Του Θάνου Τζήμερου
Αν δεις το θέμα της μαντήλας από την οπτική γωνία των ατομικών δικαιωμάτων, δεν έχεις ούτε μισό επιχείρημα εναντίον της. «Είναι σύμβολο καταπίεσης της γυναίκας και υποταγής στην εξουσία του άντρα», λέει η απελευθερωμένη δυτική. «Εγώ δεν το βλέπω έτσι», απαντάει η μουσουλμάνα. «Μα, έχεις εσωτερικεύσει την καταπίεση, έχεις αποδεχθεί την υποδεέστερη θέση σου, δεν τολμάς να ντυθείς αλλιώς, γιατί φοβάσαι την κατακραυγή, τα αντίποινα από τον περίγυρο, είσαι τρομοκρατημένη, έχεις σύνδρομο Στοκχόλμης», ωρύεται η δυτική. «Και λοιπόν;», απαντάει η μουσουλμάνα. «Δικό μου θέμα. Στο φινάλε, έτσι μ΄ αρέσει.» «Εκπαιδεύεις το παιδί σου στην ανισότητα, το διδάσκεις πώς να μην είναι ελεύθερο», επιμένει η δυτική στρέφοντας τους προβολείς στην ευαίσθητη περιοχή των δικαιωμάτων των παιδιών. «Εγώ σε κατέκρινα ποτέ για το πώς εκπαιδεύεις το δικό σου παιδί; Για το πόσες ώρες τη μέρα αποβλακώνεται στην τηλεόραση, για τις ποπ σταρ που έχει ως πρότυπα, για το πόσα σκουπίδια τρώει στα φαστφουντάδικα; Με ποιο δικαίωμα ορίζεις εσύ πώς θα μεγαλώσω το δικό μου παιδί;», την αποστομώνει η μουσουλμάνα. Και η κουβέντα σταματάει εκεί.
Όμως η οπτική των ατομικών δικαιωμάτων δεν έχει καμιά σχέση με το θέμα μας. Όλα αυτά τα συζητάμε σε περίοδο ειρήνης. Σήμερα έχουμε πόλεμο. Διαφορετικό από όσους έχουμε γνωρίσει, αλλά πόλεμο! Με την ιστορική πρωτοτυπία, ο δεχόμενος την επίθεση να συντηρεί και να τροφοδοτεί τον στρατό του εισβολέα! Συχνά, εκ του υστερήματός του! Αλλά και με μια σειρά από άλλα πρωτοφανή: δεν ξέρεις ποιος είναι ο εχθρός, πότε και πώς θα επιτεθεί, δεν υπάρχει μέτωπο και μετόπισθεν, στρατιώτες και πολίτες, σειρήνες και καταφύγια, διπλωματικοί χειρισμοί, διαπραγματεύσεις, συμφωνίες, λευκές σημαίες, δίκαιο πολέμου. Τίποτε από όσα ίσχυαν μέχρι σήμερα. Το πλέον πρωτότυπο είναι ότι οι επιτιθέμενοι δεν έχουν τη μόνιμη επιδίωξη των επιτιθέμενων από καταβολής κόσμου: να ζήσουν για να ωφεληθούν από τη νίκη τους. Προτιμούν να πεθάνουν! Ο κάθε «στρατιώτης του Αλλάχ» θα χτυπήσει μία φορά που θα είναι γι’ αυτόν η τελευταία. Όμως περιμένουν χιλιάδες στην ουρά για να κάνουν το ίδιο. Ο αμυνόμενος, πάλι, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του. Δεν μπορεί, ας πούμε, το Βέλγιο να βομβαρδίσει το Μολενμπέκ. Ενώ σε χτυπάνε με γκασμά, πρέπει να αμύνεσαι με χειρουργική λαβίδα.
Άρα οφείλεις να δεις αυτόν τον πόλεμο σε ένα εντελώς καινούργιο πλαίσιο, ξεκινώντας από το μοναδικό δεδομένο: αυτοί που μας επιτίθενται είναι μουσουλμάνοι. Για να προφτάσω τους καθ’ έξιν αντιρρησίες: δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι επιτιθέμενοι, αλλά όλοι οι επιτιθέμενοι είναι μουσουλμάνοι. (Αναγκαία διευκρίνιση: αναφέρομαι σε οργανωμένη επίθεση. Υπήρξαν κι άλλοι τρομοκράτες εναντίον της Δύσης, αλλά ήταν μεμονωμένοι παρανοϊκοί χωρίς δίκτυο.)
Προφανώς, σε έναν πόλεμο θέλουμε να νικήσουμε. Τι σημαίνει, όμως, νίκη στην περίπτωσή μας; Όχι μόνο σύλληψη των συνεργατών των βομβιστών ή των επόμενων, στην επετηρίδα, «μαρτύρων του Αλλάχ». Νίκη είναι να επιστρέψει η ζωή μας στην καθημερινότητά της. Όχι μόνο να μην ανατινάζονται πια βομβιστές αυτοκτονίας, αλλά να μην φοβάσαι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός βασίζεται στην εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών. Αν τη χάσει, χάθηκε. Αν η Δύση περάσει στον μεσαίωνα του φόβου, θα έχει ήδη ηττηθεί. Ούτε μπορούν οι χώρες μας να γίνουν στρατοκρατούμενα καθεστώτα επί μονίμου βάσεως με πάνοπλους αστυνομικούς και στρατιώτες σε κάθε γωνία, ελέγχους σε κάθε βήμα και παντοδύναμες, πολυπλόκαμες μυστικές υπηρεσίες.
Εδώ αρχίζουν τα πολύ δύσκολα. Είναι δυνατόν να ξαναγυρίσουμε στην ήρεμη καθημερινότητά μας, όταν το 60% των Ευρωπαίων μουσουλμάνων πιστεύει ότι «όλοι οι μουσουλμάνοι πρέπει να επανέλθουν στις ρίζες του Ισλάμ», το 75% ότι «υπάρχει μόνο μία ερμηνεία του Κορανίου την οποία όλοι οι πιστοί πρέπει να ακολουθούν» και το 60% ότι «οι θρησκευτικοί κανόνες είναι πιο σημαντικοί από τους κρατικούς νόμους»; (δημοσκόπηση του 2013 του γερμανικού ινστιτούτου ερευνών WZB, σε συνεργασία με τον Ολλανδό κοινωνιολόγο Ruud Koopmans, σε δείγμα 9.000 Ευρωπαίων μουσουλμάνων τουρκικής και μαροκινής καταγωγής σε Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία και Σουηδία). Πώς μπορείς να είσαι αισιόδοξος για τις προοπτικές της ειρηνικής συνύπαρξης μουσουλμάνων και μη μουσουλμάνων, όταν το 37% των Βρετανών μουσουλμάνων ηλικίας 16-24 ετών δηλώνει ότι προτιμά τη σαρία από τους βρετανικούς νόμους, ενώ μόνο το 17% των άνω των 55 ετών εκφράζει την ίδια επιθυμία; Πώς μπορείς να είσαι σίγουρος για την αφομοιωτική δύναμη της Δημοκρατίας, αλλά και για τη ζωή σου την ίδια, όταν το 36% των νέων Βρετανών μουσουλμάνων θέλουν να θανατώνονται οι αποστάτες του Ισλάμ, διπλάσιο ποσοστό από το 19% των άνω των 55 που πιστεύουν το ίδιο (δημοσκόπηση του βρετανικού ερευνητικού κέντρου Policy Exchange, το 2007); Τι κάνουν λοιπόν οι νέοι μουσουλμάνοι; Ενσωματώνονται ή ριζοσπαστικοποιούνται; Δύο έρευνες στη Δανία με απόσταση 6 ετών (το 2009 και το 2015) έδειξαν ότι σταθερά το 25% των Δανών μουσουλμάνων πιστεύει ότι το Κοράνι θα πρέπει να αντικαταστήσει τη δανική νομοθεσία!
Ήρθε η ώρα να το πούμε έξω από τα δόντια: δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί τους! Και για να μην θεωρηθώ μεροληπτικός, δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε ούτε με τους οπαδούς του Πειραιώς ή του Καλαβρύτων αν ήταν το 60%. Κι ας μην έστελναν τις θεούσες να ανατιναχτούν.
Αν οι ισλαμιστές δεν βιαζόντουσαν, η Ευρώπη θα γινόταν χαλιφάτο το 2040 χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Απλώς γεννώντας 6-8 παιδιά η κάθε οικογένεια, όπως κάνουν τώρα. Θα γινόντουσαν πλειοψηφία και, εντελώς δημοκρατικά, πιάνοντας το πνεύμα του Διαφωτισμού στον ύπνο, θα έπαιρναν μόνιμα την εξουσία. Ευτυχώς που βιάζονται. Διότι έτσι ξυπνούν τους αφελείς καλοπροαίρετους και κείμενα σαν αυτό που διαβάζετε έχουν, επιτέλους, απήχηση. Όταν έγραψα ένα παρόμοιο, ΕΔΩ πριν μόλις δύο χρόνια, δέχθηκα πυρά ομαδόν από την «προοδευτική διανόηση», η οποία δεν μπορούσε να… διανοηθεί ότι υπάρχει και πόλεμος χωρίς χαρακώματα. Σήμερα, εκείνοι που με κατακεραύνωναν τότε υιοθετούν (και κάποιοι υπερακοντίζουν!) τις προτάσεις μου.
Λυπάμαι που επιβεβαιώθηκα, αλλά ο αλγόριθμος του φανατισμού αποδεικνύει ότι όσο αυξάνονται και πληθύνονται οι μουσουλμάνοι, τόσο μεγαλύτερος ο αριθμός των φανατικών, τόσο περισσότεροι οι πρόθυμοι να ζωστούν με εκρηκτικά. Το φανατικό Ισλάμ λειτουργεί ακριβώς όπως ο καρκίνος, σκοτώνοντας το ευρωπαϊκό σώμα, χωρίς να αγωνιά για τη δική του κατάληξη. Άρα, οι δυτικές κοινωνίες καλούνται να πραγματοποιήσουν ένα πρωτοφανές εγχείρημα: να βρουν και να ξεριζώσουν από τα σπλάχνα τους μια θανατηφόρα πέμπτη φάλαγγα: πολίτες τους που συγκροτούν έναν εχθρικό στρατό. Τι σημαίνει όμως «ξεριζώνω»; Να μη μασάμε τα λόγια μας. Σημαίνει φυλάκιση ή απέλαση για τους τελειωμένους φανατικούς και εξάρθρωση των μηχανισμών αναπαραγωγωγής τους. Το δεύτερο, που είναι πιο εύκολο, θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια. Καθολική απαγόρευση όλων των ισλαμικών σχολείων και των άτυπων θρησκευτικών δικαστηρίων. (Άτυπων σε όλες τις χώρες εκτός από την Ελλάδα, που έχουν και θεσμική κατοχύρωση!!!) Στην Ευρώπη η Παιδεία είναι κοσμική. Και όταν ζεις εκεί, είσαι υποχρεωμένος αυτήν την εκπαίδευση να έχεις –τέλος. Αν σ’ αρέσει. Αν δεν σ’ αρέσει, πίσω στην πατρίδα των προγόνων σου κι ας είσαι Γάλλος, Βέλγος, Βρετανός ή Έλληνας υπήκοος. (Το ότι θα πρέπει παράλληλα η Δύση, με τη συνεργασία της Ρωσίας και των τοπικών συμμάχων της, να εξολοθρεύσει, μέχρις ενός, τα τέρατα του ISIS δεν νομίζω χρειάζεται ούτε καν συζήτηση.)
Μου κάνει εντύπωση ότι προβάλλεται ως μείζον πρόβλημα το πώς θα βρεις τους φανατικούς ανάμεσα στους μετριοπαθείς. Μα το δηλώνουν οι ίδιοι! Με το πώς ντύνονται, τι τρώνε και πώς συμπεριφέρονται. Φανατικός δεν είναι εκείνος που πυροδοτεί βόμβες. Αυτός είναι δολοφόνος. Φανατικός είναι εκείνος που αποδέχεται πως ένα «ιερό βιβλίο» καθορίζει, άκριτα, όλη την πορεία της ζωής του, είτε λέγεται «Κοράνι», είτε «Βίβλος», είτε «Κεφάλαιο» του Μαρξ. Φανατικός είναι εκείνος που υπακούει στις εντολές του Θεού του και αυτών που δηλώνουν εκπρόσωποί του επί γης. Κυρίως αυτών. Όπως λοιπόν βλέπεις μια «δική μας» με τον κότσο, τις φαβορίτες, τα σκούρα ρούχα, τη χοντρή κάλτσα και τα μαύρα μοκασίνια και καταλαβαίνεις ότι είναι «θεούσα», έτσι ακριβώς αυτοπροσδιορίζεται η μαντηλοφορούσα μουσουλμάνα. «Θα απαγορεύσεις το ντύσιμο και της θεούσας;», θα ρωτήσει ο κλασικός ηλίθιος. Όχι, ηλίθιε. Γιατί βόμβες δεν βάζει ούτε η «Ζωή» ούτε ο «Σωτήρ». Οι μαχητές του Αλλάχ βάζουν.
Το κλειδί λοιπόν είναι η μαντήλα! Όπως όταν χειρουργείται ένας καρκινικός όγκος, αφαιρείται και υγιής ιστός περιμετρικά, το ίδιο πρέπει να γίνει κι εδώ: περιμετρικά των τζιχαντιστών βρίσκονται όσοι ακολουθούν απαρέγκλιτα τις ενδυματολογικές (και όχι μόνον) επιταγές του Ισλάμ στην καθημερινότητά τους. Μπορεί κάποιοι να το κάνουν απλώς λόγω εθίμου και παράδοσης. Λυπάμαι, θα τους πάρει κι αυτούς η μπάλα, όπως η χημειοθεραπεία χτυπάει και υγιή κύτταρα. Δεν γίνεται αλλιώς. Όμως ανάμεσα τους είναι και οι (πάρα πολλοί) άλλοι που λειτουργούν ως προθάλαμος του τζιχαντισμού: αυτοί, ας πούμε, που δεν επιδοκιμάζουν την επιδρομή, αλλά… κατανοούν την «ιερή αγανάκτηση» των δολοφόνων των δημοσιογράφων της Charlie Hebdo. Αυτοί που ξέρουν, αλλά δεν μιλάνε. Αυτοί που προτιμούνε τη σαρία στις δημοσκοπήσεις. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι οι φορείς μιας εκκοσμικευμένης εκδοχής του Ισλάμ που θεωρούν τις κανονιστικές διατάξεις της θρησκείας τους ξεπερασμένες. Απαγορεύοντας τη μαντήλα, πετυχαίνεις με έναν σμπάρο τρία τρυγόνια: δίνεις διέξοδο σε όσους, και κυρίως όσες, υιοθετούν αυτήν την ενδυμασία από τον φόβο της απόρριψης από την οικογένεια και τον περίγυρο, κάνεις τη μετανάστευση στην Ευρώπη απαγορευτική στους φανατίλες και ταυτόχρονα ωθείς τους ήδη ακραίους «Ευρωπαίους» μουσουλμάνους στο να αντιδράσουν, άρα να εκδηλωθούν. Θα γίνουν διαδηλώσεις κατά της απαγόρευσης, έτσι δεν είναι; Καταγράφεις με κάμερα όλους τους διαδηλωτές και, χωρίς πολύ θόρυβο, τους ειδοποιείς έναν έναν ότι έχουν στερηθεί της υποκοότητάς τους και πρέπει μέσα σε 48 ώρες να εγκαταλείψουν τη χώρα. Φυσικά έχεις ήδη περάσει νόμο που αντιμετωπίζει αυτού του είδους τις αντιδράσεις ως ιδιώνυμο έγκλημα κατά του πολιτεύματος.
Σε κατάσταση ειρήνης θα υπήρχαν, και δικαίως, πολλές ενστάσεις για τέτοιες λύσεις. Όμως σε καιρό πολέμου γίνονται πολύ χειρότερα. Όταν έγινε η ιαπωνική επίθεση στο Περλ-Χάρμπορ και οι ΗΠΑ μπήκαν στον Β’ Π.Π., υπήρχαν πολλοί Αμερικανοί ιαπωνικής καταγωγής. Μόνο οι δεύτερης και τρίτης γενιάς, που διέθεταν αμερικανική υπηκοότητα, ήταν 80.000, σχεδόν όλοι κάτοικοι της δυτικής ακτής. Το πιθανότερο είναι οι περισσότεροι από αυτούς να ήταν φιλειρηνικοί και αφοσιωμένοι στην νέα τους πατρίδα. Όμως, σίγουρα, κάποιοι ανάμεσά τους –πολλοί, λίγοι, ποτέ δεν θα μάθουμε– ήταν έτοιμοι να γίνουν επίγειοι καμικάζι, αν τους διέταζε ο «θεός» Χιροχίτο. Υπήρχε χρόνος για ξεδιάλεγμα; Ούτε για αστεία! Έτσι ο Ρούσβελτ συνέλαβε 5.000 ηγέτες των ιαπωνικών κοινοτήτων και εκτόπισε ή ενέκλεισε σε στρατόπεδα στο εσωτερικό της χώρας πάνω από 100.000 άτομα ιαπωνικής καταγωγής. Υπήρξαν αντιδράσεις; Φυσικά –και εντονότατες. Το θέμα έφτασε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο μετά από προσφυγή του Ιαπωνοαμερικανού δεύτερης γενιάς, από την Καλιφόρνια, Φρεντ Κορεμάτσου. Είχε δίκαιο; Από την οπτική γωνία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απόλυτο! Αλλά, είπαμε, η Αμερική ήταν σε πόλεμο. Έτσι το Ανώτατο Δικαστήριο, το 1944, επικύρωσε το διάταγμα του Ρούσβελτ, αναγνωρίζοντας ότι σε έκτακτες συνθήκες κινδύνου δικαιολογούνται έκτακτες αποφάσεις. Για την ιστορία: ο Κορεμάτσου ήταν σκληρό καρύδι. Περίμενε την κατάλληλη συγκυρία και το 1980 επί Κάρτερ ανακίνησε το θέμα για να δικαιωθεί τελικά, το 1983! Ο πόλεμος όμως είχε τελειώσει. Η Δημοκρατία είχε νικήσει.
Από τα κράτη της Ευρώπης μόνο η Γαλλία, προσηλωμένη στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, απαγορεύει τη μαντήλα στα σχολεία, όχι όμως και σε δημόσιους χώρους, παρότι δέχεται πιέσεις για να το κάνει. Ποια είναι μια από τις οργανώσεις που την πιέζουν; Οι «Μουσουλμάνες χωρίς Μαντήλα»! Οι γυναίκες, οι σύγχρονοι σκλάβοι σε αυτήν την ανδροκρατούμενη, σωβινιστική, δουλοκτητική «θρησκεία», μπορούν να γίνουν οι καλλίτεροι σύμμαχοι της δημοκρατίας στον πόλεμο εναντίον της βαρβαρότητας. Άλλωστε οι φανατικοί απειλούν, με την ποινή του θανάτου, πρωτίστως τους δυτικοποιημένους «δικούς τους», που τους θεωρούν αποστάτες. Η καθολική απαγόρευση της ισλαμικής μαντήλας θα στείλει κι ένα μήνυμα στους Ευρωπαίους πολίτες: ότι επιτέλους οι ηγέτες μας αναγνωρίζουν ότι η Ευρώπη είναι το δικό μας σπίτι κι έχουμε κάθε δικαίωμα στο σπίτι μας εμείς να αποφασίζουμε πώς θα ζήσουμε, πώς θα ντυνόμαστε και ποιους θα δεχόμαστε. Σε όποιους αρέσει. Όσοι θέλουν να επιβάλουν στην Ευρώπη τον σκοταδιστικό τους μεσαίωνα δεν έχουν καμία θέση εδώ.
Ποιος όμως θα τα κάνει όλα αυτά; Κακά τα ψέματα: μια ενωμένη, στα χαρτιά μόνο, άτολμη και πλαδαρή Ευρώπη με 28 πρωθυπουργούς, 28 υπουργούς εσωτερικών, 28 μυστικές υπηρεσίες, 28 αστυνομίες, 28 στρατούς, 28 νομοθεσίες και 28 υπηρεσίες φύλαξης συνόρων δεν έχει καμμία πιθανότητα να νικήσει. Θα είναι σουρωτήρι. Ευάλωτη κι εκτεθειμένη στις επιδιώξεις οποιουδήποτε!
Η φύση αντιπαθεί το κενό και ίσως να διαθέτει σαρδόνιο χιούμορ: η ισλαμική απειλή προωθεί, μέσω του φόβου, την ευρωπαϊκή ενοποίηση περισσότερο από ότι οι ιδέες του Σουμάν. Ας εκμεταλλευτούμε τουλάχιστον αυτήν την ευκαιρία.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου