Δήμου Αχαρνών" προϋπολογισμού 1.300.000 ευρώ που αφορά πάνω από 50 σχολικά κτίρια του Δήμου Αχαρνών, ενώ στο συγκεκριμένο σχολείο εκτελούνται εργασίας, τοποθέτησης πλακιδίων στις αίθουσες, διαμόρφωσης και ανάπλασης χώρων, επισκευής ή αντικατάστασης κιγκλιδωμάτων, καθώς και ασφαλτόστρωση των προαύλιων χώρων του σχολείου.

Το πρόγραμμα επισκευών που περιλαμβάνει το έργο "Επισκευή και Ενεργειακή Αναβάθμιση Σχολικών Κτιρίων και Προαύλιων Χώρων Δήμου Αχαρνών" προϋπολογισμού 1.300.000 ευρώ, εκτελείται κανονικά και βάσει του χρονοδιαγράμματος που έχει καταρτιστεί από την εργολήπτρια εταιρεία σε συνεργασία με την Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου Αχαρνών και τις Σχολικές Επιτροπές Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Αχαρνών και έχει σαν στόχο το μεγαλύτερο μέρος των επισκευών να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι την έναρξη της νέας χολικής χρονιάς.

 

Read More

Τζον Μακέιν: Κακόψυχος μέχρι και την τελευταία του πνοή

Ο Θεός να τον συγχωρέσει για τα εγκλήματά του κατά της ανθρωπότητας

Συνεργάτης Ουκρανών νεοναζί, ισλαμιστών τρομοκρατών αλλά και δικτατόρων σε κάθε γωνιά του πλανήτη ήταν ο Αμερικανός πολιτικός Τζον Μακέιν, που πέθανε σε ηλικία 82 ετών.
Ο Μακέιν διακρίθηκε για πρώτη φορά σε μια από τις πιο φονικές αεροπορικές επιδρομές του 20ου αιώνα όταν ως πιλότος της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας συμμετείχε στην επιχείρηση Rolling Thunder στο Βιετνάμ, από την οποία σκοτώθηκαν περισσότεροι από 180.000 άμαχοι.
Στην εξωτερική πολιτική στήριξε τις ισραηλινές επιδρομές στο Λίβανο, που είχαν ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν χιλιάδες άμαχοι αλλά και την εισβολή και κατάληψη του Ιράκ που οδήγησε στο θάνατο τουλάχιστον ένα εκατομμύριο Ιρακινούς.
Το 2009 συνάντησε τον Λίβυο ηγέτη Μουαμάρ Καντάφι, με στόχο να του πουλήσει αμερικανικό οπλισμό, αλλά αργότερα στήριξε τη αμερικανο-νατοϊκή εκστρατεία που μετέτρεψε τη Λιβύη σε κράτος παρία και συνέβαλε στην ενίσχυση ισλαμικών τρομοκρατικών οργανώσεων σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Ήταν υπέρμαχος της κλιμάκωσης της αμερικανικής επιθετικότητας εναντίον της Βόρειας Κορέας και πρωτεργάτης του υστερικού κλίματος που δημιουργήθηκε εναντίον της Ρωσίας. Στη Συρία ζήτησε από πολύ νωρίς την ενίσχυση ισλαμικών ομάδων που αργότερα συνενώθηκαν με άλλες δυνάμεις για να σχηματίσουν το Ισλαμικό Κράτος.
Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Μπεν Νόρτον ο Μακέιν είχε ζητήσει την έναρξη στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον τουλάχιστον 13 ανεξάρτητων κρατών.

https://twitter.com/BenjaminNorton/status/1033539420023148544/photo/1
Του Άρη Χατζηστεφάνου info-war.gr

Read More

Χρήστος Σαρτζετάκης: Συμμοριτοπόλεμος και όχι εμφύλιος 1946-1949

Η ενασχόληση με την περίοδο του λεγόμενου “εμφυλίου”, θεωρείται σήμερα “ξύσιμο παλιών πληγών”, και “ξεσκόνισμα σκελετών”, όμως θα θυμίσω τη ρήση: “Λαός που ξεχνα την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει”.

Ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξιστορεί τα γεγονότα της εποχής του “εμφυλίου” (από τη δική του σκοπιά), που τόσο προσεκτικά αποσιωπήθηκαν από την Ελληνική ιστορία, μέσα από μια επιστολή του προς την εφημερίδα Αυγή τον Φεβρουάριο του 1999.

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Νέα Πεντέλη, 24η Φεβρουαρίου 1999.

Πρὸς τὴν ἐφημερίδα

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ»,

῾Αγίου Κωνσταντίνου 12,

104 31 ᾽Αθήνας. 

Κύριε Διευθυντά,

῾Η «Κυριακάτικη Αὐγὴ» τῆς 21ης τρέχοντος μηνὸς Φεβρουαρίου σὲ δισέλιδο κείμενο, ὑπὸ τὸν ὑπέρτιτλο «῾Ιστορία», τοῦ συνεργάτου της  Γ. Α. Λεονταρίτη,  ἀσχολεῖται μὲ γεγονότα τῆς τραγικῆς γιὰ τὴν χώρα μας περιόδου 1944 ἕως 1949, μὲ ἀφορμή, ὅπως γράφει, μήνυμά μου,ποὺ ἀπέστειλα πρὸς ἐφεδροπολεμιστικὲς ὀργανώσεις τοῦ νομοῦ Φλωρίνης διὰ τὸ ἐφετεινὸ μνημόσυνο πεντηκονταετίας πρὸς τιμὴν τῶν πεσόντων κατὰ τὴν μάχην τῆς Φλωρίνης τῆς 12.2.1949.

Δὲν θὰ ἀσχοληθῶ βεβαίως μὲ ὅσα ἀνιστόρητα ὁ συνεργάτης σας ἀναπτύσσει,  ἀπαράδεκτα ἀκόμη καὶ μὲ τὸ ἐλαφρυντικὸ τῆς δημοσιογραφικῆς προχειρότητος  ὅταν τὰ ἐμφανίζει ὡς δῆθεν «ἱστορικὴ ἀλήθεια», ὅπως π.χ. ὅταν γράφει γιὰ «κυβερνητικό», ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ, καὶ «δημοκρατικό», ἀπὸ τὴν ἄλλη, στρατό. ᾽Αφοῦ ὁ πρῶτος ἦτο ὁ πραγματικὰ ἐθνικὸς στρατός, ὑπακούων εἰς τὰς διαταγὰς  ἐλευθέρως καὶ δημοκρατικῶς ἐκλεγμένης (ὅπως καὶ διεθνὴς ἐπιτροπή, ποὺ εἶχε παρακολουθήσει τὴν διενέργεια τῶν ἐκλογῶν, ἀπεφάνθη)  ἑλληνικῆς κυβερνήσεως,  ὑπὸ Πρωθυπουργὸν ὄχι κανένα «δεξιόν», ἀλλὰ τὸν  χαρακτηριζόμενον ἀπὸ τοὺς δεξιοὺς ὡς «συνοδοιπόρον» τῶν ἀριστερῶν, ἀείμνηστον ᾽Αρχηγὸν τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων Θεμιστοκλῆν Σοφούλην. ᾽Εθνικὸς λοιπὸν ἦτο ὁ στρατός, ποὺ  ἠγωνίζετο τὸν ἀγῶνα τῆς ῾Ελλάδος, καὶ μάλιστα λειτουργούσης τῆς Βουλῆς καὶ μὲ τὴν ρητὴ στήριξι τοῦ συνόλου τοῦ πολιτικοῦ κόσμου τῆς χώρας. ᾽Ενῷ ὁ ἀντίπαλος δῆθεν «δημοκρατικὸς» στρατός, μόνον τέτοιος δὲν ἦτο, ἀφοῦ τὰ περισσότερα μέλη του ἦσαν παραπλανημένοι ἢ καὶ βιαίως στρατολογημένοι. Καὶ νὰ μὴ ξεχνᾶμε τὶς τραγωδίες τῆς ἀλληλοεξοντώσεως τῶν στελεχῶν του, ὡς καὶ νὰ δολοφονήσουν ἐπεδίωξαν ἀκόμη καὶ τὸν᾽Αρχηγό του Μάρκο Βαφειάδη, νὰ μὴ λησμονοῦμε τὶς ἀπελπισμένες κραυγὲς «μὴ μὲ σκοτώνεις σύντροφε ! » ὅσων παγιδεύθηκαν στὴν ἐγκληματικὴ συμμορία, ὡς καὶ τὶ τύχη ἐπεφύλαξαν στὸν ὄντως χαρισματικὸ  Καραγιώργη, τὸν «Γυφτοδῆμο» τοῦ «Ριζοσπάστη», ἀφοῦ τὸν κατήντησαν τρελλό. Τὶ ἄγνοια ἢ θρασύτης λοιπὸν τοῦ συνεργάτου σας νὰ ἀναφέρεται στὸ κείμενό του ἀκριβῶς στοὺς δύο αὐτούς! 

Κυρίως ὅμως ὁ ψευδώνυμος «δημοκρατικὸς στρατὸς» εἶχε τὴν πολιτικὴ κάλυψι μόνον αὐτοῦ ποὺ τὸν συνέπηξε, τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος ῾Ελλάδος καὶ κανενὸς ἄλλου, οὔτε  τῆς Ε.Λ.Δ. (῾Ενώσεως Λαϊκῆς Δημοκρατίας) τοῦ ᾽Αλεξάνδρου Σβώλου,  οὔτε τῶν᾽Αριστερῶν Φιλελευθέρων τοῦ ᾽Ιωάννου Σοφιανοπούλου, παρὰ τὰ ἀντιθέτως, μὲ κακοποίησι καὶ πάλι τῆς ἀλήθειας, ὑπὸ τοῦ συνεργάτου σας ὑποστηριζόμενα. ᾽Αφοῦ καὶ τὰ δύο αὐτὰ ἀριστερὰ κόμματα, καίτοι διέκειντο εὐμενῶς πρὸς τὸ Κ.Κ.Ε.,  εἶχαν διαχωρίσει ἀπὸ αὐτὸ τὶς εὐθῦνες των ἢδη μὲ τὴν ἔναρξι τῶν Δεκεμβριανῶν τοῦ 1944, μάλιστα δὲ ὁ Σοφιανόπουλος ἦτο ῾Υπουργὸς ᾽Εξωτερικῶν τῆς Κυβερνήσεως τοῦ ἀειμνήστου Νικολάου Πλαστήρα καὶ τὴν ἀντεπροσώπευσε κατὰ τὴν συμφωνία τῆς Βάρκιζας, προεδρεύσας τῆς διασκέψεως. ῎Ετσι κείμενα, ὅπως τὸ προκείμενο τοῦ συνεργάτου σας, ποὺ χωρὶς συστολὴ τὰ ἀντίθετα ἐμφανίζουν, ἂν δὲν ὀφείλονται σὲ παχυλωτάτη ἄγνοια τῶν γεγονότων, ὑπηρετοῦν, μὲ τὴν πλήρη διαστροφὴ τῆς ἀλήθειας, προπαγανδιστικοὺς ὁλοφάνερα σκοπούς, πρὸς συσκότισι τῆς ἱστορικῆς συνειδήσεως τοῦ ἔθνους, καὶ φυσικὰ μόνον «ἱστορία»  δὲν  συνιστοῦν.

᾽Επιβάλλεται, ὅμως,  ὅπως τύχῃ ἀπαντήσεως τὸ ἀνιστόρητο κείμενο σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ στὶς πρὸς τὸ πρόσωπό μου, σαφῶς καταφρονητικές, ἀναφορές του. 

᾽Ενοχλήθηκε ὁ συντάκτης του πολύ καὶ μὲ κακίζει, διότι μὲ τὸ μήνυμα, ποὺ ἔστειλα,  ἀνταποκρίθηκα στὴν πρόσκλησι τῶν ἐφεδροπολεμιστικῶν ὀργανώσεων Φλωρίνης, ποὺ ἔκαναν τὸ Μνημόσυνο, καθὼς  καὶ γιὰ τὸ περιεχόμενό του.   Αὐτοαναγορεύεται ἔτσι σὲ διατάκτη τοῦ τὶ πρέπει καὶ τὶ δὲν πρέπει νὰ κάνουν ἄλλοι καὶ σὲ ὑπερκείμενο ἐλεγκτὴ τῶν λεγομένων των! ᾽ Εὰν ὅμως εἶχε τὴν ἀρετὴ τῆς νηφαλιότητος καὶ ὄντως δημοκρατικὴ συνείδησι, δὲν θὰ ἠνωχλεῖτο τόσον ἀπὸ ἀντίθετες πρὸς τὶς ἰδικές του ἀπόψεις ἄλλων. Καί, ἐὰν διαφωνοῦσε καὶ ἄντεχε σὲ δημοκρατικὸ διάλογο, ἁπλούστατα θὰ ἔπρεπε, ἀντὶ ἀναιδῶν χαρακτηρισμῶν (ὅπως ὅτι ἐχρησιμοποίησα γλῶσσα μισαλλοδοξίας, μετεμφυλιακοῦ κράτους, ὑστερικῶν ἐθνικοφρόνων, ἀκροδεξιῶν, κλπ.), νὰ ἀποτολμήσει ὄχι ἄθροισι ἀερολογιῶν, ἀλλὰ μία πρὸς μία ἀντίκρουσι τῶν λεγομένων εἰς τὸ μήνυμά μου.  Γιὰ νὰ  διευκολύνω τὸν συντάκτη, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐφημερίδα σας, ἔστω καὶ τώρα, σημειώνω τὰ ἀκόλουθα καὶ ἀναμένω ἀπάντησι, ἐὰν βεβαίως ἠμπορεῖτε καὶ σᾶς συμφέρει νὰ δώσετε:

1) Πράγματι, δὲν ὁμιλῶ γιὰ «ἐμφύλιο πόλεμο». Καὶ δὲν τὸ κάνω, διότι, γιὰ ὅσους ἔχουν ἑλληνικὴ παιδεία, ὁ «πόλεμος» κυριολεκτεῖται μόνον ἐπὶ διαμάχης μετὰ ξένων, ποτὲ μετὰ ὁμοφύλων. ᾽Εὰν ὁ συνεργάτης σας εἶχε διαβάσει π.χ. τὸν Πλάτωνα, θὰ ἐγνώριζεν, ὅτι πολέμιοι εἶναι μόνον οἱ ξένοι καὶ ὁ πόλεμος μόνον μὲ ξένους διεξάγεται, ἐνῷ ἡ διαμάχη μὲ ὁμοφύλους λέγεται «στάσις»  (Πολιτεία, 470 Β, « … λέγω δὲ τὰ δύο, τὸ μὲν οἰκεῖον καὶ ξυγγενές,  τὸ δὲ ἀλλότριον καὶ ὀθνεῖον. ἐπὶ μὲν οὖν τῇ τοῦ οἰκείου ἔχθρᾳ στάσις κέκληται, ἐπὶ δὲ τῇ τοῦ ἀλλοτρίου πόλεμος»).  ῎Αλλωστε «στάσι» ἐχαρακτήρισε ἤδη τὴν κομμουνιστικὴ ἐξέγερσι τοῦ Δεκεμβρίου 1944, ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας ἡμέρα τῆς διασκέψεως τῆς Βάρκιζας (2.2.1945), καὶ αὐτὸς ὁ προεδρεύσας αὐτῆς, ὡς ἀνωτέρω, ᾽Ιωάννης Σοφιανόπουλος, εἰπών, κατὰ λέξιν, μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς : «῝Εν μόνον ἠμποροῦμεν ἀπὸ τοῦδε ἐν πάσῃ ἀσφαλείᾳ νὰ παρατηρήσωμεν, ὅτι, ἂν εἶναι ἀκριβὲς ὅτι πολλοὶ παρεσύρθησαν εἰς τὴν στάσιν ἐκ τοῦ φόβου τῆς ἐπανόδου εἰς ἀνελεύθερον καθεστώς, ἀπὸ τῆς ἐποχῆς κατὰ τὴν ὁποίαν καὶ ᾽Αντιβασιλεία ἐγκατεστάθη καὶ Κυβέρνησις γνησία δημοκρατικὴ ἀνέλαβε τὴν ἐξουσίαν, ὁ φόβος τῆς ἐπανόδου εἰς οἱοδήποτε δικτατορικὸν ἢ τυραννικὸν  καθεστὼς εἶναι τελείως ἀδικαιολόγητος καὶ μόνον πρόφασιν δύναται νὰ ἀποτελῇ»  (βλέπε τὴν ὁμιλία αὐτὴ στὸ βιβλίο τοῦ Παναγιώτη Βενάρδου, ῾Η συμφωνία τῆς Βάρκιζας, ἐκδόσεις τῆς ἐφημερίδος  «Τὸ Ποντίκι»,  ᾽Αθήνα, 1995, σελ. 27 ἑπ.).

Καὶ ὁ λέγων αὐτὰ Σοφιανόπουλος δὲν ἦτο κανένας «μοναρχοφασίστας», ἢ «ταγματασφαλίτης», ἢ «ἀκροδεξιός», ἢ «μπουραντᾶς», ἢ ὁ,τιδήποτε παραπλήσιο, κατὰ τὸ ἐαμο-κομμουνιστικὸ  ὑβρεολόγιο τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ δοκιμασμένος ρωσόφιλος  καὶ σοσιαλιστής, ἱδρυτὴς τὸ 1930 τοῦ «᾽Αγροτικοῦ Κόμματος», κινηματίας τοῦ 1935 καταδικασθεὶς σὲ ἰσόβια, ᾽Αρχηγὸς ἀκολούθως τοῦ συμπηχθέντος ἀπὸ ἀριστερὰ κόμματα, κατὰ τὴν ὑπαγορευθεῖσα ἀπὸ τὸν Στάλιν μόδα τῆς ἐποχῆς, «Λαϊκοῦ Μετώπου», ἐξόριστος ἐπὶ δικτατορίας Μεταξᾶ, ἔγκλειστος ἐπὶ κατοχῆς ἐπὶ μακρὸν στὶς φυλακές, ἱδρυτὴς στὴ συνέχεια τῆς «Νεοδημοκρατικῆς ῾Ενώσεως ᾽Αριστερῶν», καὶ τέλοςσυνιδρυτὴς τὸ 1950 τῆς «Δημοκρατικῆς Παρατάξεως» ἀριστερῶν κομμάτων, χρηματίσας ἐπανειλημμένως καὶ βουλευτής, πάντοτε τῆς ἀριστερᾶς (βλέπε γιὰ ὅλα αὐτὰ τὸ περὶ τοῦ ἀνδρὸς λῆμμα εἰς τὴν ᾽Εγκυκλοπαίδειαν ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ-ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ, τόμος 55, 1993, σελ. 44). ῾Απλῶς ὁ ἄνθρωπος,ὡς ἀληθινός, γνήσιος δημοκράτης ἐσέβετο τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν τὴν κακοποιοῦσε, ὅπως κάνουν τώρα συστηματικῶς ἀσύδοτοι κονδυλοφόροι.

2) Οἱ τοῦ ψευδωνύμου «δημοκρατικοῦ στρατοῦ» ὑπῆρξαν λοιπόν στασιασταί, κατευθυνόμενοι ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε.᾽Αφοῦ κανένα ἀπολύτως ἄλλο κόμμα δὲν συνετάχθη μὲ τὴν ἔνοπλη ἀνταρσία. Εἶχαν δὲ ἐκπαιδευθῆ καὶ ὀργανωθῆ σὲ στρατόπεδα τῶν, ὑπὸ κομμουνιστικὸν τότε καθεστώς, γειτονικῶν μας χωρῶν, κυρίως Γιουγκοσλαβίας (Μποῦλκες, κλπ), ἀλλὰ καὶ Βουλγαρίας καὶ ᾽Αλβανίας, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἐξεπορεύθησαν καὶ ποικιλοτρόπως ἐβοηθοῦντο, ὅπως καὶ Διεθνὴς Ἐπιτροπὴ τοῦ ᾽Οργανισμοῦ ῾Ηνωμένων ᾽Εθνῶν (στὴν ὁποία μετεῖχον καὶ Σοβιετικοί) μετὰ πολυχρόνιο ἐπιτόπιο ἔρευνα διεπίστωσε καὶ ρητῶς κατέγραψε στὴν συνταχθεῖσα ἔκθεσί της. ῎Αλλωστε καὶ τὸ κατευθῦνον τοὺς στασιαστὰς Κ.Κ.Ε. ἦτο ἤδη ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς του ξενοκίνητο, ἀφοῦ ρητῶς διεκήρυσσε, ὅτι ἦτο κόμμα διεθνιστικό, ὄχι ἐθνικό, καὶ εὑρίσκετο σὲ σχέσεις  ἐπαναστατικῆς συνεργασίας  μὲ τὰ ἀδελφὰ κομμουνιστικὰ κόμματα τῶν ἄλλων χωρῶν, ἀνεγνώριζε δὲ πάντοτε τὴν καθοριστικὴ πρωταρχία τῆς Σοβιετικῆς ῾Ενώσεως, πρὸς τὶς ἀποφάσεις καὶ τὰ κελεύσματα τῆς ὁποίας καὶ πάντοτε τυφλῶς συνεμορφοῦτο. Αὐτὰ εἶναι γεγονότα πασίγνωστα, ἔχουν δὲ ἐπανειλημμένως ὁμολογηθῆ δημοσίως, μὲ γραπτὰ κείμενα, καὶ ἀπὸ ἰθύνοντες, ἀκόμη καὶ Γενικοὺς Γραμματεῖς καὶ ἄλλοτε ( π.χ. τὸν ᾽Ελευθέριο Σταυρίδη, βλέπε τὸ βιβλίο του, Τὰ παρασκήνια τοῦ Κ.Κ.Ε., ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς του μέχρι τὸ 1950,᾽Αθῆναι, 1953 ) καὶ προσφάτως, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλα ἡγετικὰ στελέχη τοῦ Κ.Κ.Ε. σὲ πληθώρα βιβλίων των.-  ᾽Αναμφισβητήτως λοιπὸν οἱ καθοδηγούμενοι ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. στασιασταί, πού, ἐλαχίστη μειονοψηφία, αὐτοί, ἐκινήθησαν καὶ μὲ ξένη ἐκπαίδευσι καὶ ξένη βοήθεια ἐσήκωσαν τὰ ὅπλα κατὰ τῆς ἰδίας των Πατρίδος, προκειμένου νὰ ἐγκαταστήσουν στὴν χώρα μας, ἐναντίον τῆς θελήσεως τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ,  κομμουνιστικὸ  καθεστώς, ὑπῆρξαν ξενοκίνητοι.

3) Οἱ ἐπιδιώξεις λοιπὸν τῶν στασιαστῶν δὲν ἀπεκρύπτοντο. ῏Ησαν ἡ ἀνατροπὴ τοῦ κρατοῦντος δημοκρατικοῦ, παρὰ τὶς ἀτέλειες στὴν ἐφαρμογή του,  πολιτεύματος καὶ ἡ ἀντικατάστασίς του μὲ κομμουνιστικὸ καὶ ὑπαγωγὴ τῆς Πατρίδος μας στὸ τότε σοβιετικὸ μπλόκ. Καὶ ὅλα αὐτὰ βιαίως, διὰ τῶν ὅπλων. 

Διότι  μὲ ἐλεύθερες ἐκλογὲς δὲν ἠμποροῦσαν ποτὲ νὰ τὰ ἐπιτύχουν.  ᾽Αφοῦ οἱ ἐπηρεαζόμενοι ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. ἐκλογεῖς, χωρὶς μάλιστα καὶ νὰ καταταγοῦν ὅλοι τους στὸν δῆθεν «δημοκρατικὸ στρατό», ἀντεπροσώπευαν καὶ τότε μιὰ μικρὴ μειοψηφία, ὅπως ἀπεδείχθη μὲ τὴν διαταχθεῖσα ἀποχὴ ἀπὸ τὶς βουλευτικὲς ἐκλογὲς τῆς 31 Μαρτίου 1946, ἡ ὁποία ἀνῆλθε σὲ ποσοστὸ μόλις 10% τῶν ἐκλογέων, ὅπως διεπίστωσε  καὶ  Διεθνὴς Ἐπιτροπή, ποὺ παρηκολούθησε τὴν διενέργεια τῶν ἐκλογῶν ἐκείνων, καὶ κατέγραψε στὴν ἔκθεσί της. Καὶ μάλιστα ὅταν τὴν ἀποχὴ ἐκείνη ἀκολούθησαν ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. καὶ ἄλλες ἀριστερὲς ὁμάδες.  Τὴν ἀλήθεια ἄλλωστε αὐτῶν ἐπικυρώνει σταθερῶς καὶ ἐπὶ δεκαετίες τώρα, ὑπὸ καθεστὼς ἀκράτου ἐλευθερίας καὶ μὲ πλήρη δυνατότητα λειτουργίας ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν κομμάτων καὶ κομματιδίων, ὁ μονοψήφιος πάντοτε ἀριθμὸς τῶν κομμουνιστικῶν ψήφων στὸ σύνολό τους (ὅλων τῶν ὁμάδων των).

 ᾽Ασήμαντη λοιπὸν μειοψηφία στασιαστῶν ἐπῆρε τότε τὰ ὅπλα, πρὸς δυναμικὴν ἐπιβολὴ τῶν παραπάνω ἐπιδιώξεων τῆς κομμουνιστικῆς ἡγεσίας ἐναντίον τῆς θελήσεως τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ. ᾽Αλλὰ τέτοιες πράξεις εἶναι κακουργήματα  καὶ  ὀνομάζονται ἀπὸ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρα 134 καὶ 135)   ἐσχάτη προδοσία.

4) ᾽Αναγνώρισι ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. τῆς σοβιετικῆς πρωταρχίας καὶ συμμόρφωσι πρὸς τὶς σοβιετικὲς ὑπαγορεύσεις ἐσήμαινε καὶ υἱοθέτησι τῶν σοβιετικῶν σχεδίων. ῞Οπως εἶναι πασίγνωστο, ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ μεσοπολέμου ἡ Κομμουνιστικὴ Διεθνὴς (Κομιντέρν)  εἶχε ἀποφασίσει τὴν αὐτονόμησι τῆς Μακεδονίας καὶ τὴν σύμπηξι  ξεχωριστοῦ Μακεδονικοῦ κράτους ἀπὸ τὰ τρία τμήματα τῆς γεωγραφικῆς Μακεδονίας, τὸ ἑλληνικό, τὸ νοτιοσλαβικὸ καὶ τὸ βουλγαρικό.  Τὸ σχέδιο δὲ αὐτὸ εἶχεν υἱοθετήσει ἔκτοτε τὸ Κ.Κ.Ε, ποὺ μὲ τὸν δῆθεν «δημοκρατικό» του «στρατὸ» καὶ τὴν δῆθεν «δημοκρατικὴ κυβέρνησι» τῶν βουνῶν ἠγωνίζετο πλέον ἐνόπλως νὰ πραγματοποιήσει, ὅπως καὶ ρητῶς διεκήρυσσε. ῎Αλλωστε οἱ γειτονικὲς χῶρες μὲ αὐτὴ τὴν προοπτικὴ ἔδιναν τὴν βοήθειά τους, ἰδίως ἡ Νοτιοσλαβία τοῦ Τίτο, ποὺ διεκδικοῦσε τὴν ἡγεμονία της στὴν κομμουνιστικὴ Βαλκανική. Τέτοιες ὅμως ἐπιδιώξεις, δηλαδὴ ὁ διὰ τῆς βίας τῶν ὅπλων ἀκρωτηριασμὸς τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, μὲ ἀπόσπασι τῆς Μακεδονίας μας, εἶναι κακούργημα καὶ ὀνομάζονται ἀπὸ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρα 138 ἑπόμενα) προδοσία τῆς χώρας.

5) ᾽Ακόμη καὶ οἱ προπαρασκευαστικὲς πράξεις τῆς συμφωνίας ἢ τῆς ἑνώσεως πρὸς διάπραξιν κακουργημάτων συνιστοῦν κατὰ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρον 187) τὸ ἔγκλημα τῆς συστάσεως καὶ συμμορίας.  ᾽Αφοῦ λοιπὸν οἱ στασιασταὶ τοῦ K.Κ.Ε. εἶχαν συμφωνήσει καὶ ἑνωθῆ γιὰ τὴν  διάπραξι  τῶν παραπάνω  κακουργημάτων  τῆς ἐσχάτης προδοσίας καὶ τῆς προδοσίας τῆς χώρας,  χωρὶς καμμιὰ ἀμφιβολία ἦσαν, σύμφωνα μὲ τὸν νόμο, συμμορίτες.  Καὶ ὡς ὄργανα ἀποκλειστικῶς τοῦ Κ.Κ.Ε. κομμουνιστοσυμμορίτες, κατὰ τὸν χαρακτηρισμό, ποὺ ὅλοι, ἐπίσημος ῾Ελλάς, κόμματα καὶ ἑλληνικὸς λαὸς κοινῶς ἐχρησιμοποιοῦσαν τότε. 

6)  ῾Επομένως, οἱ εἰς τὸ μήνυμά μου χαρακτηρισμοὶ τῶν στασιαστικῶν ἐκείνων ὁμάδων ὡς ξενοκινήτων καὶ ἐθνοπροδοτικῶν κομμουνιστοσυμμοριῶν εἶναι ἀπολύτως ἀκριβεῖς καὶ μόνον τὴν ἱστορικὴν ἀλήθειαν ἀποδίδουν. ᾽Εὰν λόγοι πολιτικῆς σκοπιμότητος ὑπηγόρευσαν σὲ ἄλλους (π.χ. στὸν μνημονευόμενο ἀπὸ τὸν συνεργάτη σας ὡς «βαθύτατα ἀντικομμουνιστὴ»  Καραμανλῆ), μερικὲς δεκαετίες ὕστερα ἀπὸ τὰ γεγονότα, τὴν ἀποφυγὴ τῆς ἀληθείας, αὐτὸ μοῦ εἶναι παντελῶς ἀδιάφορο. Καὶ μάλιστα ὄχι ἀξιομίμητο παράδειγμα, ὅλως ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν συγκεκριμένη περίπτωσι τοῦ τελουμένου Μνημοσύνου. Διότι εἰς τὰ Μνημόσυνα εἶναι διὰ τοὺς ὑπευθύνους ἄνδρες παντελῶς ἀνεπίτρεπτη ἡ, χάριν ὁποιασδήποτε πολιτικῆς σκοπιμότητος, παραποίησι ἢ ἀπόκρυψι τῆς ἀλήθειας. Καὶ θὰ ἀποτελοῦσε ὕβριν εἰς τὴν μνήμην τῶν ἡρῴων ἐκείνων, ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ νὰ μείνει ἡ Πατρίδα μας ἐλεύθερη, ἐκτὸς τοῦ ἀπανθρώπου σταλινικοῦ κομμουνιστικοῦ ζυγοῦ, καὶ ἀκέραιη χωρὶς ἀκρωτηριασμούς, τὸ νὰ ἀποσιωπήσω τὸ διατὶ καὶ ἐναντίον ποίων ἀγωνιζόμενοι ἐθυσιάσθησαν. ῾Απλῶς, δὲν διέστρεψα τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια μὲ σημερινὲς παραμορφωτικὲς διόπτρες. ᾽Ηκολούθησα πιστῶς τὴν ἀντικειμενικὴ τῶν γεγονότων καταγραφή, ὅπως ἄλλωστε τὰ ἐβίωνε τότε ὁλόκληρος ὁ ῾Ελληνικὸς λαὸς καὶ τὰ ἀξιολογοῦσε ὁλόκληρος ἡ πολιτική του ἡγεσία.(...)
σχόλιο Γ.Θ : Η συνέχεια του άρθρου διακατέχεται από τον έντονο Πασοκισμό που δυστυχώς είχε πιστέψει και υπηρετήσει ο κ.Σαρτζετάκης. Έχει όμως σημασία ότι όλα τα παραπάνω τα αναφέρει ένας μη Δεξιός πολιτικός

[ὑπογραφή]   Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης

http://www.sartzetakis.gr/points/nikiethnous.html

Read More

Το κοινωνικό κράτος και άλλα παραμύθια

Τι κρίμα που οι ξένοι μετράνε τα πράγματα και έτσι το ένα μετά το άλλο ξεφουσκώνουν όλα τα ντόπια παραμύθια. Στην Ελλάδα λοιπόν δεν έχουμε κοινωνικό κράτος αλλά είμαστε και εδώ ο πάτος της Ευρώπης. Και πριν κάποιος κρατικοδίαιτος ισχυριστεί ότι φταίει το μνημόνιο, ήμασταν ο πάτος της Ευρώπης και το 2008 όταν το δανεικό χρήμα έτρεχε σαν ποτάμι[1].

Αντ’ αυτού εδώ έχουμε πελατειακό κράτος. Ένα κράτος που μοιράζει προνόμια στους κρατικοδίαιτους που εμπορεύονται την ψήφο τους. Που σήμερα ΝΔ και Σύριζα ανταγωνίζονται για ποιο θα το διαφυλάξει καλλίτερα. Η υπόλοιπη κοινωνία δεν μετράει.

Εξάλλου πως θα ήταν δυνατό να έχουμε κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα; 

Εδώ εντός βαθιάς οικονομικής κρίσης που προκάλεσε το πελατειακό σύστημα αυξήθηκαν σημαντικά οι φόροι[2] για να μπορεί να διατηρηθεί ο μακράν λιγότερο αποτελεσματικός δημόσιος τομέας της Ευρώπης[3]. 

Και για να διατηρηθεί η υψηλότερη συνταξιοδοτική δαπάνη της Ευρώπης: 10 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ πάνω από άλλα ευρωπαϊκά κράτη με οικονομία παραπλήσια της δικής μας[4], με εκατοντάδες χιλιάδες πρόωρους συνταξιούχους και κερδίζουν πολύ περισσότερο απ' ότι ο μέσος εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα που έχει και οικογένεια να θρέψει.

 Από το 2000 μέχρι σήμερα ο φορολογούμενος έχει φορτωθεί 200 δις (250 με τους τόκους) συν τοις άλλοις για να επιδοτήσει μια "αξιοπρεπή ζωή" για τα 55χρονα γεροντάκια μας, τα περισσότερα πρώην δημόσιοι υπάλληλοι[5]. 

Αν δεν είχαμε αυτό το καθεστώς τζάμπα χρήματος για τους συνταξιούχους όχι μόνο θα είχαμε γλυτώσει την κρίση αλλά πιθανώς θα είχαμε τόσο μεγάλη ανάπτυξη που ίσως οι συντάξεις που θα μπορούσε να πληρώσει η οικονομία θα ήταν υψηλές ούτως ή άλλως.

Όμως για αυτονόητες και βασικές δημόσιες υπηρεσίες όπως υγεία και παιδεία ο ιδιώτης πρέπει να βάζει βαθιά την χέρι στην τσέπη. Από την άλλη παρατηρείστε τον πίνακα ποια ευρωπαϊκά κράτη έχουν τους υψηλότερους δείκτες κοινωνικού κράτους. Είναι εκείνα που οι ντόπιοι υπερασπιστές του κρατισμού ονομάζουν "νεοφιλελεύθερα".

 Όπως ο Παυλόπουλος που ως υπουργός εσωτερικών βόλεψε εκατοντάδες χιλιάδες στο δημόσιο, ή όπως ο Βενιζέλος που παραβιάζοντας το μνημόνιο πενταπλασίασε τον φόρο στην ακίνητη περιουσία - για να έρθει μετά ο Σαμαράς ξαναπαραβιάζοντας το μνημόνιο να τον μονιμοποιήσει μέσω του ΕΝΦΙΑ. Και γιατί; Διότι έτσι συνέφερε το πελατειακό κατεστημένο που λυμαίνεται την χώρα[6].

Δεν πειράζει. Τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός βεβαίως υπάρχουν, αλλά το ελληνικό μιντικακό κατεστημένο στο επίκεντρο του πελατειακού/διαπλεκόμενου συστήματος τα αποκρύπτει. Και έτσι μετά από 10 χρόνια κρίσης συνεχίζει να παραπληροφορεί σε τέτοιο βαθμό τον ελληνικό λαό που η μεγάλη πλειοψηφία ετοιμάζεται να ξαναψηφίσει μέχρι το μεδούλι πελατειακά κόμματα όπως ΝΔ και Σύριζα.

Το κακό είναι ότι στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία το ελληνικό πελατειακό σύστημα (που εντός κρίσης όχι μόνο συντηρήθηκε αλλά αυξήθηκε [7]) δεν είναι βιώσιμο. Οπότε τα χειρότερα έπονται. Ιδίως τώρα που βγήκαμε από τα μνημόνια και άρα πλέον δεν υπάρχει εγγύηση χρηματοδότησης της ελληνικής κυβέρνησης.

Σημειώσεις:

[1] Εδώ στην σελίδα 7 η πηγή του πίνακα με τον δείκτη κοινωνικού κράτους https://www.social-inclusion-monitor.eu/…/social-justice-i…/

[2] Δείτε εδώ πόσο δυνατή είναι η σχέση μεταξύ υψηλής φορολογίας και χαμηλής ανάπτυξης, και πως η Ελλάδα εν σχέσει με την οικονομία της έχει την υψηλότερη φορολογία της Ευρώπηςhttps://www.facebook.com/antiantimnimonio/photos/2327161693976001/

[3] Δείτε εδώ τον συγκριτικό πίνακα https://www.facebook.com/antiantimnimonio/photos/1927462567279251/

[4] Δείτε εδώ τους αριθμούς για το συνταξιοδοτικό καθώς μια πρόταση λύσηςhttps://www.facebook.com/notes/1933003290058512/

[5] Εδώ οι λεπτομερείς αριθμοί για τα τεράστια ποσά με τα οποία οι υπόλοιποι επιδοτούμε τα ταμεία. Αυτό πέραν των λεγόμενων φόρων υπέρ τρίτων – που είναι μια ελληνική πατέντα για άλλου είδους επιδότησης των ταμείων https://www.facebook.com/antiantimnimonio/photos/2148982608460578/

[6] Εδώ τα δεδομένα για την εντός κρίσης πιο εθνικά αυτοκαταστροφική πολιτική απόφαση των κυβερνήσεων που εμείς ψηφίζουμε https://www.facebook.com/notes/2116390188386487/

[7] Σήμερα είμαστε το πιο κρατικοδίαιτο κράτος του ευρωπαϊκού Νότου, όταν πριν λίγα χρόνια με εξαίρεση την Κύπρο ήμασταν το λιγότερο κρατικοδίαιτο https://www.facebook.com/antiantimnimonio/photos/2007129972645843/

Διανέλος Γεωργούδης, μέλος της Εθνικής Επιτροπής της Δημιουργίας, ξανά!
blog: http://www.mnimonio.info
προσωπική σελίδα: http://bit.ly/fb-Dianelos

Diane Voliotis

Read More

Το κρατικοδίαιτο τέρας

Το σαράκι του κρατισμού, της σοσιαλμανίας και της ελληνικής σοβιετίας ήταν βαθιά “εντοιχισμένο” στα πρόσωπα που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας και την διαμόρφωση του μεταπολεμικού οικονομικού μοντέλου. Ανάμεσά τους ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ξενοφών Ζολώτας. Με τον εγωισμό, την αυταρέσκεια και το θράσος του “πατερούλη” ευνόησαν τον κρατικό παρεμβατισμό στις επιχειρήσεις και την μετατροπή του σακάτικου, διεφθαρμένου ελληνικού κράτους σε επιχειρηματία.

Επιμέλεια ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ

Κατά την διάρκεια της κατοχής ακόμη, ο καθηγητής Άγγελος Θ. Αγγελόπουλος δημιούργησε την αντιαξονική οργάνωση «Σοσιαλιστική Ένωση», ο Α. Αγγελόπουλος πήρε μέρος σαν αντιπρόσωπος στην ΠΕΕΑ το 1944.

Τα μέλη της «Σοσιαλιστικής Ένωσης» μετείχαν ο Κων Τσάτσος (πρόεδρος Δημοκρατίας), ο Ξενοφών Ζολώτας (καθηγητής και πρωθυπουργός), ο Ιωάννης Πολίτης (πρέσβης στην Ιταλία πριν τον πόλεμο), ο Πέτρος Κόκκαλης (υπουργός της Προσωρινής κυβέρνησης στην περίοδο του Εμφυλίου), ο Γιώργος Οικονομόπουλος, ο Γιώργος Λάππας, ο Πέτρος Γαρουφαλιάς (υπουργός στην περίοδο της αποστασίας), ο Δημήτρης Νιάνιας (Ευρωβουλευτής), ο Απόστολος Γουλής (δημοσιογράφος) και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (πρωθυπουργός και Πρόεδρος Δημοκρατίας), συνεργαζόντουσαν χωρίς να είναι μέλη ο Αλέξανδρος Σβώλος και Γεώργιος Μαύρος.

Για συναντήσεις αυτής της «Σοσιαλιστικής Ένωσης» κάνει λόγο και η Ιωάννα Τσάτσου, μιλά ειδικά για μια συνάντηση στο σπίτι της την 25^η Νοεμβρίου 1942.

Από την συμμετοχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην «Σοσιαλιστική Ένωση» ο Α. Αγγελόπουλος αναφέρει ότι ιδέες από αυτή του την συμμετοχή χρησιμοποίησε κατά την μεταπολιτευτική του πολιτική σταδιοδρομία και την προσπάθειά να εντάξει την Ελλάδα στην ΕΟΚ που κατά την προσφιλή του φράση η Ελλάδα ήταν «ο μεσογειακός εξώστης της Κοινότητας».

Οι σκοποί της «Σοσιαλιστικής Ένωσης» ήταν η προετοιμασία για την μετά την απελευθέρωση οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας, την αύξηση του εθνικού εισοδήματος, την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού.

Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ τεύχος 221 Ιουνίου 2014.

«…και το Κράτος που είναι;»

Δεν πρέπει να υπάρχει πιο συχνή έκφραση από αυτή ,ιδιαίτερα από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ως σήμερα. Ένας λαός σχεδόν ανήλικος, περιμένει κάθε φορά να λυθούν τα προβλήματα του από μια Αρχή, που αναμφισβήτητα ο ίδιος όρισε ,και την κατέστησε εξελικτικά ,αιχμάλωτη στις απαιτήσεις του.

Αυτή η ιδιότυπη ,αλλά και αμφίπλευρη, ομηρία έχει μια ιστορική συνέχεια αρχής γενομένης από την προστατευτική Βυζαντινή Αυτοκρατορία, την μετέπειτα Οθωμανική, το μετεμφυλιακό κράτος, μέχρι του σημερινού κρατικοπαρεμβατικού μεταπολιτευτικού εκτρώματος. (Ελλάς: Δύση ή Ανατολή; Ο Ακοινώνητος εκσυγχρονισμός στο Νεοελληνικό Κράτος, Πάνος Γεννηματάς εκδόσεις Ροές 2013)

Η παρέμβαση του Κράτους στην ζωή του ανθρώπου, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Συναντάται κυρίως σε καθεστώτα ολοκληρωτικά που μαζί με την εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής, εθνικοποιούν και τις συνειδήσεις των πολιτών πολτοποιώντας τες στο χωνευτήρι της κρατικής μηχανής. Στην Ελλάδα αυτό δυστυχώς δεν συνέβη μόνο σε περιόδους δικτατορίας ή κατοχής, αλλά και σε περιόδους δημοκρατικής ομαλότητας, όπως ήταν αυτή της μεταπολίτευσης.

Όχι μόνο δε δώσαμε την ευκαιρία στον Ι. Καποδίστρια και στον Ελ. Βενιζέλο αργότερα, να δομήσουν μια σύγχρονη Αστική Δημοκρατία και να στήσουν ένα σύγχρονο φιλελεύθερο Ευρωπαϊκό Κράτος, είχαμε και την ατυχία να ζήσουμε ιστορικά έναν εμφύλιο σπαραγμό, μετά από την επανάσταση των Ελλήνων Μπολσεβίκων, που κατέληξε στην ταπεινωτική ήττα τους το 1949, από την άλλη παράταξη, τη λεγόμενη Εθνική.

Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν πραγματικά τυραννικά για τους ηττημένους του εμφυλίου. Όχι όμως και στο στίβο των ιδεών. Η Αριστερή διανόηση κατάφερε από το πολιτικό παρασκήνιο, να γίνει φορέας όλων των ηθικών αξιών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Δεξιά παράταξη την εποχή εκείνη, χρησιμοποιούσε το Κράτος και σαν εργαλείο ανάπτυξης της οικονομίας, αλλά και πολιτικού ελέγχου, ιδίως καταπιέζοντας τους τότε αντιφρονούντες Αριστερούς από τυχόν κινήσεις υπονόμευσης του πολιτεύματος.

Για να καταλάβουμε όλοι πως στήθηκε αυτό το κράτος, το σχέδιο Μάρσαλ, δηλαδή η οικονομική στήριξη της Ελλάδος από τους συμμάχους, διεκπεραιώθηκε από μια μόνο τράπεζα, την Κεντρική (Κρατική) Τράπεζα της Ελλάδος. Κάτι αντίστοιχο με την ακμάζουσα τότε ΕΣΣΔ. Μια κεντρική τράπεζα που χρηματοδοτούσε την οικονομική ανάπτυξη.

Πολιτικές, όπως επιλεκτικές επιδοτήσεις σε πρόσωπα και τομείς με πολιτικές αποφάσεις, συγχωνεύσεις, εθνικοποιήσεις, φραγμοί στην είσοδο χρήματος και κεφαλαίων, έλεγχος του χρηματοπιστωτικού συστήματος από το κράτος, καθορισμός επιτοκίων από την Τράπεζα Ελλάδος, δημιουργία μεγάλων Δημοσίων Οργανισμών (ΔΕΚΟ), την αδειοδότηση επιχειρήσεων να εμπίπτει στην διακριτική ευχέρεια υπουργικών αποφάσεων (βλέπε κλειστά επαγγέλματα), ο έλεγχος των τιμών (βλέπε διατίμηση) σε προϊόντα και υπηρεσίες ,συνέθεταν το μεταπολεμικό πελατειακό κράτος της χώρας μας, που ποσώς προσομοιάζει μ’ ένα σύγχρονο φιλελεύθερο κράτος της Δύσης.

Οι άνθρωποι κλειδιά της αρχιτεκτονικής του μεταπολεμικού κράτους.

Ο Άγγελος Αγγελόπουλος (1904-1995), ο ένας από τους πρωτεργάτες της ανοικοδόμησης της ελληνικής οικονομίας και Διοικητής αργότερα της Εθνικής Τράπεζας επί κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή (1973-79), ήταν γραμματέας επί των Οικονομικών στην Κυβέρνηση του Βουνού των κομμουνιστών το 1944. (Αγγελόπουλος, Α. Θ. (1945) Ο Σοσιαλισμός: Τι είναι, πώς λειτουργεί, πως θα πάμε, 2η εκδ. Αθήνα: Αργύρης Παπαζήσης),

( http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=3695121&publDate=).

Ο Ξενοφών Ζολώτας (1904-2004), ο άλλος πυλώνας και θεμελιωτής της ελληνικής οικονομίας, το 1936 δήλωνε χαρακτηριστικά: «…για να προοδεύσουν οικονομικά κράτη όπως η Ελλάδα, θα έπρεπε να σχεδιάσουν προσεκτικά και να εφαρμόσουν μια παρεμβατική οικονομική πολιτική…» (Βιβλίο: Η Νομισματική Σταθεροποίηση της Δραχμής) .

Και για να πέσουν οι μάσκες αργότερα για τις σοσιαλιστικές του καταβολές, το 1944 εκδίδει το πρώτο βιβλίο από τη σειρά «Σοσιαλιστικαί Μελέται» που εκδίδονταν υπό την διεύθυνσή του με τίτλο: «Δημιουργικός Σοσιαλισμός»( 2η εκδ. Αθήνα-Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις Σάκκουλα, 2009). Το βιβλίο αυτό αν το διαβάσει κανείς, δε θα βρει και πολλές διαφορές από τις θέσεις του Λένιν για την Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΟΠ) που εφάρμοσε το 1922-24 στη Ρωσία.
Ο Κων/νος Τσάτσος (1899-1987), ο οποίος θεωρείται ο κύριος συντάκτης του Συντάγματος της μεταπολιτευτικής Ελλάδος το 1974, ούτε αυτός δεν μπορεί να κρύψει τις σοσιαλιστικές του καταβολές από το παρελθόν, αφού το 1952 στο βιβλίο του «Ελληνική Πορεία: Πολιτικά Δοκίμια», καταφέρετε ενάντια στους αυτοματισμούς της ελεύθερης οικονομίας, της ατομικής ιδιοκτησίας, προβλέποντας παράλληλα και την επικράτηση του Σοσιαλισμού. Για του λόγου του αληθές οι εν λόγω ακαδημαϊκοί κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής συνέστησαν την Εταιρεία Σοσιαλιστικών Μελετών, που λίγο αργότερα ενσωματώθηκε στη Σοσιαλιστική Ένωση. Αυτοί οι πολιτικοί ογκόλιθοι και θιασώτες της ελεγχόμενης οικονομίας κατείχαν επί σειρά ετών κυβερνητικές θέσεις επί δεξιών κυβερνήσεων (1955-1963, 1974-1989).

Στην αντιπέρα όχθη τάχθηκε, ο εξίσου δυναμικός πολιτικός, ο Παναγής Παπαληγούρας (1917-1993). Παρά τις αρχικές του θέσεις περί της αποτελεσματικότητας της ελεύθερης οικονομίας έναντι της σοσιαλιστικής, παλινδρόμησε σε θέσεις των τότε Ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών, θεμελιώνοντας στην ουσία με τις πολιτικές του αποφάσεις, μια κρατικοδίαιτη και ανελεύθερη οικονομία, στη δομή της οποίας εμφυτεύθηκε το σαράκι της σοσιαλιστικής καταστροφής. (Μιχάλης Ψαλιδόπουλος, «Από τον Λόγο στην Πράξη: Ο Π.Παπαληγούρας και η συμβολή του στην οικονομική πολιτική»)

Για τις σοσιαλιστικές καταβολές των ανορθωτών της ελληνικής οικονομίας σας παραπέμπω στο αποκαλυπτικό βιβλίο «Δημοκρατία και Ελεύθερη Οικονομία», (2011) (Μπήτρος, Γ. K., Καραγιάννης, Α. Δ. εκδόσεις Παπαζήσης).

Το κράτος της Χούντας.

Την περίοδο της Χούντας των Συνταγματαρχών, οι πολιτικές επιλογές της στην οικονομία, να δανειοδοτούν ημετέρους, να αναθέτουν εργολαβίες του Δημοσίου με πολιτικές αποφάσεις, να χαρίζουν δάνεια, και το κράτος να παίζει τον κεντρικό ρόλο στο σχεδιασμό της ανοικοδόμησης της οικονομίας, μπορεί από τη μία να δημιούργησαν προσωρινά μια εικόνα ανάπτυξης, αλλά από την άλλη έβαλε και αυτή το λιθαράκι της σε μια οικονομία Σοβιετικού τύπου, που στο μέλλον θα κατέρρεε εκκωφαντικά. https://www.youtube.com/watch?v=pOxxG6Urzv0

Ο κρατισμός ποτέ δεν περπατά μόνος του, συνοδεύεται συνήθως με διαφθορά κι αλαζονεία. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ακραίου κρατισμού, από την περίοδο αυτή, ήταν όταν ο Δικτάτορας Παπαδόπουλος διπλασίασε το μισθό το δικό του και των Υπουργών του μέσα σε μια νύκτα. Το ίδιο έκανε με φωτογραφικές διατάξεις για τον διορισμό των συγγενών των δικών του και των υπουργών της τότε 7ετης Νομενκλατούρας. (Αναγκαστικός νόμος υπ’αριθμόν 5 περί καθορισμού αποδοχών του Υπουργικού Συμβουλίου 10 Μαΐου 1967). Σας προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο του Μιχαήλ Βοσλένσκυ, «Η Νομενκλατούρα», που περιγράφει τη Σοβιετική Άρχουσα Τάξη, για να διαπιστώσετε ότι οι διαφορές τους ήταν μόνο μεταξύ των αποχρώσεων του μαύρου και του κόκκινου.

Το κράτος της μεταπολίτευσης.

Η Αριστερά στην Ελλάδα πέρασε μια μεγάλη περίοδο (28 χρόνια) στην απομόνωση και στην παρανομία. Οι τότε κρατούντες πίστευαν ότι αυτό που διώκεις το εξαφανίζεις. Αντιθέτως. Το αίσθημα της επιβίωσης σε κάνει να σκεφθείς τρόπους να επιζήσεις. Έτσι οι διώξεις λειτούργησαν όχι μόνο συσπειρωτικά, αλλά ανέδειξαν μεγάλες μορφές έμπνευσης στην διανόηση, στην ποίηση, στο θέατρο και βεβαίως στην πολιτική. Έγραψαν βιβλία, έπαιξαν τραγούδια, ανέδειξαν αγωνιστές, κατασκεύασαν ήρωες, τύπωσαν παράνομα έντυπα και εφημερίδες, συμμετείχαν σε ομιλίες πολιτικής καθοδήγησης, διαμόρφωσαν συνειδήσεις, καθοδήγησαν χιλιάδες ενεργούς πολίτες, οργάνωσαν απεργίες, στάθηκαν μπροστάρηδες σε κάθε πρόβλημα του ελληνικού λαού, στην γειτονιά, στα σχολεία, στο εργοστάσιο στις δημόσιες υπηρεσίες, στα χωράφια ΠΑΝΤΟΥ.!!! Μπράβο τους!!! Παντού υπήρχε και ένας αριστερός που διαμόρφωνε την κοινή γνώμη σύμφωνα με την κοσμοθεωρία τους σ’έναν λαό με ιδεολογική σύγχυση. Αποτέλεσμα τούτου; να ταυτιστούν οι αριστεροί σαν οι υπερασπιστές των αδικημένων και οι «νικητές» Δεξιοί, σαν οι φασίστες και οι εκπρόσωποι του «Μεγάλου Κεφαλαίου». Στα «Πέτρινα Χρόνια» του Αριστερού αποκλεισμού, είχαν πρόσβαση στο Δημόσιο μόνο οι θιασώτες της φιλελεύθερης ιδεολογίας, και το κατέλαβαν ολοκληρωτικά. Από την άλλη οι υποστηρικτές της κρατικής μέριμνας, δραστηριοποιούνταν, σαν τη μοναδική επιλογή τους, στον ιδιωτικό τομέα. Έτσι είχαμε τους οπαδούς της ιδιωτικής οικονομίας να υπηρετούν το Δημόσιο και τους οπαδούς του κρατικού σχεδιασμού, να μεγαλουργούν στην ιδιωτική οικονομία. Ελλάδα με τα παράδοξα σου!!!

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης η αποκατάσταση της πολιτικής ομαλότητας, η κατοχύρωση πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών και η νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, στην ουσία έδιναν την ευκαιρία στις σοσιαλιστικές ιδέες να επικρατήσουν τώρα από το προσκήνιο και νόμιμα. Το κατάφεραν με τον καλλίτερο τρόπο σε όλα τα επίπεδα.

Το έδαφος είχε ήδη καλλιεργηθεί δεκαετίες πριν. Από τους οικονομολόγους του Κεντρικού Σχεδιασμού στήθηκε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, από τους σοσιαλίζοντες νομικούς, συντάχθηκε το αντιφιλελεύθερο Σύνταγμα του 1974, οι διανοούμενοι της χώρας εγκατέστησαν στη συνείδηση του λαού την ηθική ανωτερότητα του Σοσιαλισμού, οι επαΐοντες της δημοσιογραφίας με την γραφίδα τους αποδομούσαν καθημερινά οτιδήποτε αφορούσε τον καπιταλισμό, οι καλλιτέχνες με τις μελωδίες τους δημιουργούσαν ένα επαναστατικό κλίμα σοσιαλιστικής προσμονής και ο Καραμανλής;… και η λεγόμενη φιλελεύθερη παράταξη;… εθνικοποιούσε την Εμπορική Τράπεζα, τις επιχειρήσεις του Ανδρεάδη, την Ολυμπιακή του Ωνάση, διόριζε ημετέρους, θεσμοθετούσε προστατευτικούς νόμους στην οικονομία κ.ο.κ., για να παραδώσει στο τέλος αμαχητί την σκυτάλη διακυβέρνησης του τόπου στον Ανδρέα Παπανδρέου που, όπως αποδείχτηκε, τοποθέτησε την τελική ταφόπλακα της ελληνικής οικονομίας.

Αξίζει όμως να τονίσουμε ότι, μπορεί οι κυβερνήσεις της Δεξιάς να είχαν σοσιαλιστικές κατευθύνσεις, ήταν όμως αναμφισβήτητα αρκετά συνετές και καθόλου σπάταλες. Ποτέ δεν δανείστηκε για να στηρίξει την κατανάλωση. Τα δάνεια της χώρας επί των ημερών της, ήταν για μεγάλες επενδύσεις (Μόρνος, Εθνικές Οδοί, αποκατάσταση ζημιών από τους σεισμούς του 1978 και 1981), ανεβάζοντας αναπόφευκτα το Δημόσιο χρέος της χώρας από το 22% του ΑΕΠ το 1974, στο 29% το 1981.( Capital.gr: Ιστόγραμμα Ελληνικού Δημόσιου Χρέους)

Το κράτος του ΠΑΣΟΚ

Μετά όμως το 1981, με την ανάληψη της εξουσίας -της αυθεντικής πλέον Σοσιαλιστικής κυβέρνησης- από το ΠΑΣΟΚ, τα δάνεια πέφτουν σαν βροχή. Όχι όπως θα νομίζαμε όλοι για υποδομές, αλλά για παροχές. Στα πρώτα 4 χρόνια το ΠΑΣΟΚ δανείστηκε 10 δις δολάρια (τεράστιο ποσό για την εποχή) για την στήριξη της κατανάλωσης μέσω παροχών που δεν αντανακλούσαν το παραγόμενο προϊόν. Έτσι έφτασε το Δημόσιο Χρέος της Ελλάδος το 1989 στο 80% του ΑΕΠ. Από τα 680 δις δραχμές χρέους το 1980, φτάσαμε το 1990 στα περίπου 11 τρισεκατομμύρια δραχμές!!!! ( Πηγή: Απολογισμοί ελληνικού κράτους, Στατιστικά Δελτία Τράπεζας της Ελλάδος)

Ο Δημόσιος τομέας διευρύνθηκε εντυπωσιακά. Οι 300.000 δημόσιοι υπάλληλοι του πελατειακού κράτους της Δεξιάς, θα αυξηθούν επί ΠΑΣΟΚ στους 640.000 το 1989. Η πολιτική αυτή δημιουργούσε ελλείμματα και τα ελλείμματα την ανάγκη νέου δανεισμού, διατηρώντας παράλληλα ένα επίπλαστο βιοτικό επίπεδο στη χώρα της σοσιαλιστικής ουτοπίας, του «κάθομαι και περνάω καλά».

Με πολιτικές αποφάσεις διαστρεβλώθηκε η οικονομία απόλυτα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θεσμοθέτησε τα «Εποπτικά Συμβούλια». Τι ήταν αυτά; Το κράτος όριζε Συμβούλια μέσα στις βιομηχανίες που έλεγχαν την παραγωγή, τις τιμές και τα ημερομίσθια. Ποια άραγε η διαφορά από την Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και του Μπρέζνιεφ με τις «επιτροπές εργατικού έλεγχου»; Ποια η διαφορά με το Ινστιντούτο Βιομηχανικής Ανασυγκρότησης (IRI) της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι ή την Καθοδηγούμενη Ιδιωτική Επιχείρηση (Wirtschafts lenkung) στη Ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ;

Οι μεγάλοι Δημόσιοι Οργανισμοί, από Οργανισμοί «Κοινής Ωφέλειας», μετασχηματιστήκαν σε «Κοινωνικοποιημένες» επιχειρήσεις «Κρατικής Αμέλειας» και ενίοτε «Λαϊκής Αφέλειας», παραχωρώντας στην ουσία την Διοίκηση τους στα πράσινα και κόκκινα Συνδικάτα των «Προοδευτικών Δημοκρατικών δυνάμεων» της χώρας.

Και σαν να μην έφτανε αυτό ,ο λαοπρόβλητος σοσιαλιστής ηγέτης που ήρθε στην Ελλάδα εξ ουρανού, σε μια νύκτα διπλασίασε τις συντάξεις, αύξησε τους μισθούς, θεσμοθέτησε την ΑΤΑ (παγκόσμια πρωτοτυπία), πάγωσε τις τιμές, αύξησε τους φορολογικούς συντελεστές, επιδότησε την αγροτική παραγωγή, με αποτέλεσμα να αποβιομηχανοποιηθεί ολόκληρη η ελληνική οικονομία και να συρρικνωθεί η αγροτική παραγωγή.

Οι Έλληνες όμως παρόλο που έβλεπαν τα εργοστάσια να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, δεν αντιδρούσαν και ξαναψήφιζαν μια τέτοια πολιτική. Προφανώς γιατί σε κάθε βιομηχανία που έκλεινε, με συμφωνία των συνδικάτων και της πολιτικής εξουσίας, διορίζονταν σε κάποιο τομέα του Δημοσίου με μισθό μεγαλύτερο από αυτόν που έπαιρναν δουλεύοντας σκληρά στον «άκαρδο καπιταλιστή» που τους έπινε το αίμα και καρπώνονταν την υπεραξία της εργασίας τους. (πχ Pirelli, Πειραϊκή Πατραϊκή κλπ)

Έτσι η Ελληνική Σοβιετία θέλοντας να μειώσει την εκμετάλλευση της υπεραξίας εκμηδένισε την αξία. Οι Έλληνες αδρανοποιήθηκαν και αποκεφαλοποιήθηκε η ελληνική παραγωγή. Η ελληνική οικονομία των δανεικών και της ήσσονος προσπάθειας, μετατράπηκε από χώρα παραγωγής, σε χώρα προσφοράς υπηρεσιών και εμπορίου εισαγόμενων προϊόντων.

Το κράτος Μητσοτάκη.

Φτάνοντας λοιπόν στις αρχές του 1990 η χώρα αναγκάστηκε να προβεί σε δυο ενέργειες πριν την επερχόμενη χρεωκοπία, να συσταθεί μια Οικουμενική κυβέρνηση, υπό την πρωθυπουργία του κ. Ξ. Ζολώτα (αποδεκτός απ’ όλες τις πτέρυγες της βουλής!!!) και να ξαναδανειστεί, αφού αδυνατούσε πλέον να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.

Στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης Ζολώτα, που συνυπέγραψαν τα νέα δάνεια της χώρας, ήταν ο σοσιαλιστής Γ. Γεννηματάς και ο κομμουνιστής Ι. Δραγασάκης.

Η περίοδος Μητσοτάκη 1990-93 επιχείρησε να προσαρμόσει την οικονομία με την πραγματικότητα. Πάγωσε τις προσλήψεις, έκλεισε τις προβληματικές, εφάρμοσε τις μετατάξεις στο δημόσιο, ιδιωτικοποίησε την ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, έδωσε τα αστικά λεωφορεία στους οδηγούς των, μείωσε τις κρατικές δαπάνες, ψήφισε το ασφαλιστικό δίνοντας πνοή για πολλά χρόνια, κατάργησε αγορανομικές διατάξεις που έπνιγαν την αγορά και έκλειναν επιχειρήσεις, οι ΔΕΚΟ άρχισαν να εξορθολογίζουν τα οικονομικά τους, έκλεισε προβληματικές επιχειρήσεις που διαιώνιζαν τα ελλείμματα τους εις βάρος του προϋπολογισμού, τα κλειστά επαγγέλματα ήταν θέμα χρόνου να ανοίξουν, άρχισε η αποκλιμάκωση των φορολογικών συντελεστών, οι αγορές άρχιζαν να ανοίγουν για να προσελκύσουν νέες επενδύσεις, οι δημόσιοι προμηθευτές ήξεραν ότι χάνουν την ευνοιοκρατία και την απομύζηση των κρατικών ταμείων, άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί και ανύπαρκτοι φορείς είχαν δρομολογηθεί να κλείσουν, η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ ενόχλησε τους κρατικούς προμηθευτές και τους καταβολεμένους συνδικαλιστές, αλλά πάνω από όλα ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΑ, ΕΓΙΝΕ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΙΚΟ, αλλά η πρώτη προσπάθεια φιλελευθεροποίησης της Ελλάδος, έπεσε στο κενό, από ανθρώπους που δυστυχώς είχαν ψηφίσει στο ιδρυτικό συνέδριο της ΝΔ τον «Ριζοσπαστικό Φιλελευθερισμό», την ερμηνεία του οποίου ο καθένας αντιλαμβάνεται, κατά το όπως φαίνεται , κατά το δοκούν.|
( https://www.youtube.com/watch?v=qWu-OLNvrg8)

Την περίοδο 1989-1993, η αναγκαστική λήψη δανείου της κυβέρνησης Ζολώτα και η εμφάνιση κρυφών ελλειμμάτων (πχ ΔΕΚΟ) της σοβιετικής διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στον προϋπολογισμό, σκαρφάλωσαν τον δείκτη του Δημοσίου Χρέους στο 110% του ΑΕΠ, το 1993.( Γκούβας Χαράλαμπος: “Η Ιστορία της Ελληνικής Οικονομίας)

Το κράτος Σημίτη.

Η επερχόμενη επανεμφάνιση των σοσιαλιστών στη διακυβέρνηση της χώρας για τα επόμενα 11 χρόνια, μπορεί να διόρθωσε κάποια κακώς κείμενα (πχ νόμος ΑΣΕΠ), να πήγε κάποια άλλα παραπέρα (πχ Δημόσια Διοίκηση και Τοπική Αυτοδιοίκηση), αλλά δεν άλλαξε το σημαντικότερο, την καθεστηκυία νοοτροπία των πολιτών και των πολιτικών. Η διακυβέρνηση του Σημίτη διαχειρίστηκε με τον καλλίτερο τρόπο την Ελληνική Σοβιετία. Προσλήψεις ημετέρων, αναξιοκρατία, κρατικές παρεμβάσεις στην αγορά, διαφθορά στο δημόσιο, προμήθειες, σπατάλες, δάνεια, σκάνδαλα (βλέπε, Χρηματιστήριο και εξοπλιστικά προγράμματα), ευνοιοκρατία επιδοτήσεις κοκ

Η υπογραφή της «Συνθήκης του Μάαστριχ» υποχρέωνε τις χώρες να προσαρμοστούν σε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, όχι πάνω από το 3% του ΑΕΠ και να διατηρούν ένα Δημόσιο Χρέος κάτω από το 60% του ΑΕΠ.( ΣΥΝΘΗΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ. Επίσημη Εφημερίδα αριθ. C 191 της 29ης Ιουλίου 1992)

Η δημιουργική λογιστική των κυβερνήσεων Σημίτη, ενέταξε τη χώρα σε μια Ένωση Νομισματική που το αντίστοιχο της δεν προσομοιάζει καθόλου με τις ΗΠΑ, αλλά πολύ περισσότερο με την Σοβιετική Ένωση. Όλοι κάτω από την κυριαρχία ενός Διευθυντηρίου που σχεδιάζει την νομισματική πολιτική, ασκεί τη δική του εξωτερική, αμυντική οικονομική, νομοθετική πολιτική και κατευθύνει την αγροτική παραγωγή, εν αγνοία των κατά τα άλλα ευρωπαϊκών λαών. Κάτι σαν τη χώρα των Σοβιέτ που αντί να είναι οι εντολοδότες στην άσκηση της πολιτικής, ήταν τραγικοί εντολοδόχοι των αποφάσεων της ολοκληρωτικής κεντρικής εξουσίας.

Μα αυτοί που αντιτάχτηκαν στο έκτρωμα της νομισματικής ενοποίησης της Ευρώπης, ήταν οι Έλληνες κομμουνιστές, θα πει κανείς. Όχι μόνο. Προς έκπληξη των περισσοτέρων, ο νεοφιλελεύθερος και μισητός για τους περισσότερους Έλληνες, Μίλτoν Φρήντμαν ήταν κατά της νομισματικής Ένωσης της Ευρώπης και προέβλεψε τα αδιέξοδα του εγχειρήματος. «Κατά τη γνώμη μου, το ευρώ θα αποτελέσει περισσότερο αιτία διαφωνιών μεταξύ των μελών της κοινότητας παρά αιτία συμφωνίας, και αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει». «Κοριέρε ντέλα Σέρα» (27/8/01) και «Wall Street Journal» (20/06/97).

Στο ίδιο μήκος κύματος και η νεοφιλελεύθερη και μισητή από όλους τους απανταχού σοσιαλιστές, Μάργκαρετ Θάτσερ, αντιστάθηκε μέχρι κεραίας στις πιέσεις του ομολόγου της Ζακ Ντελόρ για την Ευρώπη του ευρώ, με τρεις λέξεις: ΝΟ, ΝΟ, ΝΟ.

Με την στρατηγική αυτή και με τις πολιτικές αποφάσεις για συμπόρευση με το ευρωπαϊκό όνειρο, η Ελλάδα εντάχτηκε στο ευρώ, αποκτώντας δυο αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματα, τον χαμηλό πληθωρισμό και τα μικρά επιτόκια δανεισμού. Το πολιτικό σύστημα όμως, με αίσθημα αυτοσυντήρησης έκανε αυτό που έκανε πάντα. Μεγάλωνε το κράτος Λεβιάθαν προς τέρψιν εκατομμυρίων ανυποψίαστων (;) Έλλήνων που εξαρτιόνταν από αυτό.

Το κράτος Καραμανλή του νεώτερου.

Μπορώ να πω ότι ίσως να ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση της μεταπολίτευσης. Από σοσιαλιστές θα περίμενε κανείς την αύξηση των κρατικών δαπανών και τη διόγκωση του κρατισμού, αλλά από δηλωμένους φιλελεύθερους ποτέ. Από έναν πολιτικό που υπόσχονταν σε κάθε ευκαιρία την «Επανίδρυση του Κράτους» και την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, δύσκολο είναι να δεχτείς τη «κοπάνα» του από τα πολιτικά πράγματα της χώρας, αφήνοντας πίσω του ένα κράτος ακόμα μεγαλύτερο και περισσότερο σπάταλο, περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους και ανεξέλεγκτα ελλείμματα και χρέη. Κρίμα!

Το κράτος Γ. Παπανδρέου του νεώτερου.

Ανοησία, άγνοια, δολιότητα, ανικανότητα, μικροκομματισμός; και εγώ δε ξέρω πως να χαρακτηρίσω την αρχική του άρνηση στην έκκληση Καραμανλή το Μάιο του 2009, για ένα πρόγραμμα εθνικής συνεργασίας, πριν την επερχόμενη χρεωκοπία, υιοθετώντας προεκλογικά το ανεύθυνο «Λεφτά υπάρχουν».

Η ανατομία του χρέους είναι αμιγώς σοσιαλιστική.

Λίγο πριν την επερχόμενη χρεωκοπία της χώρας το 2009, τα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών για το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ήταν καταλυτικό. Κάθε χρόνο εισάγαμε προϊόντα αξίας 46 δις ευρώ και εξάγαμε 16 δις. Η διαφορά των 30 δις κάθε χρόνο συντηρούνταν με τη μέθοδο των δανεικών. (Υπολογίζοντας λοιπόν κανείς, μια μόνο δεκαετία, θα μπορούσε να ερμηνεύσει το ύψος του Δημόσιου Χρέους πως έφτασε πάνω από 360δις ευρώ).

Το 2009 μια αποκαλυπτική έκθεση του ΟΟΣΑ ανέφερε μεταξύ άλλων ότι για κάθε 100 ευρώ που δαπανούσε το ελληνικό κράτος, τα 70 τα διέθετε σε μισθούς και συντάξεις, τα 20 σε τόκους και μόνο τα 10 σε δημόσια έργα και επενδύσεις. Την ίδια συνταγή αποτυχίας είχαν ακολουθήσει μερικές δεκαετίες πριν τα κράτη του υπάρξαντος Σοσιαλισμού, μέχρι την τελική κατάρρευση τους.

Η καταγραφή για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων του 2010, με εντολή της Τρόικας, ανερχόταν στους 768.000 και συνυπολογίζοντας τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ και των συμβασιούχων σε Δήμους και κοινότητες, ο αριθμός έφτανε πάνω από 1.000.000, όταν την ίδια χρονιά η πάλαι ποτέ κομμουνιστική Ρωσία των 150.000.000 κατοίκων, καταμετρούσε μόνο 500.000.

Με στοιχεία της Γενικής Κυβέρνησης το κόστος ανά δημόσιο υπάλληλο από τη μέρα πρόσληψης του έως και τα χρόνια της συνταξιοδότησης του ανέρχεται στο 1.275.000 ευρώ. Υπολογίζοντας λοιπόν το 1.000.000 υπαλλήλων που πέρασαν από την μεταπολίτευση και δω, το κόστος ανέρχεται στο ιλιγγιώδη ποσό του 1 τρις 275 δις ευρώ. Σχόλιο ουδέν…..
Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η αριθμητική έκταση των υπαλλήλων , αλλά το βάθος της αδρανοποίησης των. Ο κάθε εργαζόμενος στο Δημόσιο τομέα δεν πληρώνονταν σύμφωνα με τις επιταγές της αποτελεσματικότητας του, αλλά, σύμφωνα με τις ανάγκες που κατά καιρούς προέβαλε. Έτσι η έλλειψη κινήτρου και η έμπρακτη αναγνώριση, αφαίρεσαν κάθε προσωπική ικανοποίηση, καταλήγοντας η εσωτερίκευση της αδράνειας να γίνει κεκτημένο δικαίωμα και αναγνωρισμένη συλλογική πρακτική.

Η δομή του Εθνικού Συστήματος Υγείας, καθώς και το εκπαιδευτικό μας σύστημα (αν εξαιρέσει κανείς την πειθαρχία) ελάχιστες διαφορές συναντά κανείς με τα αντίστοιχα Σοβιετικά και πολλές ομοιότητες όσον αφορά τις παθογένειες που προέκυπταν από αυτά, φακελάκια, φροντιστήρια, στημένες εξετάσεις, αναξιοκρατία, υπηρεσίες δυο ταχυτήτων, και ανεξέλεγκτη διαφθορά. («Κλεπτοκρατία» του Patrick Meney, εκδόσεις «Ροές»)

Όπως τονίζει και ο πρόεδρος της Ελληνο-Αμερικανικής Ένωσης και του Κολλεγίου της, κ. Λεωνίδας-Φοίβος Κόσκος, «το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι δομημένο για να παράγει δημοσίους υπαλλήλους».

Η διαχείριση αυτού του υδροκέφαλου νεοελληνικού κράτους δημιούργησε μια τεράστια γραφειοκρατία αναγάγοντας την σαν την Άρχουσα τάξη της χώρας. Στρατιές προνομιούχων στελεχών εξανάγκαζαν τους υπόλοιπους Έλληνες και ιδιαίτερα τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας να υπηρετούν μια πρασινογάλαζη νομενκλατούρα αντίστοιχης της κόκκινης στη Σοβιετική Ένωση. («Η Νομενκλατούρα», του Μιχ. Βοσλένσκυ εκδόσεις «Νεοεκδοτική ΕΠΕ»)

Ο Συνδικαλισμός. Μια από τις πιο σημαντικές αιτίες της χρεωκοπίας την Ελλάδος.

Ο Συνδικαλισμός, ίσως η μεγαλύτερη πληγή της Ελλάδος. Κρατικοδίαιτος και κομματικοεξαρτόμενος και κομματικοκαθοδηγούμενος. Όχι, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο οι πρόεδροι της ΓΣΣΕ, ο Γ. Ραυτόπουλος, ο Λ.Κανελλόπουλος, ο Χρ. Πολυζωγόπουλος, ο Χρ.Πρωτόπαπας, και άλλοι Πρόεδροι άλλων συνδικαλιστικών φορέων όπως ο Δ.Κουσελάς, ο Γ. Κουτσούκος, ο Γ.Κουτρουμάνης, ο Ροβέρτος Σπυρόπουλος, ο Δ. Πιπεριάς, να εκλέγονται βουλευτές και να καταλαμβάνουν αργότερα τα υπουργεία εργασίας ή κοινωνικής πρόνοιας, αδυνατώντας να εφαρμόσουν οι ίδιοι τους, αυτά που διεκδικούσαν στους δρόμους και στις πλατείες από την τότε ανάλγητη πολιτική εξουσία. Το φαινόμενο αυτό συναντάται σε όλα τα καθεστώτα του κρατικού κορπορατισμού. Για να καταλάβουμε πόσο ακηδεμόνευτος ήταν ο συνδικαλισμός στην αλησμόνητη Σοβιετική εποχή, ο αντίστοιχος Πρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου των Συνδικάτων, Alexander Nikolayevich Shelepin, παράλληλα ήταν και Δ/Θ της KGB. («Ήταν ο Κομμουνισμός, Ηλίθιε!» του Αντώνη Κρούστη, εκδόσεις Γεωργιάδη 2012)

Γ. Ραυτόπουλος .Πρόεδρος ΓΣΕΕ. Βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (1992-1994). Λ.Κανελλόπουλος .Πρόεδρος ΓΣΕΕ. Βουλευτής ΠΑΣΟΚ 1993-1996-2000 Χρ.Πρωτόπαπας. Πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ εξελέγη για πρώτη φορά στις 22.09.1996 Χρ. Πολυζωγόπουλος. Πρόεδρος ΓΣΕΕ. Πρόεδρος της UCESIF εκλέχθηκε για τη διετία 2013-2015 ο πρόεδρος της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής της Ελλάδος Δ. Πιπεριάς.Γεν. Γραμματέας της ΕΤΕ ΔΕΗ και Βουλευτής Ευβοίας 1993 Δ. Κουσελάς. Πρόεδρος της ΟΤΟΕ και βουλευτής Μεσσηνίας του ΠΑΣΟΚ το 2004 Γ. Κουτρουμάνης. Πρόεδρος για 6 συνεχείς θητείες της “Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής και Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Γ. Κουτσούκος. Πρόεδρος της Α.Δ.Ε.Δ.Υ και Βουλευτής Ηλείας Ροβέρτος Σπυρόπουλος. Πρόεδρος της Oμοσπονδίας Εργαζομένων O.Τ.Ε και βουλευτής Αρκαδίας με το ΠΑ.ΣO.Κ.
Ένας αποκαλυπτικός απολογισμός της δράσης του επαναστατημένου συνδικαλισμού εν Ελλάδι από την έκθεση του ΟΟΣΑ το 2010, καταμέτρησε ότι οι 5.270 απεργίες που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια (1980-2010) αποτελούσαν παγκόσμιο ρεκόρ στην ιστορία και κόστισε στην ελληνική οικονομία περί τα 190 δις ευρώ. Καλά διαβάσατε 190 δις ευρώ. Και δε σταματά εδώ, αν υπολογίσει κανείς και τα διεκδικούμενα των απεργιών που ανέρχονται στα 140 δις, μπορεί εύκολα να επιμερίσει στον εγχώριο επαναστατημένο συνδικαλισμό το μερίδιο της ευθύνης των 330 δις ευρώ από το Δημόσιο Χρέος της χώρας. Έτσι για να καταρρίπτονται οι μύθοι για τους προστάτες των δικαιωμάτων του λαού.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ευθύνης των συνδικαλιστών είναι, όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη με Υπουργό Βιομηχανίας (από τους ελαχίστους φιλελεύθερους στην Ελλάδα), τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο, θέσπισε το νόμο Ν.2000/1992.Ο οποίος τι έλεγε;

Αν μια δημόσια επιχείρηση ιδιωτικοποιούνταν θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι με τις αποζημιώσεις τους να την διαχειριστούν οι ίδιοι, να την αναπτύξουν, να δημιουργήσουν κέρδη και να αποκομίσουν οφέλη. Πόσες φορές νομίζετε ότι συνέβη αυτό; ΚΑΜΜΙΑ!!! Την πρώτη φορά που πήγε να εφαρμοστεί με πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης, στην περίπτωση των Αστικών Λεωφορείων, ανατράπηκε από το ΠΑΣΟΚ και τις άλλες «Δημοκρατικές Δυνάμεις». Έκτοτε τα ελλείμματα που συσσωρεύτηκαν από το 1993 ως το 2012 ανέρχονται στα 10 δις ευρώ.

Νεποτισμός, Οικογενειοκρατία , Μιντιοκρατία και η γενιά του Πολυτεχνείου.

Σε ποιό τομέα της Δημόσιας ζωής δεν συναντάμε γόνους πολιτικών τζακιών να αναλαμβάνουν τα δακτυλίδια της ευνοιοκρατίας. Στην πολιτική; στη δημοσιογραφία, στα κόμματα; στη στελέχωση του Δημοσίου; Παντού ! Σε τι διαφέρει η ελληνική πραγματικότητα με τον Νεποτισμό στη Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ στον Κιμ Γιονγκ Ιλ και έπειτα στον Κιμ Γιονγκ Ουν, και το δακτυλίδι της διαδοχής στη Κούβα του Φιντέλ Κάστρο στον αδελφό του Ραούλ, των εναπομεινάντων Κομμουνιστικών καθεστώτων στο κόσμο;

Η δημόσια πολιτική ζωή, μετά την μεταπολίτευση, αλώθηκε ιδεολογικά από τη λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου. Εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι οι μιντιάρχες και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι προέρχονταν από τα κομματικά εκκολαπτήρια της Αριστεράς.

Μετά την ασυδοσία της εξουσίας για 30 χρόνια, την πλειοδοσία της Αριστεράς σε κάθε ανέξοδη διεκδίκηση, τον στρουθοκαμηλισμό της διαπλεκόμενης μιντιοκρατίας και δημοσιογραφίας και την ανευθυνότητα της ανήλικης ελληνικής κοινωνίας, φτάσαμε στον Μάιο του 2010 να χρεωκοπεί η χώρα και να σύρεται πίσω από τις εντολές των δανειστών της.

Ο κατάλογος είναι μακρύς και ο λόγος που αναφέρομαι στην ιδεολογική προέλευση τους δεν είναι ενοχοποιητικός. Ο κάθε ένας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει και ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα στο λάθος, αλλά θέλω να τονίσω ότι όλοι αυτοί συνέβαλαν τα μέγιστα στην κρατικίστικη νοοτροπία του ελληνικού λαού. Σε κάθε αποκρατικοποίηση Δημοσίων Επιχειρήσεων, απελευθέρωσης αγορών και επαγγελμάτων, ήταν απέναντι, αλλά το σημαντικότερο όλων είναι, ότι τους ξέφυγε η μεγαλύτερη είδηση του αιώνα, «ότι η Ελλάδα χρεωκοπεί».

Το κράτος του Μνημονίου.

Το μέγεθος της Σοβιετοκρατίας εξέπληξε τους πάντες.

Το 60-70% της οικονομικής δραστηριότητας ανήκε στο κράτος. Το λεγόμενο «Μεγάλο Κεφάλαιο» στην ουσία δεν υπήρχε υπό την μορφή βιομηχανικής παραγωγής, οι φορολογικοί συντελεστές στις διάσπαρτες μικρές επιχειρήσεις έφτανε στο 40-45%, ο ΦΠΑ στο 23%, τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια απαγορεύονται με Συνταγματική εντολή, η γραφειοκρατία εμποδίζει οποιαδήποτε νέα επιχειρηματική δραστηριότητα, η κάθε συντεχνία έχει επιτύχει προστατευτικούς νόμους εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, η αγροτική παραγωγή να επιδοτείται για να αδρανεί, οι Δημόσιοι Οργανισμοί και φορείς (περίπου 12.500), να επωφελούνται τα πρόσοδα και να κοινωνικοποιούν τα έξοδα και ο πολιτισμός με την διανόηση του τόπου, να επιχορηγείται για να σκέπτεται εν υπνώσει.

Το Μάιο του 2010 (λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης), οι αγορές σταμάτησαν να τροφοδοτούν την Ελλάδα με δανεικά. Η χώρα έπρεπε να επιβιώσει με ιδίους πόρους. Τις έλλειπαν 30 δις το χρόνο για να καλύψει τις ανάγκες της. Υπήρχε μόνο μια επιλογή, να προσαρμοστεί η οικονομία στις δυνατότητες της και οι μέθοδοι ήταν δυο. Η πρώτη ήταν, η απότομη προσαρμογή και η δεύτερη η σταδιακή, με την αρωγή των εταίρων μας, προσαρμόζοντας τη χώρα ελεγχόμενα πλέον, δανειζόμενη υπό μορφή Μνημονίου.

Επιλέχτηκε η δεύτερη. Το αρχικό μνημόνιο είχε μια λογική κατεύθυνση. Μείωση κρατικών δαπανών και ιδιωτικοποιήσεις. Αυτό που δεν κάναμε τόσα χρόνια, να μειώσουμε το κράτος καταργώντας δημόσιους φορείς, απολύοντας δημοσίους υπαλλήλους με παράλληλη πτώση των φορολογικών συντελεστών, απελευθέρωση αγορών και επαγγελμάτων ιδιωτικοποιήσεις, αλλάζοντας τελικά το παραγωγικό μας μοντέλο, ήρθε και μας υποχρέωσε η Τρόικα.

Και ω! του θαύματος οι συνήθεις ύποπτοι συμπαθείας, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές και κομματάρχες, πάλι στους δρόμους. Απεργίες, πορείες, διαμαρτυρίες, συνομωσιολογία, αντιμνημονιακές αναλύσεις και σεναριολογία, ήταν η καθημερινή αντίδραση μιας συντηρητικής και ιδιότυπης φαιοκόκκινης συμμαχίας του τόπου. Από την άλλη, οι κυβερνήσεις μη τυχόν χάσουν το πελατολόγιο τους εμπνευστήκαν την μείωση των κρατικών δαπανών με άλλο τρόπο.

Αντί να κόψουν το κράτος κάθετα, το έκοψαν οριζόντια, διατηρώντας τη δομή του ως έχει, για μελλοντικές ίσως αφαιμάξεις. Παράλληλα δε, αφού φτωχοποίησαν όλους τους Δημοσίους Υπαλλήλους περί δικαίων και αδίκων, εφάρμοσαν μια φορομπηχτική πολιτική στον ιδιωτικό τομέα άνευ προηγουμένου.

Αποτέλεσμα; 1.500.000 άνθρωποι άνεργοι και περαιτέρω μείωση φορολογικών εσόδων.

Θα στεναχωρήσω πολλούς αριστερούς φίλους μου, αλλά η παραπάνω περιγραφή του Ελληνικού κράτους, περισσότερο μοιάζει με μια Σοβιετική επαρχία παρά με ένα δυτικό κράτος βασισμένο στις αρχές της ελεύθερης οικονομίας.

Έτσι λοιπόν, μη αυταπατάστε φίλοι της Αριστεράς ότι καταρρέει ο καπιταλισμός στην Ελλάδα. Η κομμουνιστική ουτοπία πήγε να εφαρμοστεί στον 20ο αιώνα 42 φορές σε 42 χώρες και απέτυχε. Τώρα για άλλη μια φορά (43η ) αφήνει πίσω της εκατομμύρια ανθρώπων στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Μπορεί να μην κυβερνήσατε ποτέ αλλά δημιουργήσατε νοοτροπίες που ενσαρκώθηκαν σ’ αυτό το Σοβιετικό έκτρωμα.

Τώρα όμως ήρθε η ώρα, όλοι εμείς οι επαναστάτες της σιωπής να τα ανατρέψουμε όλα, κάνοντας ¨δημιουργική υπέρβαση¨ καθημερινά στη ζωή μας και στην εργασία μας. Μόνο έτσι θα ξαναφτιάξουμε αυτό που όλοι ανεχθήκαμε να καταστραφεί.

Όλοι μαζί μπορούμε, όχι σαν μάζα, αλλά σαν άτομα. Η ατομική προσπάθεια, το προσωπικό όφελος θα επανεκινήσει τη ζωή μας. Το άθροισμα της ατομικής μας προσπάθειας θα είναι πολλαπλάσιο της συλλογικής μας αδράνειας.

Όλα μπορούν να γίνουν υπό μια προϋπόθεση. Την ελευθερία.

Η ελευθερία είναι αυτή που ενσωματώνει μέσα της την έννοια της δυναμικής. Μια ιδέα μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

Κύριοι της συγκυβέρνησης, φτάνει πια. Απελευθερώστε την οικονομία, απελευθερώστε τις ζωές μας. Απελευθερώστε τα πάντα για να δημιουργηθούν ευκαιρίες . Οι μόνοι που θα αντιδράσουν θα είναι οι πεθαμένοι.

(Ιδεολογικά εννοώ.)

Για τον “τοξικό” κρατιστή Κωνσταντίνο Καραμανλή το Κουρδιστό Πορτοκάλι έχει γράψει κατ΄επανάληψη.

Σήμερα θα σας αποκαλύψουμε γιατί ο εθνάρχης κρατικοποίησε τον Ομιλο Ανδρεάδη. Ο λόγος δεν είναι άλλος παρά η εμπάθεια και η εκδικητικότητα του Καραμανλή προς το πρόσωπο του Ανδρεάδη. “Μοιραία” για τον Ανδρεάδη θα αποδειχθεί η απόφασή του να σνομπάρει τον Καραμανλή στην διάρκεια μιας δεξίωσης στο Παρίσι. Είναι γεγονός ότι ο Ανδρεάδης δεν έβλεπε με συμπάθεια τον Καραμανλή και σ΄εκείνη την δεξίωση αποφάσισε να κάνει εμφανή την αδιαφορία του για το πρόσωπο του μετέπειτα εθνάρχη. Έτσι όταν συναντήθηκαν στη συγκεκριμένη δεξίωση ο Καραμανλής τον πλησίασε και του έτεινε το χέρι για χειραψία. Ο Ανδρεάδης απλά του γύρισε τη πλάτη και απομακρύνθηκε με το χέρι του Καραμανλή να μένει στον αέρα. Αυτό ο Καραμανλής δεν το του συγχώρεσε ποτέ.

Ο εκλεκτός συνεργάτης μας κ. Δημήτρης Στεργίου θα γράψει τι ακολούθησε>

Μία νύχτα της Παρασκευής της 5ης Δεκεμβρίου 1975 έγινε από την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας παρέμβαση και … κρατικοποίηση ενός τεράστιου ομίλου τραπεζών, βιομηχανιών, ασφαλιστικών εταιρειών και άλλων επιχειρήσεων, του Ομίλου της Εμπορικής Τράπεζας ή του Ομίλου Ανδρεάδη.

Του Δημήτρη Στεργίου

Τότε, στις 5 Δεκεμβρίου 1975, συντάχθηκε και υποβλήθηκε η έκθεση των διευθυντών της Τράπεζας της Ελλάδος Εμμ. Κηπουρίδη και Δημ. Καλοδούκα με τα αποτελέσματα του προκαταρκτικού ελέγχου που διενήργησαν στις τράπεζες του συγκροτήματος Ανδρεάδη. Στην έκθεση αυτή παρουσιαζόταν η μεθόδευση της συμμετοχής αλλοδαπών επιχειρήσεων στον έλεγχο του συγκροτήματος, οι ανωμαλίες που συνόδευαν τη συμμετοχή αυτή καθώς και οι παραβάσεις του νόμου 5076/31 και αποφάσεων της Νομισματικής Επιτροπής.

Την ίδια ημερομηνία, στις 5 Δεκεμβρίου 1975, υποβλήθηκε εμπιστευτική έκθεση του νομικού συμβούλου της Τράπεζας της Ελλάδος Ι. Πασσιά, ο οποίος ανέφερε ότι γνωμοδοτεί με βάση την παραπάνω έκθεση ελέγχου των δύο διευθυντών και ότι έπρεπε να ασκηθεί δίωξη μόνο για τις πράξεις μεταβίβασης των μετοχών και όχι για τις παραβάσεις των αποφάσεων της Νομισματικής Επιτροπής. Οι τελευταίες είχαν παραγραφεί, αφού είχαν τελεσθεί το 1972, μολονότι ήταν γνωστές στην Τράπεζα της Ελλάδος και τη Νομισματική Επιτροπή!

Τότε, την ίδια ημέρα, στις 5 Δεκεμβρίου 1975, υπογράφηκε από τον πρόεδρο Δημοκρατίας το υπ’ αριθ. 861/5.12.75 προεδρικό διάταγμα για κρατική παρέμβαση σε όλο τον όμιλο της Εμπορικής Τράπεζας.

Σημειώνεται ότι τότε, προηγουμένως, σε συγκέντρωση δημοσιογράφων στο υπουργείο Συντονισμού, ο τότε υπουργός Παν. Παπαληγούρας ανακοίνωσε την απομάκρυνση του καθηγητού Στρατή Ανδρεάδη από τις διοικήσεις τριών τραπεζών του, δηλαδή της Εμπορικής Τράπεζας, της Ιονικής – Λαϊκής Τράπεζας και της Τράπεζας Επενδύσεων. Ταυτόχρονα ανακοίνωσε ότι καταργήθηκαν όλα τα καταστατικά όργανα των τραπεζών, δηλαδή το Διοικητικό Συμβούλιο και η γενική συνέλευση των μετόχων, ότι διορίσθηκαν προσωρινοί επίτροποι και ότι τα γεγονότα αυτά δεν πρέπει να δημιουργήσουν ανησυχίες στο κοινό, δεδομένου ότι τα οικονομικά στοιχεία των τριών τραπεζών και ιδιαίτερα της Εμπορικής Τράπεζας είναι εντόνως ικανοποιητικά.

Την επόμενη ημέρα, στις 6 Δεκεμβρίου του 1975, δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως η απόφαση της Νομισματικής Επιτροπής για το διορισμό των επιτρόπων στις τράπεζες, με διάρκεια θητείας δύο μηνών. Την ίδια μέρα εμφανίσθηκαν και εγκαταστάθηκαν στην Εμπορική Τράπεζα, στην Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα και στην Τράπεζα Επενδύσεων οι προσωρινοί επίτροποι Κουμβακάλης, Γκεϊβέλης και Τσουκαλαδάκης αντίστοιχα, που ήταν και οι τρεις διευθυντές της Τράπεζας της Ελλάδος.

Την ίδια ημέρα, στις 6 Δεκεμβρίου του 1975, παραδόθηκαν οι εκθέσεις των δύο διευθυντών και του νομικού συμβουλίου της Τράπεζας της Ελλάδος από τον τότε υπουργό Συντονισμού Παν. Παπαληγούρα στον εισαγγελέα για την άσκηση ποινικής δίωξης κατά του καθηγητού Στρατή Ανδρεάδη και άλλων 50 περίπου μελών των Διοικητικών Συμβουλίων των τραπεζών και των άλλων εταιρειών του συγκροτήματος. Την ίδια εποχή έγινε κρατικοποίηση και των Ελληνικών Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων, εταιρείας δηλαδή που διοικούσε επί 25 χρόνια ο Ανδρεάδης.

Μετά την εγκατάσταση των προσωρινών επιτρόπων στις τρεις τράπεζες, οι εξελίξεις στο συγκρότημα Ανδρεάδη διήρκεσαν (μετά από διορισμούς επιτρόπων, ασκήσεις αγωγών και ποινικών διώξεων στελεχών και αθώωσή τους κ.λπ) έως τις 27 Φεβρουαρίου 1978, όταν το Τριμελές Εφετείο Αθηνών αθώωσε τον μόνο πια κατηγορούμενο καθηγητή Ανδρεάδη.

Το σύμπλεγμα του τραπεζών και επιχειρήσεων του Ομίλου Ανδρεάδη, ο οποίος κρατικοποιήθηκε εν μια νυκτί και ο οποίος ύστερα από μερικά χρόνια … επανιδιωτικοποιήθηκε (βλέπε πιο κάτω) σιγά – σιγά ολόκληρος, είχε ως εξής:

1.Εμπορική Τράπεζα: Η Εμπορική Τράπεζα υπήχθη στη διοίκηση του Ανδρεάδη το 1952..

2. Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα: Η Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα εξαγοράσθηκε από τον Στρατή Ανδρεάδη το 1958.
3. Τράπεζα Πειραιώς: Εντάχθηκε στον όμιλο Ανδρεάδη το 1962.
4. Τράπεζα Αττικής: Εντάχθηκε στον όμιλο της Εμπορικής Τράπεζας το 1964.
5. Τράπεζα Επενδύσεων: Η Τράπεζα Επενδύσεων ιδρύθηκε το 1963 από το συγκρότημα της Εμπορικής Τράπεζας και με συμμετοχή ορισμένων από τις μεγαλύτερες τράπεζες του εξωτερικού.
6. «Ιονική» Ασφαλιστική: Ιδρύθηκε το 1939 και υπήχθη στον όμιλο Ανδρεάδη το 1958..
7. «Ο Φοίνιξ»: Ιδρύθηκε το 1928. Το 1942 η πλειοψηφία των μετοχών περιήλθε στην Εμπορική Τράπεζα και από το 1952 στη διοίκησή της από τον καθηγητή Στρατή Ανδρεάδη..
8. «Γενικαί Ασφάλειαι Ελλάδος»: Ιδρύθηκε το 1917 και περιελήφθη στον όμιλο Ανδρεάδη από το 1962..
9. Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων: Ύστερα από διαγωνισμό που προκήρυξε το 1961 ο (τότε) Οργανισμός Βιομηχανικής Αναπτύξεως, η Εμπορική Τράπεζα και η Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα ίδρυσαν την εταιρεία αυτή.
10. «Ελληνική Βιομηχανία Χυμών και Κονσερβών»: Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1962 από την Εμπορική Τράπεζα και την Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα με σκοπό την αξιοποίηση της πλούσιας σε εσπεριδοειδή παραγωγής της χώρας μας και μάλιστα των νομών Κορινθίας, Αιγιαλείας, Ηλείας, Αχαΐας, Μεσσηνίας και της επαρχίας Τροιζηνίας.
11. Ελληνική Βιομηχανία Σάκων και Ειδών εκ Πλαστικής Ύλης: Το 1965 οι ασφαλιστικές εταιρείες «Φοίνιξ», «Ιονική» και «Γενικαί Ασφάλειαι της Ελλάδος» ίδρυσαν την εταιρεία αυτή, με σκοπό την παραγωγή πλαστικών σάκων συσκευασίας χημικών λιπασμάτων.
12. «Ναυπηγεία Ελευσίνος»: Η εταιρεία αυτή ιδρύθηκε το 1962 από την Εμπορική Τράπεζα και την Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα.
13. Χίλτον: Από πολύ νωρίς, η δραστηριότητα του Ανδρεάδη επεκτάθηκε και στις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις με την ίδρυση το 1963 της εταιρείας «Ξενοδοχειακαί Επιχειρήσεις Ιονική». Η νέα εταιρεία κατόρθωσε να ανεγείρει, να εξοπλίσει και να αποπερατώσει το «AthensHilton» εντός μιας τριετίας και να το παραδώσει προς λειτουργία το Μάρτιο του 1963.
14. Το Διυλιστήριο «ΣΤΡΑΝ»: Ο Ανδρεάδης προσπάθησε μετά το 1968 να επεκταθεί και στο χώρο των καυσίμων, με την ίδρυση του διυλιστηρίου αυτού. Η προσπάθεια αυτή για πολλούς λόγους, που έχει αναφέρει σε σχετικό έντυπο ο ίδιος ο Ανδρεάδης απέτυχε (στις 27 Νοεμβρίου του 1973 η τότε «κυβέρνησις» αυθαιρέτως απαγόρευσε τη συνέχιση των έργων ανέγερσης του διυλιστηρίου ΣΤΡΑΝ).
15. 15. Την ίδια εποχή, το 1975, έγινε κρατικοποίηση και των Ελληνικών Ηλεκτρικών (Σιδηροδρόμων (ΕΗΣ), εταιρείας δηλαδή που διοικούσε επί 25 χρόνια ο Ανδρεάδης, και το 1976 ιδρύθηκαν οι Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι Αθηνών – Πειραιώς (ΗΣΑΠ).

Ίδρυση το 1977 κρατικού φορέα αστικών συγκοινωνιών που λειτουργούσε παρανόμως επί … χρόνια!

Με το Νόμο 588/1977, ιδρύθηκε υπό το κλίμα μιας έντονης «σοσιαλμανίας», από την τότε «δεξιά» ή «φιλελεύθερη» κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας η Επιχείρηση Αστικών Συγκοινωνιών (ΕΑΣ) και ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών (ΟΑΣ), ο γνωστός Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Αθήνας (ΟΑΣΑ), ο οποίος επόπτευε και συντόνιζε στο έργο τους και τους άλλους δύο κρατικούς φορείς αστικών συγκοινωνιών, δηλαδή τα Ηλεκτροκίνητα Λεωφορεία Περιοχής Αθηνών – Πειραιώς (ΗΛΠΑΠ) και Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι Αθηνών – Πειραιώς (ΗΣΑΠ), όπως λέγονταν.

Ο ιδρυτικός νόμος 588/1977 πρόβλεπε την καταβολή από το κράτος, ως μοναδικό μέτοχο, το ποσό των 50.000.000 δραχμών ως μετοχικό κεφάλαιο. Το ποσό αυτό, όπως αποκάλυπτα τότε κάθε χρόνο στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» αναλύοντας τον ισολογισμό του ΟΑΣ δεν είχε καταβληθεί τουλάχιστον έως τα μέσα της δεκαετίας του 1980, μολονότι συνεχώς επισημαινόταν στο Πιστοποιητικό των ορκωτών λογιστών, το οποίο συνόδευε τον εκάστοτε ισολογισμό! Σημειώνεται ότι ο ΟΑΣ λειτουργούσε και λειτουργεί και διέπεται από τις διατάξεις της νομοθεσίας περί ανωνύμων εταιρειών και, συνεπώς, το κεφάλαιο αποτελεί κύριο και ουσιώδες στοιχείο της σύστασης μιας ανώνυμης εταιρείας. Η μη καταβολή του αμέσως από μιαν ιδιωτική εταιρεία συνεπάγεται την άρση της άδειας λειτουργίας της! Κι όμως, ο ΟΑΣ λειτουργούσε επί σειράν ετών … παρανόμως!!!

Το 1977, συγχωνεύθηκαν ο Εθνικός Οργανισμός Ελληνικής Χειροτεχνίας (ΕΟΕΧ) και το Κέντρο Βιοτεχνικής Αναπτύξεως (ΚΕΒΑ) σε κοινό οργανισμό, τον Ελληνικό Οργανισμό Μικρομεσαίων Μεταποιητικών Επιχειρήσεων και Χειροτεχνίας (ΕΟΜΜΕΧ).

Την ίδια χρονιά, το 1977, ιδρύθηκε ο Οργανισμός Προωθήσεως Εξαγωγών (ΟΠΕ).

Το 1979, ιδρύθηκε η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου (ΚΕΔ) για την … αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου!

Στη δεκαετία του 1970, για να μην πολυλογούμε, ιδρύθηκαν η Δημόσια Επιχείρηση Πολεοδομήσεως, Οικισμού και Στεγάσεως (ΔΕΠΟΣ), η Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου (ΔΕΠ), η Ελληνική Εταιρεία Βιομηχανικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΕΛΕΒΜΕ), η Ελληνική Βιομηχανία Όπλων, η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, ενώ σε όλα αυτά προστέθηκαν το 1975, όπως έχουμε αναφέρει, και 15 τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, εμπορικές, βιομηχανικές και ξενοδοχειακές επιχειρήσεις του Ομίλου Ανδρεάδη.

Η ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗ ΑΝΔΡΕΑΔΗ

Ο Στρατής Ανδρεάδης βγαίνει μέσα από την καρδιά του ελληνικού εφοπλισμού. Γεννημένος το 1905 στο Βροντάδο της Χίου ήταν το τρίτο παιδί του εφοπλιστή Γεωργίου Ανδρεάδη και της Πολυτίμης Κάκκαρη. Σπούδασε νομικά και για πολλά χρόνια διατέλεσε καθηγητής Διοικητικού Δικαίου στην ΑΣΟΕΕ. Παντρεύτηκε την κόρη του Αλέξανδρου Κορυζή, που διατέλεσε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας και πρωθυπουργός μετά τον θάνατο του Μεταξά. Παρότι το τελευταίο ατμόπλοιο του πατέρα του βυθίζεται τον Ιούλιο του 1940 από γερμανικό υποβρύχιο, ο Ανδρεάδης ανασυγκροτεί την οικογενειακή ναυτιλιακή δραστηριότητα μετά τον πόλεμο και το 1946 παραλαμβάνει το πρώτο από τα πλοία τύπου Liberty, κατασκευασμένα στη διάρκεια του πολέμου, που είχε αποφασίσει να πουλήσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Στη συνέχεια επεκτείνει τον στόλο του. Το 1945 αναλαμβάνει τη διεύθυνση των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων Αθηνών Πειραιώς. Δραστηριοποιείται ενεργά στην Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών και πρωταγωνιστεί στην ανασυγκρότησή της μετά το 1950.

Το 1952 ήταν μια κρίσιμη χρονιά για την Εμπορική Τράπεζα. Ένα χρόνο πριν είχε πεθάνει ο ιδρυτής της Γρηγόριος Εμπεδοκλής, που το 1892 ίδρυσε την Τράπεζα Εμπεδοκλέους και από αυτήν το 1907 προήλθε η Εμπορική Τράπεζα. Η μεταπολεμική περίοδος ήταν περίοδος δυσκολιών για την Εμπορική που καλούνταν να χαράξει στρατηγική στη νέα εποχή. Τα προσκείμενα στην οικογένεια Εμπεδοκλέους στελέχη της τράπεζας προσεγγίζουν τον Στρατή Ανδρεάδη που αγοράζει το πακέτο μετοχών που είχαν οι αδελφοί Σικιαρίδη, ενώ εξασφαλίζει τη στήριξη της βρετανικής τράπεζας Hambro και της οικογένειας Εμπεδοκλέους. Αποκτώντας και ένα επιπλέον πακέτο από τους κληρονόμους Εμπειρίκου, αποκτά τελικά τον έλεγχο της τράπεζας.

Ενώ μέχρι τότε η Εμπορική Τράπεζα ήταν μια συντηρητική τράπεζα, υπό τη διοίκηση του Ανδρεάδη αρχίζει να κινείται δυναμικά. Ο Ανδρεάδης βλέπει χώρο για έναν μεγάλο ιδιωτικό τραπεζικό όμιλο. Το 1957 αποκτά την Ιονική και Λαϊκή Τράπεζα από τον Sir Charles Hambro έναντι 630.000 αγγλικών λιρών. Το 1962 αγόρασε την Τράπεζα Πειραιώς και το 1964 την Τράπεζα Αττικής. Το 1958 εντάχθηκε στον όμιλο η ασφαλιστική εταιρεία Ιονική και το 1962 η «Γενικαί Ασφάλειαι της Ελλάδος», ενώ από το 1942 η Εμπορική είχε την πλειοψηφία των μετοχών της εταιρείας «Φοίνιξ». Το 1963 ιδρύεται η Τράπεζα Επενδύσεων με τη συμμετοχή πέραν της Εμπορικής και της Ιονικής και Λαϊκής, μερικών από τις πιο μεγάλες ξένες τράπεζες, με στόχο τη χρηματοδότηση επενδύσεων και την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων και ξένης τεχνολογίας.

Το 1960 αναλαμβάνει την ανέγερση του ξενοδοχείου Athens Hilton. Η Ιονική και Λαϊκή αγοράζει τις μετοχές της ΑΕ «Ξενοδοχειακές επιχειρήσεις» που μετονομάζεται σε ΑΕ «Ξενοδοχειακές Επιχειρήσεις Ιονική». Το 1961 η Εμπορική μαζί με την Ιονική και Λαϊκή παίρνουν τον διαγωνισμό για την ίδρυση εργοστασίου παραγωγής φωσφορικών λιπασμάτων στην Καβάλα. Το 1962 ιδρύεται από την Εμπορική και Λαϊκή η «Ελληνική Βιομηχανία Χυμών και Κονσερβών» με το πρώτο εργοστάσιο να λειτουργεί στο Βέλο Κορινθίας. Το 1962 ιδρύονται τα «Ναυπηγεία Ελευσίνας». Το 1965 οι ασφαλιστικές εταιρείες του ομίλου συνέστησαν την «Ελληνική Βιομηχανία Σάκκων και Ειδών Πλαστικής Ύλης».

Η ανάπτυξη του ομίλου της Εμπορικής Τράπεζας συνέπεσε με την προδικτατορική οκταετία Καραμανλή. Άλλωστε, αρκετά από τα επενδυτικά σχέδια απαιτούσαν κυβερνητική έγκριση. Οι σχέσεις Καραμανλή και Ανδρεάδη ήταν μάλλον φιλικές, εάν κρίνουμε από το γεγονός ότι κατά καιρούς ο Καραμανλής χρησιμοποιούσε ένα διαμέρισμα της οδού Καρνεάδου, ιδιοκτησίας Ανδρεάδη.

Aκολουθεί Βιογραφία και ΕΙΚΟΝΕΣ του Στρατή Ανδρεάδη από αφιέρωμα του greekshippingmiracle.org

Όμως, στην περίοδο της χούντας ο Ανδρεάδης προσεγγίζει και την πλευρά Παπαδόπουλου. Κουτσομπολιά της εποχής αναφέρουν ότι η σύντροφός του Ντορέτ Καραϊωσηφόγλου είχε αναλάβει να φροντίσει για την είσοδο της Δέσποινας Παπαδοπούλου στην καλή κοινωνία των Αθηνών. Η χούντα προσφέρει στον Ανδρεάδη μια από τις μεγαλύτερες επενδυτικές ευκαιρίες. Μια άδεια για διυλιστήριο στην περιοχή της Πάχης Μεγάρων. Ιδρύει την εταιρεία «Ελληνική Διυλιστήρια ΣΤΡΑΝ ΑΕ». Εγγυήσεις για την κατασκευή του έργου δίνει η Εμπορική Τράπεζα. Δηλαδή ο Ανδρεάδης εγγυάται για τον εαυτό του μέσω της τράπεζας που του ανήκει. Δικαστική προσφυγή εναντίον των όρων με τους οποίους δόθηκαν οι εγγυήσεις δικαιώνει τον προσφεύγοντα (κατά πληροφορίες υποκινημένο από τον Αριστοτέλη Ωνάση). Την ίδια στιγμή οι κάτοικοι των Μεγάρων ξεσηκώνονται εναντίον της επένδυσης. Αυτός είναι ο λόγος που καταφθάνουν διαμαρτυρόμενοι Μεγαρίτες στην Αθήνα τις ημέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ο Παπαδόπουλος πέφτει και η κυβέρνηση Ανδρουτσοπούλου (δηλ. η χούντα του «αόρατου δικτάτορα» Ιωαννίδη) δεν δέχεται τις εγγυήσεις και απαιτεί εγγυήσεις από άλλες τράπεζες. Η επένδυση δεν προχωράει. Όμως, στο μεταξύ ο Ανδρεάδης έχει πάρει ένα ακόμη δάνειο 45 εκατομμυρίων δολαρίων από μια μικρή γαλλική τράπεζα, πάλι με εγγύηση της Εμπορικής Τράπεζας.

Η Εμπορική Τράπεζα περνά στο δημόσιο

Στη Μεταπολίτευση οι επιχειρήσεις του Ανδρεάδη μπαίνουν στο στόχαστρο. Ήδη από το καλοκαίρι του 1974 υπήρχε έκθεση του υποδιοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος που μιλούσε για παρανομίες του Ανδρεάδη. Στις 5 Δεκεμβρίου 1975 οι ελεγκτές της Τράπεζας της Ελλάδος παραδίδουν στον Παναγή Παπαληγούρα το πόρισμα των ελέγχων καταγγέλλοντας παράνομο δανεισμό της τράπεζας προς επιχειρήσεις του ομίλου της, κυρίως σε σχέση με την επένδυση της ΣΤΡΑΝ ΑΕ. Ο Καραμανλής προχωρά στην έκδοση προεδρικού διατάγματος νομοθετικού περιεχομένου με άμεση ισχύ, με επίκληση του άρθρου 44 , παρ. 1 του Συντάγματος περί «συντρεχούσης εκτάκτου περιπτώσεως εξαιρετικώς επειγούσης και απροβλέπτου ανάγκης», που δημοσιεύεται αμέσως (861/5-12-1975), το οποίο όριζε τη διαδικασία των διορισμού επιτρόπων. Την επόμενη μέρα, στις 6 Δεκεμβρίου συνεδριάζει η Νομισματική Επιτροπή υπό την προεδρία του Παπαληγούρα ως υπουργού Συντονισμού και αποφασίζει τον διορισμό επιτρόπου στην Εμπορική Τράπεζα. Στη συνέχεια ο επίτροπος προχώρησε στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας, με τις νέες μετοχές να περνούν στα χέρια οργανισμών του δημοσίου. Έτσι το δημόσιο καταφέρνει να αποκτήσει τον έλεγχο των επιχειρήσεων του ομίλου.

Ο Ανδρεάδης απέδωσε την εξέλιξη σε εκδικητικότητα του Καραμανλή και του Παπαληγούρα. Όμως οι αποφάσεις ήταν βαθιά πολιτικές. Σε μια περίοδο μεταβατική και εν μέσω μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, με τις ελληνικές επιχειρήσεις να έχουν σωρευμένα προβλήματα και την κοινωνία να ριζοσπαστικοποιείται, ο Καραμανλής αντιλαμβανόταν ότι ήταν αναγκαίος ο αυξημένος ρόλος του κράτους στην οικονομία και επομένως ο δημόσιος έλεγχος ενός τέτοιου μεγάλου ομίλου. Και το έκανε με την αναγκαία πολιτική πυγμή.

Το 1977 λύεται οριστικά η σύμβαση ανάμεσα στη ΣΤΡΑΝ και το ελληνικό δημόσιο. Ο Ανδρεάδης προσφεύγει νομικά. Το Διαιτητικό Δικαστήριο τον δικαιώνει και το 1984 καταλογίζει αποζημίωση. Ο ίδιος πεθαίνει το 1989 αλλά οι κληρονόμοι κερδίζουν και απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τελικά το δημόσιο αναγκάζεται να καταβάλει το ποσό της διαιτητικής απόφασης. Οι κληρονόμοι μάλιστα δοκίμασαν να συνεχίσουν τη διεκδίκηση σε σχέση και με τους τόκους των δανείων που είχε λάβει ο Ανδρεάδης, όμως αποδείχτηκε ότι ο ίδιος το είχε αποπληρώσει και η Alpha Τράπεζα Πίστεως διαβεβαίωσε ότι η Commercial Bank of Near East που είχε αναλάβει το δάνειο και είχε περιέλθει στην ιδιοκτησία της δεν είχε καμμιά απαίτηση.

Ο ίδιος ο Ανδρεάδης υποστήριζε μέχρι τέλους ότι μπορούσε να πάρει οποιαδήποτε τράπεζα και να την κάνει Εμπορική. Σε μεταγενέστερα κείμενα στον τύπο ή στο διαδίκτυο, ακόμη και στις επίσημες ιστορίες της Εμπορικής διακρίνει κανείς μια νοσταλγία για την εποχή Ανδρεάδη. Μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε ότι μάλλον δεν χρειαζόμαστε τολμηρούς οραματιστές έτοιμους να πραγματώσουν το όνειρό τους με το να… δανείζουν παράτυπα τον εαυτό τους.

Ο Στρατής Ανδρεάδης γεννήθηκε το 1905 στο Βροντάδο της Χίου και ήταν το τρίτο από τα πέντε παιδιά του διακεκριμένου πλοιάρχου, εφοπλιστή αλλά και μεγάλου ευεργέτη της Χίου Γεωργίου Φ. Ανδρεάδη και της Πολυτίμης Ευστρατίου Κάκαρη.
Την εποχή εκείνη, ο πατέρας του είχε ήδη αρχίσει να υλοποιεί τη μετάβαση της μακρόχρονης ναυτικής παράδοσης της οικογένειάς του από τα ιστιοφόρα στα ατμόπλοια. Από τα πρώτα μαθητικά χρόνια στο σχολείο της γενέτειράς του, ο νεαρός Στρατής Γ. Ανδρεάδης βίωσε παράλληλα τις σημαντικές εξελίξεις στην ιστορία της χώρας και ιδιαίτερα της Χίου, η οποία το 1912 πραγματοποιούσε ένα νέο ξεκίνημα απελευθερωμένη πλέον από τον τουρκικό ζυγό πέντε σχεδόν αιώνων.
Οι επιδόσεις του στα γράμματα υπήρξαν λαμπρές, οδηγώντας τον μετά το τέλος των γυμνασιακών του σπουδών στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών απ’ όπου έλαβε το πτυχίο του το 1925. Η έφεση του Ανδρεάδη στην επιστήμη της Νομικής είχε ως αποτέλεσμα να διαγράψει μια εντυπωσιακή για τα μέχρι τότε ελληνικά δεδομένα σταδιοδρομία, διευρύνοντας τις σπουδές του με τη φοίτησή του στην Πανεπιστημιακή Σχολή της Νομικής και των Πολιτικών Επιστημών στο Παρίσι απ’ όπου αποφοίτησε το 1931.
Από το 1927, οπότε έλαβε την άδεια δικηγορίας στα 22 του χρόνια, η σταδιοδρομία του υπήρξε εντυπωσιακή. Το 1932 έγινε διδάκτωρ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου των Παρισίων (Diplomes d’ Études Supérieures d’ Économie Politique et de Droit Public). Το 1934 διορίστηκε δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω. Πέρα από την ενασχόλησή του ως νομικός σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 και μέχρι το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Στρατής Γ. Ανδρεάδης εκλέχθηκε το 1939 Τακτικός Καθηγητής του Διοικητικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και αργότερα την ίδια χρονιά στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ). Στην τελευταία διετέλεσε και πρύτανης σε επτά περιόδους (μεταξύ των ετών 1943 και 1968). Αξιοσημείωτο γεγονός στη σταδιοδρομία του υπήρξε και η εκλογή του ως πληρεξουσίου Χίου στην Εθνοσυνέλευση του 1935. Τέλος, στο πλαίσιο της ακαδημαϊκής του σταδιοδρομίας υπήρξε συγγραφέας σημαντικού αριθμού βιβλίων και συγγραμμάτων στην ελληνική και γαλλική γλώσσα, ενώ από την εποχή της εκλογής του ως καθηγητής Πανεπιστημίου, το προσωνύμιο του καθηγητή δεν έλειψε ποτέ από κάθε δημόσια αναφορά στο όνομά του.
Τον Ιούλιο του 1939 παντρεύτηκε την Ειρήνη (Ρένα) Αλεξάνδρου Κορυζή, με την οποία απέκτησαν τρεις γιούς, τον Γιώργο το 1941, τον Αλέξανδρο το 1944 και τον Πέτρο το 1949. Ο Αλέξανδρος Κορυζής διετέλεσε διοικητής της Εθνικής Τραπέζης, ενώ στις 29 Ιανουαρίου 1941 διορίστηκε από τον Βασιλέα Γεώργιο Β’ πρωθυπουργός της Ελλάδας μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Ιωάννη Μεταξά. Δυστυχώς όμως, ο Κορυζής έδωσε τέλος στη ζωή του στις 18 Απριλίου 1941, λίγες ημέρες πριν οι γερμανικές δυνάμεις εισβάλλουν στην Αθήνα.
Το ξέσπασμα του Πολέμου και η απώλεια του μοναδικού πλοίου του πατέρα του, αλλά και ο θάνατος του τελευταίου το 1945, οδήγησαν τον Ανδρεάδη στην απόφαση να δραστηριοποιηθεί ο ίδιος πλέον μεταπολεμικά στο χώρο της διεθνούς ναυτιλίας συνεχίζοντας την εξαιρετική οικογενειακή παρουσία που είχε πραγματοποιήσει προπολεμικά ο πατέρας του. Έτσι, όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφάσισε την πώληση πλοίων πολεμικής κατασκευής, και συγκεκριμένα των Liberty, ο Ανδρεάδης έδειξε ζωηρό ενδιαφέρον. Υπήρξε, μάλιστα, ο πρώτος που παρέλαβε πλοίο αυτού του τύπου στις 13 Δεκεμβρίου 1946, στο πλαίσιο της μαζικής πώλησης 98 μονάδων από τους Αμερικανούς στους Έλληνες. Το πλοίο –στο οποίο είχε συμμετοχή και ο αδελφός του, ο πλοίαρχος Σπύρος Γ. Ανδρεάδης– μετονομάστηκε GEORGIOS F. ANDREADIS προς τιμήν του πατέρα τους. Ακολούθως, και συγκεκριμένα στις 7 Φεβρουαρίου 1947, παραλήφθηκε και το δεύτερο, το οποίο ονομάστηκε ΑLEXANDROS KORYZIS προς τιμήν του πεθερού του. Και τα δύο πλοία ύψωσαν ελληνική σημαία.
Λίγους μήνες αργότερα, ο Ανδρεάδης πρόσθεσε στο στόλο του δύο ακόμη φορτηγά πλοία, τα υπό σημαία ΗΠΑ STEΕL ENGINEER και MOBILE CITY, κατασκευασμένα το 1920, τα οποία μετονόμασε RENA –το όνομα της συζύγου του– και DIONI αντίστοιχα υψώνοντας σημαία Παναμά. Στις 6 Ιανουαρίου 1948, επέκτεινε τη δραστηριότητά του και στον τομέα των δεξαμενοπλοίων παραλαμβάνοντας το πρώτο από τα επτά δεξαμενόπλοια τύπου Τ2 που πούλησε η αμερικανική κυβέρνηση σε Έλληνες εφοπλιστές. Το πλοίο, κατασκευής 1943, ύψωσε την ελληνική σημαία και μετονομάστηκε POLYTIMI ANDREADIS προς τιμήν της μητέρας του. Συγχρόνως με τις επιχειρηματικές του πρωτοβουλίες την ίδια περίοδο, ο Στρατής Γ. Ανδρεάδης είχε αναλάβει από τον Απρίλιο του 1945 και τη διεύθυνση των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων Αθηνών-Πειραιώς μαζί με τον Νικόλαο Α. Βλάγκαλη.
Η προσωπικότητα του Ανδρεάδη στον επιχειρηματικό στίβο δεν άργησε να λάμψει. Η ακτινοβολία της ακαδημαϊκής του μόρφωσης και η δυναμική του ρόλου του στο ευρύτερο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, σε συνδυασμό με τη σημαντική οικογενειακή παράδοσή του στον ναυτιλιακό χώρο αλλά και με τον αποφασιστικό τρόπο με τον οποίο είχε δραστηριοποιηθεί μεταπολεμικά στο χώρο της ναυτιλίας, τον έφεραν στην πρώτη γραμμή των εφοπλιστών που αναλάμβαναν το 1950 να ανασυντάξουν τις εγχώριες δυνάμεις του εφοπλισμού.
Συγκεκριμένα, τον Μάρτιο του 1950 η διοίκηση της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών είχε ανακοινώσει τη διάλυση του σωματείου έχοντας εξαντλήσει κάθε περιθώριο συνεννόησης με την πολιτεία για την αντιμετώπιση κορυφαίων θεμάτων που απασχολούσαν τότε τη ναυτιλία. Την κρίσιμη εκείνη στιγμή, ορισμένοι άνθρωποι, τόσο από το χώρο της πολιτικής όσο και από το χώρο του εφοπλισμού, εκτιμώντας τις εξαιρετικά αρνητικές επιπτώσεις που θα είχε αυτή η εξέλιξη εργάστηκαν με αποφασιστικότητα και ρεαλισμό για να εκτονωθεί η κρίση. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Στρατής Γ. Ανδρεάδης, ο οποίος λίγες εβδομάδες αργότερα αναλάμβανε ρόλο αντιπροέδρου στη νέα –υπό τον 84χρονο Νικόλαο Λυκιαρδόπουλο– διοίκηση της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών. Από εκείνη την εποχή και επί μια 25ετία, ο καθηγητής Στρατής Γ. Ανδρεάδης ήταν ουσιαστικά ο μεγάλος πρωταγωνιστής στα δρώμενα του ιστορικού σωματείου.
Παράλληλα, ο Ανδρεάδης έμελλε να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο της ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας μετά την καταστροφική για τη χώρα δεκαετία του 1940, την πλέον τραυματική στη νεώτερη ιστορία της. Το στοίχημα που έπρεπε να κερδηθεί από τη χώρα τις επόμενες δύο δεκαετίες ήταν η δημιουργία κατάλληλων υποδομών στους τομείς της γεωργίας, της βιομηχανίας και των υπηρεσιών σε έναν εντελώς ρημαγμένο τόπο.
Κορυφαίος σταθμός στην επιχειρηματική πορεία του Στρατή Γ. Ανδρεάδη υπήρξε η απόκτηση του ελέγχου της Εμπορικής Τράπεζας το 1952 από τους κληρονόμους τού ιδρυτή της Γρηγόρη Εμπεδοκλή, επενδύοντας για το σκοπό αυτόν σημαντικά κεφάλαια που εισήγαγε από το εξωτερικό. Στη συνέχεια, ακολούθησε μια άκρως επιθετική πολιτική αναπτύσσοντας έναν πολυδιάστατο όμιλο που σε σύντομο χρονικό διάστημα κατέστη ο μεγαλύτερος εργοδότης στον ιδιωτικό τομέα της χώρας.
Η εξέλιξη του ναυτιλιακού ομίλου του Ανδρεάδη προσέλαβε ανάλογη δυναμική. Έχοντας μέχρι την εποχή εκείνη εκπροσωπηθεί στο Λονδίνο από τον οίκο του Σταύρου Λιβανού, ίδρυσε το 1952 την Andreadis (UK) Ltd. Η εταιρεία ανέλαβε την πρακτόρευση ενός μεγάλου και ποιοτικού στόλου, ο οποίος δημιουργήθηκε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα χάρη στις διαδοχικές ναυπηγήσεις πλοίων για λογαριασμό του ομίλου Ανδρεάδη στο Ηνωμένο Βασιλείο και στη συνέχεια στην Ιαπωνία.
Το πρώτο νεότευκτο πλοίο στην ιστορία της οικογένειας Ανδρεάδη, το υπό λιβεριανή σημαία δεξαμενόπλοιο NIMERTIS, 17.610 dwt, παραλήφθηκε τον Οκτώβριο του 1952 από τα ναυπηγεία Scott’s Shipbuilding & Engineering Co. Ltd. στο Greenock της Σκωτίας, ενώ έναν περίπου χρόνο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1953 παραδόθηκε ένα ακόμα αδελφό πλοίο, το LADY DOROTHY. Η συνέχεια υπήρξε ακόμα πιο εντυπωσιακή. Τον Δεκέμβριο του 1955, ο όμιλος Ανδρεάδη παρέλαβε από τα ιαπωνικά ναυπηγεία Mitsubishi Heavy Industries Reorganised Ltd. στο Kobe το φορτηγό GALIΝΙ,14.500 dwt,και τον Απρίλιο του 1956 το αδελφό του GALATIA. Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, παραλήφθηκε από τα ναυπηγεία Mitsubishi Heavy Industries στη Yokohama το δεξαμενόπλοιο KYMO, 40.400 dwt, ενώ ακολούθησαν δύο ακόμα αδελφά πλοία, το CRINIS τον Φεβρουάριο του 1957 και το ΝΕFELI τον Ιούλιο του 1958. Δύο ακόμα νεότευκτα δεξαμενόπλοια είχαν ήδη προστεθεί στο στόλο το 1957, το ΜΕLITI, 18.000 dwt, κατασκευασμένο στα βρετανικά ναυπηγεία Wm. Hamilton & Co. Ltd. στη Γλασκώβη, και το ΑΕLLO, 33.950 dwt, κατασκευασμένο στα ναυπηγεία Hitachi Zosen στην Innoshima της Ιαπωνίας. Ένα ακόμα φορτηγό πλοίο, το GLAFKI, 14.450 dwt, παραλήφθηκε τον Δεκέμβριο του 1957 επίσης από τα ναυπηγεία Hitachi Zosen, αλλά πουλήθηκε μετά το πρώτο του ταξίδι σε βρετανικά συμφέροντα. Με την παραλαβή των παραπάνω πλοίων, τα οποία εντάχθηκαν στο τότε ραγδαία αναπτυσσόμενο νηολόγιο της Λιβερίας, ο όμιλος Ανδρεάδη εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τη δυναμική του παρουσία στις διεθνείς μεταφορές του πετρελαίου, την ίδια εποχή που ο μαύρος χρυσός έπαιρνε τη σκυτάλη από τον άνθρακα ως κύρια μορφή ενέργειας στον πλανήτη.
Με τον Στρατή Γ. Ανδρεάδη στην πρώτη σειρά, η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών ξεκίνησε να οργανώνεται όλο και περισσότερο για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που συνεπάγετο η σχεδόν παντελής έλλειψη αναπτυξιακής ναυτιλιακής πολιτικής. Η κατάσταση άρχισε να ομαλοποιείται μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον Αλέξανδρο Παπάγο τον Νοέμβριο του 1952, με την οποία τερματίστηκε μια οκταετής περίοδος πολιτικής αστάθειας που χαρακτηρίστηκε από την ορκωμοσία 26 διαδοχικών κυβερνητικών σχηματισμών. Στα τέλη του 1953, η κυβέρνηση Παπάγου υιοθέτησε δέσμη σημαντικών αναπτυξιακών μεταρρυθμίσεων που αφορούσαν μεταξύ άλλων και την εμπορική ναυτιλία δίνοντας το έναυσμα να ξεκινήσει η αναβίωση του ελληνικού νηολογίου. Η προσπάθεια αυτή σταδιακά επιτεύχθηκε και εορτάστηκε με κάθε επισημότητα τον Οκτώβριο του 1960, όταν ο βασιλέας Παύλος επέδωσε τιμητικά την ελληνική σημαία στον Σταύρο Λιβανό, τον πλοιοκτήτη του χιλιοστού πλοίου που είχε ενταχθεί μεταπολεμικά στο ελληνικό νηλόγιο.
Την ίδια χρονιά, ο Στρατής Γ. Ανδρεάδης είχε αναλάβει την προεδρία της ΕΕΕ εν μέσω της μεγάλης ύφεσης που ταλαιπωρούσε ήδη από τα μέσα του 1957 την παγκόσμια ναυτιλία, ενώ είχε ήδη επεκτείνει με εκρηκτικούς ρυθμούς τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες στον ελλαδικό χώρο. Εκτός από την Εμπορική Τράπεζα, είχε θέσει το 1952 υπό τον επιχειρηματικό του έλεγχο την ασφαλιστική εταιρεία «Φοίνιξ» και τους Ελληνικούς Ηλεκτρικούς Σιδηροδρόμους, ενώ το 1957 αγόρασε τη βρετανική Ιονική Τράπεζα από τον Sir Charles Hambro, η οποία λειτούργησε ως Ιονική και Λαϊκή Τράπεζα. To 1962αγόρασε την Τράπεζα Πειραιώς και το 1964 την Τράπεζα Αττικής. Στην τραπεζική επιχειρηματική του δραστηριότητα πιστώνεται επίσης και η ίδρυση της Τράπεζας Επενδύσεων –πρωτοπόρος στον τομέα αυτόν στην Ελλάδα– με τη συμμετοχή μεγάλων τραπεζών του εξωτερικού το 1963, αλλά και η απόκτηση του ελέγχου της Commercial Bank of the Near East στο Λονδίνο.
Οι επιχειρηματικές πρωτοβουλίες του Ανδρεάδη επεκτάθηκαν επίσης στην ίδρυση σημαντικών βιομηχανικών μονάδων, όπως το εργοστάσιο λιπασμάτων στη Νέα Καρβάλη Καβάλας το 1962, η Ελληνική Βιομηχανία Χυμών και Κονσερβών στην Κορινθία το 1963 και η Ελληνική Βιομηχανία Σάκκων και Ειδών εκ Πλαστικής Ύλης με τη συμμετοχή της ασφαλιστικής εταιρείας «Φοίνιξ» και των επίσης ασφαλιστικών εταιρειών «Ιονική» και «Γενικαί Ασφάλειαι της Ελλάδος» που λειτούργησαν υπό τον έλεγχο του ομίλου του.
Μεταξύ των κορυφαίων επιχειρηματικών πρωτοβουλιών του Ανδρεάδη συγκαταλέγονται επίσης η ανέγερση του ξενοδοχείου Hilton, η ολοκλήρωση του οποίου το 1963 σηματοδότησε τη ριζική αναβάθμιση μιας ολόκληρης περιοχής στο κέντρο των Αθηνών, αλλά και η ίδρυση των ναυπηγείων Ελευσίνας το 1962, τα οποία γνώρισαν σημαντική ανάπτυξη στην πορεία επιτυγχάνοντας τη ναυπήγηση ποντοπόρων πλοίων στις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Οι επενδύσεις του Ανδρεάδη σε νεότευκτα πλοία συνεχίστηκαν και τη δεκαετία του 1960, εποχή της ανάπτυξης του παγκόσμιου στόλου με πλοία μεταφοράς χύδην ξηρού φορτίου (bulk carriers). Τον Φεβρουάριο του 1962, ο όμιλος Ανδρεάδη παρέλαβε το πρώτο νεότευκτο αυτού του τύπου, το KAPETAN GEORGIS, 28.480 dwt, από τα ναυπηγεία Scott’s Shipbuilding & Engineering της Γλασκώβης. Το δεύτερο, που ονομάστηκε GLAFKI, 22.160 dwt, παραδόθηκε τον Μάρτιο του 1964 από τα ναυπηγεία Chantiers de l’ Atlantique, στο St. Nazaire της Γαλλίας, ενώ δύο ακόμα, τα PLOTO και DOTO, 62.300 dwt το καθένα, κατασκευάστηκαν στα ναυπηγεία Uraga Heavy Industries Ltd. στη Yokosuka της Ιαπωνίας και εντάχθηκαν στο στόλο του τον Αύγουστο και τον Νοέμβριο του 1968 αντίστοιχα. Συγχρόνως με τη δημιουργία ενός σύγχρονου στόλου bulk carriers, o Στρατής Γ. Ανδρεάδης φρόντισε να ενισχύει και το στόλο των δεξαμενοπλοίων του. Στο πλαίσιο αυτό, είχε ήδη παραλάβει από τα ιαπωνικά ναυπηγεία Uraga Heavy Industries Ltd. δύο αδελφά δεξαμενόπλοια 68.000 dwt το καθένα, το EVDORI τον Νοέμβριο του 1964 και το EFYRA τον Μάιο του 1965.
Τον Αύγουστο του 1964 διοργανώθηκε με εξαιρετική επιτυχία στην Αθήνα το Α’ Ναυτιλιακό Συνέδριο παρουσία του Βασιλέως Κωνσταντίνου και σύσσωμης της πολιτικής ηγεσίας του τόπου με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου. Στη διάρκεια των εργασιών του Συνεδρίου, αναπτύχθηκε το σύνολο του προβληματισμού γύρω από τα ναυτιλιακά θέματα από τους πρόεδρους της ΕΕΕ Στρατή Γ. Ανδρεάδη και της Ελληνικής Επιτροπής Ναυτιλιακής Συνεργασίας Γιάννη Κ. Καρρά και από άλλους διακεκριμένους ομιλητές από τους δύο φορείς. Μεταξύ άλλων, τονίστηκε ιδιαίτερα η ανάγκη δημιουργίας της κατάλληλης υποδομής στη χώρα μας, ικανή να συμβάλλει στην αποτελεσματικότερη σύνδεση της διεθνούς δραστηριότητας της ναυτιλίας των Ελλήνων με την εθνική οικονομία. Αν και η κυβέρνηση τότε είχε ενστερνιστεί πλήρως και είχε υιοθετήσει συγκεκριμένο πλάνο για την επίτευξη του εθνικού αυτού στόχου, η εξαιρετικά ταραγμένη πολιτική περίοδος που ακολούθησε, και τελικά οδήγησε στην εγκαθίδρυση δικτατορίας τον Απρίλιο του 1967, δεν επέτρεψε την υλοποίησή του την εποχή εκείνη.
Αυτό έγινε το 1968, όταν η τότε δικτατορική κυβέρνηση του Γεωργίου Παπαδόπουλου επέλεξε να επενδύσει στη ναυτιλιακή ανάπτυξη της χώρας, θεσμοθετώντας ουσιαστικά προτάσεις και μέτρα που είχαν διατυπωθεί και υιοθετηθεί επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου και με αναπληρωτή υπουργό Συντονισμού τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου. Το ανανεωμένο θεσμικό πλαίσιο επέτρεψε σταδιακά την εδραίωση της ναυτιλίας στην Ελλάδα, γεγονός που οδήγησε στην καταξίωση του Πειραιά ως μεγάλου διεθνούς ναυτιλιακού κέντρου με πολυδιάστατη και διαρκώς αυξανόμενη –μέχρι των ημερών μας– προσφορά στην εθνική οικονομία. Ο Ανδρεάδης, όντας πέρα από τον μακροχρόνιο ρόλο του ως αδιαμφισβήτητος ηγέτης του ελληνικού εφοπλισμού, κυρίαρχος στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα και επικεφαλής σημαντικών βιομηχανικών και τουριστικών επιχειρήσεων, βρέθηκε όσο ποτέ στο επίκεντρο της δημοσιότητας καθ’ όλη τη δικτατορική περίοδο. Έτσι, η πτώση της δικτατορίας, που σημαδεύτηκε από τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974, είχε δραματικές επιπτώσεις στην περαιτέρω επιχειρηματική πορεία του στην Ελλάδα. Στα τέλη του 1974, τερματίστηκε η 25ετής θητεία του στη διοίκηση της ΕΕΕ, ενώ το 1975 μετά από διαδικασίες που δρομολόγησε η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή απώλεσε τον έλεγχο του ακρογωνιαίου λίθου του ομίλου του, της Εμπορικής Τράπεζας, με αποτέλεσμα την κρατικοποίηση του συνόλου των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του στην Ελλάδα.
Από την εποχή εκείνη, ο Ανδρεάδης εστίασε τη δραστηριότητά του στον τομέα που τόσο εκείνος όσο και η οικογένειά του είχαν γνωρίσει διακρίσεις σε διεθνές επίπεδο, την ποντοπόρο ναυτιλία, διατηρώντας επίσης τον έλεγχο της Commercial Bank of the Near East στο Λονδίνο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990, οπότε το πακέτο των μετοχών της μεταβιβάστηκαν στην Alpha Bank. Από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970, είχε ήδη εντάξει στο στόλο του έξι ακόμα νεότευκτα πλοία. Δύο αδελφά ore/oil carriers, τα PASITHEA και το PONTOPORIA,152.950 dwt το καθένα, που κατασκευάστηκαν το 1971 στα ναυπηγεία Hitachi Zosen στην Innoshima της Ιαπωνίας. Δύο μικρά φορτηγά, 5.900 dwt το καθένα, τα OKEANIS και ΤITHIS, που παραδόθηκαν στο στόλο του τον Μάρτιο και τον Σεπτέμβριο του 1973 αντίστοιχα από τα Ναυπηγεία Ελευσίνας. Δύο ακόμα bulk carriers, τα ΑLTHEA και ΑΚΤΕΑ, 43.500 dwt το καθένα, που είναι και τα μεγαλύτερα πλοία που έχουν κατασκευαστεί μέχρι σήμερα στην Ελλάδα, παραδόθηκαν από τα Ναυπηγεία Ελευσίνας το 1973 και 1974 αντίστοιχα.
Μια ακόμα επιχειρηματική πρωτοβουλία του Ανδρεάδη στην Ελλάδα, η δημιουργία μεγάλης μονάδας διύλισης πετρελαίου στα Μέγαρα που ξεκίνησε να υλοποιείται μετά από σύμβαση που υπογράφηκε στις 22 Ιουλίου 1972 μεταξύ της εταιρείας του ομίλου του ΣΤΡΑΝ και του Δημοσίου, διεκόπη αυθαίρετα από το τότε δικτατορικό καθεστώς στις 27 Νοεμβρίου 1973 για να ακολουθήσει και η οριστική ακύρωσή της από την κυβέρνηση Καραμανλή το 1975. Στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας αυτής, ο Ανδρεάδης είχε προχωρήσει στη διεύρυνση του στόλου των δεξαμενοπλοίων του με την παραγγελία στα ναυπηγεία Hitachi Zosen στο Sakai της Ιαπωνίας ενός μεγάλου δεξαμενοπλοίου, 283.860 dwt, το οποίο καθελκύστηκε ως STRAN SPIO τo 1973. Τελικά όμως, εξαιτίας των παραπάνω εξελίξεων, μετονομάστηκε SPIO όταν τελικά παραδόθηκε με καθυστέρηση στους πλοιοκτήτες του το 1976.
Μεταξύ των σχεδίων του Ανδρεάδη ήταν να ναυπηγήσει στην Ιαπωνία και δεξαμενόπλοιο μεταφορικής ικανότητας 500.000 dwt, την κατασκευή του οποίου όμως ματαίωσε εκ των υστέρων λόγω της επελθούσης κρίσης, αντικαθιστώντας το με bulk carriers. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1970, και πριν το ξέσπασμα της καταστροφικής κρίσης στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Ανδρεάδης είχε πουλήσει το SPIO σε γαλλικά συμφέροντα το 1979, ενώ είχε παραλάβει από τα ναυπηγεία Hitachi Zosen δύο bulk carriers, 60.250 dwt το καθένα, το ΕVNIKI το 1977 και το EVLIMENI το 1979, καθώς και δύο ακόμα το 1979, 26.000 dwt, τα IRA και ΙVI. Χαρακτηριστικό της ποιότητας των πλοίων που παραλάμβανε από τα ναυπηγεία ο Στρατής Γ. Ανδρεάδης είναι ότι όλα σχεδόν λειτούργησαν υπό τη διαχείριση του ομίλου του σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Ο καθηγητής Στρατής Γ. Ανδρεάδης τιμήθηκε στη ζωή του με πλήθος παρασήμων και διακρίσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ ανακηρύχθηκε ισόβιος επίτιμος πρόεδρος της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών μετά την αποχώρησή του από την προεδρία της, για τις πολύτιμες υπηρεσίες που είχε προσφέρει στο σωματείο και τον εφοπλισμό γενικότερα, συμπεριλαμβανομένης και της πρωτοβουλίας της ανέγερσης του νέου κτιρίου των γραφείων της ΕΕΕ στην οδό Μητροπόλεως στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ο ίδιος κατάφερε να συγκεντρώσει σε όλη τη διάρκεια της μακράς επιχειρηματικής του διαδρομής τεράστια δύναμη χάρη στη δημιουργικότητα και το πολυδιάστατο έργο που πραγματοποίησε εντός και εκτός Ελλάδας. Όσο το άστρο του έλαμπε στον ελλαδικό χώρο εμφανιζόταν πανίσχυρος και φαινομενικά ανίκητος. Η βίαιη πτώση του το 1975 και η κρατικοποίηση του συνόλου των χερσαίων επιχειρήσεών του αποκάλυψε την ύπαρξη ενός σημαντικού αριθμού ανθρώπων που τον αντιμετώπιζαν σχεδόν με εχθρότητα. Ωστόσο, η ιστορία έχει καταδείξει μέχρι σήμερα ότι η πτώση του δεν είχε άλλο αποτέλεσμα από το να ανοιχτεί η κερκόπορτα του κρατισμού στην Ελλάδα, με καταστροφικά αποτελέσματα για τις επενδύσεις και γενικότερα για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας.
Ο Ανδρεάδης, έμπλεος πικρίας για την εξέλιξη των επιχειρηματικών του επιτευγμάτων, προσπάθησε μέχρι το τέλος της ζωής του να αναστρέψει τη δυσμενή για τον όμιλό του πραγματικότητα, γεγονός που απεικονίζεται εύγλωττα στο εισαγωγικό κείμενο που ο ίδιος υπογράφει σε έκδοση του ομίλου των επιχειρήσεών του το 1986 –εν μέσω κρίσης– με τίτλο «Χθες, σήμερα, αύριο», το οποίο καταλήγει:
«Αποτελεί πεποίθησή μου που πηγάζει από τα πενήντα χρόνια δραστηριότητος με ευρύτατη διαφοροποίηση τόπων, επιχειρήσεων και αποτελεσμάτων, ότι ο κρατισμός σχεδόν εξ ορισμού αντιστρατεύεται κάθε οικονομικά βιώσιμη επιχειρηματική πρωτοβουλία. Για αυτό, διατηρώ τις ελπίδες μου ότι η παρούσα κρίση θα οδηγήσει σε αναθεωρήσεις απόψεων και στην αναγνώριση του προσδιοριστικού ρόλου των ιδιωτικών επενδύσεων στην ανάπτυξη.
Αν οι ελπίδες αυτές καταστούν πραγματικότητα, είμαι και διατεθειμένος και έτοιμος να επαναλάβω την δραστηριότητά μου στον τόπο μου. Αφήνω τον αναγνώστη των επομένων σελίδων να κρίνει, να συγκρίνει και να αποφασίσει αν αυτό θα ήταν εις βάρος ή προς όφελος του τόπου, στον οποίο αφιέρωσα πολύ χρόνο και μέγα πάθος δημιουργίας».
Όσο όμως και αν είχε διάθεση, ετοιμότητα και πάθος δεν είχε το χρόνο. Τρία χρόνια αργότερα, στις 14 Φεβρουαρίου 1989, πέθανε από καρδιακή προσβολή στο Παρίσι σε ηλικία 84 ετών.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που εκδίκαζε την προσφυγή του για την υπόθεση του διυλιστηρίου ΣΤΡΑΝ, καταδίκασε το ελληνικό δημόσιο στην καταβολή μεγάλης χρηματικής αποζημίωσης στους κληρονόμους του.

EΘΝΑΡΧΗΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ>ΕΝΑΣ ΤΟΞΙΚΟΣ ΚΡΑΤΙΣΤΗΣ

Η Νέα Δημοκρατία παρέδωσε το 1981 στο ΠΑΣΟΚ 119 δημόσιες επιχειρήσεις που η ίδια «φιλελεύθερη» παράταξη επί χρόνια ίδρυε!

Δημιουργήθηκε ένας τερατώδης δημόσιος υδροκέφαλος που ρούφηξε εκατοντάδες δισ. ευρώ από τους Έλληνες φορολογούμενους και από δάνεια

Του Δημήτρη Στεργίου

Διάβασα ότι οι «απάνθρωποι» δανειστές με την τρίτη αξιολόγηση ζητούν χαλάρωση του ασφυκτικού ελέγχου του Δημοσίου σε μεγάλες επιχειρήσεις στις οποίες αυτό διατηρεί πλειοψηφική ή άλλη συμμετοχή, παρά τις έντονες αντιδράσεις των συνδικαλιστικών φορέων των εργαζομένων στο τάλανα αυτό χώρο, που θυμίζει Λερναία Ύδρα, η οποία έχει «ρουφήξει» εκατοντάδες δισ. ευρώ, τουλάχιστον μετά τη μεταπολίτευση.

Είναι μελαγχολική η διαπίστωση ότι για τον τερατώδη αυτό δημόσιο υδροκέφαλο υπεύθυνες είναι όλες οι λεγόμενες «δεξιές» ή «φιλελεύθερες» κυβερνήσεις, με τη Νέα Δημοκρατία να έχει καταληφθεί από μια απίστευτη «σοσιαλμανία» με το 1975. Έτσι, το 1981 η Νέα Δημοκρατία παρέδωσε στο ΠΑΣΟΚ 119 δημόσιες επιχειρήσεις ως .. λάφυρο για τους … «πρασινοφρουρούς»!

Σημειώνεται ότι πριν από πολλές δεκαετίες, δηλαδή κατά την προπολεμική περίοδο, η επιχειρηματική δραστηριότητα του ελληνικού κράτους ήταν περιορισμένη τόσο στην Ελλάδα όσο και σε διεθνές επίπεδο. Όμως στη συνέχεια, το κράτος άρχισε να γίνει επιχειρηματίας όχι για το καλό της χώρας και της οικονομίας, αλλά για το καλό των κομματικών «κηφήνων», όπως έλεγεν ο Ροίδης, των εκάστοτε κυβερνήσεων, οι οποίες το παρέδιδαν στη συνέχεια ως «φέουδο» στους κομματικούς φίλους τους και οπαδούς!

Πριν από 99 χρόνια, το 1914, έγινε η αρχή της συμμετοχής του κράτους στην επιχειρηματική δραστηριότητα με την απόκτηση και την εκμετάλλευση του σιδηροδρομικού δικτύου Πειραιώς – Αθηνών – Θεσσαλονίκης που υπήρχε τότε. Το 1920, τη λειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου ανέλαβαν οι Σιδηρόδρομοι του Ελληνικού Κράτους (ΣΕΚ) και λίγο πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το κράτος ανέλαβε τη λειτουργία και του σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου με τη σύσταση των Σιδηροδρόμων Πειραιώς – Αθηνών – Πελοποννήσου (ΣΠΑΠ).

Τότε, τα χρόνια εκείνα, καθώς «τρώγοντας έρχεται η όρεξη», στη δεκαετία του 1920, ιδρύθηκαν ο Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς (ΟΛΠ) και το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Και καθώς η όρεξη συνεχώς αυξανόταν, το 1923, ιδρύθηκε η Ελεύθερη Ζώνη Θεσσαλονίκης και ακατάπαυστα, το 1926, ιδρύθηκε ο Αυτόνομος Σταφιδικός Οργανισμός (ΑΣΟ) και το 1929, η κρατική «επιχειρηματική» βουλιμία επεκτάθηκε και στον τραπεζικό τομέα, αφού ιδρύθηκε η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος.

Μεταπολεμικά, το 1949, ιδρύθηκε ο Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος (έως τότε οι τηλεπικοινωνίες ανήκαν σε ιδιωτικές εταιρείες), το 1950, το κράτος επεκτάθηκε και στο χώρο της ενέργειας, ιδρύοντας τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ) και το 1954, το κράτος δεν μπορούσε να μη γίνει και «επιχειρηματίας» χρηματοδότης. Έτσι ίδρυσε τον Οργανισμό Χρηματοδοτήσεως Οικονομικής Αναπτύξεως (ΟΧΟΑ) για τη χρηματοδότηση αυξημένων κινδύνων που δεν μπορούσαν να αναλάβουν οι τράπεζες. Πάντως, όπως παρατηρείτε, εντυπωσιάζουν όλοι σχεδόν οι τίτλοι των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών για τους … σκοπούς τους!

Το 1959, διαπιστώθηκε ότι υπάρχει «κενό» στη χρηματοδότηση και έτσι αποφασίσθηκε να ιδρυθεί ο Οργανισμός Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΟΒΑ) για την προώθηση τάχα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, σαν να μην ήταν τότε το τραπεζικό σύστημα κατά 90% σχεδόν … κρατικό!!!

Το 1964, διαπιστώθηκε κι άλλο «κενό» στη χρηματοδότηση και έτσι ιδρύθηκε η Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως στην οποία συγκεντρώθηκαν οι λειτουργίες του ΟΧΟΑ, του ΟΒΑ και του Οργανισμού Τουριστικής Πίστεως. Ράβε, ξήλωνε, δηλαδή…

Το 1970, ιδρύθηκε ο Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος (ΟΣΕ). Τότε, με τον οργανισμό αυτό συγχωνεύθηκαν οι ΣΕΚ και οι ΣΠΑΠ. Επίσης, το ίδιο έτος, το 1970, οι ταχυδρομικές υπηρεσίες, που αποτελούσαν ξεχωριστή Διεύθυνση στο υπουργείο Συγκοινωνιών, μεταφέρθηκαν στα Ελληνικά Ταχυδρομεία ΕΛΤΑ), που ιδρύθηκαν τότε. Την ίδια χρονιά, το 1970, ιδρύθηκαν τα Ηλεκτροκίνητα Λεωφορεία της Περιοχής Αθηνών – Πειραιώς (ΗΛΠΑΠ) με την εξαγορά της ιδιωτικής ΗΕΜ.

Το 1975, η ΔΕΗ συγχωνεύθηκε με την Εταιρεία Λιγνιτών Πτολεμαίδας (ΛΙΠΤΟΛ). Την ίδια χρονιά, το 1975, το κράτος θέλησε να επεκταθεί και στο χώρο των αερομεταφορών εξαγοράζοντας την Ολυμπιακή Αεροπορία, η οποία λειτουργούσε από το 1956 ως ιδιωτική επιχείρηση του Αριστοτέλη Ωνάση και παρουσίαζε κέρδη στους ισολογισμούς της. Η συνέχεια είναι γνωστή: εξελίχθηκε σε μια διαρκώς ζημιογόνα επιχείρηση με καταθλιπτικές επιπτώσεις στα δημόσια ελλείμματα. Έγινε ένα απέραντο εκτροφείο διορισμένων υπαλλήλων (κομματικά ρουσφέτια).

Η κρατικοποίηση του Ομίλου Ανδρεάδη τον Δεκέμβριο 1975

Μία νύχτα της Παρασκευής της 5ης Δεκεμβρίου 1975 έγινε από την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας παρέμβαση και … κρατικοποίηση ενός τεράστιου ομίλου τραπεζών, βιομηχανιών, ασφαλιστικών εταιρειών και άλλων επιχειρήσεων, του Ομίλου της Εμπορικής Τράπεζας ή του Ομίλου Ανδρεάδη.

Τότε, στις 5 Δεκεμβρίου 1975, συντάχθηκε και υποβλήθηκε η έκθεση των διευθυντών της Τράπεζας της Ελλάδος Εμμ. Κηπουρίδη και Δημ. Καλοδούκα με τα αποτελέσματα του προκαταρκτικού ελέγχου που διενήργησαν στις τράπεζες του συγκροτήματος Ανδρεάδη. Στην έκθεση αυτή παρουσιάζονταν η μεθόδευση της συμμετοχής αλλοδαπών επιχειρήσεων στον έλεγχο του συγκροτήματος, οι ανωμαλίες που συνόδευαν τη συμμετοχή αυτή καθώς και οι παραβάσεις του νόμου 5076/31 και αποφάσεων της Νομισματικής Επιτροπής.

Την ίδια ημερομηνία, στις 5 Δεκεμβρίου 1975, υποβλήθηκε εμπιστευτική έκθεση του νομικού συμβούλου της Τράπεζας της Ελλάδος Ι. Πασσιά, ο οποίος ανέφερε ότι γνωμοδοτεί με βάση την παραπάνω έκθεση ελέγχου των δύο διευθυντών και ότι έπρεπε να ασκηθεί δίωξη μόνο για τις πράξεις μεταβίβασης των μετοχών και όχι για τις παραβάσεις των αποφάσεων της Νομισματικής Επιτροπής. Οι τελευταίες είχαν παραγραφεί, αφού είχαν τελεσθεί το 1972, μολονότι ήταν γνωστές στην Τράπεζα της Ελλάδος και τη Νομισματική Επιτροπή!

Τότε, την ίδια ημέρα, στις 5 Δεκεμβρίου 1975, υπογράφθηκε από τον πρόεδρο Δημοκρατίας το υπ’ αριθ. 861/5.12.75 προεδρικό διάταγμα για κρατική παρέμβαση σε όλο τον όμιλο της Εμπορικής Τράπεζας.

Σημειώνεται ότι τότε, προηγουμένως, σε συγκέντρωση δημοσιογράφων στο υπουργείο Συντονισμού, ο τότε υπουργός Παν. Παπαληγούρας ανακοίνωσε την απομάκρυνση του καθηγητού Στρατή Ανδρεάδη από τις διοικήσεις τριών τραπεζών του, δηλαδή της Εμπορικής Τράπεζας, της Ιονικής – Λαϊκής Τράπεζας και της Τράπεζας Επενδύσεων. Ταυτόχρονα ανακοίνωσε ότι καταργήθηκαν όλα τα καταστατικά όργανα των τραπεζών, δηλαδή το Διοικητικό Συμβούλιο και η γενική συνέλευση των μετόχων, ότι διορίσθηκαν προσωρινοί επίτροποι και ότι τα γεγονότα αυτά δεν πρέπει να δημιουργήσουν ανησυχίες στο κοινό, δεδομένου ότι τα οικονομικά στοιχεία των τριών τραπεζών και ιδιαίτερα της Εμπορικής Τράπεζας είναι εντόνως ικανοποιητικά.

Την επόμενη ημέρα, στις 6 Δεκεμβρίου του 1975, δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως η απόφαση της Νομισματικής Επιτροπής για το διορισμό των επιτρόπων στις τράπεζες, με διάρκεια θητείας δύο μηνών. Την ίδια μέρα εμφανίσθηκαν και εγκαταστάθηκαν στην Εμπορική Τράπεζα, στην Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα και στην Τράπεζα Επενδύσεων οι προσωρινοί επίτροποι Κουμβακάλης, Γκεϊβέλης και Τσουκαλαδάκης αντίστοιχα, που ήταν και οι τρεις διευθυντές της Τράπεζας της Ελλάδος.

Την ίδια ημέρα, στις 6 Δεκεμβρίου του 1975, παραδόθηκαν οι εκθέσεις των δύο διευθυντών και του νομικού συμβουλίου της Τράπεζας της Ελλάδος από τον τότε υπουργό Συντονισμού Παν. Παπαληγούρα στον εισαγγελέα για την άσκηση ποινικής δίωξης κατά του καθηγητού Στρατή Ανδρεάδη και άλλων 50 περίπου μελών των Διοικητικών Συμβουλίων των τραπεζών και των άλλων εταιρειών του συγκροτήματος. Την ίδια εποχή έγινε κρατικοποίηση και των Ελληνικών Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων, εταιρείας δηλαδή που διοικούσε επί 25 χρόνια ο Ανδρεάδης.

Μετά την εγκατάσταση των προσωρινών επιτρόπων στις τρεις τράπεζες, οι εξελίξεις στο συγκρότημα Ανδρεάδη διήρκεσαν (μετά από διορισμούς επιτρόπων, ασκήσεις αγωγών και ποινικών διώξεων στελεχών και αθώωσή τους κ.λπ) έως τις 27 Φεβρουαρίου 1978, όταν το Τριμελές Εφετείο Αθηνών αθώωσε τον μόνο πια κατηγορούμενο καθηγητή Ανδρεάδη.

Το σύμπλεγμα του τραπεζών και επιχειρήσεων του Ομίλου Ανδρεάδη, ο οποίος κρατικοποιήθηκε εν μια νυκτί και ο οποίος ύστερα από μερικά χρόνια … επανιδιωτικοποιήθηκε(βλέπε πιο κάτω) σιγά – σιγά ολόκληρος, είχε ως εξής:

1.Εμπορική Τράπεζα: Η Εμπορική Τράπεζα υπήχθη στη διοίκηση του Ανδρεάδη το 1952..

2. Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα: Η Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα εξαγοράσθηκε από τον Στρατή Ανδρεάδη το 1958.
3. Τράπεζα Πειραιώς: Εντάχθηκε στον όμιλο Ανδρεάδη το 1962.
4. Τράπεζα Αττικής: Εντάχθηκε στον όμιλο της Εμπορικής Τράπεζας το 1964.
5. Τράπεζα Επενδύσεων: Η Τράπεζα Επενδύσεων ιδρύθηκε το 1963 από το συγκρότημα της Εμπορικής Τράπεζας και με συμμετοχή ορισμένων από τις μεγαλύτερες τράπεζες του εξωτερικού.
6. «Ιονική» Ασφαλιστική: Ιδρύθηκε το 1939 και υπήχθη στον όμιλο Ανδρεάδη το 1958..
7. «Ο Φοίνιξ»: Ιδρύθηκε το 1928. Το 1942 η πλειοψηφία των μετοχών περιήλθε στην Εμπορική Τράπεζα και από το 1952 στη διοίκησή της από τον καθηγητή Στρατή Ανδρεάδη..
8. «ΓενικαίΑσφάλειαι Ελλάδος»: Ιδρύθηκε το 1917 και περιελήφθη στον όμιλο Ανδρεάδη από το 1962..
9. Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων: Ύστερα από διαγωνισμό που προκήρυξε το 1961 ο (τότε) Οργανισμός Βιομηχανικής Αναπτύξεως, η Εμπορική Τράπεζα και η Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα ίδρυσαν την εταιρεία αυτή.
10. «Ελληνική Βιομηχανία Χυμών και Κονσερβών»: Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1962 από την Εμπορική Τράπεζα και την Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα με σκοπό την αξιοποίηση της πλούσιας σε εσπεριδοειδή παραγωγής της χώρας μας και μάλιστα των νομών Κορινθίας, Αιγιαλείας, Ηλείας, Αχαΐας, Μεσσηνίας και της επαρχίας Τροιζηνίας.
11. Ελληνική Βιομηχανία Σάκων και Ειδών εκ Πλαστικής Ύλης: Το 1965 οι ασφαλιστικές εταιρείες «Φοίνιξ», «Ιονική» και «ΓενικαίΑσφάλειαι της Ελλάδος» ίδρυσαν την εταιρεία αυτή, με σκοπό την παραγωγή πλαστικών σάκων συσκευασίας χημικών λιπασμάτων.
12. «Ναυπηγεία Ελευσίνος»: Η εταιρεία αυτή ιδρύθηκε το 1962 από την Εμπορική Τράπεζα και την Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα.
13. Χίλτον: Από πολύ νωρίς, η δραστηριότητα του Ανδρεάδη επεκτάθηκε και στις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις με την ίδρυση το 1963 της εταιρείας «Ξενοδοχειακαί Επιχειρήσεις Ιονική». Η νέα εταιρεία κατόρθωσε να ανεγείρει, να εξοπλίσει και να αποπερατώσει το «AthensHilton» εντός μιας τριετίας και να το παραδώσει προς λειτουργία το Μάρτιο του 1963.
14. Το Διυλιστήριο «ΣΤΡΑΝ»: Ο Ανδρεάδης προσπάθησε μετά το 1968 να επεκταθεί και στο χώρο των καυσίμων, με την ίδρυση του διυλιστηρίου αυτού. Η προσπάθεια αυτή για πολλούς λόγους, που έχει αναφέρει σε σχετικό έντυπο ο ίδιος ο Ανδρεάδης απέτυχε(στις 27 Νοεμβρίου του 1973 η τότε «κυβέρνησις» αυθαιρέτως απαγόρευσε τη συνέχιση των έργων ανέγερσης του διυλιστηρίου ΣΤΡΑΝ).
15. 15. Την ίδια εποχή, το 1975, έγινε κρατικοποίηση και των Ελληνικών Ηλεκτρικών (Σιδηροδρόμων (ΕΗΣ), εταιρείας δηλαδή που διοικούσε επί 25 χρόνια ο Ανδρεάδης, και το 1976 ιδρύθηκαν οι Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι Αθηνών – Πειραιώς (ΗΣΑΠ).

Ίδρυση το 1977 κρατικού φορέα αστικών συγκοινωνιών που λειτουργούσε παρανόμως επί … χρόνια!

Με το Νόμο 588/1977, ιδρύθηκε υπό το κλίμα μιας έντονης «σοσιαλμανίας», από την τότε «δεξιά» ή «φιλελεύθερη» κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας η Επιχείρηση Αστικών Συγκοινωνιών (ΕΑΣ) και ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών (ΟΑΣ), ο γνωστός Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Αθήνας (ΟΑΣΑ), ο οποίος επόπτευε και συντόνιζε στο έργο τους και τους άλλους δύο κρατικούς φορείς αστικών συγκοινωνιών, δηλαδή τα Ηλεκτροκίνητα Λεωφορεία Περιοχής Αθηνών – Πειραιώς (ΗΛΠΑΠ) και Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι Αθηνών – Πειραιώς (ΗΣΑΠ), όπως λέγονταν.

Ο ιδρυτικός νόμος 588/1977 πρόβλεπε την καταβολή από το κράτος, ως μοναδικό μέτοχο, το ποσό των 50.000.000 δραχμών ως μετοχικό κεφάλαιο. Το ποσό αυτό, όπως αποκάλυπτα τότε κάθε χρόνο στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» αναλύοντας τον ισολογισμό του ΟΑΣ δεν είχε καταβληθεί τουλάχιστον έως τα μέσα της δεκαετίας του 1980, μολονότι συνεχώς επισημαινόταν στο Πιστοποιητικό των ορκωτών λογιστών, το οποίο συνόδευε τον εκάστοτε ισολογισμό! Σημειώνεται ότι ο ΟΑΣ λειτουργούσε και λειτουργεί και διέπεται από τις διατάξεις της νομοθεσίας περί ανωνύμων εταιρειών και, συνεπώς, το κεφάλαιο αποτελεί κύριο και ουσιώδες στοιχείο της σύστασης μιας ανώνυμης εταιρείας. Η μη καταβολή του αμέσως από μιαν ιδιωτική εταιρεία συνεπάγεται την άρση της άδειας λειτουργίας της! Κι όμως, ο ΟΑΣ λειτουργούσε επί σειράν ετών … παρανόμως!!!

Το 1977, συγχωνεύθηκαν ο Εθνικός Οργανισμός Ελληνικής Χειροτεχνίας (ΕΟΕΧ) και το Κέντρο Βιοτεχνικής Αναπτύξεως (ΚΕΒΑ) σε κοινό οργανισμό, τον Ελληνικό Οργανισμό Μικρομεσαίων Μεταποιητικών Επιχειρήσεων και Χειροτεχνίας (ΕΟΜΜΕΧ).

Την ίδια χρονιά, το 1977, ιδρύθηκε ο Οργανισμός Προωθήσεως Εξαγωγών (ΟΠΕ).

Το 1979, ιδρύθηκε η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου (ΚΕΔ) για την … αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου!

Στη δεκαετία του 1970, για να μην πολυλογούμε, ιδρύθηκαν η Δημόσια Επιχείρηση Πολεοδομήσεως, Οικισμού και Στεγάσεως (ΔΕΠΟΣ), η Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου (ΔΕΠ), η Ελληνική Εταιρεία Βιομηχανικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΕΛΕΒΜΕ), η Ελληνική Βιομηχανία Όπλων, η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, ενώ σε όλα αυτά προστέθηκαν το 1975, όπως έχουμε αναφέρει, και 15 τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, εμπορικές, βιομηχανικές και ξενοδοχειακές επιχειρήσεις του Ομίλου Ανδρεάδη.

Η εικόνα της «Λερναίας Ύδρας»

Το 1981, όταν το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές, κληρονόμησε από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας «καμένη γη», αλλά και έναν εντυπωσιακό γαλαξία 119 τραπεζικών, ασφαλιστικών, βιομηχανικών, εμπορικών, ξενοδοχειακών, τεχνικών, εξαγωγικών και ενεργειακών επιχειρήσεων που το ίδιο κόμμα, με διάφορες ονομασίες, είχε ιδρύσει από το 1914!

Παραθέτουμε το σχετικό πίνακα έτσι για την ιστορία:

1. Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ).
2. Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου (ΔΕΠ)
3. Δημοτική Επιχείρηση Φωταερίου (ΔΕΦΑ)
4. Ανώνυμος Εταιρεία Διώρυγος Κορίνθου (ΑΕΔΙΚ)
5. Ελληνικά Ταχυδρομεία (ΕΛΤΑ)
6. Ελληνική Ραδιοφωνία – Τηλεόραση (ΕΡΤ)
7. Επιχείρηση Αστικών Συγκοινωνιών (ΕΑΣ)
8. Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι Αθηνών – Πειραιώς ( ΗΣΑΠ)
9. Ηλεκτροκίνητα Λεωφορεία Περιοχής Αθηνών – Πειραιώς (ΗΣΑΠ)
10. Ηλεκτροκίνητα Λεωφορεία Περιοχής Αθηνών Πειραιώς (ΗΛΠΑΠ)
11. Ολυμπιακή Αεροπορία (ΟΑ)
12. Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών (ΟΑΣ)
13. Οργανισμός Λιμένος Θεσσαλονίκης (ΟΛΘ)
14. Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς (ΟΛΠ)
15. Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος (ΟΣΕ)
16. Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος (ΟΤΕ)
17. Υπηρεσία Ενημερώσεως Ενόπλων Δυνάμεων (ΥΕΝΕΔ)
18. Εταιρεία Υδρεύσεως και Αποχετεύσεων Πρωτευούσης (ΕΥΔΑΠ)
19. Οργανισμός Αποχετεύσεως Θεσσαλονίκης (ΟΑΘ)
20. Ταμείο Υδρεύσεως Θεσσαλονίκης
21. Ελληνικά Διυλιστήρια Ασπροπύργου
22. Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία

(Οι ακόλουθες δημόσιες 37 επιχειρήσεις , οι οποίες εντυπωσιάζουν για τους ευρηματικούς τίτλους τους και το … άφθονο γάλα…, ελέγχονταν από την Αγροτική Τράπεζα)

23. Εταιρεία Ψυκτικής Προστασίας Αγροτικών Προϊόντων Μεσσηνίας (ΕΨΥΠΑΜ)
24. ΣΕΠΕΚ
25. ΣΕΚΟΒΕ
26. Εταιρεία Αγροτικής Αναπτύξεως «Ευρυτανία»
27. Ελληνική Βιομηχανία Κρέατος
28. ΣΥΝΕΡΓΑΛ
29. ΝΕΣΤΛΕ Βιομηχανία Γάλακτος
30. ΣΕΒΑΘ
31. Εταιρεία Αναπτύξεως Αλιείας ΕΤΑΝΑΛ
32. Βιομηχανία Γάλακτος «Αιτωλική»
33. Νέα ΑΓΡΕΞ
34. Ελληνική Βιομηχανία Ζωοτροφών (ΕΛΒΙΖ)
35. ΕΤΕΑΠ
36. Εταιρεία Σουλτανοπαραγωγών Κρήτης
37. ΒΙΟΧΥΜ
38. ΕΣΠΕΡΙΣ
39. ΗΛΒΙΓΑΛ (Βιομηχανία Γάλακτος)
40. Δωδώνη (Βιομηχανία Γάλακτος)
41. Όλυμπος (Βιομηχανία Γάλακτος)
42. ΠΡΟΒΙΓΑΛ (Βιομηχανία Γάλακτος)
43. Χαλκιδική (Βιομηχανία Γάλακτος)
44. ΣΕΡΓΑΛ (Βιομηχανία Γάλακτος)
45. Γεωργική Βιομηχανία Ρητίνης Ποσειδωνίας
46. Εργοστάσιο Ερυθρού Πιπέρεως Αριδαίας
47. Ψυκτικές Εγκαταστάσεις Κοπάνου Ναούσης
48. ΑΒΙΚΩ
49. Επεξεργασία Φρούτων Βέρμιον – Νάουσα
50. Ψυκτικές εγκαταστάσεις Σκύδρας
51. Αγροτική Ένωση Βιομηχανικών Εγκαταστάσεων Κερκύρας
52. ΑΣΤΥ (Βιομηχανία Γάλακτος)
53. Κοινοπραξία Γάλακτος Κωπαϊδας
54. Εργοστάσιο Γάλακτος Τρικάλων
55. Βιομηχανία Γάλακτος Ξάνθης
56. ΝΕΟΓΑΛ (Βιομηχανία Γάλακτος)
57. Βιομηχανία Γάλακτος Λαμίας
58. Οινοποιείο Ραψάνης
59. Ελληνική Βιομηχανία Ζαχάρεως

(Οι ακόλουθες 14 κρατικές επιχειρήσεις, οι οποίες δεν ανήκαν όλες στον τομέα της … βιομηχανίας, ελέγχονταν από την ΕΤΒΑ)

60. Γενική Βιομηχανία Κρέατος
61. Βιομηχανία Αζωτούχων Λιπασμάτων
62. Γενική Εταιρεία Μελετών, Ερευνών και Εκμεταλλεύσεων (πολύ … διαφωτιστικό!)
63. Ελληνική Εταιρεία Επενδύσεων Χαρτοφυλακίου
64. Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου
65. Ελληνικές Εξαγωγές
66. Ελληνική Βιομηχανία Αμμωνίας
67. Μεταλλεία Αμιάντου Β. Ελλάδος
68. Ελληνικός Αμίαντος
69. Ελληνικά Μάρμαρα
70. Κλωστήρια Φιλιατρών
71. Ίσαρης – Βασιλειάδης
72. Ελληνική Βιομηχανία Κρέατος
73. Ελληνική Βιομηχανία Ηλεκτρονικών

(Συνεχίζεται ο πίνακας με άλλες κρατικές επιχειρήσεις σε άλλους τομείς)

74. Δημόσια Επιχείρηση Πολεοδομήσεως, Οικισμού και Στεγάσεως (ΔΕΠΟΣ)
75. Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ)
76. Ελληνικός Οργανισμός Μικρομεσαίων Μεταποιητικών Επιχειρησεων και Χειροτεχνίας (ΕΟΜΜΕΧ)
77. Ελληνικός Οργανισμός Τυποποιήσεως (ΕΛΟΤ)
78. Κεντρική Λαχαναγορά Θεσσαλονίκης
79. Κτηματική Εταιρεία Δημοσίου (ΚΤΕ)
80. Οργανισμός Κεντρικής Λαχαναγοράς Αθηνών (ΑΚΛΑ)
81. Οργανισμός Προωθήσεως Εξαγωγών (ΟΠΕ)
82. Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος (ΑΤΕ)
83. Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ)
84. Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων
85. Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.

(Τα ακόλουθα πιστωτικά ιδρύματα ελέγχονταν έμμεσα από το κράτος μέσω Εθνικής Τράπεζας)

86. ΕΤΕΒΑ
87. Τράπεζα Επαγγελματικής Πίστεως
88. Τράπεζα Υποθηκών
89. Αραβοελληνική Τράπεζα
90. Αμοιβαίο Κεφάλαιο «Δήλος»
91. Εθνική Εταιρεία Επενδύσεων Χαρτοφυλακίου
92. Εθνική Ασφαλιστική
93. Αστήρ Ασφαλιστική
94. Ελληνική Εταιρεία Ασφαλίσεων Πλοίων και Αεροσκαφών
95. Εθνική Ανώνυμος Εταιρεία Διοικήσεως και Οργανώσεως
96. Αστήρ Τουριστική και Ξενοδοχειακή
97. Προνομιούχος Ανώνυμος Εταιρεία Γενικών Αποθηκών
98. Ελληνική Εταιρεία Βιομηχανικών και Μεταλλευτικών Επενδύσεων
99. Νεώριον Σύρου

(Οι ακόλουθες δημόσιες επιχειρήσεις ελέγχονταν από την Εμπορική Τράπεζα, η οποία κρατικοποιήθηκε εν μια νυκτί το 1975)

100. Ιονική και Λαϊκή Τράπεζα
101. Τράπεζα Επενδύσεων
102. Τράπεζα Αττικής
103. Τράπεζα Πειραιώς
104. Ελληνική Εταιρεία Διαχειρίσεως Αμοιβαίων Κεφαλαίων
105. Φοίνιξ Ασφαλιστική
106. Ιονική Ασφαλιστική
107. Ιονική Ξενοδοχειακή (Χίλτον)
108. Γερανός, Τεχνική και Εμπορική
109. Ναυπηγεία Ελευσίνος
110. Ελληνική Εταιρεία Γενικών Επιχειρήσεων
111. Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων
112. Ελληνική Βιομηχανία Χυμών και Κονσερβών

(Οι ακόλουθες δημόσιες επιχειρήσεις ελέγχονταν από την κρατική ΕΤΕΒΑ, θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας)

113. Διεθνική Εταιρεία Διαχειρίσεως Αμοιβαίων Κεφαλαίων
114. ΕΔΕΧ, Εταιρεία Διεθνών Επενδύσεων Χαρτοφυλακίου
115. Ασφαλιστική ΕΤΕΒΑ
116. Δαφνίλα Τουριστική
117. Ολυμπιάς ΑΕ Τουρισμός – Ξενοδοχεία
118. Ανώνυμος Ελληνική Εταιρεία Αναπτύξεως Εξαγωγών – HEDCO
119. Ελληνική Βιομηχανική Εταιρεία Αξιοποιήσεως Ενεργειακών Πόρων.

Σε όλες αυτές τις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς, το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση μετά το 1981 πρόσθεσε, όπως θα αναφέρουμε στη συνέχεια, δεκάδες άλλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, που κρατικοποίησε και ενέταξε το 1983 στον περιβόητο Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων που κόστισε στους Έλληνες φορολογούμενους πάνω από ένα τρις. δραχμές!

Μετά το 1991 άρχισαν δειλά οι«ξορκισμένες» από όλους αποκρατικοποιήσεις ή επανιδιωτικοποιήσεις!

Σημειώνεται ότι λέξεις ή φράσεις όπως «αποκρατικοποιήσεις», «ιδιωτικοποιήσεις», «εκποίηση δημόσιας περιουσίας», «μετοχοποίηση» και «συμμετοχή ιδιωτών στο μετοχικό κεφάλαιο δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών» ήταν «ξορκισμένες» έως το 1990. Για πρώτη φορά λέξεις ή προθέσεις όπως «ιδιωτικοποιήσεις», «αποκρατικοποιήσεις», «εκποίηση δημόσιας περιουσίας», «μετοχοποίηση» και «συμμετοχή ιδιωτών στο μετοχικό κεφάλαιο δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών» αναφέρθηκαν στις Προγραμματικές Δηλώσεις που ανέγνωσε στη Βουλή ο τότε νέος πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στις 24 Απριλίου 1990 και σε όλους τους κρατικούς προϋπολογισμούς που κατατέθηκαν στη Βουλή μετά το 1990. Κι όπως είναι γνωστό, έγινε … χαλασμός σε όλη τη χώρα από τις λυσσαλέες αντιδράσεις, κυρίως του ΠΑΣΟΚ και των αρχισυνδικαλιστών του!

Η πρώτη ιδιωτικοποίηση, η οποία προωθήθηκε σε υλοποίηση των προγραμματικών αυτών δεσμεύσεων, ήταν η περιπετειώδης αποκρατικοποίηση της Επιχείρησης Αστικών Συγκοινωνιών (ΕΑΣ) και η αντικατάστασή της από τις «Συγκοινωνιακές Επιχειρήσεις» (ΣΕΠ) το 1991, με τη συμμετοχή κυρίως οδηγών των κρατικών συγκοινωνιακών επιχειρήσεων που καταργήθηκαν. Πρόκειται μάλιστα για μιαν ιδιωτικοποίηση από την οποία όχι μόνο δεν εξασφαλίσθηκαν έσοδα από την πώληση αυτή, αλλά, όπως προκύπτει από την Εισηγητική Έκθεση του Κρατικού Προύπολογισμού του 1992, επιβαρύνθηκε το Δημόσιο και με 12 δισ. δραχμές!

Η άλλη και μάλιστα η πρώτη ουσιαστική ιδιωτικοποίηση ήταν η πώληση της Τράπεζας Πειραιώς σε Όμιλο Επενδυτών το 1991, η πώληση της Τράπεζας Αθηνών στην HanwhaFirstInvestment το 1993 και η αποκρατικοποίηση της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης με την εισαγωγή της στο Χρηματιστήριο το 1993.

Μετά τις εκλογές του 1993 και την άνοδο ξανά στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ, η νέα τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι άλλες έως το Μάρτιο του 2004, ξεχνώντας όλες τις προηγούμενες λυσσαλέες αντιδράσεις, κατάρτιζαν συνεχώς προγράμματα αποκρατικοποιήσεων και μετοχοποιήσεων. Από τις αποκρατικοποιήσεις αυτές οι κυβερνήσεις το ΠΑΣΟΚ μέσα σε έξι χρόνια εξασφάλισαν έσοδα 13,7 δις. ευρώ και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας την περίοδο 2004 – 2008 έσοδα 7,6 δις. ευρώ.

Το χρονικό των αποκρατικοποιήσεων

Το χρονικό των μετοχοποιήσεων, ιδιωτικοποιήσεων ή αποκρατικοποιήσεων μετά το 1991 έχει ως εξής:

• 1991: Πώληση της Τράπεζας Πειραιώς σε Όμιλο επενδυτών υπό τον καθηγητή και τραπεζίτη Μιχάλη Σάλλα.
• 1991: Ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών με την ίδρυση των Συγκοινωνιακών Επιχειρήσεων (ΣΕΠ)
• 1993: Μετοχοποίηση και εσαγωγή της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζ’αχαρης στο Χρηματιστήριο.
• 1993: Πώληση της Τράπεζας Αθηνών στην HanwhaFisrtInvestment.
• 1996: Πρώτη μετοχοποίηση ΟΤΕ
• 1997: Αναγγελία μετοχοποίησης Ομίλου ΔΕΠ
• 1998: Πρώτη και δεύτερη μετοχοποίηση Καταστημάτων Αφορολογήτων ειδών (δημόσια έσοδα 20 δισ. δραχμές και 82 δισ. δραχμές αντίστοιχα)
• 1998: Πρώτη και δεύτερη μετοχοποίηση Χρηματιστηρίου Αθηνών (δημόσια έσοδα 22 δισ. δραχμές και 10 δισ. δραχμές αντίστοιχα)
• 1998: Δεύτερη και τρίτη μετοχοποίηση ΟΤΕ (δημόσια έσοδα 126 δισ. δραχμές και 302 δισ. δραχμές αντίστοιχα)
• 1998: Πώληση μετοχών Εθνικής Τράπεζας (δημόσια έσοδα 63 δισ. δραχμές)
• 1998: Πώληση Τράπεζας Κρήτης στην Eurobank (δημόσια έσοδα –προκαταβολή- 22 δισ. δραχμές)
• 1998: Μετοχοποίηση ΔΕΠ (δημόσια έσοδα 35 δισ. δραχμές)
• 1998: Τράπεζα Μακεδονίας – Θράκης από Τράπεζα Πειραιώς (έσοδα 27,3 δισ. δραχμές)
• 1998: Πώληση της Τράπεζας Κεντρικής Ελλάδος στην Εγνατία Τράπεζα (έσοδα 17,3 δισ. δραχμές)
• 1998: Μετοχοποίηση Ολύμπικ Κέτερινγκ (έσοδα 2,5 δισ. δραχμές)
• 1998: Μετοχοποίηση Γενικής Τράπεζας (έσοδα 14 δισ. δραχμές)
• 1998: Αναγγελία για την εισαγωγή στο Χρηματιστήριο την περίοδο 1998 – 2000 των ακόλουθων κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων:Διώρυγα Κορίνθου, ΔΕΘ, Κτηματική Εταιρεία Δημοσίου, ΕΥΔΑΠ, Οργανσιμοί Αποχέτευσης και Υδρευσης Θεσσαλονίκης, Οργανισμός Διεξαγωγής Ιπποδρομιών Ελλάδος, Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς, Οργανισμός Λιμένος Θεσσαλονίκης, Ολύμπικ Κέτερινγκ, Ολυμπιακή τουριστική και Οργανισμός Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου (ΟΠΑΠ).
• 1999: Τέταρτη μετοχοποίηση ΟΤΕ (δημόσια έσοδα 341 δισ. δραχμές)
• 1999: Μετοχοποίηση Εθνικής Τράπεζας (δημόσια έσοδα 281 δισ. δραχμές)
• Τρίτη μετοχοποίηση Καταστημάτων Αφορολογήτων Ειδών (δημόσια έσοδα 127 δισ. δραχμές)
• 1999: Νέα μετοχοποίηση ΔΕΠ (έσοδα 50 δισ. δραχμές)
• 1999: Μετοποίηση ΔΕΠΑ (έσοδα 35 δισ. δραχμές)
• 1999: Μετοποίηση ΕΥΔΑΠ (έσοδα 60 δισ. δραχμές)
• 1999: Πώληση Ιονικής Τράπεζας στην AlphaBank (έσοδα 272 δισ. δραχμές)
• 1999: Νέα μετοχοποίηση Ολύμπκ Κέτερινγκ (έσοδα 3 δισ. δραχμές)
• 1999: Μετοχοποίηση ΕΤΒΑ (75 δισ. δραχμές)
• 2001: Μετοχοποίηση της Εταιρείας Ύδρευσης Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης (έσοδα 10 εκατ. ευρώ)
• 2001: Μετοχοποίηση Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης (έσοδα 20 εκατ. ευρώ)
• 2001: Νέα μετοχοποίηση ΟΠΑΠ (έσοδα 90 εκατ. ευρώ)
• 2002: Πώληση της ΕΤΒΑ στην Τράπεζα Πειραιώς (έσοδα 511 εκατ. ευρώ)
• 2002: Νέα μετοχοποίηση ΟΤΕ (έσοδα 652 εκατ. ευρώ)
• 2002: Νέα μετοχοποίηση ΟΠΑΠ (508 εκατ. ευρώ)
• 2002: Πρώτη και δεύτερη μετοχοποίηση ΔΕΗ (έσοδα 814 εκατ. ευρώ)
• 2002: Πώληση πακέτου 2,3% μετοχών που είχε η Εμπορική Τράπεζα στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων στην ΚρεντίΑγκρικόλ – CA (έσοδα 56 εκατ. ευρώ)
• 2002: Πώληση 58% της Ολύμπικ Κέτερινγκ στην Everest Α.Α. (έσοδα 18 εκατ. ευρώ)
• 2002: Πωληση 49% του Ελληνικού Καζίνου Πάρνηθας στην κοινοπραξία Hyatt –ET και Επενδύσεις (έσοδα 170 εκατ. ευρώ)
• 2002: Μακροχρόνια μίσθωση και επενδύσεις των Ακτών Αττικης (έσοδα 32 εκατ. ευρώ).
• Πώληση των Ελληνικών Ναυπηγείων (Ναυπηγεία Σκαραμαγκά) στην HDW.
• 2003: Τρίτη μετοχοποίηση ΔΕΗ (έσοδα 636 εκατ. ευρώ)
• 2003: Πώληση πακέτου 11% της Εθνικής Τράπεζας (έσοδα 490 εκατ. ευρώ)
• 2003: Δημόσια εγγραφή Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς (έσοδα 55 εκατ. ευρώ)
• 2003: Πώληση πακέτου 33,4% της Ελληνικά Χρηματιστήρια Ελλάδος (έσοδα 89 εκατ. ευρώ)
• 2003: Τρίτη (24,61%) μετοχοποίηση ΟΠΑΠ (έσοδα 736 εκατ. ευρώ)
• 2003: Πώληση πακέτου 16,65% των Ελληνικών Πετρελαίων (έσοδα 326 εκατ. ευρώ)
• 2003: Πώληση πακέτου 40% των Καταστημάτων Αφορολογήτων Ειδών (έσοδα 174 εκατ. ευρώ)
• 2004: Πωληση πακέτου 8,21% των Ελληνικών Πετρελαίων (έσοδα 192 εκατ. ευρώ)
• 2004: Πώληση πακέτου 7,46% της Εθνικής Τράπεζας (562 εκατ. ευρώ).
• 2005: Διάθεση 16,44% μετοχών του ΟΠΑΠ (1.266 εκατ. ευρώ)
• 2005: Διάθεση 10% των μετοχών του ΟΤΕ (835 εκατ. ευρώ)
• 2006: Διάθεση του 7,18% των μετοχών της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος (328 εκατ. ευρώ)
• 2006: Κεφαλαιακή αναδιάρθρωση Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και μετοχική συνεργασίας με ΕΛΤΑ (436 εκατ. ευρώ)
• 2006:Εισαγωγή στο Χρηματιστήριο Αθηνών με τη διάθεση 34,84% των μετοχών του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (612 εκατ. ευρώ)
• Διάθεση του 11,01% των μετοχών της Εμπορικής Τράπεζας (364 εκατ. ευρώ).
• 2007: Προσφορά 10,7% των μετοχών του ΟΤΕ κλπ(1.700 εκατ. ευρώ).
• 2008: Αποκρατικοποίηση των καζίνων Κέρκυρας και Πάρνηθας, της Τράπεζας της Αττικής και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (1.600 εκατ. ευρώ).

Η ΜΕΓΑΛΗ ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας.

Από τον Αθανάσιο Χ. Παπανδρόπουλο

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. (Διαβάστε το όλο. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η οργή σας και δεν θα πιστεύετε τις αποκαλύψεις οι οποίες λόγω του έγκριτου δημοσιογράφου είναι όλες τεκμηριωμένες).

«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».

«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.

«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος – όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ότι στην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.

Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του – όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα – Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.

Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.

«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.

2. [Η δημιουργία των μηχανισμών]Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.

Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.

Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο!

Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!

Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται. Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.

Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρόνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.

Συγκλονιστικά και απολύτως ελεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη του Oικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000.

Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτοριανούς της «Αλλαγής».
Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεωκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεωκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.

3. [Αριθμοί και γεγονότα] Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται
μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια – η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της – αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει. Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.

Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ. Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες – ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) – είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.

Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν. Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ. Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.

Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα [4]. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη. Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.

Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Όλος αυτός δεσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών. Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.

Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.

Παραπομπές:

[1] Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα…, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.
[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλκιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο http://tiny.cc/j3jax
[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.
[4] Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.

Read More