Βιομηχανία αριστερών ηρώων

Μπορεί ο Χέλντερλιν να αναρωτιόταν τι χρειάζονται οι ποιητές σε χαλεπούς καιρούς, αλλά για τους ήρωες δεν υπάρχει αμφιβολία: χρειάζονται πάντα. Και σε χαλεπούς καιρούς, ακόμα περισσότερο. Ο ήρωας είναι το πρότυπο μιας κοινωνίας, είναι η αφίσα που έχει κολλήσει στον τοίχο του συλλογικού της ασυνείδητου, ο φάρος που της δείχνει από πού πρέπει να πάει και τι να αποφύγει, είναι συμπυκνωμένες οι αρχές και οι αξίες της.

Ήρωες – πρότυπα, δόξα τω Θεώ, έχουμε πολλούς στην ιστορία μας. Όλοι συνδυάζουν δύο στοιχεία: παράδειγμα ζωής και παράδειγμα θανάτου. Άνθρωποι που περιφρόνησαν τον θάνατο, ενώ θα μπορούσαν να τον αποφύγουν, για να μην προδώσουν τις ιδέες τους. Από τον Λεωνίδα και τον Σωκράτη, μέχρι τον Αθανάσιο Διάκο και τον Δημήτρη Ίτσιο (τον γνωρίζετε, υποθέτω). Έτσι που οι κατοπινοί να θέλουμε να τους μοιάσουμε και στα δύο: γι’ αυτές τις ιδέες αξίζει να ζεις, γι’ αυτές αξίζει και να πεθαίνεις.

Ύστερα ήρθαν οι σφήκες. Δηλαδή, η μεταπολιτευτική αριστερά. Τονίζω το «μεταπολιτευτική» διότι στο παρελθόν είχε και η αριστερά ήρωες. Για το δικό της ακροατήριο, βέβαια, που όμως κάλυπταν τις δύο προαναφερθείσες προϋποθέσεις ηρωοποίησης. Κάποιους από αυτούς κατάφερε να τους επιβάλει και σε ένα ευρύτερο κοινό. Το γαρύφαλλο του Μπελογιάννη για παράδειγμα, συνεπικουρούντος του Πικάσσο, ήταν το διαβατήριό του και για ένα κοινό εκτός ΚΚΕ, που βιάστηκε να ξεχάσει τον αιμοσταγή ρόλο που διαδραμάτισε ως πολιτικός επίτροπος του ΕΛΑΣ, στις σφαγές της Πελοποννήσου. Δεν είναι αυτό το θέμα μας αλλά το αναφέρω για να καταδείξω τη μυθοπλαστική δύναμη της αριστεράς, ειδικά όταν παίζει χωρίς αντίπαλο.

Από τη μεταπολίτευση και δώθε, μάς τελείωσαν οι πόλεμοι, οι φυλακές, οι εξορίες, οι εκτελέσεις, οι φωτιές που δένουνε τ΄ ατσάλι. «Δεξιοί» και «αριστεροί» είχαν άλλο πεδίο, κοινού πλέον, αγώνα: διορισμούς στο Δημόσιο, συντάξεις στα 50, δικαίωμα στην αργομισθία, πάρτυ με δανεικά, ιδιωτικά σχολεία για τους γόνους. Τι ήρωες να αναδείξει αυτό το concept; Αν υπήρχε σοβαρή πνευματική ελίτ στη χώρα θα αναζητούσε αλλού τα πρότυπα της νέας εποχής: ανθρώπους που συνέβαλαν στην πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, πολίτες με σημαντική κοινωνική προσφορά, Έλληνες με διεθνή αναγνώριση, απλούς ανθρώπους που την κρίσιμη στιγμή δεν υπολόγισαν τη ζωή τους για να σώσουν άλλους και - γιατί όχι; - επιχειρηματίες που από το μηδέν δημιούργησαν παραγωγικές επιχειρήσεις δίνοντας ψωμί και αξιοπρέπεια σε χιλιάδες εργαζόμενους.

Όμως, πνευματική ελίτ δεν υπάρχει στη χώρα. Ούτε σοβαρή δεξιά. Έτσι το πεδίο ήταν ελεύθερο για να αλωνίσει η αριστερίλα. Οπότε, επέβαλε μια νέα σύμβαση για την κατασκευή ηρώων: αρκεί κάποιος να ανήκει, γενικώς και αορίστως, στο «τόξο της αμφισβήτησης» και να έχει σκοτωθεί ή πεθάνει υπό μη κανονικές συνθήκες. Το αφήγημα της αριστερής μανιχαϊκής μυθοπλασίας αρκείται στο ότι τον δικό μας τον σκότωσαν οι άλλοι. Και τι είναι οι άλλοι; Κακοί. Πάντα. Άρα ο δικός μας είναι καλός. Άρα είναι ήρωας! Άρα πρέπει να κάνουμε πορείες στη μνήμη του, να καίμε και να σπάμε (διότι ποια άλλη ευκαιρία για επαναστατική γυμναστική θα βρούμε), να ανεγείρουμε αδριάντες, να μετονομάζουμε οδούς. Το να μην είναι καν «δικός τους» ο νεκρός, είναι μια λεπτομέρεια που δεν απασχολεί την αριστερίλα. Τον σφετερίζεται, τον επιβάλλει, και μια νέα αριστερή αγιογραφία είναι έτοιμη σε dt.

Στο πάνθεον της μεταπολιτευτικής αριστεράς φιγουράρουν μόνο θύματα. Εδώ που τα λέμε, σάμπως έχει κι άλλο υλικό; Όταν οι ιδέες της, όπου εφαρμόστηκαν στον κόσμο, κατέρρευσαν με πάταγο αφού προηγουμένως έδωσαν ρεσιτάλ κτηνωδίας και περιφρόνησης κάθε ανθρώπινης αξίας, πού να βρει θετικά παραδείγματα; Τι της μένει λοιπόν; Στη χώρα που δεν εφαρμόστηκε η κομμουνιστική κτηνωδία ολοκληρωτικά (διότι δείγμα της κτηνωδίας, και πολύ «πλούσιο», είχαμε από το 1943 και μετά), να αναδεικνύει ως ήρωες όσους προσπάθησαν αλλά απέτυχαν να μετατρέψουν τη χώρα σε ένα απέραντο σταλινικό χασάπικο. Η εξίσωση θύμα=ήρωας ήταν πάντα η αναγκαία συνθήκη στην αριστερή αγιογραφία. Μεταπολιτευτικώς έγινε και η ικανή.

Γρηγορόπουλος, Φύσσας και Ζακ είναι οι νεομάρτυρες της αριστερίλας. Τους συνδέει ένα κοινό στοιχείο: η ζωή τους διακόπηκε απότομα. Από τυφλό πυροβολισμό ο ένας, μαχαιρωμένος σε καυγά ο δεύτερος, ενώ για τον τρίτο ακόμα και το ρήμα «σκοτώθηκε» είναι αδόκιμο (σύμφωνα με τους ιατροδικαστές πέθανε από ισχαιμικού τύπου αλλοιώσεις του μυοκαρδίου οι οποίες οφείλονται σε στρες του οργανισμού, που συνδέεται αιτιολογικά με τα τραύματα που προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια της ληστείας και μέχρι τη σύλληψή του). Με τον μηχανισμό ηρωοποίησης των δύο τελευταίων έχω ήδη ασχοληθεί (εδώ και εδώ). Επιτρέψτε μου να ασχοληθώ με τον πρώτο. Κι επειδή αυτό το κείμενο θα το διαβάσει όλη η αριστερίλα, για να βρει υλικό να με πυροβολεί, το προσαρμόζω στην μορφή που ίσως, με μεγάλο κόπο, μπορούν να παρακολουθήσουν άνθρωποι λειτουργικά αναλφάβητοι με αλλοιωμένον από το ταξικό μίσος εγκέφαλο: ερώτηση – απάντηση.

Ήταν σωστό που πυροβόλησε ο Κορκονέας;

Όχι. Διότι δεν δεχόταν απειλή τη στιγμή του πυροβολισμού, ανάλογου μεγέθους.

Είναι σωστό να πυροβολούν οι αστυνομικοί;

Βεβαίως, εάν κινδυνεύει η ζωή τους και αφού έχουν εξαντλήσει κάθε άλλο αποτρεπτικό μέσο. Οι υπάρχοντες κανόνες εμπλοκής που για να επιτρέψουν χρήση όπλου προϋποθέτουν να έχει ήδη δεχθεί πυροβολισμό ο αστυνομικός είναι απαράδεκτοι.

Κι αν πυροβολώντας σκοτώσουν;

Στα σοβαρά κράτη οι αστυνομικοί έχουν πάντα κάμερα στο κράνος. Για να μπορούν να δουν οι προϊστάμενοί τους και το κοινό, τι ακριβώς συνέβη. Αν δεν προκλήθηκαν και πυροβόλησαν τιμωρούνται. Αν απειλήθηκε η ζωή τους ή αν ο άλλος δεν υπάκουσε στη διαταγή για έλεγχο και τον πυροβόλησαν στο ψαχνό, δεν γίνεται ούτε καν ΕΔΕ. Πώς μπορεί να ξέρει ο αστυνομικός ποιος οπλοφορεί και αν ξαφνικά θα τραβήξει όπλο και θα ρίξει; Για το δικό σου το καλό, λοιπόν, μένεις ακίνητος, σε ελέγχουν και πας στη δουλειά σου. 

Είχε την ανάλογη εκπαίδευση ο Κορκονέας για να χρησιμοποιεί όπλο;

Όχι. Ελάχιστοι Έλληνες αστυνομικοί την έχουν. Η αστυνομία χρειάζεται αναδιάρθρωση εκ βάθρων, με απόταξη όσων δεν πληρούν τα κριτήρια, και εντελώς διαφορετικό ρόλο όσων τα πληρούν. Με ανάλογες αμοιβές. Δεν μπορεί ο γραφιάς να παίρνει τα ίδια με τον μάχιμο, ούτε μπορεί κάποιος να παίζει τη ζωή του κορώνα - γράμματα για 700 ευρώ.

Πυροβόλησε κατευθείαν ο Κορκονέας ή η σφαίρα εξοστρακίστηκε;

Η βαλλιστική εξέταση δείχνει εξωστρακισμό, μάλλον σε τσιμεντένια μπάλα πεζοδρομίου. Αλλά δεν έχει καμμία σημασία. Από τη στιγμή που κάποιος πυροβολεί, είτε στο έδαφος είτε στον αέρα, ξέρει ότι μπορεί να σκοτώσει, ακόμα και κατά τύχη.

Εγκωμιάζει η κοινωνία ενέργειες τύπου Κορκονέα;

Όχι. Κανένας δεν του είπε μπράβο. Ολόκληρο το πολιτικό φάσμα εξέφρασε αποτροπιασμό για την ενέργειά του. Δικάστηκε και καταδικάστηκε από τη Δικαιοσύνη – μάλιστα η πρωτόδικη ποινή ήταν ισόβια.

Γιατί τότε κάποιοι επιχαίρουν όταν η αστυνομία δέρνει διαδηλωτές;

Κάθε πολίτης θέλει να υπάρχει στη χώρα τάξη και ασφάλεια. Η τάξη δεν απειλείται από την αστυνομία. Απειλείται από «συντρόφους» του Γρηγορόπουλου, που θεωρούν τα σπασίματα και τα καψίματα (που μπορούν να αποβούν ανθρωποκτόνα, όπως στη Marfin) πολιτική «άποψη». Δυστυχώς η τάξη, όταν διασαλεύεται, επιβάλλεται με τη βία. Όχι με το «σεις» και με το «σας». Η αστυνομία, λοιπόν, δεν «δέρνει», επειδή ξύπνησαν οι αστυνομικοί ένα πρωί και είπαν «Με τι να περάσουμε σήμερα τη μέρα μας; Δεν πάμε να δείρουμε μερικούς;». Χρησιμοποιεί βία, για να καταστείλει παράνομες βίαιες πράξεις. Πληρώνεται από τους πολίτες για να κάνει αυτή τη δουλειά. Και όλοι οι πολίτες ικανοποιούνται όταν την κάνει. Δεν χαίρονται που κάποιοι, πιθανόν νέοι, υφίστανται βία. Χαίρονται που δεν θα υποστούν οι ίδιοι βία, που δεν θα δουν για μια ακόμη φορά τα μαγαζιά, τα σπίτια και τα αυτοκίνητά τους να λεηλατούνται και να καίγονται. Όλοι οι πολίτες χαίρονται. Εκτός από τους «ομοϊδεάτες» του Γρηγορόπουλου και τους πολιτικούς πάτρωνές τους.

Ποιες ήταν οι ιδέες του Γρηγορόπουλου;

Δεν ζει για να μας απαντήσει. Μάλλον δεν ήξερε ούτε κι ο ίδιος. Αν θεωρήσουμε τον κολλητό του, Ρωμανό, ως την πιο έγκυρη πηγή πληροφόρησης, βλέπουμε ότι όλη η αναρχική παρέα ήταν 16άρηδες με μυαλό 6χρονου (το οποίο ο Ρωμανός διατηρεί ακόμα). Το «Ρέκβιεμ» που έγραψε ο... φοιτητής διοίκησης επιχειρήσεων είναι ένα αξιοθρήνητο και ταυτόχρονα κωμικό ανορθόγραφο κείμενο ανθρώπου με εμφανές πρόβλημα αντιληπτικής ικανότητας, που το μόνο που αποκαλύπτει είναι η έλλειψη διαπαιδαγώγησης, στην οικογένεια και στο σχολείο. Πάντως ο «κολλητός» δίνει στεγνά τον Γρηγορόπουλο (εδώ) αναφέροντας πως έκαναν πολλές κοπάνες από το σχολείο για να αλητεύουν σε πάρκα και πλατείες σχεδιάζοντας τη... «διαρκή αναρχική εξέγερση» (το σχολείο ενημέρωνε τους γονείς για τις απουσίες τους;), ότι είχαν ήδη 2 χρόνια σύγκρουσης με τους «μπάτσους» που είναι «διπρόσωπα σκουλήκια», «σιχαμένη φάρα», ότι κατέβαιναν σχεδόν κάθε μέρα στα Εξάρχεια (οι γονείς τους είχαν, προφανώς, άλλα θέματα να ασχοληθούν) κι ότι την μοιραία μέρα πέταξαν πέτρες και άλλα «μικροαντικείμενα» στο περιπολικό των Κορκονέα & Σαραλιώτη. Όταν οι δύο ειδικοί φρουροί πήγαν πεζή προς το μέρος τους, ο Γρηγορόπουλος βγήκε μπροστά και τους πέταξε μπουκάλια από τις μπύρες που πίνανε, αγορασμένες με το χαρτζιλίκι της μαμάς. Πάντως ο Ρωμανός δικαιώνει τον... Κορκονέα καθώς περιγράφει την ιδανική κοινωνία που σχεδίαζε με τους φίλους του:

«Πιστεύω στην επαναστατική αυτοδικία και στην προσπάθεια του κάθε ανθρώπου να λύνει μόνος του τους λογαριασμούς του μακριά από την διαμεσολάβηση των μπάτσων, των δικαστών, των νόμων, των φυλακών, της επιστημονικά μελετημένης καταστολής, της τεχνοκρατικής ασχήμιας που λερώνει την ομορφιά των άγριων ενστίκτων και της ελεύθερης βούλησης. Κατά συνέπεια για μένα στους μπάτσους-δολοφόνους αξίζει μια χαοτική πιθανότητα μιας προοπτικής να παρθεί εκδίκηση για όλες τις χαμένες ψυχές που αναζητούν την δική τους βίαιη λύτρωση. Αυτό είναι το μόνο δίκαιο στο δικό μου σύστημα αξιών.»

Έτσι λοιπόν και ο Κορκονέας με τα... όμορφα, άγρια ένστικτα, έλυσε μόνος του τους λογαριασμούς του. Ή μήπως αυτό το δικαίωμα το έχουν μόνο οι αναρχικοί του Παλαιού Ψυχικού; Και συνεχίζει ο επαναστάτης της ορδής με τα λεφτά του μπαμπά, δείχνοντας το πόσο σωφρονίστηκε από το σύστημά μας:

«Θεωρούμε όμως φυσιολογικό να επιτεθούμε με κάθε διαθέσιμο μέσο στα αφεντικά, στους κρατικούς αξιωματούχους, στους τραπεζίτες, σε όσους κατέχουν θέσεις πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, σε όσους προστατεύουν με τα όπλα την δολοφονική κοινωνική ειρήνη, στους εκπροσώπους της δικαιοσύνης, στα στελέχη των πολυεθνικών εταιριών, σε όλα τα πρόσωπα και τις υποδομές που συντηρούν και αναπαράγουν ένα σύστημα που ευθύνεται για όλη την ασχήμια που υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη.»

Κατανόηση του κόσμου, επιπέδου Ντίσνεϋ. Κάτι σαν σύγκρουση του Μίκυ με τον Μπλακ Πητ. Και για φινάλε του καρτούν,  ο θρίαμβος των καλών έτσι όπως τον ζωγραφίζει ο Ρωμανός, με το κλασικό αναρχομαρξιστικό πλάνο: «η διαρκής αναρχική εξέγερση θα συνεχίσει να πολιορκεί την κυριαρχία μέχρι ο τελευταίος εξουσιαστής να κρεμαστεί από τα έντερα του τελευταίου γραφειοκράτη». Όμορφος κόσμος ηθικός, αναρχικά πλασμένος.

Βέβαια, δεν χρειάζεσαι σπουδές ψυχολόγου για να διαβάσεις πίσω από αυτές τις παραληρηματικές ασυναρτησίες μια κραυγή απελπισίας: «Μπαμπά, μαμά, δείξτε μου λίγη προσοχή, δώστε μου λίγη σημασία!» Όμως είναι πια αργά. Πώς θα εξελισσόταν ο Γρηγορόπουλος; Ποιος να ξέρει; Μπορεί μεγαλώνοντας να ωρίμαζε και να άλλαζε και συμπεριφορά και ιδέες. Εδώ, από στελέχη του ΚΚΕ, άλλοι έγιναν υπουργοί της ΝΔ. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Τι ξέρουμε; Το αποτύπωμα που πρόφτασε να αφήσει στη σύντομη ζωή του: ένα παιδί ευκατάστατης αλλά διαλυμένης οικογένειας, χαμένο στο πουθενά, ανερμάτιστο, χωρίς μπούσουλα, χωρίς στόχους, που προσπαθούσε να ξορκίσει τη βαρεμάρα του, κάνοντας επαναστατική γυμναστική στα Εξάρχεια.

Ποια, λοιπόν, από όσα εξέφρασε εν ζωή ο Γρηγορόπουλος είναι χαρακτηριστικά ήρωα, μπορούν δηλαδή να λειτουργήσουν ως πρότυπα για τους άλλους και κυρίως για τους νέους;

Κανένα απολύτως! Είναι μόνο παράδειγμα προς αποφυγήν.

Είχε κάποιο ηρωϊκό στοιχείο ο θάνατός του;

Κανένα απολύτως! Όταν, κατά τα λεγόμενα του Ρωμανού, πέταγε τις πέτρες και τα μπουκάλια στον Κορκονέα, σίγουρα πίστευε ότι το επεισόδιο δεν θα είχε καμμία συνέχεια, όπως δεν είχαν συνέχεια ανάλογα και σοβαρότερα επεισόδια, δύο χρόνια πίσω από το μοιραίο βράδυ. Ο Γρηγορόπουλος σκοτώθηκε κατά λάθος. Θα μπορούσε στη θέση του να ήταν οποιοσδήποτε άλλος από την παρέα των μπαχαλάκηδων. Ή θα μπορούσε η σφαίρα να μην έχει πετύχει κανέναν, όπως συνέβη με κάποιους άλλους πυροβολισμούς αστυνομικών στον αέρα όταν Ρωμανός, Γρηγορόπουλος και τ’ άλλα παιδιά έκλεψαν δύο κράνη αστυνομικών, όπως επαίρεται ο κολλητός που εξελίχθηκε σε (αποτυχημένο) απαλλοτριωτή τραπεζών. Ή θα μπορούσε να είχε χτυπηθεί τότε.

Γιατί λοιπόν κάθε χρόνο έχουμε τα ίδια «δρώμενα»;

Διότι ολόκληρη η αριστερά είναι, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ένα είδος Γρηγορόπουλου. Κι ακόμα χειρότερα. Ορφανή από «πατερούλη», με ένα κωμικό πλαίσιο θέσεων, ανερμάτιστη, χωρίς πυξίδα, ετεροπροσδιορίζεται μέσα από την αντίθεσή της με την πραγματικότητα. Τα οράματα του Ρωμανού για το τέλος του καπιταλισμού από τη δράση της μπαχαλακοπαρέας του είναι μνημείο λογικής (και κοστίζουν στην κοινωνία πολύ λιγότερο) σε σχέση με τα οράματα της Κανέλλη για παγκόσμια επικράτηση της προλεταριακής επανάστασης με αφετηρία τον Περισσό ή τη βίλα της στην Εκάλη. Βλέποντας την εκλογική της πελατεία να φυλλορροεί, η αριστερά επιδιώκει συνεχώς συγκρούσεις, γιατί αυτές συσπειρώνουν. Συγκρούσεις στα σίγουρα, όμως. Επανάσταση με το χαρτζιλίκι της μαμάς οι Ρωμανογρηγορόπουλοι, επανάσταση με κρατική επιχορήγηση, δηλαδή με τα λεφτά των φορολογούμενων οι αριστεροί. Πάντως, στον κόσμο των εφήβων με οικογενειακά και ψυχολογικά προβλήματα, η συγκρουσιακή λογική μπορεί να χτυπήσει φλέβα νέων στελεχών. Διόλου απίθανο ο Γρηγορόπουλος, αν ζούσε, να είχε οργανωθεί πολιτικά και να ήταν σήμερα στη Βουλή. Κάπως έτσι δεν ξεκίνησε κι ο Τσίπρας;

Καιρός όμως να τελειώνουμε με αυτό το θλιβερό ετήσιο σόου. Η φετινή αντίδραση της αστυνομίας έδειξε πως όταν υπάρχει πολιτική βούληση και επιχειρησιακό σχέδιο, ο νόμος και η τάξη διαφυλάσσονται, έστω και δύσκολα. Τι δεν είδαμε ακόμα; Την αντίδραση της κοινωνίας στη μήτρα της μεταπολιτευτικής ανομίας, την αριστερά. Χρειάζεται καιρός για να αντιληφθεί ο πολίτης ότι έχει πέσει θύμα ενός τεράστιου και πολυπλόκαμου μηχανισμού προπαγάνδας που έχει στήσει η βιομηχανία απάτης και εγκλημάτων που ονομάζεται αριστερά. Αρχίζει όμως και το συνειδητοποιεί. Είναι θέμα χρόνου να καταρρεύσει και το ελληνικό παράρτημα της σοβιετίας, όπως η μητρική εταιρεία. Μαζί με τους «ήρωές» του.

Τζήμερος Θάνος