Περί "Μετρό"

Του ΠΑΝΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Υπάρχει μια βασική παρανόηση που γίνεται με το Μετρό της Αθήνας· αυτό της Θεσσαλονίκης ας το αφήσουμε γιατί πραγματικά δεν είναι ώρα για ανέκδοτα. 

Το Μετρό δεν ανήκει ούτε στην εκάστοτε κυβέρνηση, ούτε στους εργαζόμενούς του, αυτή είναι η μεγάλη παρανόηση. 

Το Μετρό της Αθήνας ανήκει στους κατοίκους αυτής της πόλης. Σε αυτούς που το πλήρωσαν, που ταλαιπωρήθηκαν επί χρόνια, που έχασαν μήνες ολόκληρους ζωής στα μποτιλιαρίσματα των εργοταξίων, που μετά άλλαξαν συνήθειες, βγήκαν από τα αυτοκίνητά τους, καλωσόρισαν, σεβάστηκαν και αγάπησαν το νέο Μέσο. Και αυτοί, εμείς όλοι δηλαδή, πρέπει να είμαστε έξαλλοι. Και με τους δύο, που λυμαίνονται την περιουσία μας, το έργο μας, κατά πώς τους βολεύει.  

Σήμερα είναι ξανά οι συνδικαλιστές. Μια συγκεκριμένη σέχτα τους δηλαδή, η ΣΕΛΜΑ, η οποία κάποτε, επί Σαμαρά, καταλάμβανε αμαξοστάσια, αλλά τώρα, επί Μητσοτάκη, και ενώ επί ΣΥΡΙΖΑ ήταν προφανώς σε sabbatical, έγινε πιο περίτεχνη στη δράση της: Επαιξε με τα ρολόγια και στις 6 το απόγευμα της Δευτέρας προκήρυξε αιφνιδιαστική στάση εργασίας για τις 5.45 π.μ. της Τρίτης, προκαλώντας απίστευτη ταλαιπωρία σε εμάς τους πολίτες.  

Ο λόγος της στάσης; 

Οτι το Μετρό χρειάζεται προσλήψεις, 700 εργαζόμενους, για να μην υπάρχουν κενά.  

Σώπα! Η ειρωνεία είναι ότι η αφορμή για τη νέα κινητοποίηση ήταν ακριβώς η προσπάθεια του υπουργείου Μεταφορών να καλύψει κενά. Η ΣΕΛΜΑ κήρυξε τη στάση εργασίας όταν αποφασίστηκε ότι 21 εργαζόμενοι, οι οποίοι με έναν μαγικό τρόπο τα τελευταία χρόνια είχαν μεταταχθεί σε διοικητικές θέσεις γραφείου, πρέπει να επιστρέψουν στα αρχικά τους πόστα, δηλαδή στα εκδοτήρια εισιτηρίων.  

Η γνωστή ιστορία που γίνεται σε όλο το Δημόσιο. Τον προσλαμβάνεις για υπηρεσίες καθαριότητας, κάποιος τον βολεύει σε θέση γραφείου και μετά σου λένε έχουμε κενά στις υπηρεσίες καθαριότητας, άρα χρειαζόμαστε προσλήψεις γιατί δεν θα μαζεύονται τα σκουπίδια. Τον προσλαμβάνεις για να εκδίδει εισιτήρια, κάποιος τον μετακινεί σε διοικητική θέση – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό σε μια χώρα τόσο κακοδιοικούμενη όσο η δικιά μας– και, μετά, τα εκδοτήρια είναι πιο άδεια και από την Πανεπιστημίου Δεκαπενταύγουστο: το Μετρό χάνει έσοδα και οι πολίτες σχηματίζουν ουρές στο συνήθως μοναδικό ανοικτό γκισέ για να εξυπηρετηθούν.  

Το ποιος κάνει τις μετατάξεις και το Μετρό δεν έχει προσωπικό πεδίου, δεν θέλει πολλή σκέψη.  

Φιλόστοργα διοικητικά συμβούλια, διευθύνοντες σύμβουλοι που θέλουν τους δικούς τους και να τα έχουν καλά με τους εργατοπατέρες, υπουργοί που νιώθουν το Μετρό τσιφλίκι τους ή πιέζονται από βουλευτές, ένα πλέγμα κρατικής γραφειοκρατίας που για κάθε λύση έχει και ένα πρόβλημα, προκειμένου να διαιωνίζεται. Εις βάρος τελικά όλων ημών. Τόσο σε επίπεδο καθημερινότητας, όσο και δημοσίων πόρων. 

Οταν το πρόβλημα πήγε να λυθεί και το 2013-14 είχαν επιστρέψει 250 άτομα στις θέσεις εκδοτών και ελεγκτών εισιτήριων, οι εισπράξεις από εισιτήρια και κάρτες είχαν φτάσει τα 220 εκατ. ευρώ. 

Μετά ήρθε μια άλλη κυβέρνηση και μια άλλη διοίκηση και εισήγαγαν ένα νέο «μοντέλο» –επί capital controls δεν είχαν πρόβλημα και να το κάνουν όλο τσάμπα. Ετσι, τώρα, και πάρα την υλοποίηση του project του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, οι εισπράξεις έχουν πέσει στα 150 εκατ. ευρώ. Και όταν τώρα έρχεται μια νέα κυβέρνηση και επιχειρεί το αυτονόητο, να στείλει 21 άτομα στο πόστο τους, η ΣΕΛΜΑ ανακαλύπτει λαίλαπα του νεοφιλελεθερισμού και κλείνει το μαγαζί λες και είναι δικό της, φέρνοντας μια πόλη εκατομμυρίων στα όριά της, χρονιάρες μέρες.  

Στο χωριό μου λένε, it takes two to tango. Και οι κυβερνήσεις ένιωθαν πάντα το Μετρό δικό τους μαγαζί. Προτού λοιπόν σπεύσουμε – και δικαίως- να ρίξουμε το ανάθεμα στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Σπίρτζη που απαξίωσαν το Μετρό με τα αραιά δρομολόγια, την εισιτηριοδιαφυγή και τους βολεμένους στα διοικητικά πόστα, μπορούμε, έτσι για την Ιστορία, να θυμηθούμε λίγο και τι είχε συμβεί το 2009, όταν, προεκλογικά, το Μετρό και το Τραμ γέμισαν με νεοπροσληφθέντες από τη Λάρισα και τη Ροδόπη, συμπτωματικά από τις εκλογικές περιφέρειες του Σουφλιά και του Στυλιανίδη, που ήταν οι εποπτεύοντες υπουργοί των συγκοινωνιών. Και όταν μάλιστα από τον τελευταίο ζήτησαν τον λόγο, εκείνος ζήτησε και τα ρέστα: «Δεν πρέπει να απολογηθώ εγώ γι’ αυτό, πρέπει να απολογηθεί το ελληνικό κράτος, που τα τελευταία 40 χρόνια δεν είχε ούτε έναν άνθρωπο από τη Θράκη και τη Ροδόπη μέσα σε τέτοιου είδους θέσεις εργασίας». 

Το πιάσατε έτσι; 

Οι δημόσιες συγκοινωνίες της Αθήνας ως δικαίωμα της εκλογικής μας περιφέρειας να βολευτεί. 

 Ναι, φταίει κατ’ αρχάς ο βολεμένος που κλείνει το Μετρό, τάχα μου κάνοντας πως χτυπά την κυβέρνηση και τις πολιτικές της. Ο βολεμένος στρέφεται ευθέως κατά της κοινωνίας. Με τις συνθήκες που λειτουργούν οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις, το να μην έχεις Μετρό είναι σαν να μην έχεις νερό. Είναι δημόσιο αγαθό που ο πολίτης δεν μπορεί να το στερείται επειδή μερικοί βολεμένοι ξεβολεύτηκαν και επειδή επιτέλους μια κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει τη δουλειά της. Αλλά ναι, φταίνε και οι κυβερνήσεις, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είχαν βολευτεί και βολέψει, αδιαφορώντας για το βασικό: 

Oτι το Μετρό δεν είναι δικό τους. Είναι δικό μας. Και μόνο δικό μας.  

Αυτή, τουλάχιστον, δείχνει να το θυμάται. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα το ξεχάσει…