Χωρισμός Πολιτείας καί Ἐκκλησὶας;

Τοῦ Χάρη Δημούτσου

Πολλές φορές ἔχει ἀκουστεῖ αὐτό τό «σύνθημα», σέ διάφορες ἐποχές, ἀλλά πάντα ἀπό μία συγκεκριμένη ἰδεολογική πλευρά. Τό σημαντικό εἶναι ὅ,τι ποτέ δέν διευκρινίζουν τί ἀκριβῶς ἐννοοῦν. Ὅπως στό δημοψήφισμα τοῦ 2015, δέν ἐξήγησαν τί εἶναι τό ΝΑΙ καί τί τό ΟΧΙ τό ὁποῖο μανιωδῶς ὑποστήριξαν, κατόπιν ἐφάρμοσαν μεγαλοπρεπῶς τό ΝΑΙ, καί οὔτε γάτα, οὔτε ζημιά.

Ἡ ἐνσυνείδητη ἀσάφεια, ἀφήνει τρία νοήματα: Α) Τό νά μήν παρεμβαίνουν οἱ ἐπίσκοποι στά κοινωνικά καί τά πολιτικά δρώμενα. Β) Νά μήν πληρώνεται ὁ Κλῆρος ἀπό τό κράτος καί Γ) Νά ἐπιβληθεῖ ἄθρησκο κράτος. Αὐτά εἶναι τρία διαφορετικά θέματα, στά ὁποῖα κάποιοι μπορεῖ νά βλέπουν θετικά τό ἕνα καί νά διαφωνοῦν κατηγορηματικά σέ ἄλλο, ἀλλά οἱ ἰθύνοντες ἠθελημένα ἀφήνουν αἰωρούμενο τό αἴτημα, ὤστε νά τά ἀθροίζουν ὅλα μαζί. Ἄς τά πάρουμε ὅμως μέ τήν σειρά:

Α) Ἐκκλησία σύμφωνα μέ τήν ἑλληνική γλῶσσα, εἶναι ἡ σύναξις τοῦ λαοῦ. Ἐπίσης κατά τήν χριστιανική ὡρολογία εἶναι, τό Σῶμα τῶν πιστῶν κλήρου καί λαοῦ. Ἄρα σέ χῶρες σέ συντριπτική πλειονότητα ὁμόδοξες καί ὁμόθρησκες, ὅπως ἡ δική μας, αὐτές οἱ ἔννοιες ταυτίζονται. Δηλαδή γιά παράδειγμα, οἱ συγκεντρώσεις ἀνά τήν κόσμο γιά τό σκοπιανό, εἶναι καθ’ ὁλοκληρίαν, φωνή τῆς ἐκκλησίας, καί ἄν ὑπάρχουν ἐπίσκοποι νά διαφωνοῦν, εἶναι ἀπόλυτη μειοψηφία τῆς πραγματικῆς ἐκκλησίας. Στήν κοινωνία βλέπουμε δημόσια πρόσωπα, ὄχι τῆς ἐνεργοῦ πολιτικῆς, νά παίρνουν θέση γιά ἄσχετα μέ τήν ἰδιότητά τους θέματα. Ἠθοποιοί, τραγουδιστές, ἀθλητές κ.ἄ., οἱ ὁποῖοι προφανῶς ἐκπροσωποῦν τόν ἐαυτό τους, ἔχουν κάθε δικαίωμα νά ὁμιλοῦν περί παντός ἐπιστητοῦ, καί οἱ Μητροπολίτες οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀφιερώθεῖ σέ κάποιες ἀξίες, μέ τίς ὁποῖες συμφωνεῖ τεράστιο πλῆθος λαοῦ, δέν ἔχει τό δικαίωμα νά ἐκφράζει γνώμη; Αὐτή λέγεται Δημοκρατία ἤ φασισμός; Τά δάφορα ἐπιμελητήρια ἔχουν συμβουλευτικό ρόλο. Γιατί δηλαδή δέν πρέπει νά ἐρωτᾶται ἡ Ἐκκλησία σέ κοινωνικά θέματα τήν στιγμή πού εἶναι ταγμένη νά ὑπερασπίζεται κάποιες ἀξίες;

Β) Ἡ Ἐκκλησία εἶχε πολύ μεγάλη περιουσία, τήν ὁποῖα ὅμως τά τελευταῖα 180 χρόνια, εἴτε τήν προσέφερε στό κράτος σέ διάφορες περιόδους, εἴτε τήν ἄρπαζαν οἱ πολιτικοί. Μοναδικό ἀντάλλαγμα ἦταν ἡ μισθοδοσία τοῦ κλήρου. Ἄν θελήσει ἡ πολιτεία νά παύσει αὐτήν τήν συμφωνία, θά διαπιστώσει ὅ,τι αὐτά πού δίνει τώρα εἶναι ψίχουλα, μπροστά σέ αὐτά πού ὀφείλει. Μέ τίς ἴδιες ἰδεολήψίες καί λαϊκισμούς «ἔφαγε τά μοῦτρα του» καί ὁ Ἀντώνης Τρίτσης. Παρ’  ὅλα αὐτά, ἄν τό κράτος πλησιάσει ἀδελφικά καί ζητήσει νά γίνει κάποια ἀλλαγή, πολύ πιθανῶς πάλι ἡ Ἐκκλησία νά σταθεῖ ἀρωγός. Μέ ἀντικληριστικά ὅμως συνθήματα, δέν ἔχει καμμία τύχη.

Γ) Ἐδῶ βγαίνουν οἱ μάσκες. Τά κόμματα πού μιλᾶνε γιά ἐπαναδιατύπωση τῶν σχέσεων στήν οὐσία στοχεύουν στόν θρησκευτικό ἀποχρωματισμό τῶν Ἑλλήνων, θέλουν νά πάψουν οἱ πολίτες νά εἶναι θρησκεύοντα μέλη τοῦ σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διότι εἶναι ἀντίθετοι πρός τήν χριστιανική πίστη.  Οἱ μισαλόδοξες ἀντιθρησκευτικές ἀντιλήψεις ξεκινοῦν ἀπό τήν Σοβιετική Ἔνωση τό 1918. Τόσο πίσω εἶναι τά μυαλά τους. Τώρα παγκοσμίως αὐτές οἱ ἀπόψεις εἶναι γιά τά μουσεῖα. Κατά τόν θεωρητικό τῶν Σοβιέτς Λουνατσάρσκι «τρία πράγματα δέν μπορεῖς νά ἀφαιρέσης τήν ἐλευθερία, τήν ἰδιοκτησία καί τήν μεταφυσική ἀγωνία». Αὐτοί ἀκόμα πολεμοῦν καί τά τρία αὐτά ἀγαθά, σάν ἀνεμόμυλους.

Ἐμεῖς ἐκτιμοῦμε ὅ,τι ὁ διχαστικός λόγος δέν εἶναι μόνον λόγω ἰδεοληψίας, ἀλλά καί γιά συγκράτηση ἑνός μέρους ψηφοφόρων, ἀφοῦ βλέπουν ὅ,τι καταρρέουν.

 Δημοσιεύθηκε στήν ἐφημερίδα "Ἀχαρναϊκή" στίς 15/7/18