Δύο πανεπιστημιακοί κι ένας δημοσιογράφος δεν φτάνουν για να ολοκληρωθεί η
καταστροφή της δημόσιας εκπαίδευσης. Πρώτον, πρέπει να βρεθούν στην
κατάλληλη θέση. Και έγιναν και οι τρεις υπουργοί Παιδείας. Δεύτερον,
χρειάζεται να τους δοθεί χρόνος. Και τους δόθηκαν τέσσερα χρόνια.
Τρίτον, χρειάζεται και το κατάλληλο περιβάλλον, η συμφωνία των
επαγγελματιών του κλάδου –των λεγομένων «λειτουργών»– και η αδιαφορία
των αμέσως ενδιαφερομένων, των μαθητών και των γονέων τους. Ξεκινώ από
τους τελευταίους. Οι γονείς και τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν την
εκπαίδευση περίπου σαν τη στρατιωτική θητεία. Είναι υποχρεωτικό το
πέρασμα από τα θρανία και τα αμφιθέατρα και το καλύτερο που μπορεί να
σου τύχει είναι να τη βγάλεις με όσο το δυνατόν λιγότερο κόστος,
οικονομικό, ψυχικό, διανοητικό. Η δημόσια εκπαίδευση μπορεί να μην είναι
δωρεάν, όμως όσο τη λέμε δωρεάν η πρώτη προϋπόθεση καλύπτεται.
Για το ψυχικό και διανοητικό κόστος φρόντισαν οι δύο πανεπιστημιακοί. Ο πρώτος, ο Μπαλτάς, έβγαλε από τη μέση την αριστεία, άρα την προσπάθεια. Ο δεύτερος, ο Γαβρόγλου, επιδαψίλευσε την πελατεία του με διάφορες διευκολύνσεις, από το ωράριο έως τη διδακτέα ύλη και φρόντισε να την απαλλάξει από το άγχος του πανεπιστημίου υποβαθμίζοντας τα ΑΕΙ σε ΤΕΙ και ανοίγοντας ιδρύματα σαν καφετέριες. Οι δύο μαζί με τον τρίτο, τον Φίλη, κέρδισαν τους επαγγελματίες καθησυχάζοντάς τους ότι η αξιολόγηση είναι για τους κουτόφραγκους. Θυμάστε άραγε μέσα στα τέσσερα χρόνια καμιά απ’ αυτές τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών με τις οποίες μας θυμίζουν πόσο χρήσιμοι είναι για το κοινωνικό σύνολο αναγκάζοντας τους εκάστοτε πρωθυπουργούς να αποπέμψουν τους υπουργούς τους; Καμία.
Δεν ισχυρίζομαι ότι το τέλος του δημόσιου σχολείου είναι αποκλειστικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ – διετέλεσε και ο Ζουράρις υφυπουργός, μην το ξεχνάμε. Σιγά μην είχαν σχέδιο για την εκπαίδευση ο Τσίπρας και ο Καρανίκας. Δεκαετίες τώρα, εργάστηκαν για να το πετύχουν η ανικανότητα των πολιτικών, το βαθύ κράτος των εκπαιδευτικών και η αδιαφορία της κοινωνίας, κυρίως της μεσαίας τάξης. Απλώς οι τρεις υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξαν όλες τις δυσπλασίες και τις αναπηρίες του συστήματος σε πολιτικούς στόχους. Οταν ο Μπαλτάς αποκάλεσε την αριστεία ρετσινιά, εξέφρασε το πνεύμα της μεταπολίτευσης που ταύτισε τη δημοκρατία με την ισοπέδωση. Οταν η αξιολόγηση καταργείται, θριαμβεύει η νοοτροπία που πιστεύει ότι οι αξίες δημιουργούν ανισότητες, άρα για να καταργηθούν οι ανισότητες πρέπει να φύγουν απ’ τη μέση οι αξίες.
Για το ψυχικό και διανοητικό κόστος φρόντισαν οι δύο πανεπιστημιακοί. Ο πρώτος, ο Μπαλτάς, έβγαλε από τη μέση την αριστεία, άρα την προσπάθεια. Ο δεύτερος, ο Γαβρόγλου, επιδαψίλευσε την πελατεία του με διάφορες διευκολύνσεις, από το ωράριο έως τη διδακτέα ύλη και φρόντισε να την απαλλάξει από το άγχος του πανεπιστημίου υποβαθμίζοντας τα ΑΕΙ σε ΤΕΙ και ανοίγοντας ιδρύματα σαν καφετέριες. Οι δύο μαζί με τον τρίτο, τον Φίλη, κέρδισαν τους επαγγελματίες καθησυχάζοντάς τους ότι η αξιολόγηση είναι για τους κουτόφραγκους. Θυμάστε άραγε μέσα στα τέσσερα χρόνια καμιά απ’ αυτές τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών με τις οποίες μας θυμίζουν πόσο χρήσιμοι είναι για το κοινωνικό σύνολο αναγκάζοντας τους εκάστοτε πρωθυπουργούς να αποπέμψουν τους υπουργούς τους; Καμία.
Δεν ισχυρίζομαι ότι το τέλος του δημόσιου σχολείου είναι αποκλειστικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ – διετέλεσε και ο Ζουράρις υφυπουργός, μην το ξεχνάμε. Σιγά μην είχαν σχέδιο για την εκπαίδευση ο Τσίπρας και ο Καρανίκας. Δεκαετίες τώρα, εργάστηκαν για να το πετύχουν η ανικανότητα των πολιτικών, το βαθύ κράτος των εκπαιδευτικών και η αδιαφορία της κοινωνίας, κυρίως της μεσαίας τάξης. Απλώς οι τρεις υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξαν όλες τις δυσπλασίες και τις αναπηρίες του συστήματος σε πολιτικούς στόχους. Οταν ο Μπαλτάς αποκάλεσε την αριστεία ρετσινιά, εξέφρασε το πνεύμα της μεταπολίτευσης που ταύτισε τη δημοκρατία με την ισοπέδωση. Οταν η αξιολόγηση καταργείται, θριαμβεύει η νοοτροπία που πιστεύει ότι οι αξίες δημιουργούν ανισότητες, άρα για να καταργηθούν οι ανισότητες πρέπει να φύγουν απ’ τη μέση οι αξίες.
Τα πράγματα θα αλλάξουν μόνον όταν η μεσαία τάξη αντιληφθεί ότι το
τέλος της δημόσιας εκπαίδευσης είναι εξίσου οδυνηρό με τις κατασχέσεις
των τραπεζικών της λογαριασμών.
kathimerini
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου