Μουσουλμάνα υπουργός της Γερμανίας λέει ό,τι δεν υπάρχει γερμανική κουλτούρα!

H κυρία Aydan Özoğuz 

τουρκικής καταγωγής, μουσουλμάνα και υπουργός (των σοσιαλιστών) μετανάστευσης, δήλωσε ότι ότι κάποιοι παιδικοί γάμοι πρέπει να επιτρέπονται (We can’t ban all child marriage) και ότι πέραν της γλώσσας δεν υπάρχει πια αναγνωρίσιμη Γερμανική κουλτούρα (A specifically German culture, beyond the language, is simply not identifiable). Στη χώρα του Καντ κορυφαίοι υπουργοί διατυπώνουν ελεύθερα τέτοιες λογικές ανοησίες. Μόνο και μόνο επειδή η άποψή αυτή είναι πια "correct" και έχει πια και αρκετούς οπαδούς.

Οι ΗΠΑ απέκτησαν ταυτότητα ακριβώς γιατί υπήρξαν -πραγματικά και όχι κίβδηλα- πολυπολιτισμικό σταυροδρόμι. Μόνο που ήταν μη επιθετικοί πολιτισμοί που όλοι προσυπέγραφαν το περίφημο αμερικάνικο όνειρο και τις αξίες που το εδραίωναν. Η Γερμανία σήμερα δεν έχει καμμιά σχέση με τις ΗΠΑ του 20ου αιώνα. Έχει κατακλυσθεί από μουσουλμάνους που δεν προσυπογράφουν καμμιά ευρωπαϊκή αξία ούτε κομίζουν καμμιά άλλη δική τους, πέρα από τη βία, τη θεσμοθετημένη βλακεία, το μισογυνισμό και τη θρησκοληψία.

Έτσι η Λουκία Ρίτσαρντς που ζει στο Αμβούργο από το 1988 περιγράφει (Γερμανία- ο νέος μισογυνισμός the books journal, 08/18) πως σιγά σιγά μαυρίζει στην πόλη το τοπίο, πως η μεγάλη πλειοψηφία από τις τουρκάλες φοράνε πια μαντήλες ενώ στον τύπο έγινε πρόσφατα θέμα η περίπτωση τρίγαμων μουσουλμάνων που αφού πήραν πολιτικό άσυλο διεκδικούν το δικαίωμα να φέρουν όλες τις συζύγους τους. Τη στιγμή που οι συγγενείς των θυμάτων της ισλαμικής τρομοκρατικής επίθεσης στο Βερολίνο κλήθηκαν να πληρώσουν τα έξοδα της νεκροτομής...

Μπορεί οι μουσουλμάνοι να παραμείνουν παρίες για όλες τις βαριές και μη δημιουργικές δουλειές όπως γίνεται σήμερα (λόγω βέβαια βαριάς μορφής εγγενούς καθυστέρησης και όχι λόγω διακρίσεων), μπορεί να αυξηθούν πληθυσμιακά και να κάνουν άλλες σκέψεις... Το σίγουρο είναι ότι αποκλείεται ποτέ να υπάρξει ώσμωση της δύσης με το Ισλάμ. Κάτι τέτοιο υπάρχει στο αρρωστημένο μυαλό της τζάμπα κορεκτίλας που έχει τη γνωστή και ανίατη έχθρα με τον καπιταλισμό, αλλά κανείς από τα δύο μέρη δεν επιθυμεί στ΄αληθεια κάτι τέτοιο.

Η ανοχή στην καταπίεση και στη βαρβαρότητα τον 21ο αιώνα λέγονται πολυ-πολιτισμικότητα. Όπως οι έπαινοι στο σταλινισμό και η ανοχή στα γκούλαγκ τον 20ο αιώνα λεγόταν σοσιαλισμός.

Ντοπιαστικά και άθλια και τα μεν και τα δε αλλά σαφέστατα μειοψηφικά.

Nikos Sakkas

infognomonpolitics