Από το 1913 κι έπειτα οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, συνεχίζουμε να
διαβιούμε στα εδάφη μας, μαρτυρικά και ξεχασμένα. Δε θέλω να αρχίσω τις
ιστορικές αναλύσεις και τα γνωστά μας γεγονότα, αλλά και πάλι γνωρίζω
πως για την πλειονότητα των Νεοελλήνων, αποτελούμε κομμάτι της άγνοιας
του μυαλού τους.
Επίσης ούτε ο αριθμός
μας σε αυτή την περίπτωση, αξίζει να αναλυθεί, διότι η κάθε ανθρώπινη
ζωή είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Όμως θα πρέπει να γνωρίζετε πως ως
ατόφιο μέλος της Ελλάδος και του πολιτισμού της, είμαστε (αν και εκτός
του νεοελληνικού κράτους) παρόντες σε κάθε λαμπρό επίτευγμά του.
Αγαπητοί συν Έλληνες, δεν αξιώνουμε κάτι από σας, παρά μόνο να νιώσετε τον πόνο μας που απορρέει από το θάνατο που χρόνια τώρα ζει η εδώ πατρίδα μας. Θάνατος αργός, θάνατος ψυχολογικός και θάνατος σωματικός. Το να μη μιλάμε για την εγκατάλειψή μας από τη μητέρα Ελλάδα, για μας θεωρείται βεβήλωση των νεκρών μας. Η Βόρειος Ήπειρος είναι η σύγχρονη «Αντιγόνη»του Ελληνικού Έθνους που θάβει και δυστυχώς θα συνεχίζει να θάβει τα τέκνα της. Είμαστε άνθρωποι γεννημένοι με ελεύθερη πνοή, αλλά χωρίς τις βασικές μας ελευθερίες. Υποταγμένοι πλήρως στις προσταγές αλλότριων δυνάμεων, τραβάμε μόνοι μας το <<κουπί>> της ζωής. Εφιστούμε την προσοχή σας, διότι τα προβλήματά μας δεν τελειώνουν με την απόθεση των πεσόντων μας στον τάφο. Γνωρίζουμε πως η ζωή θα συνεχιστεί. Για μας όμως θα συνεχίζεται πιο άγρια, συνοδευόμενη από μια μοντέρνα γενοκτονία. Ο κόσμος φοβάται και οι μέρες μας εδώ πέρα περνάνε βουβά και άχαρα. Χωρίς διάθεση για πρόοδο, μιας και οποιαδήποτε προσπάθεια πάει να διαλυθεί από βαριά γεγονότα που επισκιάζουν το χώρο μας. Όλα τα παραπάνω συντελούν στη μεθοδευμένη και συστηματική εγκατάλειψη των σπιτιών μας και στο μαρασμό. Κανένας από εσάς δε θα ήθελε να αφήσει τη στέγη του μια για πάντα. Όλα όσα έζησε ο Πόντος, η Μικρά Ασία, η Ανατολική Ρωμυλία και η Κωνσταντινούπολη, ουδείς από εμάς θέλει να τα ζήσει. Αγαπάμε τα χώματά μας, κλαίμε τα αδέρφια μας μέρα και νύχτα και οι γιαγιάδες μας ανάβουν το καντήλι στους φαντάρους μας. Μη μας ξεχνάτε… Μη μας αγνοείτε... Ξέρουμε πως όσο θα κυριαρχεί η λησμονιά σας, άλλο τόσο θα βασανιζόμαστε στα κάτεργα των τρανών του κόσμου τούτου. Έχουμε συνηθίσει την οδύνη, αλλά θέλουμε έστω να απαλύνετε τον πόνο μας. Εκείνος που δείχνει το δρόμο της δικαιοσύνης, είναι ο Θεός. Είμαστε πεπεισμένοι πως θα αναπαύσει και θα κατατάξει το σύγχρονο πεσόντα του διαχρονικού ’40 Κωνσταντίνο, στη χορεία των μαρτύρων. Αγωνίστηκε εν Χριστώ με λάβαρο τον Τίμιο Σταυρό, τη φιλοπατρία του, και την τιμημένη σημαία του Έθνους μας. Εκείνο το έθνος οπού για την ελευθερία του, ο Θεός έβαλε κάποτε την υπογραφή Του! Μετά οδύνης και αισιοδοξίας
Γκοτζιάς Γιώργος Δερβιτσάνη Δερόπολης, Οκτώβριος 2018
Πηγή: Himara.gr
Αγαπητοί συν Έλληνες, δεν αξιώνουμε κάτι από σας, παρά μόνο να νιώσετε τον πόνο μας που απορρέει από το θάνατο που χρόνια τώρα ζει η εδώ πατρίδα μας. Θάνατος αργός, θάνατος ψυχολογικός και θάνατος σωματικός. Το να μη μιλάμε για την εγκατάλειψή μας από τη μητέρα Ελλάδα, για μας θεωρείται βεβήλωση των νεκρών μας. Η Βόρειος Ήπειρος είναι η σύγχρονη «Αντιγόνη»του Ελληνικού Έθνους που θάβει και δυστυχώς θα συνεχίζει να θάβει τα τέκνα της. Είμαστε άνθρωποι γεννημένοι με ελεύθερη πνοή, αλλά χωρίς τις βασικές μας ελευθερίες. Υποταγμένοι πλήρως στις προσταγές αλλότριων δυνάμεων, τραβάμε μόνοι μας το <<κουπί>> της ζωής. Εφιστούμε την προσοχή σας, διότι τα προβλήματά μας δεν τελειώνουν με την απόθεση των πεσόντων μας στον τάφο. Γνωρίζουμε πως η ζωή θα συνεχιστεί. Για μας όμως θα συνεχίζεται πιο άγρια, συνοδευόμενη από μια μοντέρνα γενοκτονία. Ο κόσμος φοβάται και οι μέρες μας εδώ πέρα περνάνε βουβά και άχαρα. Χωρίς διάθεση για πρόοδο, μιας και οποιαδήποτε προσπάθεια πάει να διαλυθεί από βαριά γεγονότα που επισκιάζουν το χώρο μας. Όλα τα παραπάνω συντελούν στη μεθοδευμένη και συστηματική εγκατάλειψη των σπιτιών μας και στο μαρασμό. Κανένας από εσάς δε θα ήθελε να αφήσει τη στέγη του μια για πάντα. Όλα όσα έζησε ο Πόντος, η Μικρά Ασία, η Ανατολική Ρωμυλία και η Κωνσταντινούπολη, ουδείς από εμάς θέλει να τα ζήσει. Αγαπάμε τα χώματά μας, κλαίμε τα αδέρφια μας μέρα και νύχτα και οι γιαγιάδες μας ανάβουν το καντήλι στους φαντάρους μας. Μη μας ξεχνάτε… Μη μας αγνοείτε... Ξέρουμε πως όσο θα κυριαρχεί η λησμονιά σας, άλλο τόσο θα βασανιζόμαστε στα κάτεργα των τρανών του κόσμου τούτου. Έχουμε συνηθίσει την οδύνη, αλλά θέλουμε έστω να απαλύνετε τον πόνο μας. Εκείνος που δείχνει το δρόμο της δικαιοσύνης, είναι ο Θεός. Είμαστε πεπεισμένοι πως θα αναπαύσει και θα κατατάξει το σύγχρονο πεσόντα του διαχρονικού ’40 Κωνσταντίνο, στη χορεία των μαρτύρων. Αγωνίστηκε εν Χριστώ με λάβαρο τον Τίμιο Σταυρό, τη φιλοπατρία του, και την τιμημένη σημαία του Έθνους μας. Εκείνο το έθνος οπού για την ελευθερία του, ο Θεός έβαλε κάποτε την υπογραφή Του! Μετά οδύνης και αισιοδοξίας
Γκοτζιάς Γιώργος Δερβιτσάνη Δερόπολης, Οκτώβριος 2018
Πηγή: Himara.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου