Video of Επεισόδιο με τον νομπελίστα James Watson στην Πάτρα.mp4
30 Οκτ 2019
Όλα άρχισαν από την αποθέωση του μαθητή που μούντζωσε επισήμους
Κατερίνα Παναγοπούλου
28 Οκτωβρίου 2011.
Ένας μαθητής από τη Λάρισα μουντζώνει τους επισήμους στη μαθητική
παρέλαση. Η φωτογραφία κάνει τον γύρο των τηλεοπτικών δελτίων και των
σάιτ. Ο δήμαρχος Λάρισας Κ. Τζανακούλης δηλώνει ότι «δεν πρέπει να
υποστεί κυρώσεις ο μαθητής για να μη στιγματιστεί για την υπόλοιπη ζωή
του», οι μαθητές απειλούν με καταλήψεις σε περίπτωση τιμωρίας του, ενώ
ένα κίνημα υπέρ του νεαρού, κατακλύζει τα social media. Δημοσιολόγοι και
αναλυτές τον αποθεώνουν. Κάποιοι λίγοι κάτι ψελλίζουν κάτι περί αγωγής,
τρόπων και ευγένειας, αλλά παραδίδονται αμέσως στη χλεύη του όχλου που
θέλει «κρεμάλες στους πολιτικούς».
Στα χρόνια των μνημονίων ακολούθησαν πολλά. Χτισίματα καθηγητικών γραφείων, αδειάσματα κάδων σκουπιδιών σε πρυτανικά γραφεία, βίαιες διακοπές συνεδριάσεων οργάνων της διοίκησης, ξυλοδαρμοί και ομηρίες πανεπιστημιακών. Η επωδός πάντα ίδια. «Αντιδρούμε έτσι, γιατί μας κλέβουν το μέλλον μας». Η πλατεία των Αγανακτισμένων μορφοποίησε τον κυρίαρχο λόγο της νέας γενιάς.
Η αρχή του κακού βέβαια είχε γίνει πολύ πριν τα μνημόνια. Όταν γονείς, κόμματα, καθηγητές θεωρούσαν νορμάλ, λίγο πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα, μαθητές και εξωσχολικοί να κάνουν κατάληψη του σχολείου, να βανδαλίζουν τις αίθουσες και κανένας να μην τιμωρείται ποτέ και για τίποτα. Όλοι το θεωρούσαν κάτι σαν έθιμο, σαν το στόλισμα του δέντρου ή το βάψιμο των πασχαλινών αυγών, παραβλέποντας ότι υποβαθμίζοντας το επίπεδο των δημόσιων σχολείων, μεροληπτείς υπέρ των πλουσίων. Αλλά και στα πανεπιστήμια η εικόνα ανομίας και χάους έχει βαθύ παρελθόν.
Οκτώβριος 2006: Ο τότε πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης, Ιωακείμ Γρυσπολάκης, δέχθηκε στο γραφείο του επίθεση από 12 κουκουλοφόρους, επειδή είχε κάνει αίτημα προς τον εισαγγελέα για εκδίωξη των εξωπανεπιστημιακών καταληψιών από το κτίριο του Πολυτεχνείου. Το 2011 δέχθηκε επίθεση από κουκουλοφόρους, ενώ την ίδια χρονιά ομάδα 30 ατόμων εισέβαλε στην αίθουσα όπου έκανε μάθημα, του πέταξε αυγά, και ένας μάλιστα τον γρονθοκόπησε.
Νοέμβριος 2006: Το Ελεγκτικό Συνέδριο είχε ζητήσει τη διενέργεια δημόσιου διεθνούς διαγωνισμού για τη σίτιση. Στις 29 Νοεμβρίου φοιτητές εισβάλλουν στο γραφείο του τότε αντιπρύτανη Θανάση Καραμπίνη, τον βγάζουν έξω με τη βία και χτίζουν την είσοδο, διότι είχε ταχθεί υπέρ του διαγωνισμού. Οι 6 κατηγορούμενοι για το «χτίσιμο» αθωώνονται από το δικαστήριο.
Ιούνιος 2008: Φοιτητές επιτέθηκαν στον τότε πρύτανη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, Αναστάσιο Μάνθο, διότι διαφωνούσαν με τη σύνταξη τετραετών συμβάσεων προγραμματισμού ανάμεσα στο Πανεπιστήμιο και το Υπουργείο Παιδείας. Ομάδα φοιτητών εισέβαλε στην αίθουσα όπου συνεδρίαζε η Σύγκλητος, απαιτώντας με τη βία να μη συζητηθεί το θέμα σε εκείνη ή οποιαδήποτε άλλη συνεδρίαση. Ο πρύτανης αρνήθηκε να υποσχεθεί ότι θα το κάνει, με αποτέλεσμα να βρεθεί στο νοσοκομείο μετά από βαριά χτυπήματα (και) στο κεφάλι.
Δεκέμβριος 2009: Ο τότε πρύτανης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, Χρήστος Κίττας, δέχθηκε επίθεση από αντιεξουσιαστές που εισέβαλαν στην Πρυτανεία, με αποτέλεσμα να διακομισθεί με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις στο νοσοκομείο. Κατά τη διάρκεια μάλιστα της μεταφοράς του υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο.
Απρίλιος 2011: Ο Αμερικανός νομπελίστας Ιατρικής James Watson είχε προσκληθεί από το Πανεπιστήμιο Πατρών στο πλαίσιο του 12ου Συνεδρίου Χημείας. Στην αίθουσα εισέβαλαν αντιεξουσιαστές και ο νομπελίστας σώθηκε από θαύμα, αφού φυγαδεύτηκε την τελευταία στιγμή, λίγο πριν δεχτεί χτύπημα από κοντάρι. Μάλιστα κατά τη συμπλοκή τραυματίστηκαν δύο καθηγητές.
Δεκέμβριος 2012: Ομάδα κουκουλοφόρων εισέβαλε στον χώρο της Πρυτανείας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, αναζητώντας τον Πρύτανη, ο οποίος εκείνη την ώρα απουσίαζε. Αφού τρομοκράτησε το προσωπικό της Πρυτανείας, το υποχρέωσε να ανοίξει το γραφείο του Πρύτανη. Στη συνέχεια επιδόθηκε σε μεγάλης έκτασης βανδαλισμούς και καταστροφές.
Νοέμβριος 2013: Φοιτητές «χτίζουν» με βιβλία την πόρτα του γραφείου του Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ως ένδειξη συμπαράστασης στους διοικητικούς υπαλλήλους των ΑΕΙ, που θα έμπαιναν σε διαθεσιμότητα
Νοέμβριος 2014: Φοιτητές αδειάζουν σακούλες με βουνά σκουπιδιών στο γραφείο του αντιπρύτανη του ΕΚΠΑ, κ. Αντώνη Καλοκαιρινό, ως αντίδραση για τις κακές συνθήκες καθαριότητας του Πανεπιστημίου.
Φεβρουάριος 2017: Ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος
πέφτει θύμα άγριου ξυλοδαρμού μέσα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τρία άτομα
που έκαναν γκράφιτι στους τοίχους του Πανεπιστημίου γρονθοκόπησαν τον
καθηγητή επειδή τους έκανε παρατήρηση.
Ιούνιος 2017: Ομάδα φοιτητών εισέβαλε στο γραφείο του πρύτανη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας-Θράκης απαιτώντας να τους πει τις απόψεις του για το ΝΑΤΟ. Στη συνέχεια συγκεντρώθηκαν στην είσοδο του Πανεπιστημίου και βανδάλισαν το μαρμάρινο δάπεδο της εισόδου και τους τοίχους με συνθήματα.
Δεκέμβριος 2017: Επίθεση από κουκολοφόρους
στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας-Θράκης. Όπως ανέφεραν σε ανακοίνωσή τους:
«Στις 20/12 επισκεφτήκαμε το γραφείο της πρυτανείας του ΠΑΜΑΚ, όπου με
απλά μέσα βανδαλίσαμε το γραφείο του πρύτανη στέλνοντας ένα ξεκάθαρο
μήνυμα, πως τα λεγόμενα και οι πράξεις του καθενός φέρνουν και τις
ανάλογες συνέπειες». Οι βανδαλισμοί έγιναν και με αφορμή συζήτηση που
είχε ο πρύτανης του ΠΑΜΑΚ, Αχιλλέας Ζαπράνης, με φοιτητές στο γραφείο
του κατά τη διάρκεια της οποίας, όπως υποστηρίζουν, ο κ. Ζαπράνης είχε
«ειρωνική διάθεση». Οι κουκουλοφόροι είχαν πετάξει μπογιές στα γραφεία,
ενώ χρησιμοποιώντας λοστούς και σφυριά προκάλεσαν εκτεταμένες φθορές σε
τζάμια και ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Δεκέμβριος 2017: Δεκαπέντε άτομα με κράνη και
κρατούσαν στυλιάρια επιτέθηκαν σε φοιτητές κατά τη διάρκεια εκδήλωσης
του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών στο κτίριο «Κωστής Παλαμάς», που ανήκει
στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι άγνωστοι δράστες χτύπησαν άγρια φοιτητές, με
αποτέλεσμα τέσσερις εξ αυτών να διακομιστούν με ασθενοφόρα στο
νοσοκομείο, ενώ προκάλεσαν σοβαρές ζημιές στο κτίριο.
Μάρτιος 2018: Στο Πανεπιστήμιο Πειραιά εισέβαλε ομάδα κουκουλοφόρων που διαμαρτύρονταν για τις διώξεις Ρωμανού-Ντάλιου κλπ, σε αίθουσα που έκανε μάθημα η διεθνολόγος με ειδίκευση σε θέματα διεθνούς τρομοκρατίας Μαίρη Μπόση. Οι κουκουλοφόροι περιέλουσαν την καθηγήτρια με μπογιές, ενώ πριν φύγουν την απείλησαν «για τα χειρότερα». Το μάθημα διεκόπη, καθώς η αίθουσα γέμισε με μπογιές.
Μια λίστα χωρίς τέλος, σε ένα κακοπαιγμένο επί χρόνια έργο, με μία ειδοποιό διαφορά. Πριν τα μνημόνια η κοινωνία έδειχνε (εξοργιστική έστω) ανοχή σε τέτοιου τύπου συμπεριφορές. Τα τελευταία χρόνια τις υποδαυλίζει. Έφτασε να τις αποθεώσει. Και οι φωνές όσων έλεγαν ότι όλα αυτά οδηγούν σε κοινωνία-ζούγκλα, στοχοποιούνταν ώστε να εξουδετερωθούν. Οι πιτσιρκικάδες που είδαν τους γονείς τους να «αγανακτούν» και να μουτζώνουν τη Βουλή ζητώντας κρεμάλες, έγιναν φερέφωνά τους. Η νέα γενιά άρχισε να συμπεριφέρεται σαν τους εργατοπατέρες, να μιλάει με κλισέ, να τσιτάρει παρωχημένα συνθήματα. Νεοσυντηρητικοί μεταμφιεσμένοι σε προοδευτικούς. Δεν διαδηλώνουν διότι τα πανεπιστήμια έχουν καταντήσει ορμητήρια εμπόρων ναρκωτικών ή αποθήκες μαϊμού εμπορευμάτων. Δεν διαμαρτύρονται που αντιδημοκρατικές και παράνομες ομάδες έχουν κάνει γραφεία εντός των πανεπιστημίων. Γιατί συνεχώς υποβαθμίζεται το επίπεδό τους. Γιατί δεν είναι συνδεδεμένα με την αγορά εργασίας. Διαδηλώνουν για τα ακριβώς αντίθετα: «για να μην περάσει η εμπορευματοποίηση», «η σύνδεση της γνώσης με την αγορά», «να μην περάσει η εντατικοποίηση», «να μην καταργηθεί το άσυλο». Διαδηλώνουν, δηλαδή, οργισμένοι για να μην αλλάξει τίποτα.
Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Ο τότε βουλευτής του ΣΥΝ, Τάσος Κουράκης, είχε ταξιδέψει ως την Ξάνθη για να υπερασπιστεί στο δικαστήριο όσους έχτισαν τότε την είσοδο του γραφείου του αντιπρύτανη, Θ. Καραμπίνη. Σύμφωνα με ανακοίνωση του Συνασπισμού: «Ο Τάσος Κουράκης επαίνεσε τη στάση των φοιτητών, οι οποίοι υπερασπίστηκαν τον δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου και καταφέρθηκε κατά του εισαγγελέα, ο οποίος στοχοποίησε τους έξι φοιτητές, που υλοποιούσαν απόφαση του συλλόγου τους, στρεφόμενος εμμέσως κατά του πανεπιστημιακού ασύλου».
Για κάποιους, η εικόνα του νεαρού πάνω στο γραφείο του υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ ήταν απλά η απόδειξη ότι η ιστορία εκδικείται.
Στα χρόνια των μνημονίων ακολούθησαν πολλά. Χτισίματα καθηγητικών γραφείων, αδειάσματα κάδων σκουπιδιών σε πρυτανικά γραφεία, βίαιες διακοπές συνεδριάσεων οργάνων της διοίκησης, ξυλοδαρμοί και ομηρίες πανεπιστημιακών. Η επωδός πάντα ίδια. «Αντιδρούμε έτσι, γιατί μας κλέβουν το μέλλον μας». Η πλατεία των Αγανακτισμένων μορφοποίησε τον κυρίαρχο λόγο της νέας γενιάς.
Η αρχή του κακού βέβαια είχε γίνει πολύ πριν τα μνημόνια. Όταν γονείς, κόμματα, καθηγητές θεωρούσαν νορμάλ, λίγο πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα, μαθητές και εξωσχολικοί να κάνουν κατάληψη του σχολείου, να βανδαλίζουν τις αίθουσες και κανένας να μην τιμωρείται ποτέ και για τίποτα. Όλοι το θεωρούσαν κάτι σαν έθιμο, σαν το στόλισμα του δέντρου ή το βάψιμο των πασχαλινών αυγών, παραβλέποντας ότι υποβαθμίζοντας το επίπεδο των δημόσιων σχολείων, μεροληπτείς υπέρ των πλουσίων. Αλλά και στα πανεπιστήμια η εικόνα ανομίας και χάους έχει βαθύ παρελθόν.
Οκτώβριος 2006: Ο τότε πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης, Ιωακείμ Γρυσπολάκης, δέχθηκε στο γραφείο του επίθεση από 12 κουκουλοφόρους, επειδή είχε κάνει αίτημα προς τον εισαγγελέα για εκδίωξη των εξωπανεπιστημιακών καταληψιών από το κτίριο του Πολυτεχνείου. Το 2011 δέχθηκε επίθεση από κουκουλοφόρους, ενώ την ίδια χρονιά ομάδα 30 ατόμων εισέβαλε στην αίθουσα όπου έκανε μάθημα, του πέταξε αυγά, και ένας μάλιστα τον γρονθοκόπησε.
Νοέμβριος 2006: Το Ελεγκτικό Συνέδριο είχε ζητήσει τη διενέργεια δημόσιου διεθνούς διαγωνισμού για τη σίτιση. Στις 29 Νοεμβρίου φοιτητές εισβάλλουν στο γραφείο του τότε αντιπρύτανη Θανάση Καραμπίνη, τον βγάζουν έξω με τη βία και χτίζουν την είσοδο, διότι είχε ταχθεί υπέρ του διαγωνισμού. Οι 6 κατηγορούμενοι για το «χτίσιμο» αθωώνονται από το δικαστήριο.
Ιούνιος 2008: Φοιτητές επιτέθηκαν στον τότε πρύτανη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, Αναστάσιο Μάνθο, διότι διαφωνούσαν με τη σύνταξη τετραετών συμβάσεων προγραμματισμού ανάμεσα στο Πανεπιστήμιο και το Υπουργείο Παιδείας. Ομάδα φοιτητών εισέβαλε στην αίθουσα όπου συνεδρίαζε η Σύγκλητος, απαιτώντας με τη βία να μη συζητηθεί το θέμα σε εκείνη ή οποιαδήποτε άλλη συνεδρίαση. Ο πρύτανης αρνήθηκε να υποσχεθεί ότι θα το κάνει, με αποτέλεσμα να βρεθεί στο νοσοκομείο μετά από βαριά χτυπήματα (και) στο κεφάλι.
Δεκέμβριος 2009: Ο τότε πρύτανης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, Χρήστος Κίττας, δέχθηκε επίθεση από αντιεξουσιαστές που εισέβαλαν στην Πρυτανεία, με αποτέλεσμα να διακομισθεί με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις στο νοσοκομείο. Κατά τη διάρκεια μάλιστα της μεταφοράς του υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο.
Απρίλιος 2011: Ο Αμερικανός νομπελίστας Ιατρικής James Watson είχε προσκληθεί από το Πανεπιστήμιο Πατρών στο πλαίσιο του 12ου Συνεδρίου Χημείας. Στην αίθουσα εισέβαλαν αντιεξουσιαστές και ο νομπελίστας σώθηκε από θαύμα, αφού φυγαδεύτηκε την τελευταία στιγμή, λίγο πριν δεχτεί χτύπημα από κοντάρι. Μάλιστα κατά τη συμπλοκή τραυματίστηκαν δύο καθηγητές.
Δεκέμβριος 2012: Ομάδα κουκουλοφόρων εισέβαλε στον χώρο της Πρυτανείας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, αναζητώντας τον Πρύτανη, ο οποίος εκείνη την ώρα απουσίαζε. Αφού τρομοκράτησε το προσωπικό της Πρυτανείας, το υποχρέωσε να ανοίξει το γραφείο του Πρύτανη. Στη συνέχεια επιδόθηκε σε μεγάλης έκτασης βανδαλισμούς και καταστροφές.
Νοέμβριος 2013: Φοιτητές «χτίζουν» με βιβλία την πόρτα του γραφείου του Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ως ένδειξη συμπαράστασης στους διοικητικούς υπαλλήλους των ΑΕΙ, που θα έμπαιναν σε διαθεσιμότητα
Νοέμβριος 2014: Φοιτητές αδειάζουν σακούλες με βουνά σκουπιδιών στο γραφείο του αντιπρύτανη του ΕΚΠΑ, κ. Αντώνη Καλοκαιρινό, ως αντίδραση για τις κακές συνθήκες καθαριότητας του Πανεπιστημίου.
©EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ
Ιούνιος 2017: Ομάδα φοιτητών εισέβαλε στο γραφείο του πρύτανη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας-Θράκης απαιτώντας να τους πει τις απόψεις του για το ΝΑΤΟ. Στη συνέχεια συγκεντρώθηκαν στην είσοδο του Πανεπιστημίου και βανδάλισαν το μαρμάρινο δάπεδο της εισόδου και τους τοίχους με συνθήματα.
Μάρτιος 2018: Στο Πανεπιστήμιο Πειραιά εισέβαλε ομάδα κουκουλοφόρων που διαμαρτύρονταν για τις διώξεις Ρωμανού-Ντάλιου κλπ, σε αίθουσα που έκανε μάθημα η διεθνολόγος με ειδίκευση σε θέματα διεθνούς τρομοκρατίας Μαίρη Μπόση. Οι κουκουλοφόροι περιέλουσαν την καθηγήτρια με μπογιές, ενώ πριν φύγουν την απείλησαν «για τα χειρότερα». Το μάθημα διεκόπη, καθώς η αίθουσα γέμισε με μπογιές.
Μια λίστα χωρίς τέλος, σε ένα κακοπαιγμένο επί χρόνια έργο, με μία ειδοποιό διαφορά. Πριν τα μνημόνια η κοινωνία έδειχνε (εξοργιστική έστω) ανοχή σε τέτοιου τύπου συμπεριφορές. Τα τελευταία χρόνια τις υποδαυλίζει. Έφτασε να τις αποθεώσει. Και οι φωνές όσων έλεγαν ότι όλα αυτά οδηγούν σε κοινωνία-ζούγκλα, στοχοποιούνταν ώστε να εξουδετερωθούν. Οι πιτσιρκικάδες που είδαν τους γονείς τους να «αγανακτούν» και να μουτζώνουν τη Βουλή ζητώντας κρεμάλες, έγιναν φερέφωνά τους. Η νέα γενιά άρχισε να συμπεριφέρεται σαν τους εργατοπατέρες, να μιλάει με κλισέ, να τσιτάρει παρωχημένα συνθήματα. Νεοσυντηρητικοί μεταμφιεσμένοι σε προοδευτικούς. Δεν διαδηλώνουν διότι τα πανεπιστήμια έχουν καταντήσει ορμητήρια εμπόρων ναρκωτικών ή αποθήκες μαϊμού εμπορευμάτων. Δεν διαμαρτύρονται που αντιδημοκρατικές και παράνομες ομάδες έχουν κάνει γραφεία εντός των πανεπιστημίων. Γιατί συνεχώς υποβαθμίζεται το επίπεδό τους. Γιατί δεν είναι συνδεδεμένα με την αγορά εργασίας. Διαδηλώνουν για τα ακριβώς αντίθετα: «για να μην περάσει η εμπορευματοποίηση», «η σύνδεση της γνώσης με την αγορά», «να μην περάσει η εντατικοποίηση», «να μην καταργηθεί το άσυλο». Διαδηλώνουν, δηλαδή, οργισμένοι για να μην αλλάξει τίποτα.
Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Ο τότε βουλευτής του ΣΥΝ, Τάσος Κουράκης, είχε ταξιδέψει ως την Ξάνθη για να υπερασπιστεί στο δικαστήριο όσους έχτισαν τότε την είσοδο του γραφείου του αντιπρύτανη, Θ. Καραμπίνη. Σύμφωνα με ανακοίνωση του Συνασπισμού: «Ο Τάσος Κουράκης επαίνεσε τη στάση των φοιτητών, οι οποίοι υπερασπίστηκαν τον δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου και καταφέρθηκε κατά του εισαγγελέα, ο οποίος στοχοποίησε τους έξι φοιτητές, που υλοποιούσαν απόφαση του συλλόγου τους, στρεφόμενος εμμέσως κατά του πανεπιστημιακού ασύλου».
Για κάποιους, η εικόνα του νεαρού πάνω στο γραφείο του υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ ήταν απλά η απόδειξη ότι η ιστορία εκδικείται.
©EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ
Το ταξίδι του Let's do it Greece αρχίζει με το Δήμο Αχαρνών στο Ολυμπιακό Χωριό
Το δικό
του μεγάλο ταξίδι εθελοντισμού ξεκινά και φέτος το Let’s do it Greece
από το Καλλιμάρμαρο και ο πρώτος προορισμός είναι στις 31 Οκτωβρίου
(2019) οι Αχαρνές και το Ολυμπιακό Χωριό. Συνοδοιπόρος είναι ο Δήμος
Αχαρνών που διοργανώνει την εκδήλωση σε συνεργασία με τα μέλη της Νέας
Γενιάς Ολυμπιακού Χωριού.
Η
φετινή εκστρατεία έχει κεντρικό σύνθημα «Ρίζες που μας Ενώνουν» και θα
περιλαμβάνει συναντήσεις και δράσεις σε όλη τη χώρα με κατάληξη τη
φύτευση μιας ελιάς, συμβολισμός για όλα εκείνα που μας ενώνουν.
Τερματισμός της δε θα είναι η 10η Μαΐου, μέρα με τη μεγαλύτερη ταυτόχρονη εθελοντική δράση.
Στο
πρόγραμμα, το οποίο έχει ώρα έναρξης στις 09:00, υπάρχει εθελοντική
δράση καθαρισμού σε όλο το μήκος της πράσινης ζώνης με κεντρικό σημείο
την πλατεία Ολυμπιονικών και μουσικό πρόγραμμα μετά το τέλος της
δράσης.
Στην
εκδήλωση θα συμμετέχουν πολλοί φορείς των Αχαρνών: Αρχαίο θέατρο
Αχαρνών Επισκήνιον, ΑΣΟΧ ΑΘΗΝΑ, ΑΣΟΧ ΦΟIΒΟΣ, Αστυνομικό τμήμα Ολυμπιακού
Χωριού, Δέντρο ζωής, Εθελοντές Αχαρνών Θρακομακεδόνων, Όμιλος φίλων του
Δάσους, Παραδοσιακή Αναβίωση - Εκπολιτιστικός Σύλλογος, Πολιτική
προστασία Ολυμπιακού Χωριού, Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων 26ου
Δημοτικού σχολείου Αχαρνών, Σύλλογος Γυναικών Θρακομακεδόνων, Σύλλογος
Γυναικών Ολυμπιακού Χωριού, Σύλλογος Θεσσαλών, Connect your City και τα
σχολεία: 3ο Επαλ. Αχαρνών, 6 Λύκειο Αχαρνών, 12 Γυμνάσιο Αχαρνών, ενώ
χαιρετισμό θα απευθύνει ο Παραολυμπιονίκης της κολύμβησης Γιάννης
Κωστάκης.
Πέμπτη 31/10/2019, ώρα 09:00
Πλατεία Ολυμπιονικών, Ολυμπιακό Χωριό Αχαρνών
Ας ενωθούμε όλοι σαν μια γροθιά για την Προστασία του Περιβάλλοντος…
Το πρόγραμμα της εκδήλωσης
09:00 Προσέλευση
09:30 Χαιρετισμός του Δημάρχου Αχαρνών κ. Σπύρου Βρεττού
Χαιρετισμός κ. Νίκου Κιούση (Let’s do it Greece)
Φύτευση της Ελιάς
10:00 Έναρξη εθελοντικού καθαρισμού
11:00 Τέλος εθελοντικής δράσης
11:30 Μουσικό πρόγραμμα
Με ιδιαίτερη λαμπρότητα ο εορτασμός της επετείου του ΟΧΙ στις Αχαρνές
Με αποκορύφωμα τη μαθητική παρέλαση χιλιάδες Αχαρνείς γιόρτασαν την εθνικό επέτειο της 28ης
Οκτωβρίου κάτω από τον περίλαμπρο αττικό ουρανό.
Αφετηρία των εκδηλώσεων ήταν η επίσημη Δοξολογία στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Ακολούθως ο Δήμαρχος Αχαρνών κ. Σπύρος Βρεττός, οι επίσημοι και αντιπροσωπείες σχολείων και συλλόγων μετέβησαν στο Μνημείο Ηρώων. Μετά την τέλεση της Επιμνημόσυνης Δέησης εκφωνήθηκε ο πανηγυρικός της ημέρας από τον αριστούχο φοιτητή Ρόκομο Ιωάννη, πριν την κατάθεση στεφάνων.
Οι εορταστικές εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με την μαθητική παρέλαση επί της οδού Φιλαδελφείας. Τμήματα Δημοτικών, Γυμνασίων και Λυκείων, αντιπροσωπείες εθνοτοπικών συλλόγων και σωματείων και οδηγισμού υπό τους ήχους της φιλαρμονικής του Δήμου παρήλασαν ενώπιον των επισήμων, αλλά και των κατοίκων της πόλης, που είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν και να χειροκροτήσουν τα νιάτα των Αχαρνών.
Στις εκδηλώσεις με κατάθεση στεφάνων και παρουσία στη Δοξολογία και την παρέλαση το παρών έδωσαν ο Μητροπολίτης Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ.κ. Αθηναγόρας, ο Δήμαρχος Αχαρνών κ. Σπύρος Βρεττός, οι βουλευτές κ. Απατζίδη, κ. Σκουρολιάκος και κ. Σπίρτζης, ο Διευθυντής της 123 στο Τατόι Σμήναρχος κ. Παγώνας, ο Διοικητής του Αστυνομικού τμήματος Αχαρνών κ. Συρμαλής, ο διοικητής του 6ου Πυροσβεστικού Σταθμού Ολ. Χωριού Πύραρχος κ. Μπαλτσής, οι αντιδήμαρχοι κ. Κοσμίδου, Ξαγοράρης, Δαμάσκος, Πετάκος, Αραμπαντζής, ο Γενικός Γραμματέας κ. Λάππας, οι πρόεδροι των νομικών προσώπων κ. Μπούκη, Νίκας, Μίχας, Τοπαλίδης, Ορφανίδης, ο πρόεδρος της Δημοτικής Ενότητας Αχαρνών κ. Χριστοφορίδης, περιφερειακοί και δημοτικοί σύμβουλοι, εκπρόσωποι συλλόγων και φορέων της πόλης.
Με αντίστοιχη επισημότητα και λαμπρότητα πραγματοποιήθηκαν οι εορταστικές εκδηλώσεις και στους Θρακομακεδόνες. Προηγήθηκε η επίσημη Δοξολογία και η εκφώνηση του πανηγυρικού από την αριστούχο Μυκωνιάτη Σοφία, ενώ ακολούθησε η παρέλαση μαθητών, προσκόπων και φορέων. Τη Δημοτική Αρχή εκπροσώπησε ο Αντιδήμαρχος Οικονομικών, Προγραμματισμού, Δημοτικής Αστυνομίας και Πολεοδομίας και Δημοτικής Ενότητας Θρακομακεδόνων κ. Μιχάλης Βρεττός.
Αφετηρία των εκδηλώσεων ήταν η επίσημη Δοξολογία στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Ακολούθως ο Δήμαρχος Αχαρνών κ. Σπύρος Βρεττός, οι επίσημοι και αντιπροσωπείες σχολείων και συλλόγων μετέβησαν στο Μνημείο Ηρώων. Μετά την τέλεση της Επιμνημόσυνης Δέησης εκφωνήθηκε ο πανηγυρικός της ημέρας από τον αριστούχο φοιτητή Ρόκομο Ιωάννη, πριν την κατάθεση στεφάνων.
Οι εορταστικές εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με την μαθητική παρέλαση επί της οδού Φιλαδελφείας. Τμήματα Δημοτικών, Γυμνασίων και Λυκείων, αντιπροσωπείες εθνοτοπικών συλλόγων και σωματείων και οδηγισμού υπό τους ήχους της φιλαρμονικής του Δήμου παρήλασαν ενώπιον των επισήμων, αλλά και των κατοίκων της πόλης, που είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν και να χειροκροτήσουν τα νιάτα των Αχαρνών.
Στις εκδηλώσεις με κατάθεση στεφάνων και παρουσία στη Δοξολογία και την παρέλαση το παρών έδωσαν ο Μητροπολίτης Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ.κ. Αθηναγόρας, ο Δήμαρχος Αχαρνών κ. Σπύρος Βρεττός, οι βουλευτές κ. Απατζίδη, κ. Σκουρολιάκος και κ. Σπίρτζης, ο Διευθυντής της 123 στο Τατόι Σμήναρχος κ. Παγώνας, ο Διοικητής του Αστυνομικού τμήματος Αχαρνών κ. Συρμαλής, ο διοικητής του 6ου Πυροσβεστικού Σταθμού Ολ. Χωριού Πύραρχος κ. Μπαλτσής, οι αντιδήμαρχοι κ. Κοσμίδου, Ξαγοράρης, Δαμάσκος, Πετάκος, Αραμπαντζής, ο Γενικός Γραμματέας κ. Λάππας, οι πρόεδροι των νομικών προσώπων κ. Μπούκη, Νίκας, Μίχας, Τοπαλίδης, Ορφανίδης, ο πρόεδρος της Δημοτικής Ενότητας Αχαρνών κ. Χριστοφορίδης, περιφερειακοί και δημοτικοί σύμβουλοι, εκπρόσωποι συλλόγων και φορέων της πόλης.
Με αντίστοιχη επισημότητα και λαμπρότητα πραγματοποιήθηκαν οι εορταστικές εκδηλώσεις και στους Θρακομακεδόνες. Προηγήθηκε η επίσημη Δοξολογία και η εκφώνηση του πανηγυρικού από την αριστούχο Μυκωνιάτη Σοφία, ενώ ακολούθησε η παρέλαση μαθητών, προσκόπων και φορέων. Τη Δημοτική Αρχή εκπροσώπησε ο Αντιδήμαρχος Οικονομικών, Προγραμματισμού, Δημοτικής Αστυνομίας και Πολεοδομίας και Δημοτικής Ενότητας Θρακομακεδόνων κ. Μιχάλης Βρεττός.
Δήλωση ενδιαφέροντος για την επέκταση του Δικτύου Φυσικού Αερίου
Ο Δήμος Αχαρνών διερευνά τη δυνατότητα
επέκτασης του Δικτύου Φυσικού Αερίου στις περιοχές του Δήμου που δεν
συμπεριλαμβάνονται σε αυτό. Στο πλαίσιο αυτό, καλεί τους δημότες να
συμπληρώσουν μια φόρμα εκδήλωσης ενδιαφέροντος, είτε πρόκειται για
οικιακούς, είτε για επαγγελματικούς χρήστες.
Η σύνδεση στο Δίκτυο Φυσικού Αερίου συμβάλλει στην εξοικονόμηση
ενέργειας, ενώ αποτελεί μια επιλογή που συνδράμει στην αειφόρο ανάπτυξη.
Στα οφέλη της εγκατάστασης φυσικού αερίου συμπεριλαμβάνεται η
οικονομία, η αυτονομία, η ευκολία στον ανεφοδιασμό, το χαμηλό κόστος
συντήρησης. Αποτελεί, δε, μια από τις πλέον καθαρές πηγές πρωτογενούς
ενέργειας, ιδιαίτερα φιλικής προς το περιβάλλον.
Πατήστε εδώ για να συμπληρώσετε τη φόρμα ενδιαφέροντος.
Αποφασισμένη η Δημοτική Αρχή να βάλει τέλος στις παράνομες αφισοκολλήσεις
Τέλος
σε ένα διαχρονικό πρόβλημα είναι αποφασισμένος να βάλει ο Δήμαρχος
Αχαρνών κ. Σπύρος Βρεττός και η νέα Δημοτική Αρχή. Συγκεκριμένα θέλει να
δώσει οριστική λύση στις παράνομες αφισοκολλήσεις και τις διαφημιστικές
πινακίδες. Aλλωστε είναι γνωστό στην πόλη των Αχαρνών πως προεκλογικά ο
νέος Δήμαρχος κ. Σπύρος Βρεττός και η παράταξή του δεν χρησιμοποίησαν
αφίσες ως προεκλογικό υλικό, σεβόμενοι απόλυτα το περιβάλλον. Τώρα στο
πλαίσιο των δράσεων για τον καθαρισμό της πόλης είναι ειλημμένη απόφαση
να αποφευχθούν πλέον παρόμοιες εικόνες.
Για
το σκοπό αυτό ο Δήμος έχει ήδη ξεκινήσει τον καθαρισμό από αφίσες και
διαφημιστικά μπάνερ, ενημερώνοντας παράλληλα τους παραβάτες πως δεν θα
υπάρξει πλέον η παραμικρή ανοχή στο συγκεκριμένο ζήτημα. Παράλληλα
προχωρά και σε επιβολή προστίμων, όπως αυτά προβλέπονται από το
αντίστοιχο θεσμικό πλαίσιο.
28 Οκτ 2019
Αλλαγές στα δρομολόγια των τρένων από και προς Χαλκίδα – Δείτε από πότε
Στον σταθμό των Αγίων Αναργύρων θα τερματίζουν και θα
ξεκινούν από την 1η Νοεμβρίου 2019 και μέχρι νεωτέρας τα δρομολόγια των
τρένων από και προς Χαλκίδα, που ξεκινούσαν από τον σταθμό Λαρίσης.
Σύμφωνα με ανακοίνωση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ Α.Ε., η αλλαγή
αυτή υπαγορεύεται από την έναρξη των εργασιών υπογειοποίησης στo τμήμα
ΣΣ Λαρίσης – Αγ. Ανάργυροι, από τον διαχειριστή της υποδομής ΟΣΕ.
Οι επιβάτες με αφετηρία το ΣΣ Λαρίσης θα χρησιμοποιούν τον προαστιακό Αθηνών/δρομολόγια Κιάτου για την μετάβασή τους στον ΣΣ Αγίων Αναργύρων και θα μετεπιβιβάζονται σε συρμούς με προορισμό την Χαλκίδα.
Αντίστοιχα, οι επιβάτες από Χαλκίδα με τελικό προορισμό τον ΣΣ
Λαρίσης, θα επιβιβάζονται στον Προαστιακό Αθηνών/δρομολόγια Αεροδρομίου
στον ΣΣ Αγίων Αναργύρων.
Δὲν ξεχνᾶμε τὸ ποιοὶ δὲν ἤθελαν τὴν Θεσσαλονίκη ἑλληνικὴ
Είναι γνωστό και το μίσος των εβραίων της Θεσσαλονίκης για τον Ελευθέριο Βενιζέλο για την βούληση του να απελευθερωθεί η Θεσσαλονίκη
Γ.Θ
27 Οκτ 2019
Η Σύναξη των Προκαθημένων αποφάσισε για το Ουκρανικό
Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ
1. Μετέωρα τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ Φαναρίου
Τὸν κόσμο τῆς
Ὀρθοδοξίας ἀπασχολεῖ ζωηρὰ τὸ Οὐκρανικὸ Ζήτημα, δηλαδὴ ἡ ἀντικανονικὴ
ἀπόδοση αὐτοκεφαλίας σὲ σχισματικὲς ὁμάδες τῆς Οὐκρανίας, μὲ ἀγνόηση τῆς
κανονικῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποσχίσθηκαν καὶ
ἐτιμωρήθηκαν μὲ καθαιρέσεις καὶ ἀφορισμούς.
Τὶς
ἐπιβαλλόμενες ἀπὸ κάποια τοπικὴ ἐκκλησία ποινές, σύμφωνα μὲ τοὺς Ἱεροὺς
Κανόνες, τὶς ἀναγνωρίζουν ὅλες οἱ ἄλλες τοπικὲς ἐκκλησίες, καὶ καμμία ἐξ
αὐτῶν δὲν ἔχει τὸ κανονικὸ δικαίωμα νὰ ἐπέμβει σὲ δικαστικὲς
ἁρμοδιότητες ἄλλης αὐτοκέφαλης ἐκκλησίας. Αὐτὸ θεωρεῖται εἰσπήδηση στὰ
ὅρια ξένης δικαιοδοσίας καὶ ἀποτελεῖ βαρὺ κανονικὸ παράπτωμα.
Τὸ
Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀναγνωρίζοντας αὐτὴν τὴν βασικὴ κανονικὴ ἀρχή,
ἀνεγνώριζε μέχρι τώρα τὶς ἐπιβληθεῖσες ποινὲς στοὺς σχισματικοὺς τῆς
Οὐκρανίας ὡς ἁρμοδιότητα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας καὶ ἐδήλωνε ὅτι δὲν
πρόκειται νὰ ἀναμιχθεῖ στὰ ἐσωτερικά της.
Τὸ ἴδιο
ἔπρατταν ὅλες οἱ ἄλλες αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες δὲν εἶχαν σχέση
κοινωνίας μὲ τοὺς σχισματικούς, ἀλλὰ μὲ τὴν κανονικὴ ἐκκλησία τῆς
Οὐκρανίας, τὴν ὑπὸ τὸν μητροπολίτη Ὀνούφριο.
Ξαφνικὰ τὸ
Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐγνωσιμάχησε, ἄλλαξε γνώμη, προέβη σὲ
ἀντικανονικὴ εἰσπήδηση στὸ ἔδαφος ξένης δικαιοδοσίας καί, τὸ χειρότερο,
ἀποκατέστησε τοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας, ἀγνοώντας τὴν
ἐκκλησιαστικὴ ἀρχὴ ἡ ὁποία ἐπέβαλε τὶς ποινὲς τῶν καθαιρέσεων καὶ τῶν
ἀφορισμῶν, χωρὶς μάλιστα δήλωση μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς τῶν σχισματικῶν
στὴν κανονικὴ Ἐκκλησία, τὴν ὑπὸ τὸν μητροπολίτη Ὀνούφριο.
Γιὰ νὰ
δικαιολογήσει τὶς ἀντικανονικές του αὐτὲς ἐνέργειες ἐστράτευσε δικούς
του ἱστορικούς, θεολόγους καὶ κανονολόγους, οἱ ὁποῖοι προβάλλουν
ἀνιστόρητες καὶ ἀντικανονικὲς θέσεις, οἱ σπουδαιότερες τῶν ὁποίων εἶναι
δύο: α) ὅτι ἡ Οὐκρανία ἀποτελεῖ κανονικὸ ἔδαφος τῆς Ἐκκλησίας
Κωνσταντινουπόλεως καὶ β) ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς πατριάρχης ἔχει τὸ δικαίωμα
τοῦ ἐκκλήτου, νὰ δικάζει δηλαδὴ κατ᾽ ἔφεσιν δικαστικὲς ἀποφάσεις
ἁπανταχοῦ τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς ἄλλος πάπας. Τίποτε ἀπὸ τὰ δύο
δὲν ἰσχύει.
Ἡ Οὐκρανία,
τὸ Κίεβο, ἀπὸ τὸ 1686 μέχρι σήμερα ἀποτελεῖ κανονικὸ ἔδαφος τῆς
Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, τὸ δὲ ἔκκλητο ἰσχύει γιὰ ὅλους τοὺς πατριάρχες καὶ
ὄχι μόνο γιὰ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, μέσα στὰ ὅρια τῆς δικαιοδοσίας
τους καὶ ὄχι παγκοσμίως.
Ὅλα αὐτὰ τὰ
ἀναδείξαμε μὲ σειρὰ δημοσιευμάτων μας ποὺ ἐκυκλοφορήθησαν στὸ Διαδίκτυο
καὶ τώρα σὲ βιβλίο μὲ τίτλο «Τὸ Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο. Ἀντικανονικὴ καὶ
διαιρετικὴ εἰσπήδηση τῆς Κωνσταντινούπολης»¹.
Μεγάλη
ἀπήχηση εἶχε καὶ μεταγενέστερο ἄρθρο μας στὸ Διαδίκτυο μὲ τίτλο «Σὲ
ἀδιέξοδο ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος γιὰ τὸ Οὐκρανικό. Σπεύδει σὲ βοήθεια ὁ
Ναυπάκτου Ἱερόθεος».
Ἐξαιρετικὰ
ἐπίσης εἶναι καὶ τὰ ἄρθρα τοῦ εἰδικοῦ κανονολόγου πρωτοπρεσβυτέρου
Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου, ποὺ ἐκυκλοφορήθησαν ἐπίσης σὲ βιβλίο μὲ τίτλο
«Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο. Συμβολὴ στὸν Διάλογο»².
Τὰ Πρακτικὰ
ἐπίσης τῆς πολὺ ἐπιτυχημένης Ἡμερίδος ποὺ ὀργάνωσαν τρία χριστιανικὰ
σωματεῖα³ τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ἡ «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν»
μὲ τίτλο «Τὸ Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο καὶ ἡ νέα ἐκκλησιολογία τοῦ
Φαναρίου», θὰ κυκλοφορηθοῦν ἐντὸς τοῦ Ὀκτωβρίου μαζὶ μὲ ἄλλο σχετικὸ
ὑλικὸ σὲ διπλὸ τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ «Θεοδρομία».
2. Γιατὶ τὸ Φανάρι παραβιάζει τὴν κανονικότητα;
Διαχρονικά,
διὰ τῶν αἰώνων, ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ἐστήριζε τὴν
κανονικὴ παράδοση καὶ εὐταξία, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀναγνωρίσθηκε χωρὶς σοβαρὲς
ἐπιφυλάξεις τὸ πρωτεῖο τιμῆς, ὁ συντονιστικός του ρόλος καὶ ἡ
προκαθεδρία στὶς διορθόδοξες συναντήσεις.
Κατὰ τὸν
παρελθόντα ὅμως αἰώνα καὶ τὸν παρόντα ἡ ἡγεσία του πρωτοστατεῖ στὴν
κατασυκοφάντηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων ὡς παρωχημένων πλέον καὶ ἀνεφάρμοστων,
ἰδιαίτερα ὡς πρὸς τὶς σχέσεις μὲ τοὺς αἱρετικούς, τὴν μετὰ τῶν ὁποίων
ἕνωση ἐπιδιώκει, χωρὶς προηγουμένως νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἑνότητα στὴν πίστη
καὶ στὰ δόγματα, μὲ τὴν ἀποκήρυξη τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν πλανῶν.
Καὶ ἐπειδὴ οἱ
Ἱεροὶ Κανόνες ἀποτελοῦν ἀπροσπέλαστο ἐμπόδιο στὴν ἑνότητα μὲ τοὺς
αἱρετικοὺς καὶ τοὺς σχισματικούς, προσπαθεῖ μὲ τοὺς μεταπατερικοὺς
θεολόγους νὰ τοὺς ξεπεράσει, δημιουργώντας νέα ἐκκλησιολογία καὶ
ἀναγορεύοντας τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη σὲ πάπα τῆς Ἀνατολῆς, σὲ πρῶτο
ὄχι μεταξὺ ἴσων (primus inter pares), ἀλλὰ σὲ πρῶτο ἄνευ ἴσων (primus
sine paribus).
Ἡ ὑπέρβαση
αὐτὴ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τῶν ὁποίων προηγουμένως ἦταν φύλακας, κλονίζει
τὸ κῦρος τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ ὁδηγεῖ σὲ ἀμφισβήτηση καὶ τῶν
«πρεσβείων τιμῆς», διότι αὐτὰ μετατράπηκαν κατὰ τὸ παπικὸ πρότυπο σέ
«πρωτεῖο ἐξουσίας».
Ἡ ὕπαρξη ἑνὸς
πάπα στὴν Ἀνατολὴ διευκολύνει τὰ σχέδια τῆς Νέας Τάξεως καὶ τῆς Νέας
Ἐποχῆς, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοὺς στόχους τῆς παγκοσμιοποίησης. Μὲ τὸν πάπα
τῆς Ρώμης τὰ πηγαίνουν καλά, ἀφοῦ ὡς μονάρχης δὲν ἔχει ἀνάγκη συνοδικῶν,
συλλογικῶν ἀποφάσεων.
Τὸ ἴδιο
ἐπιδιώκεται καὶ στὴν Ἀνατολή. Ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀγνοεῖ τὴν
σύνοδο τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, στὴν ὁποία ὑπάγεται ἡ Ἐκκλησία τῆς
Οὐκρανίας, ἀγνοεῖ τὴν σύνοδο τῆς κανονικῆς τοπικῆς ἐκκλησίας τῆς
Οὐκρανίας ὑπὸ τὸν μητροπολίτη Ὀνούφριο, ἀγνοεῖ τὸ σύνολο τῶν αὐτοκεφάλων
ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν, ποὺ ἀρνοῦνται νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ νέο
ψευδοαυτοκέφαλο τῶν Οὐκρανῶν σχισματικῶν καὶ κάνει τὸ πᾶν νὰ παρασύρει
τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στὸν γκρεμὸ τοῦ σχίσματος, ὅπου ὁδηγεῖ τὴν
Ἐκκλησία.
Γνωρίζουμε
ὅλοι τὰ γεωπολιτικὰ σχέδια τῶν Δυτικῶν καὶ τοῦ πάπα γιὰ ἀποδυνάμωση καὶ
ἐξασθένηση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἰδιαίτερα τῆς ἰσχυρῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας,
μὲ τὴν ὁλοφάνερη παρέμβαση Ἀμερικανῶν πολιτικῶν καὶ διπλωματῶν, οἱ
ὁποῖοι πιέζουν προκαθημένους καὶ ἐπισκόπους νὰ ἀκολουθήσουν τὸν
πατριάρχη Βαρθολομαῖο, σὲ ἕνα νέο μεγάλο σχίσμα, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀπώλεια
τῆς προκαθεδρίας τοῦ Ἕλληνα πατριάρχη στὸ συνοδικὸ σύστημα λειτουργίας
τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ὅλοι οἱ
σπουδάσαντες Θεολογία, ἀλλὰ καὶ οἱ μελετῶντες τὶς πηγές, γνωρίζουμε ὅτι
τὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι συνοδικὸ καὶ ὄχι μοναρχικό, ὅπως τὸ
διέστρεψε ὁ Παπισμός.
Σὲ σταδιακὴ
διαστροφή, ὥστε νὰ καταντήσουμε στὸ μοναρχικό, ὁδηγεῖ καὶ ἡ γνώμη ποὺ
διατυπώνεται ἐσχάτως ὅτι δὲν εἶναι μόνο συνοδικό, εἶναι καὶ ἱεραρχικό.
Δὲν θὰ ἀναιρέσουμε τώρα αὐτὴν τὴν νεωτερίζουσα ἐπισκοποκεντρικὴ καὶ
παπίζουσα ἐκκλησιολογία, διότι ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς τοῦ παρόντος ἄρθρου.
3. Ξεχάσθηκε ἡ ἀπόφαση τῶν Προκαθημένων γιὰ τὸ Οὐκρανικὸ
Κυρίως
ἐπιθυμοῦμε καὶ μὲ ἕνα ἄλλο ἀποδεικτικὸ στοιχεῖο, ντοκουμέντο, νὰ
δείξουμε ὅτι ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης ποὺ καυχᾶται, διότι τὸν τελευταῖο
καιρὸ ἵδρυσε καὶ ἐνεργοποίησε τὸν ἄγνωστο στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία
θεσμὸ τῆς «Σύναξης τῶν Προκαθημένων», μὲ παπίζουσες ἀντισυνοδικὲς
καταβολές, δὲν σέβεται οὔτε αὐτὰ ποὺ ἀποφασίζουν οἱ προκαθήμενοι καὶ ὁ
ἴδιος, ὅπως δὲν σεβάσθηκε οὔτε τὶς συνοδικὲς ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς
Ρωσίας γιὰ τοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας, οὔτε συνοδικὲς ἀποφάσεις
τοπικῶν ἐκκλησιῶν στὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης γιὰ ἀναβολὴ τῆς "συνόδου" ἢ
γιὰ βελτίωση τῶν προσυνοδικῶν κειμένων, ὅπως δὲν σεβάσθηκε τὸν ἴδιο τὸν
ἑαυτό του, ὁ ὁποῖος προηγουμένως ἀναγνώριζε τὴν δικαιοδοσία τῆς
Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας ἐπὶ τῆς Οὐκρανίας καὶ τὶς ἐπιβληθεῖσες ποινὲς στοὺς
σχισματικοὺς καὶ ὑποσχόταν νὰ μὴν ἀναμιχθεῖ.
Συγκεκριμένα:
Ξαναδιαβάζοντας αὐτὲς τὶς ἡμέρες τό «Μήνυμα» ποὺ δημοσιοποίησε ἡ
«Σύναξις τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν», ποὺ συνῆλθε στὸ
Φανάρι ἀπὸ 6-9 Μαρτίου τοῦ 2014, καὶ ἀσχολήθηκε μὲ θέματα ποὺ ἀπασχολοῦν
τὴν Ἐκκλησία, εἴδαμε ὅτι μεταξὺ αὐτῶν ἀσχολήθηκε καὶ μὲ τὸ Οὐκρανικό,
γιὰ τὸ ὁποῖο ἔγραψαν οἱ Προκαθήμενοι, προεστῶτος τοῦ πατριάρχου
Βαρθολομαίου, στὴν παράγραφο τρία (3) τοῦ κοινοῦ «Μηνύματος» τὰ ἑξῆς:
«Ἐνθέρμως προσευχόμεθα ὑπὲρ τῆς διεξαγωγῆς εἰρηνικῶν διαπραγματεύσεων
καὶ τῆς ἐν προσευχῇ καταλλαγῆς πρὸς ἔξοδον ἐκ τῆς ἐν Οὐκρανίᾳ
συνεχιζομένης κρίσεως. Καταδικάζομεν τὰς ἀπειλὰς βιαίας καταλήψεως Ἱερῶν
Μονῶν καὶ Ναῶν καὶ προσευχόμεθα διὰ τὴν ἐπιστροφὴν τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν,
τῶν σήμερον εὑρισκομένων ἐκτὸς τῆς κοινωνίας μετὰ τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας».
Ἀπὸ τὸ
«Μήνυμα» προκύπτουν δύο σοβαρὰ ζητήματα. Ἐν πρώτοις, ὅτι οἱ σχισματικοὶ
στὴν Οὐκρανία προέβαιναν ἢ ἀπειλοῦσαν νὰ προβοῦν σὲ βιαιότητες καὶ
καταλήψεις Ἱερῶν Μονῶν καὶ Ναῶν τῆς κανονικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπίσης, τὸ
καὶ σπουδαιότερο, ὡς λύση οἱ προκαθήμενοι ἔβλεπαν τὴν ἐν μετανοίᾳ
ἐπιστροφὴ τῶν σχισματικῶν στὴν κοινωνία μὲ τὴν κανονικὴ Ἐκκλησία.
Μὲ τὴν
αὐθαίρετη ἀντικανονικὴ καὶ διαιρετικὴ ἀναγνώριση τῶν σχισματικῶν ἐκ
μέρους τῆς Κωνσταντινούπολης τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἐπιτεύχθηκε. Οἱ
σχισματικοὶ ἀποκαταστάθηκαν χωρὶς μετάνοια καὶ ἐπιστροφή, καὶ οἱ
βιαιότητες ἐναντίον τῆς κανονικῆς Ἐκκλησίας συνεχίζονται ἐνισχυμένες.
Καὶ ἀντὶ τῆς
ἑνότητας αὐξήθηκαν καὶ οἱ διαιρέσεις μεταξὺ τῶν σχισματικῶν, ἀφοῦ ὁ
πρωτεργάτης τοῦ σχίσματος ἀλλὰ καὶ τῆς ψευδοαυτοκεφαλίας «πατριάρχης»
Κιέβου Φιλάρετος δὲν ἀναγνωρίζει οὔτε ὑπακούει στὸν νέο προκαθήμενο τῆς
«αὐτοκέφαλης» ἐκκλησίας «μητροπολίτη» Ἐπιφάνιο.
4. Ἡ ἐνδεδειγμένη λύση. Νὰ ἀναγνωρίσει ἡ Κωνσταντινούπολη τὸ λάθος, καὶ νὰ ἐπιστρέψουν οἱ σχισματικοί στὴν κανονικὴ Ἐκκλησία
Ἡ ἐπισήμανση
τῆς ἀπόφασης αὐτῆς τῶν Προκαθημένων ἐξηγεῖ καὶ τὴν ἄρνησή τους νὰ
ἀναγνωρίσουν τοὺς σχισματικοὺς ὡς τὴν κανονικὴ ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας,
χωρὶς μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὴν κανονικὴ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ὁποία
ἀποσχίσθηκαν.
Δὲν ὑπάρχει ἡ
κανονικὴ Ἐκκλησία; Θὰ τὴν ἀγνοήσουμε καὶ θὰ τὴν ἐξαφανίσουμε; Θὰ
ἐπιτρέψουμε στὸν ἴδιο τόπο πολλὲς δικαιοδοσίες, ὅπως ἀντικανονικὰ
προτείνεται ἀπὸ κάποιους «εἰδήμονες», οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ προκάλεσαν σύγχυση
καὶ χάος μὲ ἄλλες προτάσεις προηγουμένως, ἀθεμελίωτες καὶ παράλογες,
τώρα ἀρχίζουν νὰ ἀντιλαμβάνονται τὰ περὶ σχίσματος καὶ νὰ προτείνουν
χειρότερες λύσεις;
Θὰ ἦταν πράξη
εὐθυκρισίας ἀλλὰ καὶ ταπείνωσης, ἂν ἡ Κωνσταντινούπολη ἀναγνώριζε τὸ
λάθος της, βλέποντας καὶ τὴν ἐπιδείνωση τῆς κατάστασης καὶ τὶς περαιτέρω
διαιρέσεις, καὶ ἄρχιζε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὶς εἰρηνικὲς διαπραγματεύσεις μὲ
τὴ συμμετοχὴ καὶ ἄλλων τοπικῶν ἐκκλησιῶν, ὡς ἕνα εἶδος μείζονος συνόδου.
Δὲν κάνουν
μόνον τὰ πρόσωπα λάθη, κάνουν καὶ οἱ ἐκκλησίες, ὅπως αὐτὸ ἔχει ἀποδειχθῆ
στὴν ἱστορία, μὲ τὴν ἀποδοχὴ αἱρέσεων ἢ τὴν πρόκληση σχισμάτων.
Σὲ ἀνάλογη
περίπτωση ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ἀναφερόμενος στὴν Ἐκκλησία τῆς
Ρώμης, λέγει ὅτι εἶναι ἡ μόνη ἐκκλησία ποὺ δὲν ἀναγνωρίζει τὰ λάθη της
καὶ δὲν θέλει νὰ σηκωθεῖ ἀπὸ τὴν πτώση της, ἐνῶ ὑπάρχουν πολλὲς
ἐκκλησίες ποὺ ἔπεσαν, ἀλλὰ σηκώθηκαν. Μοιάζει, λέγει, μὲ τὸν ἐλέφαντα, ὁ
ὁποῖος λόγῳ τοῦ βάρους του, ἂν πέσει, δὲν μπορεῖ νὰ σηκωθεῖ, χωρὶς
βοήθεια.
Τὴν πεσμένη
σὲ λάθη, ἐπὶ ἕνα αἰώνα τώρα, Νέα Ρώμη μὲ τοὺς νέους πάπες-πατριάρχες,
πρέπει νὰ βοηθήσει ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νὰ ἀναγνωρίσει τὸ λάθος της
καὶ νὰ σηκωθεῖ, ὅπως πράττουν ὅλες οἱ ἄλλες τοπικὲς ἐκκλησίες καὶ ὄχι νὰ
τὴν ἐνθαρρύνει στὴν πτώση της.
Θὰ εἶναι ἡ
δεύτερη, μετὰ τὴν Ρώμη, ἐκκλησία, ποὺ ἐπιμένει στὴν πτώση της καὶ σὰν
τὸν ἐλέφαντα δὲν θέλει νὰ σηκωθεῖ, διότι ἀρνεῖται ἐγωϊστικὰ τὴν βοήθεια
τῶν ἄλλων καὶ κάνει τοῦ κεφαλιοῦ της.
1. Θεσσαλονίκη 2018, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον».
2. Θεσσαλονίκη 2019, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον».
3. Πρόκειται γιὰ τὰ σωματεῖα α) Ἑταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν β) Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Σύλλογος «Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστής» καὶ γ) Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Σύλλογος «Ζωοδόχος Πηγή».
2. Θεσσαλονίκη 2019, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον».
3. Πρόκειται γιὰ τὰ σωματεῖα α) Ἑταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν β) Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Σύλλογος «Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστής» καὶ γ) Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Σύλλογος «Ζωοδόχος Πηγή».
4 Περὶ τῆς
ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Λόγος δεύτερος, 2, εἰς ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ
ΠΑΛΑΜΑ, Συγγράμματα, τόμ. 1. ἐπιμελείᾳ Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, Θεσσαλονίκη 1962,
σελ. 78-79: «Τὸ μὲν οὖν τοῦ ὀρθοῦ διαπεσεῖν κοινὸν ἐγένετο ταῖς
ἐκκλησίαις ἁπάσαις, ἄλλοτε ἄλλῃ διὰ τοῦ μακροῦ χρόνου λυμηναμένου τοῦ
χείρονος. Τὸ δὲ διαπεσοῦσαν μηκέτ᾽ ἐπανελθεῖν μόνης τῆς τῶν Λατίνων
ἐγένετο, καίτοι μεγίστης τε καὶ κορυφαίας οὔσης καὶ τῶν πατριαρχικῶν
θρόνων ἐξόχου περιωπῆς• καὶ ταὐτὸν ταύτῃ συμβέβηκε, μεγίστῃ τῶν
ἐκκλησιῶν οὔσῃ, τῷ μεγίστῳ τῶν ζώων ἐλέφαντι. Ὃν φασι μηδ᾽ ὕπνου καιρὸν
ἐπ᾽ ἐδάφους ἀνακλίνεσθαι πρὸς ἄνεσιν, τοῖς δὲ πλαγίοις ἄρθροις μικρὸν
ἐποκλάζοντα διαναπαύεσθαι• ἂν δὲ πού τι παθὼν καταπέσῃ, μηκέτ᾽
ἀνίστασθαι δύνασθαι. Ἀλλὰ τοῖς μὲν ἐλέφασι τὸ βάρος τοῦ σώματος αἴτιον
καὶ ἡ πολυσαρκία δύσχρηστός τε οὖσα καὶ κάτω πιέζουσα, καθάπερ τις
ἐπικειμένη μόλυβδος πολυτάλαντος, τοῖς δὲ Λατίνοις ὁ τύφος οἶμαι τὸ
μόνον, μικροῦ δέω λέγειν, πάθος ἀνίατον, ὃ καὶ τῷ μόνῳ πονηρῷ κρίμα κατὰ
τὸν ἀπόστολον ἰδιαίτατον• δι᾽ ὃ κἀκεῖνος εἰς αἰῶνας ἀνίατος. Ἂν δὲ τὸ
τῶν Λατίνων τοῦτο φῦλον τοῦτον ἀπόθωνται -δύνανται γάρ, καὶ γὰρ
ἄνθρωποι- τάχ᾽ ἂν ἡμεῖς οἱ τοῦ ὀρθοῦ πάντες συναχθέντες εἰς ἓν καὶ οἶόν
τισι προνομαίαις, ὃ καὶ τοῖς καταπεσοῦσιν ἐλέφασι παρὰ τῶν μὴ κειμένων ἡ
φύσις ἐξεῦρε βοήθημα, τοῖς θεοπνεύστοις λογίοις χρησάμενοι
διαναστήσομέν τε καὶ στήσομεν ὀρθίους, ἀπαρεγκλίτως ἐχομένους τοῦ
κανόνος τῆς εὐσεβείας. Ἐθελοντὰς δὲ κειμένους ὀνήσει τὸ παράπαν οὐδέν,
κἂν παρ᾽ αὐτῶν τῶν οὐρανίων νόων σκευάζηταί τε καὶ προσάγηται τὸ τῆς
ψευδοδοξίας ἴαμα• τούτων γὰρ λόγος προφητικοῖς ῥήμασιν ἐκπεφασμένος, ὡς
῾῾ἰατρεύσαμεν τὴν Βαβυλῶνα καὶ οὐκ ἰάθη᾽᾽».
romfea.gr
Έχει δίκιο η μουσουλμάνα
"Γαλλίδα Μουσουλμάνα καλυμμένη” (εννοεί με μαντίλα). “Αν σας ενοχλώ παρακαλείσθε
να φύγετε από τη χώρα μου" γράφει (κομματάκι ανορθόγραφα) η διαδηλώτρια
της φωτογραφίας. Τι αισθάνεσαι διαβάζοντάς το; Αγανάκτηση για το θράσος
της; Κακώς. Η μουσουλμάνα έχει δίκιο.
Να τα πιάσουμε ένα - ένα.
Είναι χώρα της η Γαλλία, λέει. Έχει άδικο; Νομικώς, όχι. Η Γαλλία της πολυπολιτισμικότητας και της κορεκτίλας τής έδωσε αυτό το δικαίωμα παραχωρώντας τη γαλλική υπηκοότητα σε οποιονδήποτε βρίσκεται 5 χρόνια στο έδαφός της. Ενώ, φυσικά, όσοι προέρχονται από γαλλικές κτήσεις είναι Γάλλοι και με τη βούλα, από γεννησιμιού τους. Κάθε χρόνο 150.000 αλλοδαποί πολιτογραφούνται ως Γάλλοι.
Αν ενοχλείσαι να φύγεις εσύ, λέει. Έχει άδικο; Νομικώς όχι. Το να εκδηλώνεις ενόχληση για το ντύσιμο κάποιου θεωρείται και στη Γαλλία και σε όλες τις χώρες της Ευρώπης ρατσισμός. Δες πόσο ύπουλα πλασάρεται ο ισλαμικός νομικοπολιτικός μεσαίωνας: ως lifestyle. Και όλοι το αποδέχονται. Θα αποδεχόντουσαν με την ίδια ευκολία, ως ενδυματολογική επιλογή, τη στολή της Κου-Κλουξ-Κλαν, αυτή με τη λευκή… μπούργκα και το μυτερό καπέλο, αν είχε την προνοητικότητα να αυτοπροσδιορισθεί ως θρησκεία; Δεκάδες αποφάσεις ευρωπαϊκών δικαστηρίων έχουν εκδοθεί εις βάρος ευρωπαίων πολιτών επειδή εξέφρασαν δημοσίως το προφανές: το Ισλάμ δεν είναι μόνο θρησκεία, είναι ένα νομικό, πολιτικό και στρατιωτικό σύστημα, με το προκάλυμμα της θρησκείας, που καταπατά βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ισλαμική κουλτούρα είναι ασύμβατη με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και η μαντίλα (και πολύ περισσότερο η μπούργκα) δεν είναι θέμα αισθητικής, αλλά σύμβολο κατωτερότητας και υποταγής της γυναίκας. (Αν για την «αστική» πλευρά του Ισλάμ η γυναίκα είναι άνθρωπος β’ κατηγορίας, για το δόγμα του Ισλάμ είναι εντελώς ανύπαρκτη. Οι πιστοί, λέει το Κοράνι, που θα πάνε στον Παράδεισο, θα έχουν στη διάθεσή τους όμορφες μαυρομάτες γυναίκες που θα τους τα κάνουν όλα. Οι πιστές τι θα έχουν; Νταβραντισμένους παιδαράδες;) Όταν λοιπόν ευρωπαϊκά δικαστήρια καταδικάζουν ευρωπαίους πολίτες, βάσει νόμων που ψήφισαν ευρωπαϊκά κοινοβούλια, δεν έχει δίκιο να θεωρεί η μουσουλμάνα ότι αυτή “συμπλέει” με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και εσύ όχι;
Γαλλικό ήταν το δικαστήριο που καταδίκασε τους συγγραφείς του βιβλίου με τίτλο «Ο αποικισμός της Ευρώπης» και υπότιτλο «Ρεαλιστικές παρατηρήσεις σχετικά με τη μετανάστευση και το Ισλάμ» για... υποκίνηση μίσους. Την καταδίκη επικύρωσε το 2008 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕCHR) του Στρασβούργου στο οποίο προσέφυγαν οι καταδικασθέντες συγγραφείς (υπόθεση Soulas και λοιποί κατά Γαλλίας) με το εξής απίθανο σκεπτικό: «οι εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν στο βιβλίο είχαν ως στόχο να δημιουργήσουν στους αναγνώστες του αίσθημα απόρριψης και ανταγωνισμού». Όταν γράφεις και αποδεικνύεις μαθηματικώς ότι σε λίγα χρόνια η Ευρώπη θα γίνει Ισλαμικό Χαλιφάτο, μόνο λόγω του ρυθμού πολλαπλασιασμού των μουσουλμανικών πληθυσμών καταδικάζεσαι από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια για ρητορική μίσους. Όταν το ίδιο το Κοράνι διατάζει τον πιστό να σφάζει απίστους, δεν τρέχει τίποτα!
Γαλλικό ήταν επίσης το δικαστήριο που καταδίκασε τον Ζαν Μαρί Λε Πεν για υποκίνηση μίσους. Για ποιον λόγο, λέτε; Διότι σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Le Monde είχε διατυπώσει τη «ρατσιστική» άποψη: «τη μέρα που δεν θα έχουμε στη Γαλλία 5 εκατομμύρια αλλά 25 εκατομμύρια μουσουλμάνους, αυτοί θα δίνουν εντολές». Αυτό θεωρήθηκε από το γαλλικό δικαστήριο ότι θα μπορούσε να σχηματίσει στο κοινό μια... ανησυχητική εικόνα για τη μουσουλμανική κοινότητα στο σύνολό της και να προξενήσει συναισθήματα απόρριψης! Ο Λε Πεν προσέφυγε στο Στρασβούργο υποστηρίζοντας ότι το γαλλικό δικαστήριο καταπάτησε το ατομικό του δικαίωμα, της ελευθερίας του λόγου. Το ΕCHR δεν εξέτασε καν την προσφυγή του! Την απέρριψε ως... προδήλως αβάσιμη! Κανένας, όπως φαίνεται, δεν πρόσεξε πως το σκεπτικό του γαλλικού δικαστηρίου ήταν αυτοαναιρούμενο: αν το να δίνουν οι μουσουλμάνοι της εντολές προκαλεί ανησυχία στο γαλλικό κοινό αυτό σημαίνει ότι το γαλλικό κοινό και όχι μόνο ο Λε Πεν ήδη ανησυχούν για το είδος αυτών των εντολών. Θα είχε την ίδια ανησυχία το κοινό αν τις εντολές τις έδιναν Ελβετοί;
Θα θυμάστε ότι ο Λεπέν υπήρξε ο πιο δαιμονοποιημένος Ευρωπαίος πολιτικός. «Φασίστας», «ακροδεξιός», «ρατσιστής», ήταν οι πιο ήπιοι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούσε το σύνολο των ευρωπαϊκών (και των ελληνικών) ΜΜΕ εναντίον του, καθώς είχε θίξει από τη δεκαετία του ’70 το μέγα ταμπού της Ευρώπης: όλα τα προγράμματα ενσωμάτωσης των μουσουλμάνων αποτυγχάνουν διότι οι μουσουλμάνοι απλώς δεν θέλουν να ενσωματωθούν. Όταν μάλιστα διεκδίκησε την Γαλλική Προεδρία το 2002, περνώντας στον δεύτερο γύρο, όλοι οι άλλοι συνασπίσθηκαν εναντίον του, δίνοντας στον αντίπαλό του, Ζακ Σιράκ, το ποσοστό ρεκόρ του 82,2%. Όλα αυτά πριν το Μπατακλάν, τη Σαρλί Εμπντό, τη Νίκαια και τις δεκάδες επιθέσεις με τους εκατοντάδες νεκρούς που μετράει η Γαλλία από την ισλαμική τρομοκρατία. (Για να προφτάσω τους επαγγελματίες διαστρεβλωτές: δεν υποστηρίζω το σύνολο των θέσεων του Λε Πεν, με κάποιες από τις οποίες είμαι σφόδρα αντίθετος. Αναφέρομαι μόνο στη συγκεκριμένη υπόθεση.)
Βελγικό ήταν το δικαστήριο που καταδίκασε τον βουλευτή και πρόεδρο του πολιτικού κόμματος «Front National», Daniel Féret, σε κοινωφελή εργασία και στην απολύτως φασιστική δεκαετή στέρηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι. Το αμάρτημά του ήταν πως σε προεκλογικές συγκεντρώσεις μοίραζε φυλλάδια με συνθήματα «όχι στον εξισλαμισμό του Βελγίου», «τερματισμός της δήθεν πολιτικής ενσωμάτωσης» και «απέλαση των μη ευρωπαίων ανέργων». Και, φυσικά, το Στρασβούργο επικύρωσε την καταδίκη, παίζοντας την ίδια κασέτα: «τα σχόλια του προσφεύγοντος είναι ικανά να προξενήσουν αισθήματα περιφρόνησης, απόρριψης ή ακόμα και μίσους για τους αλλοδαπούς». Δεν ξέρω αν οι δικαστές αυτοί έχουν πάει καμμία βόλτα κατά Μολενμπέκ μεριά. Ή κατά Σάμο και Λέσβο.
Όταν λοιπόν η ευρωπαϊκή εξουσία, νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική με την συνεπικούρηση των εξωνημένων ΜΜΕ διώκει, συκοφαντεί και τιμωρεί όσους εκφράζουν οτιδήποτε μπορεί να ενοχλήσει την κυρία της φωτογραφίας, δεν είναι λογικό εκείνη να σκεφθεί πως η ίδια και οι ομοϊδεάτισσές της εκπροσωπούν την νομιμότητα και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό από τον οποίον έχουν... αποχωρήσει οι ανησυχούντες; «Ε, εφόσον φύγατε από την... κουλτούρα της Ευρώπης γιατί δεν φεύγετε και από την ίδια την Ευρώπη;» είναι το μήνυμά της.
Έχει δίκιο λοιπόν η μουσουλμάνα γιατί εσύ της το έδωσες. Γιατί ψήφιζες και συνεχίζεις να ψηφίζεις αγαπησιάρηδες πολυπολιτισμικάριους που είναι περήφανοι με τη μετατροπή του Λονδίνου, του Παρισιού, των Βρυξελλών, της Αθήνας σε Ισλαμαμπάντ. Και γιατί όσοι έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου δαιμονοποιήθηκαν από τα ΜΜΕ που εσύ θεωρούσες σοβαρά και από το πολιτικό σύστημα που εσύ στήριζες. Δεν μπορείς να της απαντήσεις τίποτε, μέχρι τη μέρα που στην Ευρώπη θα γίνει αντιληπτό από τους πάντες πως ο πολιτισμός της ανεκτικότητας δεν μπορεί να αδιαφορεί για τον παράλληλο «πολιτισμό» της μη ανεκτικότητας που τον διαβρώνει εκ των έσω, και μέχρι να αποκηρυχθεί ως μαύρη σελίδα στην ιστορία του ευρωπαϊκού δικαίου ο μεταμοντέρνος φασισμός της πολιτικής ορθότητας.
Τώρα, το σύστημα καραδοκεί. Σε απειλεί με μηνύσεις, δικαστήρια, καταδίκες, στρασβούργεια επικύρωση, πολιτική και – δεν αποκλείεται - φυσική εξόντωση. Και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Στις 28 Οκτωβρίου θα χειροκροτείς μαθήτριες - σκιάχτρα που θα παρελαύνουν κρατώντας τη γαλανόλευκη. Και όλοι θα προσπαθούν να σε πείσουν ότι αυτό είναι το φυσιολογικό: το να σηκώνει το σύμβολο της ελευθερίας της χώρας, το σύμβολο της ατομικής υποδούλωσης. Κι ο πρωθυπουργός, αυτός που εξελέγη με την υπόσχεση να προφυλάξει τα σύνορα από τους εισβολείς, δηλώνει περήφανος για την πολυπολιτισμική Ελλάδα, αποτέλεσμα της μακροχρόνιας εισβολής, και δίνει το στρατόπεδο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στην Τρίπολη για να φιλοξενήσει 2000 εισβολείς, κάνοντας χώρο στα νησιά για να δεχθούν καινούργιους. Σε πόσο καιρό νομίζεις όλοι αυτοί θα κρατούν πλακάτ σαν της φωτογραφίας;
Ζούμε το λυκόφως της Ευρώπης. Το αν η νύχτα θα πέσει σε 20 ή 30 χρόνια έχει μικρή σημασία στον ιστορικό χρόνο. Το βέβαιο είναι ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα συμβεί. Ίσως η μαντιλοφορούσα μουσουλμάνα να έχει και σ΄αυτό δίκιο: αργά ή γρήγορα, για να μην εμπλακούμε σε έναν πανευρωπαϊκό "εμφύλιο" της διπλανής πόρτας, θα τα μαζέψουμε και θα φύγουμε. Και μην ξεχνάς: εσύ της το έδωσες.
Να τα πιάσουμε ένα - ένα.
Είναι χώρα της η Γαλλία, λέει. Έχει άδικο; Νομικώς, όχι. Η Γαλλία της πολυπολιτισμικότητας και της κορεκτίλας τής έδωσε αυτό το δικαίωμα παραχωρώντας τη γαλλική υπηκοότητα σε οποιονδήποτε βρίσκεται 5 χρόνια στο έδαφός της. Ενώ, φυσικά, όσοι προέρχονται από γαλλικές κτήσεις είναι Γάλλοι και με τη βούλα, από γεννησιμιού τους. Κάθε χρόνο 150.000 αλλοδαποί πολιτογραφούνται ως Γάλλοι.
Αν ενοχλείσαι να φύγεις εσύ, λέει. Έχει άδικο; Νομικώς όχι. Το να εκδηλώνεις ενόχληση για το ντύσιμο κάποιου θεωρείται και στη Γαλλία και σε όλες τις χώρες της Ευρώπης ρατσισμός. Δες πόσο ύπουλα πλασάρεται ο ισλαμικός νομικοπολιτικός μεσαίωνας: ως lifestyle. Και όλοι το αποδέχονται. Θα αποδεχόντουσαν με την ίδια ευκολία, ως ενδυματολογική επιλογή, τη στολή της Κου-Κλουξ-Κλαν, αυτή με τη λευκή… μπούργκα και το μυτερό καπέλο, αν είχε την προνοητικότητα να αυτοπροσδιορισθεί ως θρησκεία; Δεκάδες αποφάσεις ευρωπαϊκών δικαστηρίων έχουν εκδοθεί εις βάρος ευρωπαίων πολιτών επειδή εξέφρασαν δημοσίως το προφανές: το Ισλάμ δεν είναι μόνο θρησκεία, είναι ένα νομικό, πολιτικό και στρατιωτικό σύστημα, με το προκάλυμμα της θρησκείας, που καταπατά βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ισλαμική κουλτούρα είναι ασύμβατη με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και η μαντίλα (και πολύ περισσότερο η μπούργκα) δεν είναι θέμα αισθητικής, αλλά σύμβολο κατωτερότητας και υποταγής της γυναίκας. (Αν για την «αστική» πλευρά του Ισλάμ η γυναίκα είναι άνθρωπος β’ κατηγορίας, για το δόγμα του Ισλάμ είναι εντελώς ανύπαρκτη. Οι πιστοί, λέει το Κοράνι, που θα πάνε στον Παράδεισο, θα έχουν στη διάθεσή τους όμορφες μαυρομάτες γυναίκες που θα τους τα κάνουν όλα. Οι πιστές τι θα έχουν; Νταβραντισμένους παιδαράδες;) Όταν λοιπόν ευρωπαϊκά δικαστήρια καταδικάζουν ευρωπαίους πολίτες, βάσει νόμων που ψήφισαν ευρωπαϊκά κοινοβούλια, δεν έχει δίκιο να θεωρεί η μουσουλμάνα ότι αυτή “συμπλέει” με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και εσύ όχι;
Γαλλικό ήταν το δικαστήριο που καταδίκασε τους συγγραφείς του βιβλίου με τίτλο «Ο αποικισμός της Ευρώπης» και υπότιτλο «Ρεαλιστικές παρατηρήσεις σχετικά με τη μετανάστευση και το Ισλάμ» για... υποκίνηση μίσους. Την καταδίκη επικύρωσε το 2008 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕCHR) του Στρασβούργου στο οποίο προσέφυγαν οι καταδικασθέντες συγγραφείς (υπόθεση Soulas και λοιποί κατά Γαλλίας) με το εξής απίθανο σκεπτικό: «οι εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν στο βιβλίο είχαν ως στόχο να δημιουργήσουν στους αναγνώστες του αίσθημα απόρριψης και ανταγωνισμού». Όταν γράφεις και αποδεικνύεις μαθηματικώς ότι σε λίγα χρόνια η Ευρώπη θα γίνει Ισλαμικό Χαλιφάτο, μόνο λόγω του ρυθμού πολλαπλασιασμού των μουσουλμανικών πληθυσμών καταδικάζεσαι από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια για ρητορική μίσους. Όταν το ίδιο το Κοράνι διατάζει τον πιστό να σφάζει απίστους, δεν τρέχει τίποτα!
Γαλλικό ήταν επίσης το δικαστήριο που καταδίκασε τον Ζαν Μαρί Λε Πεν για υποκίνηση μίσους. Για ποιον λόγο, λέτε; Διότι σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Le Monde είχε διατυπώσει τη «ρατσιστική» άποψη: «τη μέρα που δεν θα έχουμε στη Γαλλία 5 εκατομμύρια αλλά 25 εκατομμύρια μουσουλμάνους, αυτοί θα δίνουν εντολές». Αυτό θεωρήθηκε από το γαλλικό δικαστήριο ότι θα μπορούσε να σχηματίσει στο κοινό μια... ανησυχητική εικόνα για τη μουσουλμανική κοινότητα στο σύνολό της και να προξενήσει συναισθήματα απόρριψης! Ο Λε Πεν προσέφυγε στο Στρασβούργο υποστηρίζοντας ότι το γαλλικό δικαστήριο καταπάτησε το ατομικό του δικαίωμα, της ελευθερίας του λόγου. Το ΕCHR δεν εξέτασε καν την προσφυγή του! Την απέρριψε ως... προδήλως αβάσιμη! Κανένας, όπως φαίνεται, δεν πρόσεξε πως το σκεπτικό του γαλλικού δικαστηρίου ήταν αυτοαναιρούμενο: αν το να δίνουν οι μουσουλμάνοι της εντολές προκαλεί ανησυχία στο γαλλικό κοινό αυτό σημαίνει ότι το γαλλικό κοινό και όχι μόνο ο Λε Πεν ήδη ανησυχούν για το είδος αυτών των εντολών. Θα είχε την ίδια ανησυχία το κοινό αν τις εντολές τις έδιναν Ελβετοί;
Θα θυμάστε ότι ο Λεπέν υπήρξε ο πιο δαιμονοποιημένος Ευρωπαίος πολιτικός. «Φασίστας», «ακροδεξιός», «ρατσιστής», ήταν οι πιο ήπιοι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούσε το σύνολο των ευρωπαϊκών (και των ελληνικών) ΜΜΕ εναντίον του, καθώς είχε θίξει από τη δεκαετία του ’70 το μέγα ταμπού της Ευρώπης: όλα τα προγράμματα ενσωμάτωσης των μουσουλμάνων αποτυγχάνουν διότι οι μουσουλμάνοι απλώς δεν θέλουν να ενσωματωθούν. Όταν μάλιστα διεκδίκησε την Γαλλική Προεδρία το 2002, περνώντας στον δεύτερο γύρο, όλοι οι άλλοι συνασπίσθηκαν εναντίον του, δίνοντας στον αντίπαλό του, Ζακ Σιράκ, το ποσοστό ρεκόρ του 82,2%. Όλα αυτά πριν το Μπατακλάν, τη Σαρλί Εμπντό, τη Νίκαια και τις δεκάδες επιθέσεις με τους εκατοντάδες νεκρούς που μετράει η Γαλλία από την ισλαμική τρομοκρατία. (Για να προφτάσω τους επαγγελματίες διαστρεβλωτές: δεν υποστηρίζω το σύνολο των θέσεων του Λε Πεν, με κάποιες από τις οποίες είμαι σφόδρα αντίθετος. Αναφέρομαι μόνο στη συγκεκριμένη υπόθεση.)
Βελγικό ήταν το δικαστήριο που καταδίκασε τον βουλευτή και πρόεδρο του πολιτικού κόμματος «Front National», Daniel Féret, σε κοινωφελή εργασία και στην απολύτως φασιστική δεκαετή στέρηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι. Το αμάρτημά του ήταν πως σε προεκλογικές συγκεντρώσεις μοίραζε φυλλάδια με συνθήματα «όχι στον εξισλαμισμό του Βελγίου», «τερματισμός της δήθεν πολιτικής ενσωμάτωσης» και «απέλαση των μη ευρωπαίων ανέργων». Και, φυσικά, το Στρασβούργο επικύρωσε την καταδίκη, παίζοντας την ίδια κασέτα: «τα σχόλια του προσφεύγοντος είναι ικανά να προξενήσουν αισθήματα περιφρόνησης, απόρριψης ή ακόμα και μίσους για τους αλλοδαπούς». Δεν ξέρω αν οι δικαστές αυτοί έχουν πάει καμμία βόλτα κατά Μολενμπέκ μεριά. Ή κατά Σάμο και Λέσβο.
Όταν λοιπόν η ευρωπαϊκή εξουσία, νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική με την συνεπικούρηση των εξωνημένων ΜΜΕ διώκει, συκοφαντεί και τιμωρεί όσους εκφράζουν οτιδήποτε μπορεί να ενοχλήσει την κυρία της φωτογραφίας, δεν είναι λογικό εκείνη να σκεφθεί πως η ίδια και οι ομοϊδεάτισσές της εκπροσωπούν την νομιμότητα και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό από τον οποίον έχουν... αποχωρήσει οι ανησυχούντες; «Ε, εφόσον φύγατε από την... κουλτούρα της Ευρώπης γιατί δεν φεύγετε και από την ίδια την Ευρώπη;» είναι το μήνυμά της.
Έχει δίκιο λοιπόν η μουσουλμάνα γιατί εσύ της το έδωσες. Γιατί ψήφιζες και συνεχίζεις να ψηφίζεις αγαπησιάρηδες πολυπολιτισμικάριους που είναι περήφανοι με τη μετατροπή του Λονδίνου, του Παρισιού, των Βρυξελλών, της Αθήνας σε Ισλαμαμπάντ. Και γιατί όσοι έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου δαιμονοποιήθηκαν από τα ΜΜΕ που εσύ θεωρούσες σοβαρά και από το πολιτικό σύστημα που εσύ στήριζες. Δεν μπορείς να της απαντήσεις τίποτε, μέχρι τη μέρα που στην Ευρώπη θα γίνει αντιληπτό από τους πάντες πως ο πολιτισμός της ανεκτικότητας δεν μπορεί να αδιαφορεί για τον παράλληλο «πολιτισμό» της μη ανεκτικότητας που τον διαβρώνει εκ των έσω, και μέχρι να αποκηρυχθεί ως μαύρη σελίδα στην ιστορία του ευρωπαϊκού δικαίου ο μεταμοντέρνος φασισμός της πολιτικής ορθότητας.
Τώρα, το σύστημα καραδοκεί. Σε απειλεί με μηνύσεις, δικαστήρια, καταδίκες, στρασβούργεια επικύρωση, πολιτική και – δεν αποκλείεται - φυσική εξόντωση. Και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Στις 28 Οκτωβρίου θα χειροκροτείς μαθήτριες - σκιάχτρα που θα παρελαύνουν κρατώντας τη γαλανόλευκη. Και όλοι θα προσπαθούν να σε πείσουν ότι αυτό είναι το φυσιολογικό: το να σηκώνει το σύμβολο της ελευθερίας της χώρας, το σύμβολο της ατομικής υποδούλωσης. Κι ο πρωθυπουργός, αυτός που εξελέγη με την υπόσχεση να προφυλάξει τα σύνορα από τους εισβολείς, δηλώνει περήφανος για την πολυπολιτισμική Ελλάδα, αποτέλεσμα της μακροχρόνιας εισβολής, και δίνει το στρατόπεδο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στην Τρίπολη για να φιλοξενήσει 2000 εισβολείς, κάνοντας χώρο στα νησιά για να δεχθούν καινούργιους. Σε πόσο καιρό νομίζεις όλοι αυτοί θα κρατούν πλακάτ σαν της φωτογραφίας;
Ζούμε το λυκόφως της Ευρώπης. Το αν η νύχτα θα πέσει σε 20 ή 30 χρόνια έχει μικρή σημασία στον ιστορικό χρόνο. Το βέβαιο είναι ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα συμβεί. Ίσως η μαντιλοφορούσα μουσουλμάνα να έχει και σ΄αυτό δίκιο: αργά ή γρήγορα, για να μην εμπλακούμε σε έναν πανευρωπαϊκό "εμφύλιο" της διπλανής πόρτας, θα τα μαζέψουμε και θα φύγουμε. Και μην ξεχνάς: εσύ της το έδωσες.
Απορρίμματα: Μια χρήσιμη σύγκριση
Το ζήτημα της ανάπτυξης και της παραγωγικότητας μιας οικονομίας είναι
συγκλονιστικά απλό θέμα. Προϋποθέτει μέτρα οικονομικής πολιτικής χωρίς
κανένα οικονομικό κόστος που απελευθερώνουν τις παραγωγικές δυνάμεις της
οικονομίας από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του κράτους, όπως κατάργηση
των γραφειοκρατικών αντικινήτρων, μείωση της πολυνομίας, απλοποιημένο
-όσο δεν πάει άλλο- φορολογικό σύστημα, ιδιωτικοποιήσεις και μεταφορά
των αρμοδιοτήτων του κράτους στον ιδιωτικό τομέα.
Η οικονομική ανάπτυξη δεν απαιτεί δαπάνη χρήματος, απαιτεί θάρρος και
τόλμη να συγκρουστείς με όλα εκείνα τα πολυπλόκαμα πελατειακά και
συντεχνιακά δίκτυα που αργά αλλά σταθερά έχουν οικοδομήσει οι
παρασιτικές δυνάμεις του κρατισμού εδώ και δεκαετίες. Οι επενδύσεις δεν
προηγούνται των παραπάνω μεταρρυθμίσεων αλλά αποτελούν την αναμενόμενη
ακολουθία τους.
Πρέπει να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας ωστόσο ότι καμμιά προτεινόμενη
πολιτική μείωσης του κράτους δεν μπορεί να επικρατήσει ιδεολογικά πριν
από την εφαρμογή της. Οι πολίτες συνειδητοποιούν την αποτυχία της
κρατικής παρέμβασης μόνο όταν έχουμε τη δυνατότητα να συγκρίνουμε το
αποτέλεσμα που παράγει αυτή με το αποτέλεσμα της ελεύθερης αγοράς.
Συνεπώς η υλοποίηση μιας τέτοιας μεταρρύθμισης που μετατοπίζει το
κέντρο βάρους της οικονομίας από το κράτος στον ιδιωτικό τομέα και δίνει
ευκαιρίες στους ανθρώπους να αυτενεργήσουν αυξάνοντας τον εθνικό πλούτο
και την ελευθερία τους, οδηγεί στην κατά κράτος επικράτηση των
φιλελεύθερων ιδεών.
Για το λόγο αυτό το εφαρμοσμένο παράδειγμα μιας ιδιωτικοποίησης είναι
η καλύτερη συνηγορία υπέρ των αρχών της ελεύθερης αγοράς. Πάρτε για
παράδειγμα, το θέμα της αποκομιδής, μεταφοράς και διαχείρισης των
απορριμμάτων. Η Ρόδος είναι ένα διεθνώς φημισμένο ελληνικό νησί. Την
καλοκαιρινή περίοδο προσελκύει εκατομμύρια τουρίστες απ΄όλο τον κόσμο.
Το νησί της Ρόδου την φετινή τουριστική περίοδο προσέλκυσε περίπου
5.000.000 τουρίστες. Περίπου 1,2 εκ. περισσότερο από το συνολικό
πληθυσμό του νομού Αττικής.
Το 2017 ο Δήμος Ρόδου αποφάσισε να ακολουθήσει το επιτυχημένο
παράδειγμα άλλων πόλεων στο εξωτερικό και να αναθέσει την αρμοδιότητα
της καθαριότητας στον ιδιωτικό τομέα. Με διεθνή διαγωνισμό ανέθεσε την
αποκομιδή, μεταφορά και διαχείριση του 50% των απορριμμάτων του, των
αποβλήτων συσκευασίας, τη σάρωση κ.λπ. σε ιδιωτική εταιρεία για μια
τριετία έναντι συνολικού τιμήματος 12,6 εκ. (συμπεριλαμβανομένου του
ΦΠΑ).
Ένα χρόνο μετά η διαφορά στην εικόνα της καθαριότητας του νησιού
είναι εμφανής δια γυμνού οφθαλμού τόσο για τους μονίμους κατοίκους όσο
και τους επισκέπτες της Ρόδου. Το νησί είναι πεντακάθαρο και όλες οι
εργασίες καθαριότητας εκτελούνται υποδειγματικά. Ας δούμε και την διόλου
ασήμαντη οικονομική πλευρά του θέματος. Η Ρόδος παρήγαγε το 2017
περίπου 100.000 τόνους σκουπιδιών.
Οι Ρόδιοι πλήρωσαν για τη συλλογή, μεταφορά και διαχείριση στην
ανάδοχο εταιρεία [4,2 εκ. € το τίμημα του πρώτου χρόνου της σύμβασης δια
50.000 τόνους απορριμμάτων (50%)=] 84 ευρώ ανά τόνο απορριμμάτων (67,74
χωρίς ΦΠΑ). Στην Αθήνα σε αντίθεση με τη Ρόδο η καθαριότητα δεν έχει
ιδιωτικοποιηθεί. Το 2017 συλλέχθηκαν περίπου 300.000 τόνοι σκουπιδιών.
Τα ανταποδοτικά τέλη μόνο για την καθαριότητα κυμάνθηκαν σε 105 εκατ.
€. Οι Αθηναίοι πλήρωσαν 350 ευρώ ανά τόνο απορριμμάτων ή με άλλες
κουβέντες 266 ευρώ περισσότερα από τους Ρόδιους. Μερικές ακόμη
«λεπτομέρειες» για την Αθήνα:
‒ Το δυναμικό της καθαριότητας που μισθοδοτείται από τα ανταποδοτικά
τέλη που εισπράττει ο Δήμος Αθηναίων για το 2017 ανερχόταν σε 2.222
εργαζομένους (μόνιμους, ΙΔΑΧ, προσωπικό με δικαστική απόφαση και έκτακτο
προσωπικό).
‒ Η μισθοδοσία των εργαζομένων της καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων
(συμπεριλαμβανομένων των πάσης φύσεως ασφαλιστικών εισφορών και παροχών
παραγωγικής διαδικασίας) ανήλθε το 2017 στο ποσό των 63,4 εκατ. ευρώ.
Συνεπώς
- Το μικτό κόστος για το έτος 2017 ανά εργαζόμενο στον τομέα της
καθαριότητας ανέρχεται σε (63,4 εκατ. ευρώ : 2222 =) 28.532 ευρώ ή σε
2.378 ευρώ το μήνα. Στο ποσό αυτό περιλαμβάνονται η αμοιβή για υπερωρίες
που πλήρωσε στους εργαζομένους του ο Δήμος αλλά όχι τα λειτουργικά
κόστη που επιμερίζονται κανονικά σε κάθε υπάλληλο της καθαριότητας.
Το ζήτημα, όπως εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς από τους παραπάνω
αμείλικτους αριθμούς, είναι οι δημοτικοί άρχοντες να συνειδητοποιήσουν
επιτέλους ότι η δουλειά τους είναι να διοικούν σωστά και αποτελεσματικά
το δήμο τους και όχι να κάνουν πράγματα, τα οποία μπορεί να κάνει
καλλίτερα και φθηνότερα για τους δημότες τους ο ιδιωτικός τομέας.
Του Τάσου Ι. Αβραντίνη
liberal
*Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Παρασκευής, 12 Οκτωβρίου.
Μαρία Ευθυμίου: «Ο απόφοιτος δημοτικού πριν 40 χρόνια ήξερε περισσότερα από τους αποφοίτους λυκείου σήμερα»
Συναντηθήκαμε σε ένα συμπαθητικό εστιατόριο στο Κουκάκι, στα μέσα Δεκεμβρίου. Στα
δελτία ειδήσεων έπαιζαν «ψηλά» το ενδεχόμενο εκλογής μουφτή στη Θράκη,
τo συνέδριο της Ν.Δ. και η πρωτοφανής κακοκαιρία στις ΗΠΑ. Ποια
κακοκαιρία; Στην Αθήνα είχε λαμπρό ήλιο και θερμοκρασίες φθινοπώρου. Η
ανάλαφρη διάθεσή μου γρήγορα βάρυνε όταν αρχίσαμε να συζητούμε για το
μέλλον της χώρας.
Η Μαρία Ευθυμίου ήταν ξεκάθαρη και με συγκεκριμένο
σκεπτικό: η βαθιά και παρατεταμένη κρίση που περνάμε δεν μας έδωσε
κανένα ουσιαστικό μάθημα. Η πλειονότητα του ελληνικού λαού δεν θέλει να
αλλάξει, άρα οποιαδήποτε βελτίωση υπάρξει θα είναι προσωρινή. Δεν θα
επιτρέψει να κάνουμε το άλμα που χρειάζεται. Εάν η δυσλειτουργία, η σήψη
και η διάλυση παραταθούν, κάποιοι από τους γείτονές μας που
εποφθαλμιούν θα μας διαμελίσουν και θα μας απορροφήσουν. Το να ακούς μια
τέτοια μαύρη εκτίμηση από έναν άνθρωπο σοβαρό που σπάνια μιλάει στα
Μέσα, αλλά έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη της Ιστορίας, σου
προκαλεί σύγκρυο.
– Μα δεν πιστεύετε ότι σιγά σιγά τα πράγματα θα πάνε
καλλίτερα, ιδιαίτερα αν υπάρξει μια πολιτική ηγεσία στον τόπο που θα
ενισχύσει την ανάπτυξη;
– Με τα μυαλά και τη νοοτροπία που έχουμε σήμερα, δεν σωζόμαστε.
Μπορεί για ένα χρονικό διάστημα λίγων ετών να έρθουν περισσότερα
κεφάλαια στην Ελλάδα και να υπάρξει ανάκαμψη. Θα είναι, όμως, πρόσκαιρη.
Και θα ξαναβυθιστούμε – εάν πράττουμε τα ίδια. Μεγάλη ευκαιρία μας
έδωσε, προ τριακονταπενταετίας, η είσοδός μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Εμείς, όμως, αντί να ταιριάξουμε με τα προηγμένα κράτη και να αλλάξουμε
τα δυσλειτουργούντα σημεία μας, ενδιαφερθήκαμε μόνο για τα χρήματα. Οι
πλούσιες και καλοδιοικούμενες χώρες, όμως, δεν έγιναν πλούσιες και
καλοδιοικούμενες επειδή βρήκαν ξαφνικά χρήματα. Αμα ήταν έτσι, η Νιγηρία
–που έχει πάμπλουτο υπέδαφος– θα ήταν μία από τις πιο πλούσιες και
καλοδιοικούμενες χώρες του κόσμου. Δεν είναι θέμα πλούτου. Είναι πώς
προσλαμβάνεις τον εαυτό σου και τη λειτουργία σου μέσα στην κοινωνία που
ανήκεις. Είναι θέμα βαθύτατα πολιτικό, δηλαδή. Και αφορά όλη την
κοινωνία, έναν έναν τον πολίτη.
– Ναι αλλά έχουμε προχωρήσει αρκετά τα τελευταία 30 χρόνια…
– Ασφαλώς. Αν δεις την Ελλάδα του ’49, όταν τελείωσε ο Εμφύλιος, ήταν
μια χώρα καψαλισμένη από πάνω μέχρι κάτω. Η διαφορά εικόνας με σήμερα
είναι τεράστια. Από τη δεκαετία του ’60 κιόλας είχε βελτιωθεί πολύ η
χώρα. Και, βέβαια, μετά το ’80 ήρθαν πολλά χρήματα από την Ε.Ε. Aκοπα
χρήματα. Τα οποία μας δίνονταν για να κάνουμε υποδομές, ώστε να
μπορέσουμε να εκτοξεύσουμε την οικονομία μας και να συγκλίνουμε προς το
ευρωπαϊκό επίπεδο. Εμείς διαχειριστήκαμε το πράγμα όπως το
διαχειριστήκαμε. Χωρίς σοβαρότητα και αναμέτρηση με το μέλλον. Eτσι,
ήρθε η κρίση. Και βλέπω γύρω μας χώρες που βρίσκονταν κάτω να ανεβαίνουν
προς τα πάνω, ενώ εμείς που ήμασταν ψηλότερα να πέφτουμε συνεχώς. Σε
όλους τους τομείς. Και πώς να μην κατρακυλάμε, όταν δεν θέλουμε να δούμε
τον εαυτό μας και να αλλάξουμε. Eχουμε εθιστεί να είμαστε μωρά. Για όσα
παθαίνουμε φταίνε πάντα οι άλλοι και ουδέποτε εμείς. Eτσι ανατρεφόμαστε
και στις οικογένειές μας, όπου περιμένουμε οι γονείς μας να μας
συντηρούν μέχρι τα γεράματά μας. Το ίδιο κάνουμε και με τις χώρες με τις
οποίες μετέχουμε σε ευρύτερους συνασπισμούς. Περιμένουμε να μας
νταντεύουν επίσης. Αενάως. Και να είμαστε, βέβαια, πάντοτε εν
αγανακτήσει. Το να είμαστε «αγανακτισμένοι» είναι σταθερό σημείο μας.
Eχουμε έφεση σ’ αυτό.
– Πώς θα ενηλικιωθούμε και θα γίνουμε πιο ισχυροί;
– Για να γίνουμε πιο ισχυροί, θα πρέπει να συνομιλήσουμε με τον εαυτό
μας και να πορευτούμε στη ζωή μας με εντιμότητα. Και όχι να
καταφεύγουμε στη θρασυδειλία που δείχνουμε, δηλαδή να κοιτάμε πόσα θα
αρπάξουμε, βρίζοντας κι από πάνω, κατηγορώντας τους άλλους για τα δικά
μας λάθη κι ανεπάρκειες. Δεν γίνεται με τέτοια αναξιοπρέπεια να πορευθεί
μια κοινωνία. Πρέπει να γίνουμε γενναίοι. Γενναίος είναι αυτός που
αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του και αποφασίζει να βασιστεί στις
δυνάμεις του για να προχωρήσει. Να τηρήσει μιαν αντρίκια συμπεριφορά,
όπως λέγαμε παλιά. Αλλά δεν νομίζω ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Πολύ
φοβάμαι ότι η μακρόσυρτη αδυναμία μας θα δώσει χώρο να απορροφηθούμε από
άλλες δυνάμεις.
– Με βίαιο τρόπο εννοείτε;
– Eνα τμήμα της εξέλιξης αυτής αναπόφευκτα θα είναι βίαιο. Και θα μας
οδηγήσει, σταδιακά, να χάσουμε την πολιτιστική μας ταυτότητα – την
οποία, εξάλλου, οι ίδιοι αποποιούμεθα και για την οποία αδιαφορούμε.
Oπως, π.χ., για τη γλώσσα μας.
– Θεωρείτε ότι η Τουρκία μπορεί να διαδραματίσει αυτό τον ρόλο;
– Η Τουρκία είναι μεγάλος παίκτης. Και εξ αυτού, εξαιρετικά
επικίνδυνη. Πάντως, δεν θα είναι η Γερμανία αυτή που θα μας απορροφήσει,
όπως λένε κάποιοι.
– Ναι, αλλά δεν βλέπω πολλούς να βγαίνουν και να τονίζουν ότι πρέπει να αλλάξουμε και να σοβαρευτούμε.
– Eχει λεχθεί σε όλους τους τόνους, από πολλούς και επί μακρόν.
Εμείς, ωστόσο, δεν το ακούμε αυτό. Μας αρέσει να ζούμε μέσα στη
συνωμοσιολογία: ότι όλοι μάς επιβουλεύονται, ότι μας ζηλεύουν για το
ωραίο μας κλίμα, τη χαλαρή ζωή μας, τα ορυκτά μας κ.λπ. Μέχρι και σήμερα
το ένα τρίτο του ελληνικού λαού πιστεύει ότι το ψεκάζουν. Οπότε τι
συζητούμε; Από ποια βάση ξεκινάμε;
Αν βάλεις ταμπέλα «αριστερού», ό,τι και να κάνεις γίνεται ανεκτό
Η Μαρία Ευθυμίου θεωρεί ότι η χώρα συνεχίζει σήμερα να ταλανίζεται
και να μην μπορεί να ξεπεράσει τον διχασμό και τις πληγές του Εμφυλίου.
Μπορεί, λέει, ο Εμφύλιος να τελείωσε το ’49, πολιτικά, όμως, ο διχασμός
μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς παρατείνεται, με μεταλλάξεις, μέχρι σήμερα.
Μάλιστα, στη διάρκεια των δεκαετιών που κύλησαν, συνέβη μία ανατροπή: οι
ηττημένοι του Εμφυλίου αναδείχθηκαν, μέσα από το λαϊκό αφήγημα, στους
ηθικούς νικητές του. Μέσα στο υποσυνείδητο σημαντικού μέρους του
ελληνικού λαού οι ηττημένοι του Εμφυλίου κατετάγησαν στα «παλικάρια»,
στους «κοινωνικά ευαίσθητους», στους «προοδευτικούς». Eτσι, στη
Μεταπολίτευση, το οικοδόμημα της κοινωνίας περιστράφηκε υποδορίως γύρω
από αυτό το αφήγημα. Ο καθένας παρουσίαζε τον εαυτό του ως «αριστερό»,
άρα ως «θύμα» της εκάστοτε «κακής κυβέρνησης» (που ο ίδιος πάντως
εξέλεγε και παρωθούσε στα άθλια), ώστε να απαιτεί, υπό ιδεολογική
κάλυψη, και άλλες παροχές και άλλες ασυδοσίες που δεν δικαιούνταν ούτε
του αναλογούσαν.
Oπως αναφέρει στο τελευταίο βιβλίο της («Μόνο λίγα χιλιόμετρα.
Ιστορίες για την Ιστορία», που γράφηκε σε συνεργασία με τον Μάκη Προβατά
και κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο από τις εκδόσεις Πατάκη), με την
αποκατάσταση της Δημοκρατίας, αντί ν’ αδράξουμε την ευκαιρία να
επανεκκινήσουμε την κοινωνία μας σε μια νέα βάση, υγιή, βυθιστήκαμε στις
αρρώστιες του παρελθόντος και είδαμε τον εαυτό μας σε αντιπαράθεση με
τις προηγούμενες εποχές. Και καθώς αυτές οι προηγούμενες εποχές
εμπεριείχαν πολύ και πολλές φορές υποκριτικό «πατριωτικό» λόγο,
αποφασίσαμε ότι ο πατριωτισμός –το να πονάς δηλαδή και να φροντίζεις τη
χώρα σου, να προστατεύεις την κοινωνία σου και το δημόσιο αγαθό– είναι
«αντιδραστικό» και «φασιστικό», ενώ το να καταστρέφεις και να
βανδαλίζεις τη δημόσια περιουσία της είναι «προοδευτικό».
Σημειώνει, στη συζήτησή μας, ότι, όπως λέει και ο Ζοζέ Σαραμάγκου, ο
αριστερός λόγος σήμερα, αντί να υπερασπίζεται την αλήθεια, έχει γίνει η
κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την κάλυψη κάθε αθλιότητας. Αν προλάβεις και
βάλεις την ταμπέλα του «αριστερού», ό,τι και να κάνεις γίνεται ανεκτό
από μια κοινωνία που φοβάται να καταγγείλει το κακό μην τύχει και τη
χαρακτηρίσουν, οι με την ταμπέλα «αριστερός» φασίστες, «φασιστική» και
«αντιδραστική».
Και φέρνει σαν παράδειγμα την τραγωδία της Marfin. Τους τρεις νεκρούς
–μια γυναίκα από τους οποίους ήταν, μάλιστα, έγκυος– που κάηκαν στο
κέντρο της Αθήνας από ομάδες «αγανακτισμένων αριστερών», οι οποίοι
φώναζαν ηρωικά «να καείτε, να καείτε, να πάτε να γ…τε». Επειδή
εργάζονταν, ενώ θα έπρεπε, κατά τη γνώμη των «αριστερών» διαδηλωτών, να
απεργούν. Λες κι η απεργία είναι υποχρεωτική. Και γι’ αυτούς τους τρεις
ανθρώπους δεν μιλάμε καθόλου επειδή κάηκαν από «αριστερούς». Δεν υπάρχει
καμία μνεία. Πουθενά. Ούτε καν μία πλακέτα έξω από το κτίριο όπου
κάηκαν ζωντανοί. Αντίθετα, τον τραγουδιστή Παύλο Φύσσα που μαχαιρώθηκε
στον Πειραιά από κάποιες εγκληματικές φασιστικές ομάδες τον θυμόμαστε
και τον τιμούμε – και σωστά πράττουμε. Τον θυμόμαστε, όμως, και τον
τιμούμε επειδή οι δολοφόνοι ήσαν φασίστες και όχι αριστεροί. Αυτή, όμως,
η ηθική δεν μπορεί, ως κοινωνία, να μας πάει πουθενά.
Χαμηλές απαιτήσεις
Από το 2006 η Μαρία Ευθυμίου έχει δώσει χιλιάδες διαλέξεις σε όλη την
Ελλάδα διδάσκοντας Παγκόσμια και Ελληνική Ιστορία. Δεκάδες χιλιάδες
ανθρώπων έχουν προσέλθει στα μαθήματα αυτά για να μπορούν να ερμηνεύουν
καλλίτερα όσα συμβαίνουν γύρω τους.
Ως προς το θέμα της παιδείας, λέει πως στην κοινωνία έχει
δημιουργηθεί ένα κλίμα χαμηλής απαιτητικότητας. Στα σχολεία όλοι οι
μαθητές, έτσι κι αλλιώς, παίρνουν Α στο δημοτικό και 19 ή 20 στο
γυμνάσιο, δουλέψουν δεν δουλέψουν, μάθουν δεν μάθουν. Εχουμε ένα απίθανο
ποσοστό αριστούχων παγκοσμίως. Καμμία σύγκριση με παλαιότερα. Ο
απόφοιτος δημοτικού του σχολείου της γειτονιάς πριν από 40 χρόνια ήξερε
πολύ περισσότερα από πολλούς αποφοίτους λυκείου σήμερα. Μετά το 1980
αποφασίσθηκε το κλίμα αυτό προκειμένου «να μην επιβαρυνθεί η ψυχή των
παιδιών». Είναι κι αυτό άλλη μία έκφανση της δήθεν «αριστερής» πλευράς
μας. Δηλαδή, του τίποτα.
Η συνάντηση
Το εστιατόριο «Η φάμπρικα του Ευφρόσυνου», το διάλεξε η Μαρία
Ευθυμίου – της αρέσει και είναι κοντά στο σπίτι της, στο Κουκάκι.
Ξεκινήσαμε το γεύμα με μια υπέροχη κολοκυθόσουπα βελουτέ και
μοιραστήκαμε μια γευστική μερίδα ιτσλί πολίτικο (πλιγούρι γεμιστό με
κιμά, κουκουνάρι και μπαχαρικά) και μια πολύχρωμη καροτοσαλάτα με
μαϊντανό, φουντούκι, αμύγδαλο, λεμόνι, μηλόξιδο και λουκούμι φασκόμηλο.
Ηπιαμε νερό και όχι αλκοόλ, γιατί και οι δύο θα πηγαίναμε απευθείας για
δουλειά. Μας κέρασαν μια ζεστή μηλόπιτα. Ο λογαριασμός ήταν 35,90 ευρώ.
Oι σταθμοί της
1955 Γεννήθηκε στη Λάρισα.
1962 Εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα.
1977 Πήρε πτυχίο από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
1981 Ξεκίνησε να διδάσκει Ιστορία στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
1982 Γεννήθηκε ο πρώτος γιος της.
1984 Ολοκλήρωσε το διδακτορικό της στη Σορβόννη. Γεννήθηκε ο δεύτερος γιος της.
2013 Πήρε το Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας στη μνήμη Β. Ξανθόπουλου – Στ. Πνευματικού.
Μια συνέντευξη στον Νότη Παραδόπουλο
newsitamea
