Πουλήστε το δημόσιο όσο όσο

Δημήτρης Δανίκας 

Τίποτα το  καινούργιο. Το γνωρίζαμε από «αρχαιοτάτων»  χρόνων. Το έχουμε βιώσει και το βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Δεν αξίζει πεντάρα. Όχι μόνο χρεωκόπησε  τη  χώρα   αυτό το «πράμα». Όχι μόνο πληρώνουμε τα μαλλιά τη κεφαλής μας  για να κοπανάνε μύγες  χιλιάδες ανεπρόκοποι, ανίκανοι, ακατάλληλοι και  χαβαλετζήδες. Όχι μόνο  εξακολουθεί ο Τσίπρας να προσλαμβάνει  «πελάτες» και να  φουσκώνει  τον λογαριασμό. Όχι μόνο  μας ταλαιπωρούν  για ένα πιστοποιητικό,  για ένα παλιόχαρτο. Όχι μόνο   εργαζόμενοι  δύο κατηγοριών  Φυσικά   στην πρώτη κατηγορία  όλοι εκείνοι του Δημοσίου
Αλλά από πάνω ηθικοί  αυτουργοί γενοκτονίας, στη μικροκλίμακα μιας περιοχής με την ονομασία «Μάτι». Όπου  το περασμένο καλοκαίρι εκατό  συνάνθρωποί μας, αθώοι και ανυποψίαστοι έγιναν  στάχτες.

Επειδή   πυροσβέστες,  αστυνομικοί, τροχονόμοι αλλά κυρίως αξιωματούχοι  ούτε ήξεραν. Ούτε στοιχειωδώς  και επαρκώς το διαχειρίστηκαν. Ούτε μπόρεσαν. Ούτε  προνοητικότητα διέθεταν. Μα ούτε  ελάχιστο,  απειροελάχιστο  νιονιό είχαν

Από ανεπάρκεια. Ασυνεννοησία. Ανικανότητα. Αδιαφορία  Ανοησία. Βλακεία. Ακαταλληλότητα. Άγνοια. «Αναλφαβητισμό». Απ' όλα  αυτά που είναι μπόλικα στον κρατικό μηχανισμό. Έτσι  μωρά, παιδιά,   ηλικιωμένοι,  γιαγιάδες,  παππούδες, μητέρες   κατέληξαν   θύματα μιας ολότελα  ξεχαρβαλωμένης κρατικής μηχανής

Ευχαρίστως να πουληθεί. Να εκποιηθεί. Να εξαφανιστεί. Να «εξαερωθεί». Όσο όσο σε τιμή ευκαιρίας. Αλλά που  τέτοια τύχη

Επειδή κάθε κυβερνητικό κόμμα θεωρεί ότι  το  Δημόσιο είναι   ιδιωτική  του περιουσία. Επειδή  προσλαμβάνει για τη δική του πελατεία. Επειδή από εκεί λαμβάνει  ψήφους, από τη  δική του πελατεία. Επειδή από εκεί η  εξουσία. Επειδή με το Δημόσιο καθορίζει  την  δική του στρατηγική. Και επειδή  μέσω του Δημοσίου κουμαντάρει  την δική μας πορεία, τη δική μας  ζωή και  το δικό μας πορτοφόλι

Όσο το Δημόσιο βρίσκεται υπό διαρκή κομματική «αιχμαλωσία» και «ομηρία». Όσο αντιστέκεται στην αξιολόγηση και την αριστεία. Όσο είναι   φορτωμένο από  λογής λογής άτομα  που  δεν  θα είχαν την παραμικρή  τύχη στην ελεύθερη αγορά  εργασίας. Και όσο οι ανώτεροι, οι αρχηγοί, οι διευθυντές κάθε τομέα  θα διορίζονται με κομματικά κριτήρια. Τόσο  η «μηχανή»  θα εκπίπτει. Θα σκουριάζει.  Θα καταστρέφει. Θα χρεωκοπεί  τα ταμεία. Θα  φορολογείται  σκληρά ο μισθωτός του   ιδιωτικού τομέα. Και θα υποφέρει κάθε πολίτης σε κάθε   συναλλαγή μ' αυτό το ανυπόληπτο «πράγμα»  που  «σκοτώνει» κάθε πρωτοβουλία και κάθε δημιουργία

Σκεφτείτε μόνο. Με κορυφαία  «στιγμή» την πύρινη λαίλαπα και  εκείνη  την  εφιαλτική «στιγμή». Σκεφτείτε πόσα μεροκάματα έχουν πάει  χαμένα. Πόσα  δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν  γι   αυτό  το «πτυελοδοχείο».  Σκεφτείτε πόσες αποζημιώσεις έχουν εγκριθεί.  Σκεφτείτε πόσες  εργατο-ώρες έχουν καταναλωθεί άνευ λόγου και αιτίας. Σκεφτείτε το ύφος,  τον χλευασμό,  την περιφρόνηση, την  γραφειοκρατία. Τα μούτρα  τους.  Όλα αυτά τα γνωστά. Που τη  σχέση μας με κάθε  τομέα, κάθε τμήμα του Δημοσίου την έχουν μετατρέψει σε θρίλερ  τρόμου

Τόσος κόπος, Τόσο  χρήμα. Τόση φορολογία. Τόσος χρόνος. Τόσος αριθμός υπαλλήλων.  Τόση καταστροφή, Για ένα τίποτα. Για τον βρόντο. Για κάτι το άχρηστο.  Για τα  σκουπίδια. Για ένα  Δημόσιο που όχι μόνο σώζει. Αλλά ενίοτε και «σκοτώνει»

Πουλήστε το μπας και κάποτε  δούμε  άσπρη μέρα!