Γράφει ο ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας Γιώργος Ρωμανός
Βάσει σφυγμομετρήσεων οι
Έλληνες είναι κατά 80% αντίθετοι στο να παραδοθεί το όνομα Μακεδονία
στους Σκοπιανούς. Έτσι, κατάπληκτος ο λαός άκουσε τον κ. Τσίπρα να
ταυτίζεται απόλυτα με τον υπουργό Εξωτερικών της ΠΓΔΜ Νίκολα Ντιμιτρόφ, ο
οποίος το Σάββατο, 06 Ιανουαρίου 2018, είπε στο ελληνικό CNN και σε
πολλά άλλα μέσα, ότι: «Η Μακεδονία δεν ανήκει αποκλειστικά στην Ελλάδα ή
στην "Μακεδονία" διότι πρόκειται για μεγάλη γεωγραφική περιοχή.» Την
ίδια θέση εξέφρασαν επίμονα ο κ. Μπουτάρης και η κ. Ντ. Μπακογιάννη
φτάνοντας στο σημείο να δώσουν και ποσοστά των «3 Μακεδονιών», οι οποίες
δήθεν ανήκουν κατά 51% στην Ελλάδα, 37% στην πρώην Γιουγκοσλαβία και το
υπόλοιπο στη Βουλγαρία. Στις …«3 Μακεδονίες» επανήλθε και ο κ. Τσίπρας,
λέγοντας επί λέξη, ότι «κανένας δεν διαθέτει την αποκλειστικότητα της
Μακεδονίας», συμφωνώντας απόλυτα με τον Σκοπιανό πρωθυπουργό. Ο
κ. Νίμιτς, ως δήθεν αμερόληπτος «μεσολαβητής», αλλά… υπέρ των Σκοπίων,
κατέθεσε 5 προτάσεις ονομάτων που και οι 5 περιέχουν τον όρο Μακεδονία!
Ούτε μία με το όνομα Βαρντάρτσκα, το οποίο ήταν και το προηγούμενο όνομα
της χώρας των Σκοπιανών, ή καταχρηστικά… το επί 1000 χρόνια όνομα της
περιοχής Σκοπίων το οποίο ήταν Δαρδανία, γιατί ούτε Δάρδανοι είναι, ή
έστω και της γειτονικής προς νότο αρχαίας Παιονίας. Καμία εναλλακτική
για την Ελλάδα ο κ. Νίμιτς.
Ο κ. Τσίπρας είναι πρωθυπουργός μόνο με τις ψήφους του 19,3% επί του
συνόλου των Ελλήνων ψηφοφόρων, εξαιτίας της αγανάκτησης που προκάλεσαν
τα Μνημόνια. Έτσι, θα έπρεπε να είναι διπλά προσεκτικός κάθε φορά που
αλλάζει την απαράγραπτη ιστορία της Ελλάδος. Θυμίζω τη δήλωσή του:
«…έχει σύνορα η θάλασσα και δεν το ξέραμε;» (7/9/2015), όταν έπρεπε να
τα φρουρήσει, λόγω των «παράνομων»… μεταναστών. Τα σύνορα, που οι
Έλληνες ναυμάχοι και μπουρλοτιέρηδες τα φύλαξαν επί αιώνες δίνοντας
ποτάμια αίματος. Τότε κατάργησε τα θαλάσσια σύνορα Ελλάδος–Τουρκίας, επ’
ωφελεία των Τούρκων και των διεθνών δουλεμπορικών οργανισμών και ΜΚΟ,
ενώ σήμερα αποφάσισε ότι υπάρχουν «3 Μακεδονίες».
Όμως ποιες είναι οι Διεθνείς Συνθήκες οι οποίες θεσμοθέτησαν αυτές τις
δήθεν «3 Μακεδονίες»; Ποια είναι τα επίσημα έγγραφα που τις αναφέρουν,
και μάλιστα με τα ποσοστά… που δίνουν ο κ. Μπουτάρης και η κ. Ντ.
Μπακογιάννη;
Ας δούμε τι γράφει στα 10 άρθρα της η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, 10
Αυγούστου 1913, ΦΕΚ Α΄217/28 Οκτωβρίου 1913, η οποία υπογράφηκε μεταξύ
Ελλάδος, Ρουμανίας, Μαυροβουνίου, Σερβίας, Βουλγαρίας. Συνθήκη
θεμελιώδης για τα νέα σύνορα των εν λόγω κρατών, η οποία παράλληλα
διέλυε σταδιακά την Οθωμανική αυτοκρατορία. Σε αυτήν, λοιπόν, δεν
αναφέρεται πουθενά και σε κανένα άρθρο τίποτε για 3 Μακεδονίες.
Ειδικότερα: στα άρθρα 2, 3, 4, 5, 7, αναγράφονται λεπτομερώς τοπωνύμια
και κορυφογραμμές συνόρων μεταξύ των κρατών, αλλά πουθενά η η λέξη
«Μακεδονία». Σημειώνω, ότι στο άρθρο 3 προσαρτώνται και λεπτομερέστατοι
χάρτες του Ρουμανικού Επιτελείου Στρατού και του Αυστριακού Επιτελείου
Στρατού.
Στη Συνθήκη αναφέρονται πλήθος τοπωνυμίων. Όπως: στο άρθρο 3: «Αξιός,
Στρυμώνας, κοιλάδα Στρώμνιτσας, Μπέλες και Βουλγαροελληνικά σύνορα –αυτό
επί λέξη!». Στο άρθρο 5: «Αιγαίον Πέλαγος, Μπέλες, Νέστος», Και στο
ίδιο άρθρο αναγράφεται η «Κρήτη», λόγω «παραίτησης πάσης αξιώσεως της
Βουλγαρίας…» Στο άρθρο 7: «Σιστόβιο, Ζλάτιστα, Αραμπά, Κονάκ (τουρκικά…)
Μπερκοβίτσα, Λομ, Δούναβις, κ.ά.» Πουθενά όμως δεν αναγράφεται η λέξη
«Μακεδονία».
Όμως, και πριν το 1913, επί τουρκοκρατίας –από την κατάκτηση της
Θεσσαλονίκης το 1432 μέχρι την απελευθέρωσή της– η έννοια «Μακεδονία» ως
αυτόνομη και ενιαία επαρχία του οθωμανικού κράτους-αυτοκρατορίας δεν
υφίστατο σε καμία φάση της τουρκοκρατίας σε Ελλάδα και Βαλκάνια.
Κι αυτό γιατί οι Οθωμανοί δεν αναγνώρισαν ποτέ τους γεωγραφικούς
προσδιορισμούς του Βυζαντίου, ούτε της ρωμαϊκής εποχής ή των αρχαίων
ελληνικών βασιλείων και των κτήσεών τους. Δεν αποδέχτηκαν κανέναν
γεωγραφικό διαχωρισμό παρά τους δικούς τους. Έτσι, αποτελεί απόλυτο επιστημονικό και ιστορικό δεδομένο, ότι οι Οθωμανοί κατά την πρώιμη Τουρκοκρατία ονομάζουν Ρούμελη: τη Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησο, Θεσσαλία, Ήπειρο, Μακεδονία και Θράκη! Όλα μαζί! Και μέχρι την ύστερη τουρκοκρατία Ανατολική Ρουμελία:
τη Στερεά Ελλάδα, Θεσσαλία και Μακεδονία. Το οθωμανικό κράτος χωρίστηκε
σε ιδιόμορφες «επαρχίες» με βάση το ότι η κατακτημένη γη εθεωρείτο η
κύρια πηγή πλούτου του κράτους και σημασία είχε η απόδοση φόρων. Έτσι τα
Πασαλίκια, τα Βιλαέτια, τα Σαντζάκια, οι Καζάδες, όλα ήταν διοικητικές
μονάδες με βάση το κέρδος, το χρήμα και την απόδοση φόρων. Συνακόλουθοι
και οι στρατιωτικοί λόγοι, ο καταναγκαστικός εξισλαμισμός, ο
γενιτσαρισμός, κ.λπ. Γενικότερα, οι επαρχίες των Οθωμανών στην Ελλάδα
δημιουργούνται και λειτουργούν κατά κανόνα με βάση «άγραφους νόμους» και
απολύτως αυθαίρετους γεωγραφικούς προσδιορισμούς αρκεί αυτοί να
ισχυροποιούν τον Σουλτάνο και τη «βασιλική πύλη», το bab-i humayun.
Ειδικότερα, μέχρι τον 18ο αιώνα, αλλά και μετά, η περιοχή της αρχαίας
Μακεδονίας βρισκόταν μέσα στα σημερινά ελληνικά της όρια και δεν
αποτελούσε ενιαία οθωμανική διοικητική μονάδα και φυσικά ούτε
γεωγραφική. Η οθωμανική διοίκηση αναγνωρίζει το Βιλαέτι της Θεσσαλονίκης, το οποίο δεν λέγεται «Μακεδονία» και έχει τελείως άλλα γεωγραφικά όρια.
Τουρκικός χάρτης του 18ου αιώνα,
όπου το Βιλαέτι Θεσσαλονίκης περιλαμβάνει την Κατερίνη, τη Θεσσαλονίκη,
τη Χαλκιδική, τη Θάσο και τμήμα της Βουλγαρίας. Η έννοια και η ονομασία
της Μακεδονίας δεν υπάρχει
Όπως φαίνεται και στο σχετικό οθωμανικό χάρτη του 18ου αιώνα, υπάρχει το
Βιλαέτι Θεσσαλονίκης, κι όχι κάποια «Μακεδονία», από την Κατερίνη,
μέχρι τη Θάσο και τμήμα της Βουλγαρίας. Το Βιλαέτι χωρίζεται σε
ιδιόμορφες «επαρχίες», πάντα με βάσει την οικονομική τους ισχύ και τα
οικονομικά οφέλη προς τον εκάστοτε πασά της Θεσσαλονίκης, με απώτερο
στόχο την απόδοση φόρων στον Σουλτάνο, στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι, στο
συγκεκριμένο Βιλαέτι προστέθηκαν για φορολογικούς πρωτίστως λόγους και
Σαντζάκια-επαρχίες, οι οποίες βρίσκονταν έξω από τα γεωγραφικά όρια της αρχαίας Μακεδονίας των Ελλήνων.
Όπως στον βορρά εκείνα της Αχρίδος, του Μοναστηρίου, του Κιουστεντίλ,
κ.λπ. Αντίθετα, ανατολικά κάποια άλλα Σαντζάκια κόπηκαν σε μικρότερα
κομμάτια και προέκυψαν αυτόνομες διοικητικά μονάδες, οι λεγόμενοι
Καζάδες, όπως του Καρά Νταγ, του Ντεμίρ Χισάρ (Σιδηροκάστρου), και οι
Καζάδες των Σερρών και της Δράμας. Όλη αυτή η διοικητική κατάτμηση έγινε
για την μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη των «αυτονομουμένων» επαρχιών με
στόχο την αποδοτικότερη φορολόγηση τους. Και σε αυτή την περίπτωση η
γεωγραφική ονομασία, ή ο όρος «Μακεδονία» δεν αναφέρεται πουθενά. Έτσι,
με την Συνθήκη του Βουκουρεστίου, το 1913, αυτό το οποίο μοιράστηκε σε
Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία, κ.ά. ήταν μια μεγάλη φοροδοτική περιοχή, ένα
Βιλαέτι και κάποιοι Καζάδες, και όχι η Μακεδονία.
Η αρχαία Μακεδονία των Ελλήνων την οποία διεκδικούν σήμερα με
αλυτρωτισμό και αγάλματα του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου οι
Σκοπιανοί βρισκόταν πάντοτε στα σημερινά της όρια με ελαχιστότατες διαφορές.
Και συνόρευε προς βορρά με την Πελαγονία, Παιονία και Δαρδανία, δυτικά
με την Ήπειρο, ανατολικά με την Θράκη και προς νότο με την Θεσσαλία. Ο
Ηρόδοτος λέει ότι οι Μακεδόνες είναι απόγονοι των Τημενιδών-Ηρακλειδών
από το Άργος. Ενώ, μυθολογικά, ο Μακεδόνας ή Μάκεδνος, ο γενάρχης των
Μακεδόνων, ήταν γιος του Δία και της Θυίας, και κατ' άλλους γιος του
βασιλιά της Αρκαδίας Λυκάονα. Φυσικά, οι Σλάβοι μετανάστες του 7ου αιώνα
μ.Χ οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στα εδάφη της αρχαίας Παιονίας και
Δαρδανίας, και όχι της Μακεδονίας, δεν έχουν καμία σχέση με τους
Μακεδόνες, του 1.200π.Χ. και μετά, αλλά ούτε και με τους Πελαγόνες,
Παίονες ή του Δάρδανους της αρχαιότητος. Οι: Πελαγονία, Παιονία και
Δαρδανία βρίσκονταν με αυτή τη σειρά βορείως της Μακεδονίας και ήταν
χώρες-βασίλεια κατακτημένες από τους Μακεδόνες, όπως και άλλες σε Αφρική
και Ασία, μέχρι το Αφγανιστάν και την Ινδία. Αλλά, αυτό δεν σημαίνει
ότι οι Αφγανοί ή οι Ινδοί μπορούν να ονομάσουν σήμερα τις χώρες τους
Μακεδονία.
Όσοι μιλούν για δήθεν «3 Μακεδονίες», κρύβουν ότι το 1660-1661 ο Οθωμανός χρονικογράφος Εβλιγιά Τσελεμπή στο χρονικό του για το Κουμπάνοβο βεβαιώνει την ύπαρξη του Σαντζακίου Σκοπίων, και όχι κάποιας… Μακεδονίας. Και ανάλογα ντοκουμέντα υπάρχουν δεκάδες. Το
ζήτημα έγινε ευρύτερα γνωστό το 1893, από την ΕΜΑΟ (Εσωτερική
Μακεδονίτικη Αδριανουπολίτικη Οργάνωση). Το όνομα τούτης της
αντιοθωμανικής αυτονομιστικής οργάνωσης των Βουλγάρων δείχνει και τους
σκοπούς της... Αυτή η φανταστική «Βουλγαρική Μακεδονία» βασίστηκε στον
εθνολογικό και όχι γεωγραφικό… χάρτη, του 1847, του Βουλγαρόφιλου
Γάλλου, Αμί Μπουέ, το όνομα του οποίου ακόμη σήμερα τιμάται σε δρόμους
της Βουλγαρίας, σε Σόφια και Βάρνα. Ο γιατρός και γεωλόγος (!...) Μπουέ,
ως ερασιτέχνης χαρτογράφος, συνέταξε τον χάρτη του καταγράφοντας (με
ποια επιστημονική μέθοδο άραγε και με ποιο κύρος;) εθνολογικά τους
πληθυσμούς των λαών τη ευρύτερης Βαλκανικής. Με την πρώτη ματιά σε αυτόν
τον χάρτη γίνεται σαφές πως, αν σε μία πόλη κατοικούσε ένας αριθμός
Βουλγάρων εποίκων ή μεταναστών αυτό αρκούσε, ώστε η πόλη να
συμπεριληφθεί στον γεωγραφικό χάρτη μιας τεράστιας Βουλγαρίας. Αλλά άλλο
πράγμα είναι ένας εθνολογικός χάρτης και εντελώς διαφορετικό ένας
γεωγραφικός χάρτης. Και αυτή η σύγχυση καλιεργήθηκε έκτοτε σκόπιμα από
τον Μπουέ και τους Βουλγάρους.
Όμως αυτή η καταφανής απάτη δεν ίσχυσε ποτέ επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αντίθετα, ο Αλεξάντρ Συνβέν, Γάλλος γεωγράφος
και χαρτογράφος, καθηγητής γεωγραφίας στο Αυτοκρατορικό Οθωμανικό
Λύκειο του Γαλατά Σαράι, δηλαδή σε επίσημη κρατική θέση, εξέδωσε τον
έγκυρο και επιστημονικό Εθνολογικό χάρτη του των Βαλκανίων, του 1877,
και τη μελέτη του: «Οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στατιστική
και Εθνογραφική Μελέτη» το 1878, και με αυτά έμεινε στην Ιστορία. Ο
Συνβέν, ο οποίος γνώριζε αρχαία και νέα γεωγραφία «απλώνει» στον χάρτη,
του 1877, τη λέξη Μακεδονία στα σημερινά γεωγραφικά της ελληνικά όρια.
Ωστόσο, το 1885, οι Βούλγαροι Κομιτατζήδες του ΕΜΑΟ πλαστογραφώντας τους
πληθυσμιακούς χάρτες του Αμί Μπουέ, αλλά και αντίστοιχους του Μπιανκόνι
και άλλων, θα τους παρουσιάσουν ως εδαφικούς-γεωγραφικούς, κρύβοντας
ότι αυτοί αποτύπωναν πληθυσμούς και όχι εδάφη. Έτσι, μετά το 1903 οι
Βούλγαροι Κομιτατζήδες θα κατασκευάσουν και την πλαστή «Μακεδονία του
Πιρίν». Αλλά, και εδώ τους διαψεύδουν οι οθωμανικοί χάρτες της εποχής οι
οποίοι αποδεικνύουν ότι αυτό το βουλγαρικό κατασκεύασμα ήταν το κομμάτι
της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το οποίο περιελάμβανε τους
φοροδοτικούς-διοικητικούς Καζάδες: Τζουμαγιάς, Πετριτσίου, Μελενίκου,
Μαχομίας και Νευροκοπίου, και όχι κάποιας Μακεδονίας.
Δυστυχώς…, στις 2 Μαρτίου 1913, πριν την υπογραφή της Συνθήκης του
Βουκουρεστίου, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με ομιλία του στην βουλή των
Ελλήνων, ζητά να δοθεί η ανατολική Μακεδονία (Σέρρες, Δράμα, Καβάλα) και
η Θράκη στη Βουλγαρία. Γιατί, αυτό εξυπηρετούσε την πολιτική της
Αγγλίας και της Αντάντ. Αρχείο της ομιλίας του υπάρχει στις επίσημες
«Αγορεύσεις του Ελληνικού Κοινοβουλίου» και τις εφημερίδες (Πατρίς,
Καιροί, κ.ά.) Αυτή η στάση του Βενιζέλου θα ενισχύσει στο μέλλον τις
βλέψεις της Βουλγαρίας και θα αποτελέσει τον δομικό λίθο ανάλογων
κινήσεων των μετέπειτα Ελλήνων κομμουνιστών και όλων των ενδοτικών μέχρι
σήμερα. Έτσι, στην «Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή», το 1921 τα
κομμουνιστικά κόμματα των Βαλκανίων –συμπεριλαμβανομένου του Κ.Κ.Ε.–,
ζητούν την αυτονόμηση της «Μακεδονίας».
Έκτοτε, ο Ν. Ζαχαριάδης (Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, 1934–1956), ζητούσε
ήδη από το 1925 τον αποχωρισμό της Μακεδονίας από την Ελλάδα και
«σχηματισμό αυτοτελούς κράτους» («Ριζοσπάστης» 27 Ιανουαρίου 1925). Ο
ίδιος απευθυνόμενος στα μέλη του ΚΚΕ («Ριζοσπάστης» 1 Μαρτίου 1931)
επανέλαβε την θέση του περί αποχωρισμού της Μακεδονίας και Θράκης από
την Ελλάδα: (Έκδοση της Κ.Ε. του ΚΚΕ, «Πέντε χρόνια αγώνες 1931-1936» β’
έκδ. Αθ. 1946 σελ. 24). Η 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ (Ιαν. 1934)
καθόρισε την απόσχιση της Μακεδονίας σε συνεργασία με τους Βουλγάρους,
ως «υποχρέωση» του ΚΚΕ: («Πέντε χρόνια αγώνες 1931-1936», σελ. 201, 205,
206, 212). Τα ίδια και στο 5ο Συνέδριον του ΚΚΕ (Μάρτιος 1934): («Πέντε
Χρόνια Αγώνες 1931-1936», σελ. 225).
Η 7η συνάντηση της «Κομμουνιστικής Διεθνούς» «COMINTERN»
πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα από τις 21 Ιουλίου έως τις 25 Αυγούστου 1935.
Πρόεδρος ήταν ο Βούλγαρος κομμουνιστής ηγέτης Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, ο
οποίος είχε ρωσική υπηκοότητα και τοποθετήθηκε από τον Στάλιν ως
επικεφαλής της «COMINTERN». Έτσι, η Κομμουνιστική Διεθνής εξέδωσε
απόφαση βάσει της οποίας πρέπει να δημιουργηθεί ένα «ενωμένο ανεξάρτητο
μακεδονικό έθνος.
Σε όλη τη διάρκεια του ελληνικού ανταρτοπόλεμου (1944-1949) οι Έλληνες
κομμουνιστές με πλήθος εγγράφων τους απαιτούν να αποσχιστεί η Μακεδονία
από την Ελλάδα. Ο Ν. Ζαχαριάδης σε άρθρο του στο περιοδικό «Δημοκρατικός
Στρατός» (τεύχος Δεκ. 1948) εισηγήθηκε τη δημιουργία ανεξαρτήτου
Μακεδονικού κράτους και κατόπιν η 5η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ (Ιαν.
1949) έκανε ομοφώνα δεκτή την εισήγησή του για την δημιουργία
ανεξάρτητου Μακεδονικού Κράτους.
Ο Τίτο εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση και σε ομιλία του στα Σκόπια,
(11.10.1945), διεκδίκησε τη «Μακεδονία του Αιγαίου», και ενώ προϋπήρχε η
Μπανόβινα Βαρντάτσκα, Δημοκρατία Βαρδάρη, (1929-1941), τα σημερινά
Σκόπια (ΠΓΔΜ), την μετονόμασε σε «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Μετά την
απελευθέρωση από την γερμανική κατοχή το τεράστιο αυτό εθνικό ζήτημα δεν
το αντιμετωπίζει κανένα από τα μη κομμουνιστικά κόμματα. Η ευθύνη
αρχικά βαραίνει τους Φιλελεύθερους οι οποίοι κυβέρνησαν τη χώρα, αλλά
και τους «δεξιούς» αντιπάλους τους οι οποίοι συνέχισαν την ίδια ολέθρια
πολιτική.
Σημαντικοί σταθμοί στο ζήτημα υπήρξαν: α. η κοινή απόφαση των Ελλήνων
πολιτικών αρχηγών (πλην ΚΚΕ), του 1992, στο να μη δοθεί το όνομα
Μακεδονία ή και παράγωγό του στα Σκόπια. Και β. το ότι στις 22
Ιανουαρίου 1992 το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών της Ευρώπης απέρριψε το
να εμπεριέχεται ο όρος Μακεδονία σε αίτηση των Σκοπίων. Η απόφαση αυτή
ισχύει μέχρι σήμερα! Βαρυσήμαντες δηλώσεις επ’ αυτού έκανε μεταξύ άλλων
και ο Γάλλος πρόεδρος Μιτεράν, αρνούμενος το όνομα Μακεδονία στα
Σκόπια. Αντίθετη ήταν η πολιτική του
Κων. Μητσοτάκη, ο οποίος στρεφόμενος εναντίον και της φιλελληνικής
πολιτικής του προέδρου Μπιλ Κλίντον δημιούργησε το διεθνές όνομα FYROM,
«Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» και το επέβαλε μέσω του
ΟΗΕ. (βλ. στο You Toube σχετικό βίντεο όπου το λέει ο ίδιος.)
Έτσι, το 1993, δραστηριοποιείται η Τουρκία. Ο βοηθός Αρχηγός του Επιτελείου της
Τουρκίας, στρατηγός Κουρμάι Μπασκανλίγκι και ο στρατηγός Οζνάλ Ερντογάν
κυκλοφορούν στην Άγκυρα βιβλίο με τίτλο «Η Μακεδονία δεν είναι
ελληνική». Και παρουσιάζουν κατασκευασμένα στοιχεία και χάρτες. Αλλά,
όπως αποδείχτηκε πιο πάνω, αυτοί ποτέ δεν ίσχυσαν επί Οθωμανικής
αυτοκρατορίας. Το 81 σελίδων βιβλίο οι Τούρκοι το προώθησαν στους
Σκοπιανούς και τα «στοιχεία» άρχισαν να δημοσιεύονται στον τύπο των
Σκοπίων. Ανάμεσα στα άλλα κατασκευάσματα κεντρικό «στοιχείο» αποτελεί ο
χάρτης των … δήθεν «3 Μακεδονιών», ο οποίος διαδόθηκε στο Διαδίκτυο σε
πλήθος αναπαραγωγών, χρωμάτων, μορφών και «επεξηγηματικών» άρθρων. Όλα
κατασκευάσματα των μυστικών υπηρεσιών όσων έχουν ίδιον συμφέρον.
Εξάλλου, είναι γνωστό ότι οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες διακρίνονται
για την δημιουργία πλαστών χαρτών και για τα νησιά του Αιγαίου παρά τους
πολλούς γνήσιους Ιταλικούς, Ρωσικούς, Αμερικανικούς, κ.ά χάρτες κατά,
και αμέσως μετά, την Συνθήκη της Λοζάννης.
Ο πλαστός χάρτης των Τούρκων, του
1993, με τις «3 Μακεδονίες», όπως τον δημοσίευσε η Σκοπιανή εφημερίδα
Βέτσερ, με ανάλογη λεζάντα. Αυτόν τον χάρτη υπερασπίζονται με φανατισμό
σήμερα οι κ.κ. Τσίπρας, Μπουτάρης, Νίμιτς, η κ. Μπακογιάννη, οι
ομοϊδεάτες τους, και φυσικά οι Τούρκοι
Το 2008, στο Βουκουρέστι ο κ. Κ. Καραμανλής, ο Β΄, μετά από σκληρό
προσωπικό αγώνα της κ. Ντ. Μπακογιάννη υποχώρησε και αποδέχτηκαν και οι
δύο τον «γεωγραφικό προσδιορισμό». Δηλαδή, Άνω ή Νέα Μακεδονία κ.λπ.
Αυτή την εθνική ήττα-υποχώρηση σήμερα την επικαλείται, τη μεγιστοποιεί
και την επαυξάνει ο κ. Τσίπρας. Όμως, η ταύτιση του Έλληνα πρωθυπουργού
και των όποιων ιδεολογικών του συνοδοιπόρων στο απόλυτο πλαστογράφημα
των δήθεν «3 Μακεδονιών» θέτει πρωτοφανή ζητήματα εθνικής ευθύνης, με
ό,τι αυτό σημαίνει νομικά. Έχει γραφεί, ότι: «Ιστορικά, ποτέ δεν λύθηκαν
συνοριακά και επεκτατικά προβλήματα με τη γραμματική και τους τίτλους…»
Άριστο θα είναι να μη λυθούν με αίμα, τη στιγμή που η Τουρκία απειλεί
καθημερινά του «γκιαούρηδες» με πόλεμο, και θέλει να επωφεληθεί από έναν
ακόμη αλυτρωτικό ψήφο, εκτός της Αλβανίας, σε βάρος της Ελλάδος, σε
ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όπως εξελίσσονται τα γεγονότα, με τόσο λαό ξεχυμένο στους δρόμους,
κανένας δεν θα αποφύγει τις ιστορικές του ευθύνες. Ζούμε στιγμές κατά
τις οποίες υποβόσκει μία καταστροφή μεγαλύτερη από εκείνη του 1922. Και
το τι επακολούθησε τότε με την τραγική «Δίκη των έξη» είναι γνωστό.
