Τα μόνα φιλολαϊκά κριτήρια είναι τα ιδιωτικοοικονομικά

Δεν ξέρω πόσοι “αριστεροί” έχουν αντιληφθεί ότι τα χρήματα που ξοδεύει μια κυβέρνηση δεν της τα στέλνει ο Θεός, αλλά τα παίρνει από τις τσέπες των φορολογουμένων και μάλιστα με το “έτσι το θέλω” 

Την Πέμπτη 23/2/2017 στη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου που ήταν αποκλειστικά για τον απολογισμό των “πεπραγμένων” (σχήμα λόγου) της Δούρου, σύμπαντες οι αριστεροί (ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΕ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι κατοπτρικοί τους ΑΝΕΛ και ΧΑ) κατακεραύνωσαν τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια τα οποία θέλουν να μας επιβάλουν οι κακοί και ανάλγητοι δανειστές, ενώ εμείς ασκούμε φιλολαϊκή πολιτική και αντιστεκόμαστε έλεγαν οι συριζαίοι - δεν αντιστέκεστε όσο θα έπρεπε, έλεγαν οι άλλοι.

Πήρα τον λόγο και τους είπα ότι η μόνη φιλολαϊκή πολιτική είναι να εφαρμόζεις ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Διότι ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια σημαίνει ότι διαχειρίζεσαι τα χρήματα του φορολογούμενου σαν να έβγαιναν από τη δική σου τσέπη: προσπαθώντας να πιάσουν τόπο, και να πετύχεις με το μικρότερο κόστος το καλύτερο αποτέλεσμα για τον πολίτη. Αντιθέτως τα “δημοσιοοικονομικά” κριτήρια είναι συνώνυμα της κακοδιαχείρισης και της σπατάλης. Είναι φόροι που πάνε στον βρόντο χωρίς κανένα όφελος για τον πολίτη. Άρα ο φορολογούμενος, ο λαός όπως τον αποκαλούν οι αριστεροί, πληρώνει πανάκριβα για κακής ποιότητας ή ανύπαρκτες υπηρεσίες. Ποιο από τα δύο είναι φιλολαϊκό και ποιο αντιλαϊκό;

Δεν το κατάλαβαν, αν κρίνει κανείς από τις αντιδράσεις τους. Άλλωστε η ικανότητα αντίληψης και η ορθή κρίση δεν είναι από τα δυνατά τους σημεία. Δεν είχα περισσότερο χρόνο, διότι έπρεπε να αναφερθώ στα πάμπολλα και απίστευτα αίσχη του ΣΥΡΙΖΑ στην Περιφέρεια (για τα οποία ακούτε και διαβάζετε ελάχιστα, λόγω των καλών δημοσίων σχέσεων της Δούρου). Γι΄ αυτό, γράφω αυτό το άρθρο για να επεκτείνω τον συλλογισμό και να τεκμηριώσω το γιατί η κρατικιστική αντίληψη, αριστερή και δεξιά, είναι καθαρή ληστεία, συνώνυμη της απανθρωπιάς σε αντίθεση με τον φιλελευθερισμό, ο οποίος είναι η πιο κοινωνικά ευαίσθητη ιδεολογία, η οποία έχει αποδείξει την αξία της καθιστώντας πλούσιους τους πολίτες των κρατών που την εφάρμοσαν. Ενώ ο κρατισμός - σοσιαλισμός έφερε παντού φτώχεια και εξαθλίωση.  

Δεν ξέρω πόσοι “αριστεροί” έχουν αντιληφθεί ότι τα χρήματα που ξοδεύει μια κυβέρνηση δεν της τα στέλνει ο Θεός, αλλά τα παίρνει από τις τσέπες των φορολογουμένων και μάλιστα με το “έτσι το θέλω”. Αλλά ούτε και στους φορολογούμενους στέλνει χρήματα ο Θεός. Πρέπει να εργαστούν για να τα βγάλουν. Ακόμα όμως και να μην εργάζονται, οι κυβερνήσεις διαχρονικώς, συμπεριλαμβανομένης και της παρούσης, τούς φορολογούν μέσω του ΦΠΑ. Άρα, αν έπρεπε μία κυβέρνηση σε κανονικές συνθήκες να προσέχει μία φορά πώς και πού ξοδεύει τα χρήματα των φορολογουμένων, σε συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης θα έπρεπε να προσέχει δέκα.

Ας πάρουμε το παράδειγμα του πεδίου του Άρεως, μια που είναι στη δικαιοδοσία της Περιφέρειας. Η ανάπλασή του το 2010, κόστισε 10.147.530 ευρώ. Σκέψου με πόσο κόπο μάζεψαν και πλήρωσαν στο κράτος οι φορολογούμενοι αυτά τα λεφτά. Μια φιλελεύθερη κυβέρνηση που θα αποφάσιζε με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια θα σκεφτόταν το “μετά”. Και μάλιστα θα το σκεφτόταν πριν κάνει την ανάπλαση. Διότι ένα πάρκο 270 στρεμμάτων έχει συνεχή έξοδα λειτουργίας: φύλαξης και συντήρης. Αν δεν τα έχεις εξασφαλίσει, δεν προχωράς στην ανάπλαση διότι είναι σίγουρο ότι θα πάει στράφι.

Όμως, γιατί τα έξοδα λειτουργίας να τα πληρώνει πάλι ο φορολογούμενος; Μια φιλελεύθερη κυβέρνηση θα έλεγε: τι μπορούμε να κάνουμε ώστε το πάρκο να αποκτήσει ζωή και κίνηση; Θα πετύχουμε έτσι με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια! Θα έχουμε τα έσοδα από την ενοικίαση χώρων σε ιδιώτες και οι δραστηριότητες των ιδιωτών θα προσελκύουν κόσμο στο πάρκο ώστε να μην είναι ξέφραγο αμπέλι σε ναρκομανείς, πόρνες, λαθρομετανάστες και βάνδαλους, όπως είναι τώρα. Θα φρόντιζε να ρωτήσει τι συμβαίνει με τα πάρκα άλλων πόλεων της Ευρώπης. Πόσο κοστίζει η λειτουργία τους και τι δραστηριότητες φιλοξενούν. Και θα έβλεπε ότι οι “κουτόφραγκοι” που χρησιμοποιούν ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια όχι μόνο δεν πληρώνουν για τα πάρκα τους αλλά έχουν και κέρδος διότι μέσα σε αυτά έχουν δώσει άδεια λειτουργίας (με το ανάλογο ενοίκιο) σε δεκάδες επιχειρήσεις, από καφενεία και εστιατόρια, μέχρι παιδικούς σταθμούς, σχολές ιππασίας και χώρους διοργάνωσης management games. Άλλωστε το πεδίο του Άρεως ήταν για χρόνια γνωστό από το “Άλσος” του, το αναψυκτήριο του Γιώργου Οικονομίδη. Η λογική αυτή λέει πως ο πολίτης μπορεί να χρησιμοποιεί τους χώρους του πάρκου δωρεάν για να περπατήσει, να λιαστεί, να αθληθεί και να καθήσει στα παγκάκια του, αλλά για άλλες υπηρεσίες που προσφέρονται από κάποιον πάροχο, θα πρέπει να πληρώσει. Διαφωνεί κανένας;

Κι όμως, διαφωνεί: ο κρατιστής! Διότι ακούγοντας “παραχώρηση σε ιδιώτη”, και “επιχείρηση” (με σκοπό – α πα πα - το κέρδος!) βγάζει σπυράκια. Μα αυτά πρέπει να είναι δωρεάν, λέει! Το ότι τίποτε δεν είναι δωρεάν σ΄ αυτόν τον μάταιο κόσμο, και όλα τα “δωρεάν” τα πληρώνει ο φορολογούμενος δεν του περνάει από το μυαλό. Το ότι ένα πάρκο πρέπει να έχει “στέκια”, προορισμούς όπου κάτι θα γίνεται για να πας εκεί (στο Χάιντ Παρκ έχουν μέχρι και λαϊκή Βουλή για ελεύθερες ομιλίες οποιουδήποτε) κι αν δεν έχει απλώς δεν θα πας, επίσης δεν του περνάει από το μυαλό. Διότι ο “εγκέφαλος” (σχήμα λόγου) του κρατιστή δεν μπορεί να φανταστεί τίποτε χωρίς τον πατερούλη - κράτος. Και σαν τα κακοποιημένα παιδιά που έχουν ιδρυματοποιηθεί, ο κρατιστής, ακόμα κι αν το κράτος μονίμως αποδεικνύεται άχρηστο, οραματίζεται ένα καλύτερο κράτος, το οποίο θα προκύψει με τους λαϊκούς αγώνες – που, τι σύμπτωση, κάνουν το κράτος ακόμα χειρότερο! Και εκδίδει κείμενα κορυφαίας ανοησίας, σαν κι αυτό που υπογράφεται από την αντιπεριφερειάρχη της Δούρου:

«Η διαχείριση των πάρκων και αλσών αρμοδιότητας Περιφέρειας Αττικής αποτελεί σύνθετο και πολυπαραγοντικό ζήτημα, που σχετίζεται με αδράνειες και λάθη προηγούμενων περιόδων που συσσώρευσαν προβλήματα και φθορές στις υποδομές του πάρκου, την ανεπαρκή στελέχωση δημόσιων υπηρεσιών και το γενικότερο δημοσιονομικό και κοινωνικό περιβάλλον. Σήμερα, ύστερα από συστηματική προσπάθεια, χωρίς τυμπανοκρουσίες, βρισκόμαστε σε καλό δρόμο και τα αποτελέσματα είναι πλέον ορατά»!

Για πες μου, αγαπητέ αναγνώστη, μετά από αυτό που διάβασες, πόσο σίγουρος είσαι, ότι το “σύνθετο και πολυπαραγοντικό ζήτημα” του Πεδίου του Άρεως βρίσκεται σε… καλό δρόμο; Η ανακοίνωση καταλήγει με το γνωστό κόλλημα των αριστερών:

“Κυρίως όμως, χρειάζεται η κοινωνία να μπει μπροστά, να συνδράμει με γόνιμες προτάσεις και εθελοντικές δράσεις, να πάρει στα χέρια της την υπόθεση της ανάταξης των πάρκων της Αθήνας.”

Ποια κοινωνία εννοείτε μανδάμ; Προφανώς τους περίοικους, γιατί να κατέβω εγώ από το Χαλάνδρι να πάρω στα χέρια μου το πεδίο του Άρεως δεν υπάρχει περίπτωση. Και τι ακριβώς θα κάνουν; Θα βάζουν οι περίοικοι βάρδιες φύλαξης; Θα κλαδεύουν τα δέντρα; Θα καθαρίζουν τις τουαλέτες εκ περιτροπής; Θα  μαζεύουν τα προφυλακτικά και τις σύριγγες από τα παρτέρια; Κι όταν διακινούνται ναρκωτικά θα κάνει η… κοινωνία τις συλλήψεις;

Κι όμως οι περίοικοι κάνουν πολλά. Να τι γράφει για το πάρκο ο Δημήτρης Τσιαμπούρης, μέλος Επιτροπής Κατοίκων για το Πεδίο του Άρεως http://www.athensvoice.gr/social/eipate/pedio-toy-areos-meta-tin-athliotita-ti

Πόσο ακούν την “κοινωνία” οι κρατιστές, δεξιοί και αριστεροί;

Όμως κάποιες ενέργειες έγιναν, να μην είμαστε αχάριστοι. Οι υπάλληλοι στο Άλσος από 6 έγιναν 14. Αλλά έγιναν με… δημοσιοοικονομικά κριτήρια: οι 7 απ’ αυτούς είναι διοικητικοί! Τι διοικούν, ένας Θεός ξέρει, καθώς είναι και ο μόνος που τους βλέπει στα γραφεία τους μέσα στο πάρκο, από τα οποία δεν ξεμυτίζουν. Αν ίσχυαν ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια οι εργαζόμενοι στο πάρκο θα ήταν κηπουροί και τεχνίτες. Μόνο. Κι όχι μόνιμοι. Διότι τους μόνιμους, την μια μέρα θα τους προσλάμβανες και τη δεύτερη θα ξεκινούσαν απεργία με αίτημα την πρόσληψη κι άλλων. Θα ήταν εξωτερικοί εργαζόμενοι και θα κρινόντουσαν με βάση την απόδοσή τους. Παράγεις έργο; Συνεχίζεις. Δεν παράγεις; Φεύγεις.

Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και για τα 1200 στρέμματα του τεράστιου πάρκου Τρίτση (συγκριτικά ο Εθνικός Κήπος είναι μόνον 158 στρέμματα). Διάφοροι δημόσιοι φορείς το διαχειρίστηκαν με… δημοσιοοικονομικά κριτήρια και το μετέτρεψαν σε χαβούζα. Μέχρι και η ΔΕΗ τού έκοψε το ρεύμα γιατί κανένας δεν πλήρωνε λογαριασμούς, μολονότι ο φορολογούμενος έχει πληρώσει δεκάδες εκατομμύρια για την κατασκευή του και για διάφορες κατά καιρούς παρεμβάσεις που έχουν το ίδιο κι απαράλλαχτο σενάριο: κάποιος δημόσιος φορέας από τους πολλούς “εμπλεκόμενους” εξασφαλίζει ένα κονδύλι, δηλαδή χρήματα του φορολογούμενου, καθαρίζει λίγο το μέρος, ξανασυνδέει το ρεύμα που κόπηκε, βάζουν στην τσέπη και το κατιτίς τους οι ημέτεροι και αυτό ήταν. Τελειώνουν τα λεφτά και το πάρκο ξαναβρωμίζει.

Κι αφού απέκτησαν αυτή τη φοβερή τεχνογνωσία διαχείρισης πάρκων με δημοσιοοικονομικά κριτήρια, οι κρατιστές, που σήμερα τούς ζούμε στην αριστερή τους εκδοχή, θέλουν να την εφαρμόσουν και στο Ελληνικό. Για να ξοδέψουν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια του φορολογούμενου και σε λίγο να καταλήξει… αυτό που είναι και τώρα. Ένας βανδαλισμένος σκουπιδότοπος τού “μπάτε σκύλοι κι αλέστε”.

Μα είναι τόσο ηλίθιοι; Η απάντηση είναι: ναι, είναι τόσο ηλίθιοι. Αλλά δεν είναι όλοι. Η Δούρου, ας πούμε, δεν είναι. Αυτοί που δεν είναι χρησιμοποιούν αυτούς που είναι ως ντελάληδες για να παραμυθιάσουν τον φορολογούμενο ότι προστατεύουν τα χρήματά του από τα κακά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ενώ στην πραγματικότητα, κάνουν αυτό που κάθε κρατιστής πολιτικός έχει μάθει καλά: τα “καίνε” ξοδεύοντάς τα για την εγκαθίδρυση της πολιτικής τους δυναστείας.

Γι΄αυτό τρέμουν στην ιδέα πως κάποια στιγμή μπορεί να εφαρμοστούν ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Γιατί θα φανεί η ιδεολογική γύμνια τους και η κλοπή του φορολογούμενου. Γιατί, Δούρου, Τσίπρα, Γιωργάκη, Κωστάκη, Αντωνάκη, αυτό που οι κουτόφραγκοι το κάνουν με 10 ευρώ εσύ το έφτιαξες με 50; Γιατί αυτό που οι κουτόφραγκοι (με τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος) το συντηρούν χωρίς επιβάρυνση για τον φορολογούμενο, εσύ θες κάθε χρόνο έναν σκασμό λεφτά, κι όταν δεν τα έχεις το αφήνεις και ρημάζει;

Απλές ερωτήσεις στις οποίες ποτέ το πολιτικό σύστημα των κρατιστών δεν καταδέχτηκε να απαντήσει. Στο χέρι σου είναι ψηφοφόρε, να το εξαναγκάσεις να το κάνει.