Οι μειοψηφίες που λύνουν και δένουν

Σήμερα ο Πρόεδρος του Τμήματος μας είχε ενημερώσει γραπτώς ότι οι φοιτητές θα κάνουν τη δεύτερη και τελευταία χρήση μέσα σε όλο το ακαδημαϊκό έτος, του δικαιώματος να κάνουν συνέλευση την ώρα μαθημάτων, οπότε 12.00-16.00 δεν θα γίνουν μαθήματα. Τις Τρίτες έχω μάθημα 16.00-18.00 στην Α11 με τους πρωτοετείς. 

Όταν έφτασα στο ακαδημαϊκό τέταρτο, 16.15, βρήκα 80-100 πρωτοετείς έξω από την αίθουσα να με περιμένουν για το μάθημα λέγοντάς μου ότι η συνέλευση που γινόταν στην ίδια αίθουσα τελειώνει σε λίγα λεπτά. Τους ζήτησα να με ενημερώσουν ως τις 16.30, αν τελειωσει να μπουμε για μάθημα, αλλιώς να αναζητησω ελεύθερη αιθουσα. 

Στις 16.25 οι φοιτητές μου με ενημερώνουν ότι η συνέλευση τελείωσε οπότε μπαίνουμε στην αίθουσα για μάθημα. Εκεί είχαν παραμείνει περίπου 15-20 φοιτητές (από τους 74 που ψήφισαν στη συνέλευση, το τμήμα έχει 1500 ενεργούς φοιτητές) και απαίτησαν με σκαιό τρόπο να φύγω γιατί είχαν "συντονιστικό".

 Τους εξήγησα πολύ ήρεμα ότι η εντολή του Προέδρου ήταν ότι μετά τις 16.00 γίνονται κανονικά τα μαθήματα, ότι δεν ενόχλησα μέχρι να τελειώσει η συνέλευση στις 16.25 και μετά μπήκα για μάθημα, ενώ τους παρακάλεσα να κάνουν το συντονιστικό σε άλλη άδεια αίθουσα.

 Για δέκα λεπτά μέσα σε προπηλακισμούς και οχλαγωγία έλυνα άσκηση στον πίνακα, οι 80-100 φοιτητές μου προσπαθούαν με αφοσίωση να με παρακολουθήσουν, ενώ το συντονιστικό (sic) με έσπρωχνε μακριά από τον πίνακα, έσβηνε την άσκηση και με προπηλάκιζε. Συνέχισα ήρεμα και χωρίς να απαντώ στις προκλήσεις να λύνω την άσκηση. Σε 15 λεπτά έφυγαν. 

Το μαθημα ολοκληρώθηκε κανονικά. 

Στο τέλος του μαθήματος με πλησίασε μια πρωτοετής φοιτήτρια και μου είπε "Θέλω να σας ευχαριστήσω θερμά. Σήμερα μας δώσατε ένα μεγάλο μάθημα ζωής". Εκανα μεγάλη προσπάθεια να κρύψω τον λυγμό συγκίνησης που με κατέλαβε. Είναι το μεγαλύτερο δώρο για έναν δάσκαλο. 

Orestis Kalogirou

Η πιο συνηθισμένη αντίδραση στα πανεπιστήμια σε περιστατικά όπως αυτό που περιγράφει ο Ορέστης Καλογήρου είναι να πει ο καθηγητής "δε βαριέσαι¨!", να πάει σε άλλη αίθουσα ή να επιστρέψει στο γραφείο του ή στο σπίτι του και να χαθεί το μάθημα. Όταν επιμένεις να κάνεις τη δουλειά σου ακόμη και με κίνδυνο της σωματικής σου ακεραιότητας, δεν δείχνει μόνο υπευθυνότητα και προσωπικό σθένος. Δείχνει κυρίως ότι ενδιαφέρεσαι για το πανεπιστήμιο ως θεσμό. Το υπερασπίζεσαι και το υπηρετείς, δεν το χρησιμοποιείς. Ο Ορέστης Καλογήρου ενδιαφέρεται για το πανεπιστήμιο και τη μεταρρύθμισή του με λόγια και πράξεις, με επιμονή και συνέπεια.

Vasso Kindi 

infognomonpolitics