Η βλακεία δεν έχει όρια

Η «διευθύντρια πολιτισμού»* του Ιδρύματος Ωνάση Αφροδίτη Παναγιωτάκου, η οποία χάρισε στους αναγνώστες πολλά μαργαριτάρια:

«Υπάρχει μια μανία με ό,τι παλιό, το οποίο ξαφνικά εξωραΐζεται σαρωτικά με τη λογική πως οτιδήποτε παλιό, οτιδήποτε οικείο, είναι καλό».

Αν είναι δυνατόν να έχουμε μανία με αρχαίες κακαρούτες και να μη μαγευόμαστε από το νέο, το ρηξικέλευθο, το τολμηρό που κομίζει το ίδρυμα με τους εκλεκτούς του. Εδώ που τα λέμε, η κυρία διευθύντρια δικαιώνεται από τα γεγονότα. Οι τουρίστες δεν έρχονται στην Ελλάδα για παλιατζούρες, όπως ο Παρθενών στην Ακρόπολη, ο θησαυρός του Ατρέως στις Μυκήνες, το μινωικό ανάκτορο στην Κνωσό και άλλα τέτοια ξεπερασμένα.

Συνωστίζονται στα αεροδρόμια για να θαυμάσουν από κοντά τους λαμπτήρες της Βασιλίσσης Σοφίας, οι οποίοι αποτελούν το ύστατο, ύπατο και απόλυτο επίτευγμα του σύμπαντος δυτικού πολιτισμού.

Η κυρία Παναγιωτάκου είπε, επίσης, ότι...

 «η χαρά της ζωής δεν είναι μόνο μια οικογένεια μαζεμένη γύρω από μία βασιλόπιττα. Εμείς δεν εκφράζουμε έτσι την αισθητική προσέγγιση της χαράς της ζωής».  

Αναμφίβολα, μια διευθύντρια πολιτισμού έχει βαθύτερη γνώση και πιο εμπεριστατωμένη άποψη για την ανθρώπινη ευτυχία και για το πόσο πιο υψηλόφρων και εκστατική εμπειρία (σε σχέση με μια οικογενειακή μάζωξη γύρω από μια βασιλόπιττα) είναι να χαζεύεις τις συστοιχίες των λαμπτήρων στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας…

*Μα, καλά, ποιος σκέφτηκε τέτοια οργουελικής χροιάς ονομασία πόστου, το οποίο ηχεί και ελαφρώς αστείο; «Διευθύντρια πολιτισμού»!