Μαζικές προσλήψεις; Δεν μάθαμε τίποτα από την κρίση;

Του Μανόλη Καψή 

Σκηνή πρώτη: Συνδικαλιστές της ΠΟΕΔΗΝ, των εργαζομένων στα νοσοκομεία δηλαδή, κάνουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το νοσοκομείο Πεντέλης. Το "δίκαιο αίτημά" τους είναι να συνεχίσει να λειτουργεί ο βρεφονηπιακός σταθμός για τα παιδιά των εργαζομένων στο νοσοκομείο. Μετά το απαραίτητο "ντου" στο γραφείο του διοικητή, που φυσικά λείπει, είναι όμως οι κάμερες της τηλεόρασης εκεί που ψοφάνε για τσαμπουκά (και αυτά τα ξέρουν πια οι συνδικαλιστές...), η κινητοποίηση παίρνει τέλος. Ο βρεφονηπιακός σταθμός χρηματοδοτείτο από κάποιες εισφορές των εργαζομένων (με γεια τους, με χαρά τους) και από το ταμείο του νοσοκομείου φυσικά (δηλαδή από τους φόρους μας). Η νέα διοίκηση πιεζόμενη προφανώς από τις μνημονιακές συμφωνίες, έκοψε την επιχορήγηση.

Σκηνή δεύτερη: Οι συνταξιούχοι της Εθνικής Τράπεζας διαμαρτύρονται μαζικά έξω από τα γραφεία της Τράπεζας, κλείνουν μάλιστα και τις πόρτες του Μεγάρου για να εμποδίσουν το ΔΣ να συνεδριάσει. Το "δίκαιο αίτημά" τους είναι να συνεχίσουν να λαμβάνουν έξτρα επίδομα "επικούρησης", το οποίο το υπολογίζουν μάλιστα μέχρι και 400 ευρώ τον μήνα. Φωνάζουν συνθήματα, κάνουν και αγανακτισμένη πορεία και έξω από τη Βουλή διαλύονται. Θα επανέλθουν όμως γιατί τους πνίγει το δίκιο... Το έξτρα επίδομα "επικούρησης", που καταβάλλεται παρακαλώ εδώ και 30 χρόνια, καλύπτεται εν μέρει από εισφορές εργαζομένων (με γεια τους και χαρά τους) και από το ταμείο της Τράπεζας φυσικά (δηλαδή από τους φόρους μας). Τώρα που μπήκε τάξη στις Τράπεζες (και μπόλικο χρήμα από τους φόρους μας για την ανακεφαλαιοποίηση) όλα τα "έξτρα" κόπηκαν... Τέρμα η επιχορήγηση.

Σκηνή τρίτη: Συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ, μαζί με διάφορους εκπροσώπους ομοσπονδιών, έχουν συγκεντρωθεί έξω από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Ζητούν να μην κοπούν και μάλιστα να επεκταθούν τα επιδόματα "βαρέων και ανθυγιεινών" στους "δημοσίους υπαλλήλους που τα δικαιούνται", όπως γράφει και το διαφημιστικό φέιγ βολάν που μοιράζουν στους δημοσιογράφους. Δηλαδή το επίδομα να μην το παίρνουν μόνο εκείνοι οι υπάλληλοι, π.χ., που εργάζονται στη συγκομιδή των σκουπιδιών, αλλά και οι άλλοι, οι εργαζόμενοι στο λογιστήριο π.χ., εφόσον η υπηρεσία τους συνορεύει διοικητικά με την υπηρεσία συγκομιδής των σκουπιδιών.

Θα μπορούσα να συνεχίσω... Για το αίτημα συνδικαλιστών της Υγείας που προτείνουν "μαζικές προσλήψεις" στα νοσοκομεία, για το αίτημα φοιτητών και καθηγητών για μονιμοποίηση των ωρομισθίων που καλύπτουν τα κενά στα σχολεία και άλλα πολλά.

Δεν είναι όλα τα αιτήματα ίδια. Άλλα είναι περισσότερο, άλλα λιγότερο άδικα. Ορισμένα απλά προκλητικά. Όλα προϋποθέτουν να βάλουμε εμείς, οι φορολογούμενοι, βαθιά το χέρι στην τσέπη. Για μεγαλύτερες δημόσιες δαπάνες, υπέρ ορισμένων -πολύ συγκεκριμένων- κατηγοριών εργαζομένων στο Δημόσιο.

Οι ειδήσεις για τις κινητοποιήσεις περνούν στα ψιλά των εφημερίδων, αλλά είναι ενδεικτικές των αντιλήψεων που υπάρχουν στους εργαζόμενους στο Δημόσιο. Και αναρωτιέσαι; Δεν μάθαμε, δεν μάθανε τίποτα από την κρίση;

Ο καθηγητής Σταύρος Τσακυράκης, σε μια συζήτηση με τον Απόστολο Δοξιάδη, που πήρε τη μορφή βιβλίου με τίτλο "Από πού και ως πού όλοι οι αγώνες είναι Δίκαιοι;" (εκδόσεις Μεταίχμιο), ισχυρίζεται ότι αυτή η πεποίθηση "είναι παιδί της δικτατορίας". Με την έννοια ότι αγιοποίησε τους αγώνες. Άσχετα με το αίτημα...

Έχει ενδιαφέρον. Μια άλλη ερμηνεία είναι ότι στη "σοσιαλίζουσα" πεποίθηση πολλών, οι κρατικές δαπάνες, επειδή επιμερίζονται, δεν επιφέρουν κόστος. Πόσο μάλλον όταν καταλήγουν στις τσέπες των εργαζομένων. Ε δεν αντέχεις. Θυμάσαι τη (ναι, αφοριστική) ατάκα της Μάργκαρετ για την κοινωνία: "Δεν υπάρχει. Υπάρχουν άτομα, άνδρες και γυναίκες. Και οικογένειες". Και φορολογούμενοι, ήθελε, υποθέτω, να πει..

capital.gr