Παντελής Σαββίδης
Δύο Έλληνες στρατιωτικοί βρίσκονται αιχμάλωτοι στα χέρια των Τούρκων και
πρόκειται να δικαστούν με την κατηγορία της κατασκοπείας. Όπως θα
γνωρίζετε, συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια περιπολίας στο δάσος των
Καστανιών, στον Έβρο. Με όλο το σεβασμό που επιβάλλει το γεγονός και η
δύσκολη στιγμή στην οποία βρίσκονται δύο Έλληνες στρατιωτικοί, θα
θέσουμε ορισμένα ερωτήματα, ακριβώς διότι μόνο σε τέτοιες στιγμές που η
προσοχή της κοινής γνώμης είναι στραμμένη στο θέμα της άμυνας της χώρας
μπορεί να υπάρξει κάποια αλλαγή πολιτικής.
Τα ερωτήματα από τη σύλληψη των δύο στρατιωτικών και τη διαχείριση της υπόθεσής τους από την ηγεσία του στρατεύματος είναι πολλά.
Το πρώτο ερώτημα προκύπτει από την ανακοίνωση του ΓΕΣ. Από πού γνωρίζει
το ΓΕΣ ότι οι δύο στρατιωτικοί έχασαν τον προσανατολισμό τους και
πέρασαν σε τουρκικό έδαφος; Μήπως το Γενικό Επιτελείο θέλει κάτι να
κρύψει; Μήπως, για παράδειγμα, θέλει να κρύψει πως οι δύο στρατιωτικοί
συνελήφθησαν με επιχείρηση των Τούρκων εντός ελληνικού εδάφους; Πώς
αποκλείεται αυτό το ενδεχόμενο; Διότι η θεωρία του αποπροσανατολισμού
και της –χωρίς τη θέλησή τους– εισόδου σε τουρκικό έδαφος, βολεύει.
Είναι αδύνατον να δικαιολογηθεί η σύλληψη Ελλήνων στρατιωτικών με
εισβολή σε ελληνικό έδαφος. Οι δύο στρατιωτικοί αποτελούσαν περίπολο που
ήλεγχε τα φυλάκια. Το δρομολόγιο μιας περιπόλου αποτελεί ρουτίνα. Τόσο
εύκολα χάνονται οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις; Και αν συμβαίνει αυτό, αν
δηλαδή χάνονται τόσο εύκολα, τι σημαίνει αυτό;
Το δεύτερο ερώτημα έχει να κάνει με την ευκολία με την οποία
συνελήφθησαν οι Έλληνες στρατιωτικοί. Έκαναν περιπολία σε μια άκρως
επικίνδυνη περιοχή, και έφεραν προφανώς, τα όπλα τους. Δεν είχαν καμιά
ετοιμότητα αντίδρασης; Τι σημαίνει αυτή η ευκολία σύλληψης;
Ερώτημα τρίτο: όπως υποστηρίζει το σχετικό ρεπορτάζ, μετά τις προκλήσεις
στον αέρα και στη θάλασσα η ελληνική στρατιωτική και πολιτική ηγεσία
περίμενε τουρκική πρόκληση στην ξηρά, δηλαδή στον Έβρο. Έλαβε (και ποια)
μέτρα για να διαφυλάξει το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων, και κυρίως
την άμυνα της χώρας από τις τουρκικές προκλήσεις;
Τέταρτον: από τη στιγμή που η εντολή που έχουν οι Ένοπλες Δυνάμεις από
την πολιτική ηγεσία είναι μην απαντούν στις τουρκικές προκλήσεις και να
μην προβαίνουν σε κλιμάκωση, γιατί τόσο ο υπουργός Άμυνας όσο και ο
υπουργός Εξωτερικών κάνουν μεγαλόστομες και υπερφίαλες δηλώσεις ότι αν
υπάρξει νέα τουρκική πρόκληση (μετά την προσπάθεια εμβολισμού του πλοίου
του Λιμενικού) η απάντηση δεν θα είναι ειρηνική; Πού βρίσκονται σήμερα
οι δύο λαλίστατοι υπουργοί; Δεν αντιλαμβάνονται ότι με τον τρόπο που
διαχειρίζονται την ελληνοτουρκική κρίση εξαντλούν και τα τελευταία
ψήγματα αξιοπιστίας της χώρας;
Πέμπτον: Μήπως, οι σχετικές εντολές, και μάλιστα του πρωθυπουργού, έχουν
ευνουχίσει το στράτευμα και έχουν αποθαρρύνει τους αντιπάλους; Οι
Τούρκοι στρατιώτες γνωρίζουν πως ό,τι και να κάνουν δεν θα
αντιμετωπίσουν καμιά αντίσταση και κανέναν κίνδυνο.
Δρουν με ασφάλεια και με την αίσθηση ότι θα βγουν κερδισμένοι – σε αντίθεση με τους Έλληνες στρατιωτικούς.
Έκτον και σπουδαιότερον: Αν είχαμε σοβαρή κρατική και στρατιωτική
υπόσταση, αμέσως μετά τη σύλληψη των Ελλήνων στρατιωτικών ελληνική
δύναμη κομάντο θα είχε συλλάβει ίσο –ίσως και μεγαλύτερο– αριθμό Τούρκων
για να τους διαπραγματευθεί. Η χώρα, τώρα, σέρνεται γονυκλινής. Ξέρετε
τι σημαίνει η κατηγορία περί κατασκοπείας κατά των δύο Ελλήνων που
αιχμαλωτίστηκαν; Ξέρετε τι σημαίνει η εμφάνισή τους στο τουρκικό
δικαστήριο; Τι εξευτελισμό συνιστά για το κύρος και της χώρας και των
Ενόπλων Δυνάμεών της;
Έβδομον: οι πόλεμοι σήμερα δεν κηρύσσονται. Έχουμε αντιληφθεί τι
σημαίνει η σύλληψη και η αιχμαλώτιση Ελλήνων στρατιωτικών; Έχουμε
αντιληφθεί ότι συνέβη ένα σοβαρό στρατιωτικό επεισόδιο και χάσαμε δύο
Έλληνες στρατιωτικούς; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο μιθριδατισμός μας;
Πού και σε τι, αν φτάσουν οι Τούρκοι, θα αντιδράσουμε;
Όγδοον: Έχουμε αντιληφθεί σε τι απαξία περιέρχεται η χώρα με αυτόν το
διασυρμό της; Διότι περί διασυρμού πρόκειται. Ό,τι και να πει η ευτελής
πολιτική τάξη της χώρας περί ψυχραιμίας και τα τοιαύτα, Έλληνες
στρατιωτικοί, που συνελήφθησαν ενώ έκαναν περιπολία, θα παρουσιαστούν
στο τουρκικό δικαστήριο. Για τους καλομαθημένους Έλληνες που δεν χαλούν
την ησυχία τους ούτε και για ένα ποτήρι καφέ, αυτό είναι ένα συνηθισμένο
επεισόδιο. Για όσους όμως έχουν ακόμη την αίσθηση της αξιοπρέπειας,
πρόκειται για διασυρμό.
Ένατον: Γίνονται αερομαχίες, συνήθως χάνουμε εμείς πιλότους. Γίνονται
επεισόδια στη θάλασσα, πάλι συνήθως χαμένοι είμαστε. Γίνονται
περιπολίες, συλλαμβάνουν τις περιπόλους μας.
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Πολύ φοβάμαι πως ο στρατιωτικός ισχυρισμός ότι δρουν κατόπιν πολιτικών
οδηγιών είναι το φύλλο συκής της στρατιωτικής αδυναμίας μας.
Το δίλημμα είναι: ή θα φτιάξουμε έναν στρατό με ικανότητες, για να
διατηρήσουμε την όποια αξιοπρέπεια μας έμεινε ως λαού, ή οδηγούμαστε με
μαθηματική ακρίβεια σε απώλεια και ανθρώπων των Ενόπλων Δυνάμεων και
εθνικής κυριαρχίας.
Να το πω και διαφορετικά. Ή θα επενδύσουμε σε έναν στρατό με υψηλή
αποτρεπτική δύναμη και αποφασιστικότητα, ή θα τον περιορίσουμε στο
επίπεδο των παρελάσεων και καμιάς φιλειρηνικής αποστολής του ΝΑΤΟ.
Ο Ελληνικός Στρατός σήμερα και δεν έχει τα μέσα για να φέρει σε πέρας το
έργο του και δεν εκπαιδεύεται για να αντιμετωπίσει έναν υπαρκτό
κίνδυνο. Άμεση προτεραιότητα είναι η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων.
Στελέχη με ικανότητα και υψηλό πατριωτικό φρόνημα διαθέτει ο στρατός και
η ελληνική κοινωνία. Θα πρέπει να αξιοποιηθούν.
Μια άλλη παράμετρος που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι η εξέλιξη των
στρατιωτικών. Να τελειώνουμε με τους –συνήθως περιορισμένων δυνατοτήτων–
πολιτικά ευπειθείς που με τη δουλικότητά τους έχουν κατακλύσει όχι μόνο
τη δημόσια διοίκηση της χώρας αλλά και το στρατό. Με τέτοιες
νοοτροπίες, η σίγουρη πορεία είναι οι συνεχείς ήττες. Και οι ήττες,
έχουν επίπτωση στο ηθικό και του στρατού και της κοινωνίας.
Μήπως πρέπει να πούμε «φτάνει ως εδώ»;
Δεν υπάρχει λαός που μπορεί να ζει με συνεχείς διασυρμούς. Το βιώσαμε
στην οικονομία, το βιώνουμε στην πολιτική, πάει πολύ να το βιώσουμε και
ως στρατιωτική ήττα.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου