Στην Ελλάδα των αρχών του 21ου αιώνα, οι βασικές παθογένειες που οδήγησαν τη χώρα στον οικονομικό Καιάδα είναι πολιτικό ταμπού!
Οι υπέρμετρες αναπληρώσεις των συντάξεων και οι υπερβολικές πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, όπως και η όλη ασυδοσία και αναποτελεσματικότητα στον δημόσιο τομέα, με την ουσιαστική άρνηση πλην ελαχίστων πολιτικών να πουν την αλήθεια στους πολίτες πως όντως χρειάζονται απολύσεις στο δημόσιο (αλλά ποιες), προκειμένου αυτό να λειτουργήσει σωστά, αποτελούν ταμπού.
Τουλάχιστον είναι ταμπού για τους κλασικούς λαϊκιστές πολιτικούς. Εκείνους που διεκδικούν τη ψήφο των πολιτών με βάση όχι κάποιο εκπεφρασμένο πρόγραμμα εξόδου από την ελληνική κρίση, αλλά την άρρητη υπόσχεση πως δεν θα ξεβολέψουν τις ισχυρές οργανωμένες ομάδες ψηφοφόρων όπως αυτών του δημοσίου.
Πώς είναι δυνατόν το πολιτικό σύστημα μιας χώρας με 25% ανεργία, και μάλιστα μετά την μετανάστευση σχεδόν 10% του εργασιακού δυναμικού της, να έχει αδυναμία να εκφράσει το αυτονόητο; Ότι δηλαδή ο δημόσιος τομέας χρειάζεται συμμάζεμα και αξιολόγηση για να γίνει αρωγός της ανάκαμψης αντί για εμπόδιο όπως συχνά είναι σήμερα!
Ενίοτε συναντώ σε τηλεοπτικά πάνελ Συριζαίους που με ρωτούν αν θα πρέπει να γίνουν απολύσεις στο δημόσιο!
Το σκεπτικό τους είναι πως θα εκθέσω τον εαυτό μου αν πω ΝΑΙ, ή την πρότερη επιχειρηματολογία μου αν πω ΟΧΙ.
Φυσικά γελάω με αυτό, και τους ερωτώ με την σειρά μου:
1 - τα ΔΣ και οι υπάλληλοι των 1.800 οργανισμών-φαντάσματα οι οποίοι αρνούνται να δώσουν στοιχεία απογραφής στο ΓΛΚ, και που κοστίζουν εκατοντάδες εκατομμύρια το χρόνο στον Έλληνα Φορολογούμενο, να απολυθούν ή όχι;
2 - οι επίορκοι και οι λαδιάρηδες που παίρνουν μίζες να απολυθούν ή όχι;
3 - οι πλαστογράφοι που εξαπάτησαν το Ελληνικό Δημόσιο με πλαστούς τίτλους σπουδών, να απολυθούν ή όχι;
4 - οι καταδικασμένοι παιδεραστές, βιαστές και ποινικοί εγκληματίες, να απολυθούν ή όχι;
5 - οι τεμπέληδες και αργόμισθοι που έχουν χρόνια να πατήσουν στην υπηρεσία τους, αλλά εισπράττουν τον μισθό ανελλιπώς ζημιώνοντας το δημόσιο συμφέρον, να απολυθούν ή όχι;
6 - οι καταχραστές του δημοσίου χρήματος που χρησιμοποίησαν τη θέση τους για να κλέψουν τα λεφτά των φορολογούμενων, να απολυθούν ή όχι;
Και μόνο η άρνηση αποπομπής από το Πρυτανείο οποιασδήποτε από τις παραπάνω κατηγορίες επίορκων, αποτελεί προσβολή στο πρόσωπο των πραγματικά αξιέπαινων δημοσίων υπαλλήλων, που κρατούν όρθιο τον κρατικό μηχανισμό στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα υπουργεία και στους στρατώνες, στα αεροδρόμια και στους δρόμους μεταμεσονύκτια όταν οι υπόλοιποι κοιμόμαστε, όπως και τόσων άλλων ευσυνείδητων που κακώς τσουβαλιάζονται πλέον από όσους από εμάς έχουμε απηυδήσει με την ασυδοσία των παραπάνω κατηγοριών.
Αυτοί αποτελούν μια καθόλου ευκαταφρόνητη μειοψηφία υπαλλήλων του ελληνικού κράτους. Ειδικά οι αργόμισθοι. Ο διαχωρισμός τους, από τους ευσυνείδητους που ξεπερνούν τα ανθρώπινα όριά τους για να υπηρετήσουν την κοινωνία, μπορεί να γίνει μόνο συστηματοποιημένα και ποτέ αποσπασματικά!
Αυτός ο ποιοτικός διαχωρισμός περνάει απαραίτητα μέσα από την δημιουργία οργανογράμματος για το σύνολο των οργανισμών του δημοσίου, σύνταξη καθηκοντολογίων για κάθε έναν δημόσιο υπάλληλο, και κατόπιν αξιολόγηση καθενός ξεχωριστά και μάλιστα με υλική ανταμοιβή για τη συνέπεια, την επάρκεια και την αποτελεσματικότητα εκάστου ενός στη δημόσια θέση που κατέχει.
Όταν λοιπόν κάποιος σας ρωτήσει την επόμενη φορά αν είστε υπέρ ή κατά των απολύσεων στο δημόσιο, επιμείνετε να σας καθορίσει ποιων δημοσίων υπαλλήλων εννοεί.
Αν τους τσουβαλιάζει έχει πονηρό σκοπό.
Δεν είναι όλοι ίδιοι.
Άγης Βερούτης
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου