Ποιοι ΔΕΝ γελάνε με τον Τραμπ…

Του Θανάση Κ.

Το αν είναι «συμπαθής» ως άνθρωπος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τράμπ δεν έχει καμία σημασία. Το τι εκπροσωπεί έχει.
Και το ποιοι και γιατί τον πολεμούν με τόσο μανία, έχει επίσης.
Και το αν αυτά που αναφέρει ή επικαλείται είναι σωστά ή όχι, επίσης έχει κάποια σημασία.
Και το πόσο αφορούν εμάς όλα αυτά, έχει ασφαλώς τη μεγαλύτερη σημασία…

* Πρώτα-πρώτα ο Τράμπ δεν… «γεννήθηκε» πριν δύο χρόνια, όταν έτρεξε για Πρόεδρος των ΗΠΑ και εξελέγη, παρά τα αντίθετα προγνωστικά…
Ήταν μέλος της αμερικανικής ελίτ και διατηρούσε ιδιαίτερα στενούς, ενίοτε και φιλικούς, δεσμούς με ολόκληρο το κατεστημένο της. Ιδιαίτερα δε με τους Δημοκρατικούς. Και ακόμα περισσότερο με τους Κλίντον, των οποίων υπήρξε και τακτικός (και γενναιόδωρος, όπως φημολογείται) χρηματοδότης.
Τότε ήταν «καλός» και «συμπαθής». Όχι το «τέρας» που παρουσιάζουν σήμερα.
Γεννήθηκε πλούσιος, αλλά γνώρισε την οικονομική χρεοκοπία κι ύστερα ξεκίνησε από την αρχή κι έφτιαξε περιουσία πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που κληρονόμησε από τον πατέρα του. Και από την περιουσία αυτή δεν δίσταζε να προσφέρει πολλά σε χορηγίες, πολιτικού και κοινωνικού χαρακτήρα.

Όταν αποφάσισε να διεκδικήσει την Προεδρία, αρχικά πολλοί χαμογέλασαν ειρωνικά. Και κανείς δεν του έδωσε σημασία. Όπως έλεγαν τότε, δεν ήξερε «πώς παίζεται το παιγνίδι», άρα ήταν «ακίνδυνος»! Δεν θα πήγαινε μακριά…
Κι εδώ ήλθε η πρώτη έκπληξη. Γιατί άρχισε να κάνει αυτό που δεν τόλμησε κανείς ως τότε: Να αμφισβητεί τη «δικτατορία της πολιτικής ορθότητας»! Και να λέει καθαρά, απερίφραστα και δημόσια, όλα αυτά που σκέπτονται εκατομμύρια άνθρωποι, το μεγαλύτερο μέρος της μεσαίας τάξης στις ΗΠΑ (και όχι μόνο), αλλά κανείς δεν τολμούσε να ψελλίσει δημόσια ως τότε.
Αυτά που έλεγε ο Τράμπ δεν ήταν σωστά πάντα. Και ποτέ δεν ήταν «κομψά διατυπωμένα». Τις περισσότερες φορές ακούγονταν κάπως σαν «χοντράδες».
Αλλά τολμούσε να τα πει, αμφισβητώντας την «πολιτική ορθότητα»! Κι αυτό «άγγιζε» όλο και περισσότερους.

Κάθε άλλο υποψήφιο ο θόρυβος που ξεσήκωναν εναντίον του «τα μεγάλα και έγκριτα» ΜΜΕ θα ήταν αρκετός για να τον εξαφανίσουν!. Κανείς δεν θα χρηματοδοτούσε έναν προεδρικό υποψήφιο που μέσα σε λίγους μήνες κατάφερε να στρέψει όλον τον Τύπο και όλα τα κομματικά «κατεστημένα» εναντίον του…
Αλλά στην περίπτωση του Τράμπ το «κόλπο» δεν έπιασε. Γιατί ο Τράμπ χρηματοδοτούσε μόνος του την εκστρατεία του και – στην τελική – δεν τον ένοιαζε αν του έκλειναν την «κάνουλα» οι άλλοι χρηματοδότες. Απλούστατα, δεν τους είχε ανάγκη…

Κέρδισε τις εκλογές το Νοέμβριο του 2016! Πολλοί λένε ότι «μειοψήφησε» στη λαϊκή ψήφο. Δεν λένε όλη την αλήθεια, ωστόσο: Γιατί το αμερικανικό πολιτικό σύστημα το προβλέπει αυτό: Βγαίνει όποιος κερδίζει τους περισσότερους εκλέκτορες από τις 51 Πολιτείες, όχι τις περισσότερες ψήφους πανεθνικά.
Και τους περισσότερους εκλέκτορες τους κέρδισε με πολύ μεγάλη διαφορά ο Ντόναλντ Τράμπ.
Αν το ψάξει κανείς περισσότερο, θα διαπιστώσει ότι έχασε τη λαϊκή ψήφο γιατί σε δύο (από τις 51) Πολιτείες – κι από τις πολυάνθρωπες – την Καλιφόρνια και τη Νέα Υόρκη καταψηφίστηκε πανηγυρικά! Όμως είναι οι δύο Πολιτείες όπου από καιρό (πολύ πριν κατέβη ο ίδιος ως υποψήφιος) έχει καταγγελθεί ότι στις εκλογές ψηφίζουν και μετανάστες που δεν έχουν κανονικά δικαίωμα ψήφου. Δηλαδή γινόταν συστηματικά κάποια «νοθεία»…
Κι έτσι το θέμα του «πως εκλέχθηκε» το έχουν μαζέψει πλέον…

* Κατηγορήθηκε ότι είχε «ιδιαίτερες σχέσεις» με τους Ρώσους. Όμως περίεργα emails προς τους Ρώσους βρέθηκαν με προέλευση την Χίλαρυ Κλίντον – την αντίπαλό του και υποψήφια των Δημοκρατικών!
Δεν θα βρεθεί άκρη ποτέ στο που είναι η αλήθεια.
Πάντως η κατηγορία, αυτή καθαυτή, έχει υποχωρήσει πια.

* Κατηγορήθηκε ότι είναι, λέει, «ρατσιστής»! Γιατί; Γιατί θέλει να χτίσει, ένα «τοίχο» που να εμποδίζει τους λαθρομετανάστες (illegal immigrants) να περνούν παράνομα από το Μεξικό στις ΗΠΑ…
Αλλά εκεί τους αποστόμωσε κυριολεκτικά:
Γιατί το σχετικό «φράχτη» τον είχε εξαγγείλει ο Κλίντον στο Κογκρέσο το 1998. Και τον χειροκροτούσε τότε όρθιο ολόκληρο το Κογκρέσο! Κανείς δεν είχε πει τότε τον Κλίντον «ρατσιστή»…
Τον φράχτη τον συνέχισαν και τον ολοκλήρωσαν όλοι οι μετέπειτα Πρόεδροι. Και ο Ομπάμα! Ουδείς τους είπε «ρατσιστές».
Όταν ο Τράμπ χρησιμοποίησε τα ίδια ακριβώς λόγια με τον Κλίντον στο Κογκρέσο, έπεσαν να τον φάνε…

* Κατηγορήθηκε ο Τράμπ ότι φέρνει «οικονομικό πόλεμο» με Κίνα κλπ. Αλλά όλοι οι προηγούμενοι Πρόεδροι είχαν πει αυτά που λέει και ο Τράμπ: Ότι το κολοσσιαίο εμπορικό πλεόνασμα της Κίνας (σε βάρος και των ΗΠΑ), είναι «άδικο», είναι «μη βιώσιμο», είναι «απειλή για την παγκόσμια ισορροπία» και πρέπει να μειωθεί ή τέλος πάντως να ελεγχθεί.
Όλοι το διακήρυξαν. Όλοι υποσχέθηκαν «κάτι να κάνουν γι’ αυτό». Αλλά κανείς τους δεν τόλμησε να κάνει το παραμικρό. Ο Τράμπ είπε ακριβώς τα ίδια και άρχισε να το αντιμετωπίζει κι όλας…

* Κατηγορήθηκε ακόμα ότι «υπονομεύει το ΝΑΤΟ»! Γιατί τόνισε πως δεν μπορεί η Αμερική να πληρώνει σχεδόν αποκλειστικά για την Άμυνα της Ευρώπης μέσω του ΝΑΤΟ και οι Ευρωπαίοι να «ανταγωνίζονται τους εγγυητές της ασφάλειάς τους», δηλαδή τις ΗΠΑ – και οικονομικά και εμπορικά και νομισματικά!
Όλοι οι προηγούμενο ηγέτες των ΗΠΑ είχαν επισημάνει αυτή την αντίφαση. Κανείς τους δεν είχε κάνει το παραμικρό. Ο Τράμπ το έκανε «σημαία» του. Και όταν βγήκε το έθεσε ωμά. Και τώρα όλοι οι Ευρωπαίοι ξέρουν ότι κάτι πρέπει να κάνουν γι’ αυτό.

* Κατηγορήθηκε ότι «θα καταστρέψει την αμερικανική οικονομία». Αλλά στα δύο χρόνια της διακυβέρνησης Τράμπ συνέβη το αντίθετο: η αμερικανική οικονομία (και ο αδιάψευστο δείκτης της, η Wall Street) πάνε εξαιρετικά, ενώ και η ανεργία μειώνεται συνεχώς. Συμπτωματικά, η ανεργία μειώνεται πιο θεαματικά για τις κατηγορίες των Αμερικανών (μειονοτικών) που δεν ψήφισαν τον Τράμπ, ή που οι ηγέτες τους τον πολέμησαν με περισσότερο πάθος.

* Κατηγορήθηκε και για «σκάνδαλα» ο Τράμπ. Ακριβέστερα για «ροζ ιστορίες» που έγιναν – ή δεν έγιναν – πολλά χρόνια πριν αναλάβει Πρόεδρος!
Εδώ το πράγμα γίνεται φαιδρό. Κατηγορήθηκε για παράδειγμα ο Τράμπ, ότι πλήρωσε μια γνωστή πόρνη, για να «συνευρεθεί» μαζί της, πολλά χρόνια πριν διεκδικήσει την Προεδρία – όταν ήταν ιδιώτης. Ενώ ο Κλίντον είχε κατηγορηθεί ότι «συνευρέθηκε» με μια υπάλληλο του Λευκού Οίκου, όντας ο ίδιος Πρόεδρος!
Ο ίδιος ο Κλίντον το είχε αρνηθεί αρχικά. Αλλά η πρώην ερωτευμένη «παθούσα» Μόνικα Λεβίνσκι, εμφάνισε το φόρεμά της πάνω στο οποίο υπήρχε ακόμα λεκές από σπέρμα. Το οποίο «ταυτοποιήθηκε» από εργαστηριακή εξέταση ως γενετικό υλικό του ίδιου του «άτακτου» και Προέδρου Κλίντον…
Προσέξτε: το να συνευρεθεί κάποιος – ιδιώτης – επί πληρωμή με μια «κυρία» δεν είναι αδίκημα. Το να «ξελογιάσει» ο Πρόεδρος ένα κοριτσάκι από το προσωπικό του Λευκού Οίκου, είναι καραμπινάτη «σεξουαλική παρενόχληση»! Από αυτή την άποψη το ατόπημα του Κλίντον ήταν ασύγκριτα πιο σοβαρό από την προσωπική «περιπέτεια» του Τράμπ χρόνια πριν…
Προσέξτε και κάτι ακόμα: Ο Κλίντον πέρα από αυτό που «έκανε», το αρνήθηκε αρχικά κι ύστερα συνελήφθη ψευδόμενος! Κι αυτό ήταν ακόμα πιο σοβαρό.
Πώς το δικαιολόγησε;
Εδώ είναι το απολαυστικό – και γελοίο συνάμα: Υποστήριξε – ο Κλίντον – ότι …δεν είχε πει ψέματα αρχικά! Γιατί δεν υπήρξε «σεξουαλική συνεύρεση» με την …«βιβλική έννοια του όρου»! Δηλαδή δεν υπήρξε «διείσδυση»!!!
Έτσι ακριβώς το είπε!
Κι εξήγησε (ο Κλίντον πάντα): Η περί ης ο λόγος Μόνικα, του την… έπεσε μετά φορτικότητας, κι εκείνος δέχθηκε να την… εξετάσει στα «προφορικά». (Oral exam όπως λένε στην αμερικανική αργκό). Κι έτσι προέκυψε και ο σπερματικός λεκές στο φόρεμά της.
Αυτά όλα τα είπε δημόσια ο Κλίντον! Και όλοι εκείνοι που έτρεχαν να τον απαλλάξουν τότε, τώρα φωνάζουν γιατί… ο Τράμπ πήγαινε ή δεν πήγαινε με πόρνες όταν ήταν απλός ιδιώτης πριν δεκαπέντε χρόνια. Για γέλια όλοι τους!

* Φτάνουμε και στο σήμερα. Η Αμερική στα χρόνια του Ομπάμα είχε αρχίσει να χάνει ραγδαία την διεθνή επιρροή της. Είχε πάθει αληθινή «έκλειψη» από το διεθνές προσκήνιο.
Αυτό το έλεγαν οι πάντες πια. Εντός και εκτός ΗΠΑ. Και πολύ πριν εμφανιστεί ο Τράμπ στο προσκήνιο.
Στα δύο χρόνια της Προεδρίας του ο Τράμπ αρχίζει να αποκαθιστά αυτό το κενό της αμερικάνικής επιρροής.
Επιδεικνύοντας και ρεαλισμό και αποφασιστικότητα. Ακόμα και κατά ομολογία κάποιων ορκισμένων αντιπάλων του…

–Τα βρήκε με διάφορους παραδοσιακούς φίλους των ΗΠΑ διεθνώς, όπως με το Ισραήλ, οι σχέσεις του οποίου με τον Ομπάμα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο.
–Τα βρήκε και με νέους φίλους των ΗΠΑ, όπως ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Σισι, που η κα. Χίλαρυ τον είχε απομονώσει, γιατί έκανε πραξικόπημα και ανέτρεψε τον Μόσι – εκπρόσωπο των «αδελφών Μουσουλμάνων»! Που είναι οι πνευματικοί ηγέτες του ΙΣΙΣ και της σουνιτικής τζιχάντ διεθνώς. Σκεφτείτε: Απομόνωναν οι Αμερικανοί στον αραβικό κόσμο, τον μοναδικό ως τότε εχθρό της τζιχάντ!
Ευτυχώς αυτή η παράνοια ανατράπηκε επί Τράμπ!
–Υποχρέωσε και τον επικίνδυνο Πρόεδρο της Βόρειας Κορέας Κίμ Γιόνγκ Ούν, να τα «μαζέψει» και να διαπραγματευθεί την αποπυρηνικοποίηση της χώρας του. Πράγμα που αν ολοκληρωθεί, θα είναι τεράστιο επίτευγμα Ειρήνης. Πάντως η αρχή (το breakthrough όπως λένε οι Αμερικανοί), έγινε – και το έκανε ο Τράμπ.
–Έβαλε και τον Ερντογάν στη θέση του! Πράγμα που δεν είχε τολμήσει κανείς πρόεδρος – από το 1964 και την εποχή του Λίντον Τζόνσον…

* Τον Ιανουάριο του 2017, πριν παραδώσει την Προεδρία στον Τράμπ, ο «απερχόμενος» Μπάρακ Ομπάμα επισκέφθηκε της Ευρώπη με τελικό προορισμό το Βερολίνο. Όπου παρέδωσε την «σκυτάλη της παγκοσμιοποίησης» στη Μέρκελ! Έτσι γράφηκε τότε παντού…

Ενάμιση χρόνο αργότερα, γίνονται δύο σημαδιακά πράγματα:
–Η Μέρκελ καταρρέει στη Γερμανία.
–Και Τράμπ εκφωνεί λόγο στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών όπου τους λέει ότι τέλειωσε η ιδεολογία των παγκοσμιοποίησης κι επανέρχεται ο «πατριωτισμός» ως παγκόσμια ιδεολογία! Γιατί η δημοκρατία είναι ασύμβατη με τις γραφειοκρατίες της «διεθνούς διακυβέρνησης»! Και γιατί η Ελευθερία μπορεί να υπάρξει μόνο σε δημοκρατικά έθνη που σέβονται την κυριαρχία τους τα σύνορά τους και τους νόμους τους.
Η Ελευθερία, η δημοκρατία και η ευημερία προϋποθέτει ισχυρά έθνη που συνεργάζονται! Η Ελευθερία, η δημοκρατία και η ευημερία κινδυνεύουν όταν τα έθνη σαρώνονται από λαθρομετανάστες και υποκύπτουν σε ανεξέλεγκτες γραφειοκρατίες.
Νομίζω ότι όλα αυτά ενδιαφέρουν και εμάς – στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Γι’ αυτό, όμως, θα γράψω αύριο…

ΥΓ1 Κάποιοι γέλασαν χθες στο ακροατήριο της Γενικής Συνέλευσης, όταν ο πληθωρικός Τράμπ, κατά πώς το συνηθίζει, είπε κάποιες περιαυτολογίες…
Κάποιοι άλλοι χειροκρότησαν…
Στο τέλος χειροκρότησαν οι περισσότεροι – και εκείνοι που γέλασαν στην αρχή ήταν πολύ πιο «μελαγχολικοί». Γιατί κατάλαβαν…
Τι κατάλαβαν; Ότι για πολλά χρόνια η έννοια «έθνος» και το επίθετο «εθνικός» ήταν σχεδόν… απαγορευμένα και ακούγονταν μονάχα ως απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί σε ένα Οργανισμό που ορίζεται υπερηφάνως ως Οργανισμός Ηνωμένων ΕΘΝΩΝ! Λίγο αντιφατικό δεν σας φαίνεται;

Ε λοιπόν, τα έθνη επιστρέφουν!
Και κυρίως η «αποδόμηση των εθνών» είναι μόδα που μάλλον πια αρχίζει να υποχωρεί. Να ξεπερνιέται…

ΥΓ2 Δεν ξέρουμε τελικά τι θα γίνει στις ΗΠΑ με τον ίδιο τον Τράμπ. Αλλά στην Ευρώπη πλέον μεγάλο μέρος και των χωρών και των κοινωνιών της έχει κουραστεί με την πολιτική ορθότητα και τους εθνομηδενιστές…
Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο πιθανότερο είναι να αποφύγουμε ακραίες παρενέργειες.
Γιατί όταν το «εκκρεμές της Ιστορίας» αρχίζει να κινείται προς την αντίθετη πλευρά, μπορεί να πάει πολύ μακρύτερα απ’ όσο θα ’πρεπε…
Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
tilegrafima