Το μπάχαλο ως τελευταίο στάδιο...

Μια τέτοια περίοδος ήταν ο λιμός στα τέλη της δεκαετίας του ’50 στην Κίνα που στοίχισε την ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους.

Μεταξύ  του 1958 και 1961 ο κομμουνιστής δικτάτορας της Κίνας Μάο Τσε Τουνκ θέλησε να εκβιομηχανίσει την Κίνα.  "Με σκοπό να χρησιμοποιήσει το πλεόνασμα των δημητριακών για να χρηματοδοτήσει φιλόδοξα βιομηχανικά και αμυντικά  σχέδια, ο Μάο διέταξε τον διπλασιασμό και τον τριπλασιασμό της αγροτικής παραγωγής.

Από τα γραφεία της κυβέρνησης στο Πεκίνο, οι ανέφικτες απαιτήσεις του κατέβηκαν τα σκαλιά της γραφειοκρατίας και έφτασαν από τους επαρχιακούς διοικητές στους αρχηγούς των χωριών.

Οι τοπικοί αξιωματούχοι, που φοβούνταν να διατυπώσουν οποιαδήποτε κριτική και ήθελαν να κερδίσουν την εύνοια των ανωτέρων τους άρχισαν να συντάσσουν ψεύτικες αναφορές, που περιέγραφαν αύξηση της αγροτικής παραγωγής.

Έτσι το 1958, η κινεζική κυβέρνηση πληροφορήθηκε ότι η ετήσια παραγωγή σιτηρών ήταν 50% μεγαλύτερη από ότι ήταν στην πραγματικότητα.

Η κυβέρνηση πίστεψε αυτές τις αναφορές και πούλησε εκατομμύρια τόνους ρύζι σε ξένες χώρες με αντάλλαγμα όπλα και βαριά μηχανήματα, υποθέτοντας ότι έμεινε αρκετό να τραφεί ο κινέζικος πληθυσμός. Το αποτέλεσμα ήταν η χειρότερη σιτοδεία στην ιστορία και ο θάνατος δεκάδων εκατομμυρίων Κινέζων"*.

Τα θηριώδη υπερπλεονάσματα που παρουσιάζει η κυβέρνηση την ίδια ώρα που καθυστερεί να καταβάλλει πάνω από 150.000 συντάξεις, αφήνει τα νοσοκομεία χωρίς γάζες και την αστυνομία χωρίς περιπολικά, μοιάζουν με την αύξηση της γεωργική παραγωγής του Μάο, το επόμενο βήμα της οποία ήταν ο λιμός…

*Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Homo Deus- Μια σύντομη ιστορία του μέλλοντος του Noah Yuval Harari το οποίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια. Κατά την ταπεινή μου γνώμη αξίζει να διαβαστεί από  οποίον ενδιαφέρεται να διαμορφώσει μια άποψη για το πώς έχει φτάσει ο κόσμος εδώ που είναι και πως πιθανόν θα εξελιχθεί.

Capital