Ο μεγαλύτερος εχθρός της απασχόλησης είναι το Ελληνικό κράτος

Του Μάκη Σπυράτου* Προ ημερών, σε συνέντευξη του ο Πρόεδρος της Aegean, κ. Θεόδωρος Βασιλάκης, ανέφερε το εξής: “Ένας ώριμος Κυβερνήτης της Aegean με τις ασφαλιστικές εισφορές και προσαυξήσεις κοστίζει 130.000 ευρώ ετησίως αλλά λαμβάνει καθαρά μόνο 45.000 ευρώ. Το 62% πάει στο κράτος σε εισφορές και φόρους.”

Πιο αναλυτικά, ένας εργαζόμενος για να λάβει 45.000 ευρώ καθαρά θα κοστίσει επιπλέον άλλες 85.000 ευρώ φόρους και εισφορές, δηλαδή σχεδόν άλλες δύο θέσεις εργασίας σε καθαρές απολαβές.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της άθλιας κρατικής διαχείρισης που προκύπτει από το υποχρεωτικό σύστημα καταβολών εισφορών στο Ελληνικό κράτος. Ορισμένες επισημάνσεις σχετικά:

1) Η ανταποδοτικότητα είναι μηδενική σε σχέση με τις πραγματικές καταβολές. Τιμωρούνται οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και οι επιχειρήσεις που εργάζονται, οι οποίες ήταν και είναι συνεπείς στην πληρωμή εισφορών, καταβάλλοντας τεράστια ποσά με ελάχιστη ανταποδοτικότητα. Στην αντίθετη πλευρά υπήρξαν πολλές θέσεις στο δημόσιο τομέα, όπου με πληρωμή εικονικών εισφορών και πλασματικών ετών εργασίας, βρέθηκαν νεότατοι στη σύνταξη προερχόμενοι από δουλειές γραφείου απολαμβάνοντας παχυλές συντάξεις. Επίσης, η χρησιμότητα της εργασίας που παρείχαν είναι θέμα προς διερεύνηση.

2) Μέσα στις εισφορές περιλαμβάνονται και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αλήθεια υπάρχει εργαζόμενος που είναι ικανοποιημένος με τις παροχές υγείας που λαμβάνει από το κράτος ; Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού είναι κατάσταση αυτή που αντικρίζουμε στα νοσοκομεία και περίθαλψη σύμφωνα με τα χρήματα που μας παρακρατούν καταναγκαστικά τα ασφαλιστικά ταμεία χωρίς να γνωρίζουμε που πραγματικά καταλήγουν ;

3) Τεράστια επιβάρυνση κόστους του εργαζόμενου, με ελάχιστο μέρος αναλογικά να καταλήγει στην τσέπη του σαν πραγματικό εισόδημα, ενώ το μεγαλύτερο μέρος χάθηκε στις σπατάλες της κρατικής διαχείρισης.

4) Ένα άδικα δομημένο σύστημα, το οποίο χρηματοδότησε για χρόνια το άθλιο σύστημα των πρόωρων συνταξιοδοτημένων, οι οποίοι προήλθαν σε συντριπτική πλειοψηφία από το δημόσιο με ανύπαρκτες πραγματικές εισφορές. Κι όλα αυτά προκειμένου ο κάθε πολιτικάντης να έχει ικανοποιημένες τις οργανωμένες συντεχνίες και να γίνεται αρεστός και δημοφιλής με τα λεφτά των άλλων.

5) Υψηλό κόστος για τις Ελληνικές επιχειρήσεις που μειώνει την ανταγωνιστικότητα τους και τη δυνατότητα τους να προσφέρουν καλύτερους μισθούς και περισσότερες θέσεις εργασίας.

6) Έλλειψη επιλογής από τον εργαζόμενο να χρησιμοποιήσει τα χρήματα της αποταμίευσης του όπως ο ίδιος επιθυμεί και να τα αξιοποιήσει με τον καλύτερα δυνατό τρόπο.

7) Δίωξη της «αριστείας», με την έννοια ότι οι πλέον ικανοί εργαζόμενοι με υψηλά προσόντα και αποδοτικότητα δεν είχαν αμοιβές ανάλογες με τα προσόντα τους λόγω της υπερφορολόγησης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αρκετοί νέοι και νέες ιδιαίτερα ταλαντούχοι να αναγκαστούν να μεταναστεύσουν.

8) Επιβράβευση της κομματοκρατίας και των κομματικών στρατών που εργάστηκαν σε παρασιτικές θέσεις στο δημόσιο και απολαμβάνουν συντάξεις πολλαπλάσιες από τις ανύπαρκτες εισφορές τους χάρις στην συνδιαλλαγή που είχαν με τα κόμματα εξουσίας, κάτι που συνεχίζεται έως και σήμερα.

9) Κατασπατάληση δισεκατομμυρίων ευρώ που εισέπραξε το Ελληνικό κράτος όλα αυτά τα χρόνια μέσω εισφορών λόγω της αποδεδειγμένης ανικανότητας του να διαχειριστεί οποιοδήποτε οικονομικό πόρο.

10) Αν ένας εργοδότης ήταν ασυνεπής στην καταβολή εισφορών κινδύνευε και κινδυνεύει να καταλήξει στη φυλακή, άσχετα αν είχε πραγματική ευθύνη για τη ασυνέπεια του, που μπορεί να ήταν αποτέλεσμα παροδικού προβλήματος ρευστότητας. Από την άλλη, ποιος τιμωρήθηκε από το Ελληνικό Δημόσιο για την κακοδιαχείριση όλα αυτά τα χρόνια;

Το λυπηρό είναι, όπως έδειξαν οι τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων ήθελαν να συνεχίσει να αναπαράγεται αυτό το φαιδρό σύστημα των βολεμένων.

Το άνισο σύστημα που ακολουθούμε σήμερα είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι οδηγείται στην σταδιακή κατάρρευση, η αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους δυσχεραίνει συνεχώς, οι συνεπείς στις οφειλές τους εργαζόμενοι τιμωρούνται με αυξήσεις για να πληρώνονται εγκαίρως οι πρόωρα συνταξιοδοτημένοι και τα παχυλά εφάπαξ τους.

Η μόνη λύση είναι η κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στις συντάξεις και η σταδιακή μετάβαση σε ευέλικτο κεφαλαιοποιητικό σύστημα, στο οποίο οι εργαζόμενοι θα έχουν το δικαίωμα επιλογής μεταξύ δημόσιων και ιδιωτικών ασφαλιστικών οργανισμών και θα χτίζουν σταδιακά το προσωπικό τους αποθεματικό, όπως έπραξαν αρκετές χώρες τα προηγούμενα χρόνια προκειμένου να εξυγιάνουν το ασφαλιστικό τους σύστημα.

*Ο κ. Μάκης Σπυράτος είναι Πρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

 liberal.gr