Η «δικαίωση» της πολιτικής ορθότητας

Τα γεγονότα μάς υποχρεώνουν να επανέλθουμε σε ένα θέμα που μας είχε απασχολήσει κατά το παρελθόν. Το άρθρο μας «Η πολιτική ορθότητα ως απειλή» είχε προ πολλού αναρτηθεί στο διαδίκτυο και στη συνέχεια δημοσιευτεί σε έντυπη μορφή, όταν τελευταία κυκλοφόρησε διεθνώς μια απίστευτη είδηση. Στην πόλη Ρόδεραμ της βόρειας Αγγλίας, από το 1997 ως το 2013, είχαν κακοποιηθεί (βιαστεί κατ’ επανάληψη, βασανιστεί και απειληθεί) 1.400 ανήλικα παιδιά από ενήλικα άτομα «πακιστανικής και νοτιοασιατικής καταγωγής». Αλλά το συνταρακτικό έγκλημα δε σταματά εδώ. Γίνεται ακόμη πιο αποτρόπαιο αν ληφθεί υπόψη ότι η τοπική αστυνομία και οι δημοτικές αρχές της αγγλικής πόλης υποβάθμισαν ή και συγκάλυψαν την κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση τερατώδη αυτή ενέργεια για τους λόγους που εξήγησε η υπουργός εσωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας κ. Τερέσα Μέι. Κατά την κ. υπουργό, η παράβαση καθήκοντος εκ μέρους των αρμοδίων υπαγορεύτηκε από το φαινόμενο της «θεσμοθετημένης πολιτικής ορθότητας», που εμπόδισε την αποκάλυψη και την παραδειγματική τιμωρία των κακοποιών, επειδή ήταν Πακιστανοί! Παράλληλα, η πρώην επιθεωρήτρια κοινωνικών υποθέσεων στην πόλη αυτή καθηγήτρια Αλέξις Τζέι, που συνέταξε τη σχετική έκθεση, σημειώνει τα εξής: πολλοί αστυνομικοί «είχαν εκφράσει την ανησυχία ότι, αν αναφέρονταν στην ασιατική καταγωγή των φερόμενων ως δραστών, θα τους χαρακτήριζαν ρατσιστές»! 

       Αυτά όλα σε απλά ελληνικά σημαίνουν ότι με μια αντιστροφή ή, καλύτερα, διαστροφή της λογικής και της φυσικής τάξης των πραγμάτων η έγνοια για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες απεργάστηκε στο Ρόδεραμ την ομηρεία της κοινωνίας των γηγενών και ταυτόχρονα λειτούργησε ως ασπίδα προστασίας για τις αποχαλινωμένες συμμορίες των αλλοδαπών. Για τους εκπροσώπους των αστυνομικών και των δημοτικών αρχών, μικρή σημασία είχε το ότι αποδείχτηκαν επίορκοι και ανάξιοι της εμπιστοσύνης των συμπολιτών τους. Το σημαντικό γι’ αυτούς ήταν ότι σεβάστηκαν την «ομερτά» της πολιτικής ορθότητας και εισέπραξαν δικαιωματικά τα εύσημά της. Σύμφωνα με πάγια τακτική της, η πολιτική ορθότητα εκμαυλίζει, αποσαθρώνει και πολυδιασπά τις δυτικές κοινωνίες μετατρέποντάς τες σε ιδανικούς αυτόχειρες, έτοιμους να συναινέσουν στην αυτοκαταστροφή τους αρκεί να απαλλαχτούν από τη ρετσινιά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, την οποία ορισμένοι επιτήδειοι τούς επισείουν προς εκφοβισμό. Πολιτική ορθότητα ή πολιτική ανωμαλία και εκτροπή; 

     Οι αυταπάτες πρέπει κάποτε να τελειώνουν. Η πολιτική ορθότητα (τηλε)κατευθύνεται από κάποια εκείθεν του Ατλαντικού πανεπιστημιακά κέντρα με αυτονόητη εξάρτησή από την Παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη. Τρέφεται από την ολιγοφρενή πλειοδοσία σε συνθηματολογικές «κορώνες» ορισμένων σταυροφόρων της πολυπολιτισμικότητας και ταυτόχρονα θιασωτών ενός ομιχλώδους και αδιευκρίνιστου «αντιρατσισμού». Και έχει μεταλλαχτεί, στα καθ’ ημάς, σε σύνδρομο της Στοκχόλμης, το οποίο στα εθνικά θέματα παίρνει δυστυχώς τις διαστάσεις ενός γενικευμένου αυτοκτονικού ιδεασμού. Με αυτά τα δεδομένα, η διαβόητη πολιτική ορθότητα ενσαρκώνει ορισμένους από τους χειρότερους οργουελιανούς εφιάλτες και επισπεύδει με απρόσμενη ταχύτητα το συναινετικό εγκλωβισμό μας σε έναν αποπνικτικό και αδιέξοδο ολοκληρωτισμό, τον οποίο ως πριν από λίγο καιρό, λόγω υπέρμετρης εθελοτυφλίας, πολλοί από μας ήταν απρόθυμοι να αντιμετωπίσουν ακόμη και ως απλό ενδεχόμενο. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι!… 

  ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΣΙΜΑΝΗΣ 

   Ἀντίβαρο