Κύριε Λαπαβίτσα, ήμασταν λίγοι οι φιλελεύθεροι, εσείς μας κάνατε πολλούς!

Του Μάκη Σπυράτου Απάντηση στο άρθρο του κου Λαπαβίτσα στο Liberal από τον Πρόεδρο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

Αναρωτιέται αν υπάρχουν σήμερα στη Ελλάδα Φιλελεύθεροι. Θα απαντήσω κατηγορηματικά «Ναι»! Ήμασταν λίγοι προ της κρίσης αλλά χάρις στις επιλογές υπεράσπισης του μεγάλου κράτους από τις κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και ακόμα περισσότερο λόγω της καταστροφικής διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα οι πολίτες που ενστερνίζονται την ανάγκη για μικρό αλλά λειτουργικό κράτος, ελεύθερη αγορά και χαμηλή φορολόγηση, έχουν πολλαπλασιαστεί.

Εδώ ήμασταν έστω και λίγοι Κύριε Λαπαβίτσα:

• Όσοι υποστηρίζαμε την ανάγκη περιστολής της κρατικής σπατάλης όταν σύσσωμα τα κοινοβουλευτικά κόμματα από αριστερά και δεξιά έκαναν πλειοδοσίες εξαγοράς ψήφων. Αλήθεια, ποια στάση τηρήσατε εσείς ή ο τότε ΣΥΡΙΖΑ στις αθρόες κομματικές προσλήψεις;
  
• Όσοι ζητούσαμε το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, το άνοιγμα μονοπωλιακών αγορών, ιδιωτικοποιήσεις με ανοιχτούς διαγωνισμούς και όχι αναθέσεις σε έναν προνομιακό εταίρο αλλά σε όσους το δυνατόν περισσότερους, διότι ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο παρεοκρατισμός.
  
• Ήμασταν αυτοί που θέταμε ζήτημα διαφάνειας στους δημόσιους διαγωνισμούς, την ανάθεση υπηρεσιών εκτός του Δημοσίου που είναι ανίκανο να διαχειριστεί το οτιδήποτε, επιθυμούσαμε το ελεγχόμενο, μικρό, διάφανο κράτος που λειτουργεί με δομείς αξιολόγησης και λογοδοσία.
  
• Καταγγείλαμε τους κομματικούς διορισμούς και το ξεχείλωμα των κρατικών δομών. Όταν πλησίασαν οι εξαρτώμενοι από τον Δημόσιο τομέα το 1 εκ. σε αριθμό, εμείς μιλούσαμε για την επικείμενη καταστροφή.
  
• Επιζητούσαμε τη δημιουργία ευνοϊκού και ισότιμου περιβάλλοντος για όλους όσους θέλουν να δοκιμάσουν την τύχη τους στην ελεύθερη αγορά χωρίς αποκλεισμούς αλλά με απλούς και ρητούς κανόνες.
  
• Επιχειρηματολογούσαμε υπέρ της ανάγκης ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστήμιων και τη σύνδεσή τους με την αγορά εργασίας.
  
• Μιλούσαμε για την στρεβλή χρήση των επιδοτήσεων που περισσότερο έβλαψαν παρά βελτίωσαν την Ελληνική οικονομία.
  
• Το άδικο αναδιανεμητικό ασφαλιστικό σύστημα που ευνόησε συντεχνιακά συμφέροντα πενηντάρηδων συνταξιούχων με ανύπαρκτες εισφορές και κατέκλεψε εισφορές ανθρώπων που ήταν συνεπείς και πλήρωναν επί δεκαετίες εισφορές.
  
• Επισημαίναμε την ανάγκη άμεσου εκσυγχρονισμού του συστήματος απονομής της δικαιοσύνης και καταπολέμησης της γραφειοκρατίας όχι σαν ευχολόγιο αλλά με κατάργηση ρυθμίσεων, περιττών διαδικασιών και κλείσιμο άχρηστων φορέων του δημοσίου.
  
• Όταν ο ομοτράπεζός σας Κος Βαρουφάκης ισχυριζόταν ότι είναι πολύ χρήσιμοι οι μισθοί υπαλλήλων π.χ. του ΟΣΕ ακόμα και αν κάθονται, εμείς λέγαμε ότι αυτό είναι η συνταγή της καταστροφής της παραγωγικής δομής της χώρας.
  

Κυρίως όμως θεωρούμε φιλελεύθερους όλους αυτούς που επιχειρούν χωρίς τη στήριξη του κράτους και δίνουν καθημερινά αγώνα επιβίωσης απέναντι στις δυσχερείς γραφειοκρατικές δομές, την παράλογη γραφειοκρατία και την υπερφορολόγηση, αυτοί που βασίζονται στις ατομικές τους δυνάμεις και όχι στην προστασία από το κράτος. Είναι φιλελεύθεροι όλοι όσοι αγωνίζονται να αυξηθεί η ελευθερία σε αυτή τη χώρα.

Το μεταπολιτευτικό μοντέλο το οποίο εμείς καταγγείλαμε αλλά η Αριστερά και η Δεξιά υπερθεμάτιζαν ήταν το εξής:

Δανεισμός +  Μισθοί και παροχές ΔΥ + Προμήθειες Δημοσίου + Πλουσιοπάροχες συντάξεις ευγενών ταμείων +  Κατανάλωση

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος οικονομολόγος για να καταλάβει ότι αυτό το μοντέλο θα οδηγούσε τη χώρα στο γκρεμό.

Έξοδος από το ευρώ

Αν θα έπρεπε να ενταχθεί η Ελλάδα στο ευρώ είναι μια μεγάλη συζήτηση. Από την στιγμή που βρίσκεται εντός ευρώ, η επιστροφή στη δραχμή μόνο μεγαλύτερη καταστροφή θα φέρει, επιγραμματικά αναφέρω:

• Τις εκθέσεις (ΤτΕ, ΕτΕ, Χ. Πισσαρίδης κλπ) που αναφέρουν επιπλέον μείωση του ΑΕΠ από 40% έως και 60%.
  
• Τον υπερπληθωρισμό που είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει, έχουμε την εμπειρία από τις υποτιμήσεις της δεκαετίας του ‘80 πώς οι κυβερνήσεις λήστευαν τους αποταμιευτές.
  
• Η περίοδος που η δραχμή είχε σταθερότητα ήταν όταν ήταν συνδεδεμένη με το δολάριο, δηλαδή ένα σκληρό νόμισμα.
  
• H χώρα θα μείνει υπερχρεωμένη στην περίπτωση εξόδου και με πολύ μεγαλύτερο χρέος, αποκλεισμένη από τις διεθνείς αγορές χρηματοδότησης και τα έσοδα των εξαγωγών θα είναι το μάξιμουμ όριο χρηματοδότησης απαραίτητων εισαγωγών ή θα πρέπει οι μισθοί να υποτιμηθούν ακόμα περισσότερο προκειμένου να προσελκύσουν επενδύσεις ή υπηρεσίες. Στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη οικονομία αυτό είναι εφιαλτικό σενάριο και θα σημάνει την πλήρη κατάρρευση των Ελληνικών εξαγωγικών επιχειρήσεων. Όποιος επιλέγει την απομόνωση επιλέγει τη φτώχεια και τον αυταρχισμό!
  
• Έξοδος από το ευρώ σημαίνει σταδιακά και έξοδο από την ΕΕ, δηλαδή αποβολή από τον ενιαίο χώρο ελεύθερης διακίνησης αγαθών, υπηρεσιών, εργαζομένων, κεφαλαίων κλπ. Θα είμαστε χαμένοι από αυτό, είναι σχεδόν βέβαιο.
  
• Όταν και αν υπάρξει ξανά τραπεζικός κλάδος σε περιβάλλον δραχμής, δυστυχώς θα περιμένουμε δανειοδοτήσεις σε επιχειρήσεις μέσω κομματικών γραφείων και ημετέρων, όπως συνέβαινε μέχρι και πριν 20 χρόνια.
  

Χωρίς τραπεζική υποστήριξη, οι πλέον χαμένοι είναι οι μικροεπιχειρήσεις ειδικά οι νέες που δεν έχουν προσβάσεις και μέσα.

• Το νόμισμα είναι ένα εργαλείο, μια κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιήσει το εθνικό νόμισμα και να διαλύσει την οικονομία της χώρας βλ. Βενεζουέλα ή να έχει κοινό νόμισμα όπως πχ. η Ιρλανδία, η Εσθονία ή η Φινλανδία και να διαπρέπει. Αναφέρω αυτές τις χώρες διότι η Ιρλανδία βρισκόταν στο ίδιο επίπεδο με την Ελλάδα το 1981, η Εσθονία έχει πλησιάσει το βιοτικό μας επίπεδο παρότι το 1991 βγήκε πάμφτωχη από την ΕΣΣΔ και η Φινλανδία το 1992 ζητούσε από την Ελλάδα να μεσολαβήσει προκειμένου να λάβει δάνειο από την ΕΕ για να αποφύγει τη χρεοκοπία. Το χαρακτηριστικό που έχουν αυτές οι χώρες είναι ότι και στις τρεις κυριαρχούν οι φιλελεύθερες πολιτικές σε αντίθεση με την Βενεζουέλα που έχει πρότυπο τον Μαρξισμό.
  

Όσον αφορά στη στάση πληρωμών ίσως η καλλίτερη λύση θα ήταν η χρεωκοπία εντός ευρώ, το 2010. Προσωπικά με μεγάλη χαρά θα έβλεπα μια τεράστια περικοπή του χρέους και γιατί όχι πλήρη διαγραφή του. Ωραία! Και μετά; 

Θα είχαμε λύσει τις παθογένειες της μη ανταγωνιστικής οικονομίας και της χαμηλής παραγωγικότητας; Τη συνεχή διόγκωση του κράτους; Τους διορισμούς ημετέρων; Τις παράλογες απαιτήσεις των συντεχνιών; Τις παρεοκρατικές αναθέσεις; Τις αγορές που έχουν κλείσει οι διάφορες συντεχνίες; Η μήπως η χώρα θα γινόταν έρμαιο επιτήδειων μαυραγοριτών που θα είχαν φυγαδεύσει τα χρήματά τους εκτός Ελλάδος;

Όσον αφορά στις Τράπεζες, σε κανονικές συνθήκες φυσικά και θα απαιτούσα την πλήρη ανάληψη από τις τράπεζες για το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί. Να θυμηθούμε όμως τη διαπλοκή μεταξύ κράτους και τραπεζών και τι συνέβη όταν κάποιες τράπεζες αρνήθηκαν να αγοράσουν Ελληνικά κρατικά ομόλογα την περίοδο προ της κατάρρευσης; Οι παλαιοί μέτοχοι δεν πλήρωσαν με την πλήρη απαξίωση των μετοχών τους; Κλείσιμο των Τραπεζών δεν σημαίνει και πλήρη απώλεια των καταθέσεων; Να θυμηθούμε ότι οι τραπεζικές μετοχές επανέκτησαν πλήρως την αξία τους το 2014 και τα 25 δις των ανακεφαλαιοποίησεων θα μπορούσαν να επιστραφούν χωρίς επιβαρύνσεις αλλά η «υπερήφανη» διαπραγμάτευση Σύριζα τίναξε τις Τράπεζες στον αέρα και οδήγησε στα capital controls.

Το ερώτημα είναι γιατί δεν ακολουθήσαμε το φιλελεύθερο πρότυπο της Ιρλανδίας; Θυμίζω ότι είχε χρέος 120% το 2012 και σήμερα έχει 75%. Πώς πέτυχε αυτό το θαύμα; Απλούστατα, πάλεψε να διατηρήσει τα πλεονεκτήματα της ιδιαίτερα ανταγωνιστικής χαμηλής φορολόγησης και ασχολήθηκε με το να προσελκύσει ακόμα περισσότερες επενδύσεις, ασχολήθηκε περισσότερο με το ΑΕΠ παρά με το χρέος. Εμείς εδώ ασχολούμαστε με το χρέος και έχουμε παραμελήσει τελείως αυτό που δημιουργεί πλούτο και ευημερία! Ο λόγος που η χώρα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο είναι η πλήρης απουσία φιλελεύθερων πολιτικών!

Κύριε Λαπαβίτσα γράψατε ότι «Καλό θα ήταν οι φιλελεύθεροι της μόδας να κοίταζαν λίγο πιο προσεκτικά τα του οίκου τους». Ο Φιλελευθερισμός δεν είναι μια δογματική κλειστή οικονομιστική αντίληψη. Είναι οι αρχές της ελεύθερης οικονομίας, της ανοικτής κοινωνίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Είτε μας αρέσει είτε όχι οι χώρες με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο σήμερα βασίζονται σε φιλελεύθερες αρχές!

Ακόμα και η Βρετανία, στην οποία ζείτε και απολαμβάνετε τα προνόμια της ελεύθερης μετακίνησης της ΕΕ, είναι μια από τις πιο φιλελεύθερες χώρες στον κόσμο. Να σας θυμίσω ότι η Μ. Θάτσερ παρέλαβε μια παρηκμασμένη χώρα στο ΔΝΤ και παρέδωσε μια ισχυρή ξανά οικονομία μέσω επώδυνων αλλά απαραίτητων φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων

Οι φιλελεύθερες πολιτικές έχουν κυριαρχήσει παγκοσμίως και πέτυχαν την τεράστια μείωση της φτώχειας τα τελευταία 25 χρόνια ειδικά στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Σήμερα οι φτωχότεροι του πλανήτη ονειρεύονται να ζήσουν στις χώρες που κυριαρχεί ο περίφημος «Νεοφιλελευθερισμός». Αναφέρω ενδεικτικά: ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία, Μ. Βρετανία, Ολλανδία, Γερμανία, Δανία κλπ.

Παραδόξως κανείς δεν ενδιαφέρεται να μεταναστεύσει σε χώρες που έχουν κάποιου είδους μαρξιστικό καθεστώς.

Επίσης αυτές οι χώρες είναι κορυφαίες στους κύριους δείκτες οικονομικής αξιολόγησης, όπως:

• Δείκτης Οικονομικής Ελευθερίας - Heritage / Ελλάδα, θέση Νο 127
  
• Δείκτης παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας – WEF / Ελλάδα, θέση Νο 86
  
• Doing Business – World Bank / Ελλάδα, θέση Νο 61
  

Ακόμα περισσότερο όμως οι παραπάνω χώρες έχουν ελευθερία επιλογής, ισονομία, ισχυρούς θεσμούς, ελευθερία έκφρασης, προστασία των μειοψηφιών, και αυτές οι πολιτικές ελευθερίες έχουν ως θεμέλιο την οικονομική ελευθερία.

Σας συνιστώ λοιπόν να ασχοληθείτε «με τα του οίκου του Μαρξισμού» Κύριε Λαπαβίτσα διότι οπουδήποτε εφαρμόστηκε, τα αποτελέσματα ήταν αυταρχικά, μιλιταριστικά καθεστώτα, διώξεις αντιφρονούντων, αποστέρηση οικονομικών και πολιτικών ελευθεριών και τελικά πλήρη κατάρρευση της κοινωνίας και του βιοτικού επιπέδου! Έχουμε κουραστεί να ακούμε επιχειρήματα «Δεν εφαρμόστηκε σωστά» «Δεν ήταν κατάλληλος ο Χ ηγέτης» «ο λαός δεν ήταν ώριμος» η πραγματικότητα είναι ότι αυτός είναι ο μαρξισμός: δυστυχία και εξαθλίωση.

Ο λόγος που η χώρα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο είναι η πλήρης απουσία φιλελεύθερων πολιτικών όπως χαμηλή φορολόγηση, σταθερό φορολογικό περιβάλλον, μείωση της τεράστιας γραφειοκρατίας, κλείσιμο των άχρηστων δημόσιων οργανισμών κλπ. Μέχρι στιγμής το μόνο που δεν έχει δοκιμαστεί είναι η ριζική μείωση του κράτους. Αυτή είναι η μόνη διέξοδος για τη χώρα!