Ο κύβος ερρίφθη το 1974 Τότε που γεννήθηκε η άτυπη πολιτική "συναίνεση", να συρρικνωθεί η ιδιωτική οικονομία και να ξεριζωθεί η βιομηχανία.
Τότε, με την ελληνική κοινωνία, του
"σφάξε με Αγά μου να αγιάσω..." στο όνομα της δήθεν
"αποχουντοποίησης". Των συνθημάτων για τους βιομήχανους με τα γυάλινα
πόδια. Τους ανίκανους Έλληνες επιχειρηματίες που θα τους ρίχναμε στην
θάλασσα της ΕΟΚ να κολυμπήσουν... Τους ληστές με τα λεφτά στην Ελβετία.
Τα ιδιωτικά φουγάρα που έπρεπε να πάνε στα "στιβαρά" χέρια των
συνδικάτων... Και ας περνούσαν το 1.000.000 οι εργαζόμενοι στα ιδιωτικά
φουγάρα.
Και ας ναυπηγούσαμε (τότε), στον
Σκαραμαγκά και στην Ελευσίνα, τα ακριβότερα σκάφη, με τη Σιγκαπούρη να
μας αντιγράφει. Ας στήναμε στη Μέση Ανατολή, στην Αγγλία και την Ελβετία
ελληνικές σημαίες σε τεράστια βιομηχανικά συγκροτήματα και όχι
τενεκετζίδικα...
Η κοινωνία είχε καλλιεργηθεί να είναι
αρνητική. Απολύτως δεκτική όμως, στους επαγγελματίες δολοφόνους της 17
Νοέμβρη, οι οποίοι ενώ εκτελούσαν "συμβόλαια" θανάτου, Δ. Αγγελόπουλος
(Χαλυβουργική), Α. Αθανασιάδης (Λιπάσματα), Κ. Περατικός (Ναυτιλία), Β.
Βαρδινογιάννης (ατυχής απόπειρα), τους καταγράψαμε σαν "ήρωες" ποτίζοντας
το έδαφος για τους (χρήσιμους σε αριστερούς και ακροδεξιούς) οπαδούς
τους... Αυτούς που σήμερα, τρέχοντας πίσω τους..., πληρώνουμε όποια
καταστροφή και μπάχαλο τους ηδονίζει...
Η ίδια κοινωνία ήταν που αγνόησε τα
μύρια όσα "κόλπα", απατεώνων διαχειριστών της οικονομίας, μετά την
κρατικοποίηση του 80% του συνόλου της και του 100% των στρατηγικών
τομέων της, ανυψώνοντας το "λάβαρο" του επαγγελματία-εργατοπατέρα... Του
κάθε είδους και χρώματος φτηνού εργατοπατέρα που "επιστρατεύθηκε" στις
σκοπιμότητες και τους υπολογισμούς των κομμάτων, να δημιουργήσουν
πελατειακό σύστημα διορίζοντάς τους στις 50 ιδιωτικές βιομηχανίες που
κρατικοποιήθηκαν, με αποζημιώσεις (των μετόχων) από τα λεφτά του
λαού...!!!
Εργατοπατέρες, αφισοκολλητές και
κομπιναδόροι (τα ζούμε τις ημέρες αυτές στον τομέα του φυσικού αερίου)
για να τις εκμεταλλευθούν μια 15ετία (και μέχρι σήμερα, 3-4 από αυτές,
όπως η ΛΑΡΚΟ, η ζάχαρη) με απίστευτες ζημιές σε τρισ. δραχμών και
δισ. ευρώ από τις τσέπες του λαού... και "κλοπιμαία" από Κοινοτικά
Ταμεία, τα οποία όμως πληρώνουν ήδη οι αγρότες, με αντίστοιχο κόψιμο
επιδοτήσεων!!!
Αυτό το κλίμα του 1974-1985 βρήκε στο
φόρτε του... τον αγώνα δρόμου, μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, για το
ποιος θα κατακτήσει το "έπαθλο" του λαϊκισμού. Για το ποιος θα
διαδέχεται ποιόν στην εξουσία, σε ένα παιχνίδι δικομματισμού, με δόγμα
τον κρατισμό και την κατοχή του κράτους, από κομματικό στρατό.
Κλίμα άριστο να δικαιώσει το όνειρο του
αγρότη και της αγρότισσας για μια θέση κρατικού υπαλλήλου... Μια καρέκλα
στο κράτος να πέφτει ο μισθός, βρέχει χιονίσει... χωρίς αξιοκρατία και
χωρίς να δουλεύεις.
Ακόμη και αν είσαι κρατικός δάσκαλος... ή κρατικός καθηγητής Πανεπιστημίου.
Πάνω από 2.000 καθηγητές και
παρατρεχάμενοι φώλιασαν σε θέσεις Δ.Σ. στην κρατική οικονομία.
Περισσότερες από 60.000 θέσεις Δ.Σ., συμβούλων και δήθεν εμπειρογνωμόνων
δημιουργήθηκαν μεταξύ του 1974-1980 για να βολευτούν πανεπιστημιακοί
της εξουσίας και των κομμάτων, αφισοκολλητές και άλλα κομματόσκυλα.
Η μέθοδος ήταν απλή. Γι' αυτό και
διατηρήθηκε. Κρατικοποίηση και μόνο κρατικοποίηση όποιων ιδιωτικών
ομίλων δεν άντεχαν στην πετρελαϊκή κρίση του 1973. Την κρίση που έδειξε
τα δόντια της σε όλες τις οικονομίες μέχρι και το 1978.
Στην Ελλάδα όμως η σκέψη για πολιτική
παραμονής μας στον βιομηχανικό χάρτη της Ευρώπης, όπως έκανε και ο
Βορράς και ο Νότος της τότε ΕΟΚ και των 8 και των 10, ήταν αδιανόητη.
Ήταν πολιτικά ασύμφορη...
Περιγράφουμε την πραγματικότητα όπως την
ζήσαμε, ημέρα με την ημέρα στο ρεπορτάζ, 45 δημοσιογραφικά χρόνια, με
όλα τα συν και τα πλην. Και αν χρειαστεί θα μιλήσουμε και με ονόματα και
με διαλόγους .Και για συγκεκριμένες (γνωστές βέβαια) ιστορίες...
Γι' αυτό, ανεξάρτητα από την ποιότητα
αλλά και τις αδυναμίες της ελληνικής ιδιωτικής βιομηχανίας, κατά την
άποψή μας, προέχει ένας ειλικρινής (αν είναι δυνατόν...) απολογισμός της
Πολιτείας. Εάν δηλαδή οι πολιτικοί, τα κόμματα, οι κυβερνήσεις τους και
η (χαλιναγωγημένη κομματικά) κρατική διοίκηση (μεταξύ 1974 – 2018)
είχαν πολιτική βούληση και ικανότητα να κρατήσουν την Ελλάδα ως
βιομηχανική στην Ε.Ε, παραμερίζοντας το πολιτικό κόστος. Και επειδή δεν
περιμένουμε πειστική απάντηση (γιατί δεν δικαιολογούνται φαυλότητες,
όπως η ΛΑΡΚΟ και άλλα 5 παρόμοια κρατικά ρεζιλίκια...) ας μην θρηνούμε
την απώλεια της Χαλυβουργικής, αλλά τη βιομηχανική Ελλάδα που κανένας
δεν ήθελε ούτε θέλει να επιστρέψει. Τα αντίθετα που ακούμε, είναι μόνο
για να λέγονται...
.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου